ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 308 เธอรู้แล้วว่าความกลัวที่แท้จริงคืออะไร
เกือบสองเดือนแล้ว ตั้งแต่เธอจากพวกเขาไป จนถึงตอนนี้ เธอไม่ได้เจอพวกเขาเกือบ 60 วัน เธอมองดูใบหน้าเล็ก ๆ เหล่านี้ แทบอยากจะพุ่งเข้าไปโอบกอดพวกเขาเอาไว้ในทันที
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เธอหวาดกลัวก็คือ ลูกรักสองคนที่ออกมาทีหลัง ท่าทางเหมือนกับน้องสาวก่อนหน้านี้
พวกเขาไม่ได้กระโจนเข้าหาเธอเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่ได้ดีใจอย่างล้นพ้นเหมือนกับที่เธอคาดหวังไว้
แต่ใช้สายตาที่ค่อนข้างเย็นชามองมาที่เธอ สายตานั้น เหมือนกับกำลังสงสัย ว่าเธอปรากฏตัวขึ้นตอนนี้ตรงนี้ เป็นความจริงใช่ไหม? หรือว่าบางที หลังจากที่พวกเขาเสียใจ ก็ไม่อยากจะยอมรับแม่คนนี้อีกแล้ว
พวกเขาไม่ต้องการเธอแล้ว?
เส้นหมี่ส่ายหน้า หลังจากความเจ็บปวดแผ่ซ่านมาจากก้นบึ้งหัวใจ เธอเดินโซเซเข้าไปหาพวกเขา
“ชินชิน คิวคิว นี่หม่ามี๊ไง หม่ามี๊กลับมาแล้ว พวกลูกมาให้หม่ามี๊กอดหน่อยได้ไหม? หม่ามี๊ผิดไปแล้ว หม่ามี๊ไม่ควรจะทิ้งพวกลูกไป”
เธอร้องไห้แล้ว
กางแขนทั้งสองข้างออกไปอยากจะกอดพวกเขา ในตอนนี้ เธอรู้สึกผิดไปแล้ว
ทำไมเธอต้องทำแบบนั้น? และพวกเขาทำอะไรผิด? นั่นคือลูกของเธอนะ
เส้นหมี่น้ำตาไหลราวกับฝนตก เธอนั่งยองลงตรงหน้าของลูก ๆ
โชคดีที่ครั้งนี้ ในที่สุดอิคคิวก็ออกมา เขายืนอยู่ข้างหน้าหม่ามี๊ หน้าเล็ก ๆ ผอมลงมาก ใบหน้ามีรอยน้ำตามองไปทางหม่ามี๊ “ทำไมหม่ามี๊จากไปโดยไม่ปริปากพูดสักคำ? หม่ามี๊ทำไมไม่กลับมาเลย?”
“หม่ามี๊…”
“หม่ามี๊ไม่ต้องการพวกเราแล้วเหรอ?” ในที่สุดลูกถามคำถามที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
“ไม่ หม่ามี๊ไม่ใช่!”
เส้นหมี่ส่ายหน้าทันที แล้วปฏิเสธอย่างบ้าคลั่ง” “หม่ามี๊ไม่ได้ไม่ต้องการพวกหนู คิวคิว ต่อให้หม่ามี๊ตาย ก็ไม่มีทางไม่ต้องการพวกหนู!!”
เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว เธอกระตือรือร้นที่จะพูดความจริงทุกอย่างต่อหน้าพวกเขา
แต่ว่า รินรินก็ออกมาแล้ว”
“งั้นทำไมหม่ามี๊ไม่โทรหาพวกเรา? หม่ามี๊รู้ไหมว่ารินจังลูกรักของหม่ามี๊ก็ป่วยแล้ว? หม่ามี๊ไม่เคยถามสักคำ”
เสียงเด็กเล็ก ๆ พูดด้วยเสียงสะอื้น ฟังแล้วทำให้คนหัวใจจะสลาย
ใบหน้าของเส้นหมี่ซีดขาวยิ่งกว่าเดิมในทันที เธอสั่นเทาอยากจะกอดลูกสาวคนนี้ไว้ แต่ว่า ภายใต้การจ้องมองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอนั้น กลับพบว่า ตัวเองไม่มีความกล้าหาญแล้ว
ใช่สิ เธอมีสิทธิ์อะไรไปกอดพวกเขานะ?
