องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 288 เงื่อนไขของการแลกเปลี่ยน
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวสิ่งใดไม่ออก เขาเลี้ยงไหวแต่นางกลัวว่าท้องจะแตกซะก่อน!
แต่เรื่องมาถึงตอนนี้กล่าวสิ่งใดก็สายเกินไปซะแล้ว
แม้ว่าจะมากไปหน่อยแต่ก็เป็นของตนเอง ยอมรับชะตากรรมกันก่อนเถอะ
นางเป็นหมอและต้องมีวิธีอยู่แล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นผลักหนานกงเย่ออกและมองไปยังไป๋ซู่ซู่: “แม้ว่าสิ่งที่เจ้ากล่าวราวกับเรื่องจริงแต่ก็อาจจะไม่เป็นความจริง อย่างไรก็ยังไม่ออกมาจากครรภ์”
“เชื่อหรือไม่ที่จริงนั้นไม่ได้สำคัญ มีเพียงสตรีเท่านั้นที่จะให้กำเนิดบุตรได้ ท่านกำเนิดครั้งเดียวก็มากเช่นนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดี
อย่างไรก็ตามการคลอดบุตรนั้นทุกข์ทรมาน เป็นความทุกข์ทรมานในคราเดียวเช่นกันแต่เจ้าสามารถให้กำเนิดบุตรได้มากมายเช่นนี้ ยังไม่เป็นเรื่องดีอีกหรือ? ”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สามารถมีความสุขขึ้นมาได้ แม้ว่าการคลอดเป็นโขยงในคราเดียวจะเป็นเรื่องอันน่ายินดีและแม้ว่าจะสามารถเลี้ยงไหวก็จริง
แต่ว่าการคลอดห้าคนนั้นไม่ต้องกล่าวถึงความอันตราย กลัวว่าท้องจะแตกก่อนให้กำเนิดอีก
ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้วด้วยความเศร้าโศกและกล่าวว่า: “เรื่องการคลอดบุตรนั้นเป็นเรื่องในภายภาคหน้ายังไม่กล่าวเป็นการชั่วคราว วันนี้ที่ข้ามาที่นี่เพื่อถามเจ้าว่าพิษในร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นได้เช่นไร?”
“พิษจะเกิดขึ้นเช่นไรได้ก็คือถูกพิษซะแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องถามแล้ว ส่วนเรื่องของเจ้าข้าสามารถช่วยเจ้าได้ แต่เจ้าต้องรับปากข้าเรื่องมู่เหมียน”
ไป๋ซู่ซู่ก็ไม่เกรงใจ เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วแต่ก็ไม่ได้เกรงใจจริงๆ
คราวนี้กล่าวถึงเงื่อนไขขึ้นฉีเฟยอวิ๋นหลือบมองหนานกงเย่ เดิมทีความคิดของหนานกงเย่ตกตะลึงยังไม่หาย นี่มันเป็นหนึ่งโขยงแล้วจริงๆ
เดิมทีเขาต้องการมากที่สุดก็สามคน แต่นั่นไม่นับว่าเป็นหนึ่งโขยง
แต่ครู่เดียวมาหนึ่งฝ่ามือ กลายเป็นหนึ่งโขยงไปแล้วจริงๆ
โดยธรรมชาติแล้วเขาต้องตกตะลึงมากเกินไปอยู่แล้ว
คนตัวเล็กๆผู้หนึ่งเช่นนี้ในท้องสามารถบรรจุทารกได้หนึ่งโขยง เหตุใดเขาถึงจะไม่หวาดกลัว!
แต่เมื่อเห็นแววตาที่ฉีเฟยอวิ๋นมองเขานั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของหนานกงเย่ก็หมองลงในทันที: “ข้าไม่เห็นด้วย”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวสิ่งใดไม่ออก เขาเห็นด้วยกับสิ่งใดและเกี่ยวอันใดกับเขาสักเท่าไหร่เชียว?
”ไม่ได้สนใจเขา ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังไป๋ซู่ซู่: “ข้าไม่ใช่ผู้ที่สามารถตัดสินใจได้และไม่สามารถรับปากได้ว่าเรื่องต่างๆจะจัดการได้สำเร็จ แต่ข้าสัญญาว่าจะลองดูหรือหากว่าในภายภาคหน้ามู่เหมียนเกิดเรื่องขึ้น ข้าจะปกป้องคุ้มครองและช่วยเหลือนางอย่างแน่นอน”
ไป๋ซู่ซู่ก็มิใช่คนโง่เขลา บังคับผู้ที่ไม่เต็มใจทำก็เป็นเรื่องที่นางไม่ยอมกระทำ นางมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นชั่วขณะหนึ่งและในที่สุดก็พยักหน้า
“ก็ดี มีเพียงคำพูดนี้ของเจ้าข้าก็พอใจแล้ว อย่างไรก็ตามไม่ใช่ทุกคนที่จะรับปากทำเช่นนี้ ข้าจะช่วยเจ้าถอนพิษ”
ไป๋ซู่ซู่รับปากแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็งงงวยอยู่ครู่หนึ่ง: “ท่านถอนพิษได้จริงหรือ?”
