คนใช้รีบบอกเธอว่าเด็กๆอยู่ที่ไหน
ไปคฤหาสน์เก่า
ก็ดีเหมือนกัน ที่นั่นยังมีคนตระกูลหิรัญชาอยู่ด้วย เธอเชื่อว่าพวกเขาจะดูแลพวกเขาอย่างดี
เส้นหมี่โล่งใจ จากนั้นเธอก็ลงมา และไปที่ทางเข้าเพื่อเปลี่ยนรองเท้าเตรียมออกไป
“คุณผู้หญิง คุณจะออกไปข้างนอกหรือคะ”
“อืม”
“แต่คุณผู้ชายเพิ่งโทรมาบอกว่าอีกสักพักจะกลับมา คุณจะไม่รอเขากินข้าวด้วยกันก่อนออกไปข้างนอกเหรอคะ”
ทันใดนั้นคนใช้ที่ยืนอยู่ที่นั่นก็บอกเธอเรื่องนี้
เส้นหมี่หยุดอยู่กับที่ทันทีราวกับว่าถูกฝังเข็ม!
เขาจะกลับมาเพื่อทานอาหารเย็นหรอ
นี่…พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นทางทิศตะวันตกเหรอ
เธอไม่อยากจะเชื่อ
แต่เท้าเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่เชื่อฟัง หลังจากที่คนใช้พูดคำเหล่านี้แล้ว เธอก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีกต่อไป
ในที่สุดเธอก็กลับมาที่โต๊ะอาหารอย่างเชื่อฟัง
ยี่สิบนาทีต่อมา เธอแปลกใจมากที่ชายที่หลีกหนีจากเธอมาสองวันเต็มๆ ซึ่งอยากจะไปโรงแรมมากกว่ากลับบ้านจะกลับมาจริงๆ
“คุณผู้ชายกลับมาแล้ว!”
หลังจากได้ยินเสียง คนใช้ก็ตะโกนด้วยความตกใจทันที แล้ววิ่งไปรอที่ประตู
หัวใจของเส้นหมี่ก็เต้นแรงเช่นกัน
เธอไม่อยากยอมรับว่าตอนนี้เธอหมดใจแล้ว แต่เมื่อเธอได้ว่าเขากลับมาแล้ว เธอก็อดที่จะใจเต้นอีกครั้งไม่ได้
ราวกับเทียนที่ดับแล้ว แต่จู่ๆก็มีประกายไฟปรากฏขึ้น
ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาที่ประตู และหลังจากนั้นครู่หนึ่งชายร่างสูงสง่าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับพวงกุญแจรถ
“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว”
“แล้วคุณผู้หญิงอยู่ที่ไหน”
เมื่อแสนรักเข้ามาในขณะที่เปลี่ยนรองเท้าเขาถามก็ถึงเส้นหมี่
เส้นหมี่ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเมื่อได้ยินหัวใจของเธอก็ตื่นเต้นมากขึ้น
“คุณผู้หญิงอยู่ตรงนั้น ฉันบอกเธอว่าคุณจะกลับมาทานอาหารเย็น เธอก็รออยู่ที่นั่นแต่เช้าเลย” คนใช้หยิบเสื้อคลุมที่คุณผู้ชายถอดมา แล้วชี้ไปที่ห้องอาหารด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้นเหลือบมอง จากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไร
ในคฤหาสน์ที่ไม่มีเด็ก จริงๆแล้วค่อนข้างเงียบเหงา เนื่องจากพื้นที่กว้างใหญ่ และบรรยากาศระหว่างพวกเขาสองคนที่หยุดชะงักเล็กน้อยในช่วงสองวันที่ผ่านมา จึงทำให้บรรยากาศแปลกไปเล็กน้อย
แต่หลังจากที่แสนรักเปลี่ยนรองเท้าและล้างมือ เขาก็เห็นว่ามีชามซุปนึ่งอยู่บนโต๊ะอาหาร
อีกทั้งข้าวชามเล็กครึ่งชาม
ปกติเขากินไม่เยอะ
เขากวาดตามิงชามข้าวและหยุดลงบนร่างขาว ความเกร็งชั่วขณะทำให้เขาปวดใจราวกับโดนฝังเข็มมันแผ่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ขนาดอนทนก็ยังไม่ไหว
“กินเถอะ เดี๋ยวจะเย็น”
เส้นหมี่ไม่ได้มองเขา แต่หลังจากที่เขามาถึง เธอก็หยิบอาหารของเธอขึ้นมาแล้วค่อยๆกิน
บรรยากาศมีความหนาวเย็นจนแทบหยุดนิ่ง
ไม่สัมผัสถึงความสุขในบ้านเหมือนในอดีตอีกต่อไป และความหนาวเย็นทำให้หายใจไม่ออกจริงๆ
แสนรักดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงโดยไม่พูด เขาหยิบชามซุปขึ้นมา จากนั้นก็หยิบช้อนข้างในขึ้นมาแล้วดื่มช้าๆ
“แครอทมาหาฉันวันนี้”
“อืม”
“เธอสัญญาว่าจะช่วยพ่อของฉัน และช่วยหายาแก้พิษ”
“เข้าใจแล้ว……”
เขายังคงไม่หวั่นไหว
เขาจะไม่ตอบสนองเลยหรอ
เส้นหมี่หลับตาลง และฉากในตอนเช้าก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกคลื่นไส้จนเธอไม่สามารถกินอาหารในมือได้อีกต่อไป
ทำให้มันหยุดอยู่ที่ปากของเธอ
“คุณ…ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันจริงๆเหรอ” ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงออกมาจากปากของเธอราวกับปลาที่กำลังจะตาย และใช้กำลังทั้งหมดของเธอเพื่อถามประโยคนี้
ผู้ชายที่กำลังกินข้าวอยู่ตรงข้าม “…”
บางทีอาจเป็นเพราะท่าทางของเธอที่ทำให้เขาไม่สามารถทนต่อไปได้
หรืออาจรู้สึกว่าถึงเวลาที่ต้องตอบเธอแล้ว
ในที่สุดก็เห็นเขาวางตะเกียบลง
“คุณต้องการให้ผมพูดอะไรกับคุณ”
“แครอท พวกคุณ…เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ คุณใช้วิธีไหนเธอถึงตกลงช่วยพ่อของฉัน”
ผู้หญิงที่กำลังจะหมดแรงลืมตาขึ้น เผยให้เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาขณะจ้องมาที่เขา
แสนรักเลิกคิ้วขึ้น
“มันสำคัญไหม แค่ต้องได้ผลลัพธ์ที่ต้องการก็พอไม่ใช่หรอ”
“ไม่!!”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็สติสุดท้าย เธอขว้างช้อนส้อมและตะเกียบตรงหน้าลงกับพื้น และกรีดร้องอย่างเสียการควบคุม “ไม่ ฉันไม่ให้คุณทำอย่างนั้น! ไม่!!”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง รู้ไหม ผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่สนใจผมมากกว่า คุณอยากช่วยพ่อของคุณ ผมคิดไม่ออกแล้วว่าจะให้เธอตกลงได้ยังไงนอกจากใช้วิธีนี้”
ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ
เส้นหมี่ตะลึง!
เธอไม่เคยคิดเลยว่าคำตอบที่เธอรอคอยจะกลายเป็นแบบนี้
ไม่มีทางอื่น
ถ้าอย่างนั้นก็อุทิศตัวเองได้เท่านั้นใช่ไหม
แถมยังบอกว่าเพื่อเธอ เหตุผลนี้ดีจริงๆ ความผิดไม่ได้อยู่ที่เขา แต่อยู่ที่เธอ