เธอทอดทิ้งพวกเขาแล้วหนีไป เธอพูดกับผู้ชายคนนั้นว่าไม่ต้องการพวกเขาแล้ว จากนั้นสองเดือนเต็ม ๆ ไม่เคยโทรมาสักสาย และก็ไม่เคยถามถึงพวกเขาสักคำ
เส้นหมี่ทรุดตัวลงกับพื้น
เวลาหยุดเดินอีกครั้ง อากาศก็แข็งตัวอีกครั้ง ในตอนนี้ บรรยากาศในสวนเล็ก ๆ นี้ โศกเศร้าจนทำให้คนหายใจไม่ออก
พี่ภาที่ยืนมองอยู่ด้านข้างเป็นเวลานานเห็นแบบนี้ อยากจะเข้ามาไกล่เกลี่ย
และในตอนนี้เอง ร่างเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่คนสุดท้าย เดินออกมา เขาเดินมาด้านหน้าหม่ามี๊ หลังจากจ้องมองอย่างเงียบงันชั่วขณะ จากนั้นสองมือเล็ก ๆ ก็ยื่นออกมาทางหม่ามี๊ที่ร้องไห้จนตาแดงตั้งนานแล้ว
“หม่ามี๊ อย่าเสียใจไป พวกเขาเป็นเพราะว่าคิดถึงหม่ามี๊มากเกินไปหน่อย ถึงได้เป็นแบบนี้”
“อะไรนะ?”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นอย่างแรง เธอมองลูกชายคนโตคนนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ
ชินจังใช้มืออ่อนนุ่ม ปาดน้ำตาออกจากหน้าของหม่ามี๊จนสะอาด” “หม่ามี๊แค่รับปากว่าต่อไปจะไม่จากพวกเราไปตามอำเภอใจอีก และก็ไม่มีทางไม่ต้องการพวกเรา ก็พอแล้ว”
“…”
เหมือนกับเส้นทางบนยอดเขาที่คดเคี้ยววกวนสว่างไสวในพริบตาเดียว!
เส้นหมี่มองดูลูกชายคนโตที่เหมือนกับผู้ใหญ่ น้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง เธอยื่นมือออกไปกอดเขาไว้ในอ้อมกอดของตัวเองอย่างแรง
เธอมีดีอะไร ถึงได้เกิดลูกชายลูกสาวที่ดีเลิศขนาดนี้ และเธอก็ได้บุญมาจากชาติไหน ถึงได้มีพวกเขาในครอบครอง?
แม่ลูกสี่คน ในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา
พี่ภายืนมองอยู่ข้าง ๆ เหมือนปล่อยวางภาระ น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด
พี่ชายก็คือพี่ชาย ในตอนสำคัญ การกระทำก็เหมือนผู้ใหญ่หน่อย การจัดการปัญหาก็มั่นคงกว่า จุดนี้เหมือนกับพ่อของพวกเขาอย่างที่สุด
–
ตอนที่ข่าวส่งมาถึงบริษัท แสนรักที่กำลังตรวจสอบกองเอกสารอยู่ในห้องทำงาน
เมื่อได้ฟังว่ากลับมาแล้ว เขากดปลายปากกาอย่างแรง จนหักอยู่ตรงนั้น
เคมี “…”
มีเรื่องอะไรที่น่ากลัวไปกว่านี้!
“ใครใช้ให้เธอไปพบ? จับเธอโยนออกไป!” คำพูดประโยคนี้เล็ดลอดออกมาจากไรฟันของเขาทีละคำ ความหนาวเย็นที่ลอยขึ้นมาในทันที มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก
เคมีตัวสั่นอย่างแรง แล้วตอบรับในทันที “ครับท่านประธาน ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
จากนั้นเขาก็รีบออกไปสั่งคนอย่างรวดเร็ว
อันที่จริงเขาเข้าใจความโมโหสายฟ้าฟาดของ BOSS ใหญ่ท่านนี้เป็นอย่างมาก
เพราะว่าช่วงนี้ เขาบอบช้ำมากจริง ๆ เรื่องของบริษัท อาการป่วยของคุณชายคิว แม้แต่เวลาดื่มน้ำสักคำยังไม่มี เรื่องที่บริษัทพูดง่ายหน่อย แต่ทางด้านอิคคิว แม้แต่หลังจากที่แครอทรับมือไปแล้ว ก็ยังรักษาไม่หายขาด
นี่จะไม่ให้เขาร้อนใจ เหนื่อยล้าทั้งใจและกายได้ยังไง?
เขาไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่มาหลายคืนแล้ว
แต่ผู้หญิงคนนั้น ไม่โผล่หน้าสองเดือนเต็ม ๆ ไม่ได้ทำหน้าที่แม่อย่างเต็มที่สักนิด แม้แต่โทรก็ไม่โทรมาสักสาย แต่ตอนนี้ พูดว่ามาพบลูกก็มา
เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่?