“ได้หรือไม่ลองแล้วก็จะรู้เอง ในเมื่อเจ้าไม่สามารถรับประกันได้แต่ก็รับปากว่าจะลองดู เช่นนั้นข้าก็ไม่รับประกันสิ่งใดทั้งสิ้นรับปากว่าจะลองดู”
“…… ” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่านางถูกกลอุบายเข้าแล้ว ไป๋ซู่ซู่ไม่ใช่กระต่ายขาวตัวน้อยแต่เป็นเสมือนหมาป่าตัวใหญ่ที่ห่อหุ้มด้วยหนังกระต่าย
แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุใด อยู่กับไป๋ซู่ซู่แล้วรู้สึกสบายใจ
ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้กล่าวว่า: “เช่นนั้นต่อไปหล่ะ? เจ้าจะไปถอนพิษกับข้าได้เช่นไร?”
“เรื่องนี้จัดการได้ง่ายดาย เจ้าบอกกับท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นว่าทารกในครรภ์มีการเคลื่อนไหวอันผิดปกติต้องการให้คนช่วยเหลือ หมอในจวนและหมอหลวงในวังก็ไม่สามารถตรวจเจอ และเจ้าก็ไม่วางใจ ต้องการให้ข้าไปช่วยเจ้าที่จวน”
คำกล่าวนี้ของไป๋ซู่ซู่นั้นฉีเฟยอวิ๋นก็คิดว่าเหมาะสม
นางมองไป๋ซู่ซู่อยู่ครู่หนึ่ง: “ดูไม่ออก ท่านมีความคิดมากมายเช่นนี้”
“นี่ไม่ใช่ความคิด เป็นที่นี่ที่กินคนไปทั่วส่วนข้าหากไม่มีวิธีรับมือมาตั้งแต่เด็กแล้วจะเติบโตมาได้เช่นไร?”
คำพูดของไป๋ซู่ซู่นั้นจริงใจ ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่มีสิ่งใดจะกล่าว
“หากเป็นเช่นนี้พากเรากลับไปคุยกันเถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังไปยังจวนท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้น เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้คงจะลำบากสักเล็กน้อย อย่างไรก็ตามไป๋ซู่ซู่ก็เป็นพระชายาอ๋องเซี่ยวจวิ้นออกไปที่จวนอ๋องเย่เช่นนี้ก็กล่าวได้ยากลำบาก แต่ฉีเฟยอวิ๋นคิดไม่ถึงว่า นางกล่าวขึ้นมาท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นก็เห็นด้วย
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจครู่หนึ่ง เป็นเพราะท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นไม่มีสมองหรือว่าเขาวางใจจริงๆหรือคาดเดาไม่ออก
ไป๋ซู่ซู่ไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชุด ของสิ่งอื่นไม่ได้นำติดตัวไปก็ตามฉีเฟยอวิ๋นออกจากจวนท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นมาเลย
หลังจากออกจากประตูไป๋ซู่ซู่ก็หันศีรษะกลับดูราวกับเด็กที่ออกจากเรือนไปแล้วจะไม่กลับมา มองดูท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
ฉีเฟยอวิ๋นเดินอยู่ข้างๆ: “ใช่ว่าจะไม่กลับมาแล้ว ดูท่าทางเจ้าราวกับสูญหายยังไงยังงั้น”
“ไม่ใช่การสูญหายแต่เป็นความอาลัยอาวรณ์ อย่างไรก็ตามข้าศัยอยู่ที่นี่มาสี่ปีแล้ว สี่ปีจะต้องจากไปแล้ว ก็ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง”
ไป๋ซู่ซู่กล่าวกับตนเองฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า: “เจ้าไม่คิดที่จะกลับมาจริงๆหรือ?”
ไป๋ซู่ซู่ยิ้มอย่างกระจ่างแจ้ง ใบหน้าขาวราวกับหิมะเผยถึงความรักที่ไม่สมหวัง รอยยิ้มของนางราวกับหิมะในฤดูหนาว กระจัดกระจายอยู่บนโลก ช่างหนาวเหน็บ ช่างเศร้าหมอง ช่างสว่าง ตกลงอยู่ในใจเป็นความหนาวเหน็บ ความเยือกเย็น ความจนใจ
ช่วงเวลาอันสวยงามนี้ก็คือช่วงเวลาถัดไปของการหายไป ดังนั้นถึงได้เศร้าสลด!
ฉีเฟยอวิ๋นหยุดลงแล้วนางมองไปยังไป๋ซู่ซู่: “พิษของข้าไม่สำคัญ ข้าแค่อยากรู้ว่าพิษของเจ้าถูกถอนแล้วหรือยัง?”
ไป๋ซู่ซู่ลังเลเล็กน้อย หลังจากลังเลแล้วนางค่อยๆส่ายศีรษะ ฉีเฟยอวิ๋นกัดฟันกรอด: “เลือดของข้าสามารถถอนพิษได้ ให้เจ้าลองดู”
พิษขององค์จักรพรรดิอวี้ตี้ยังไม่ได้รับการถอน ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่สามารถทำได้ นับประสาอันใดกับของไป๋ซู่ซู่
แต่นางไม่ได้เต็มใจ คนผู้หนึ่งเช่นนี้จะไปจากโลกนี้เช่นนี้ซะแล้ว
ทั้งชีวิตของนางหากถูกกำหนดให้เป็นโศกนาฏกรรมแล้วเหตุใดสวรรค์ถึงได้ให้กำเนิดนาง ช่างไม่ยุติธรรม!
ไป๋ซู่ซู่ถอนหายใจ: “นอกจากมู่เหมียนแล้วท่านเป็นคนแรกที่ดีต่อข้าและเป็นห่วงเป็นใยข้า
ดังนั้นหลังจากข้าจากไป ข้าวางใจที่จะฝากมู่เหมียนไว้กับเจ้าเพียงเท่านั้น! ”
ไป๋ซู่ซู่ยื่นมือออกไปรั้งฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นส่ายศีรษะ: “ข้าต้องมีวิธีที่จะช่วยเจ้าได้”
“สิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญ แต่ว่า……หากเจ้าต้องการลองดูก็ไม่เป็นไร ข้าให้เจ้าใช้ข้าลองได้ หากว่าเจ้าสามารถถอนพิษนี้ได้จริงๆ เจ้าก็จะเป็นผู้ถอนพิษผู้ไร้ซึ่งปฏิปักษ์”
“เช่นนั้นข้าจะลองดู”
ฉีเฟยอวิ๋นเป็นหมอ นางช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บตรงหน้าถึงแม้จะมีความหวังอันน้อยนิดนางก็จะไม่ยอมแพ้ และในเวลานี้ต่อหน้าไป๋ซู่ซู่นางยิ่งไม่ยอมจํานน
นางต้องการให้ไป๋ซู่ซู่มีชีวิตอยู่และมีชีวิตอยู่เป็นอย่างดี
ทั้งสองคนไปยังจวนอ๋องเย่พร้อมกัน เข้าประตูไปฉีเฟยอวิ๋นก็พาไป๋ซู่ซู่ไปยังสวนดอกกล้วยไม้ หนานกงเย่ต้องการเข้าไปแต่ฉีเฟยอวิ๋นรั้งเอาไว้
“ท่านอ๋อง ในช่วงสองสามวันนี้ท่านลำบากสักหน่อย ข้าไม่สามารถถูกรบกวนได้ ข้าต้องการบำรุงและสะสมกำลังเพื่อถอนพิษให้ซู่ซู่”
หนานกงเย่รู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นห่วงใยไป๋ซู่ซู่เช่นนี้เขาก็ไม่สามารถกล่าวสิ่งใดได้
จึงสั่งการลงไป สองสามวันนี้เขาจะอาศัยอยู่ในห้องด้านข้างของลานดอกกล้วยไม้
และไม่รบกวนฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขอบคุณและเพื่อให้รางวัลหนานกงเย่จึงได้จุมพิตเขาต่อหน้าผู้คน
ใบหน้าของหนานกงเย่หมองลงแล้วกล่าวอย่างโมโหว่า: “ไร้ยางอาย!”
ทันทีที่กล่าวจบในใจกลับยินดี
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจเขาอยู่แล้ว
“ท่านอ๋อง ข้าเข้าไปก่อนนะ”
ฉีเฟยอวิ๋นจูงไป๋ซู่ซู่ไปยังร้านขายยา ส่วนหนานกงเย่ก็ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความงุนงง
ประการแรกเขาตื่นเต้นกับการจุมพิตเมื่อครู่ ประการที่สองคิดถึงลูกๆหนึ่งโขยงของเขา เป็นหนึ่งโขยงจริงๆ หากกล่าวออกไปก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่โตขึ้นมา
ลูกในหนึ่งครรภ์หนึ่งคนอ๋องแปดก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว หากลูกในหนึ่งครรภ์เป็นโขยง อ๋องแปดจะไม่ทำลายจนไม่เหลือร่องรอยเลยหรือ?
หนานกงเย่คิดถึงอ๋องแปดที่คิดเป็นกบฏและมาทำร้ายฉีเฟยอวิ๋น สายตาของเขาก็แหลมคมขึ้นมาก
ฉีเฟยอวิ๋นพาไป๋ซู่ซู่ไปยังร้านขายยา เดินเข้าประตูมาก็แนะนำให้ซะก่อน ไป๋ซู่ซู่นั้นประหลาดใจกับสิ่งของที่อยู่ในร้านขายยา จึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นสองครั้ง
แต่นางก็ไม่แปลกใจนัก ราวกับว่าสิ่งใดในสายตานางไร้คลื่นใดๆ
และนางก็เดินตรงไปยังห้องทดลองด้านข้างในร้านขายยา สังเกตอยู่ครู่หนึ่งจึงหยิบปิ่นสีชาดขึ้นมา ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะกล่าวว่าเป็นสิ่งใด ไป๋ซู่ซู่ก็นำหัวปิ่นสีชาดใส่เข้าไปในปาก
ฉีเฟยอวิ๋นยังมิทันได้ถาม มองดูนางเลียไปหนึ่งครั้ง!
