ถึงแม้ตระกูลหวางจะคุกเข่าลง แต่
พวกเขาไม่เต็มใจ!
พวกเขาโกรธเคือง!
พวกเขาอับอาย!
พวกเขาอยากจะฆ่าคน!
เพียงแต่ ไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องคุกเข่า
ถ้าไม่คุกเข่าก็ไม่มีบรรพบุรุษอีกต่อไปแล้ว
พวกเขาอยากจะฆ่าเย่เซิ่งเทียน แต่พวกเขาทำได้เพียงอดทนไว้เท่านั้น
อดทน
เหมือนมีดปักอยู่กลางใจ หมุนอยู่ตลอดเวลา ทำให้พวกเขาเจ็บปวดจนเกือบตาย และพวกเขาต้องอดทนเอาไว้
เดิมคำว่าอดทนมันก็คือมีดเล่มหนึ่ง
เย่เซิ่งเทียนมองไปที่หวางหงและกล่าวอย่างไม่แยแสว่า “ที่แท้หัวเข่าของคนตระกูลหวางอ่อนเช่นกัน ที่แท้ศีรษะอันสูงส่งของตระกูลหวาง ก็สามารถก้มลงได้ เช่นกัน ต่อไปอย่าเชิดหน้ามองคน มิเช่นนั้นตอนที่ก้มศีรษะลงจะมีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น”
หวางหงโมโหและอับอายจนอยากจะตาย
ใบหน้าของเขาเดี๋ยวเป็นสีแดงเดี๋ยวเป็นสีดำ ราวกับว่าหน้านั้นถูกทาด้วยสีน้ำมัน
เป็นการแสดงที่วิเศษมาก น่าตื่นเต้นกว่าการเพ้นท์หน้าโชว์เสียอีก
“เย่เซิ่งเทียน พอหรือยัง?”
หวางหงลืมตา ดูเหมือนว่าดวงตาทั้งคู่ของนั้นเต็มไปด้วยความอยากจะฆ่าคน
ความอัปยศนี้เขาจะจดจำไว้
ต่อไป เขาจะคืนให้เย่เซิ่งเทียนเป็นร้อยเท่า
จะไม่มีวันลืมความอัปยศในวันนี้! !
คนตระกูลหวางกัดฟัน แล้วมองเย่เซิ่งเทียนราวกับว่าพวกเขากำลังมองศัตรูที่ฆ่าพ่อ!
“ยังไม่พอ”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เย่เซิ่งเทียน คุณยังต้องการอะไรอีก!!!”
หวางหงรู้สึกว่าตนเองถูกหลอก และตะโกนด้วยความโกรธ
เพียงแต่ เสียงคำรามของเขาไม่มีผลใด ๆ และเย่เซิ่งเทียนไม่ได้มองเขาเลยแม้แต่น้อย
คราวนี้หลี่หลานกับหวางซีสองแม่ลูกไม่ได้ร้องขอความเมตตาแทนพวกเขา
ถ้าเป็นเมื่อก่อน พวกเธอจะไม่ยอมให้เย่เซิ่งเทียนทำเช่นนี้
แต่คราวนี้ พวกเธอเห็นธาตุแท้ของคนตระกูลหวางแล้วจริง ๆ
ดังนั้นพวกเธอเพียงแค่มองอยู่ด้านข้างเท่านั้น
ตอนที่หวางหงและคนพวกนี้รังแกครอบครัวของตนเอง พวกเขาไม่มีความใจอ่อนเลยสักนิด
ตอนที่หวางซีตั้งครรภ์และถูกแห่ประจานไปตามถนน และถูกคนตระกูลหวางปาด้วยไข่เน่า พวกเขาไม่มีความเมตตาสักนิด!
ตอนนี้ พวกเขาถูกบีบบังคับจนมาถึงจุดนี้ นั่นเป็นพวกเขาหาเรื่องใส่ตนเอง!
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เดิมทีผมเป็นคนที่มีความเมตตา แต่ความชั่วร้ายของพวกคุณ ทำให้ผมต้องใช้วิธีการเดียวกันกับคุณ!
“ผมแค่ปฏิบัติต่อคุณแบบเดียวกับที่คุณปฏิบัติต่อภรรยาและแม่ยายของผมเท่านั้น ยังไม่ทันเริ่มต้นพวกคุณก็ทนไม่ได้แล้วหรือ?”
“ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ ก็คงไม่ทำตั้งแต่แรก? ตอนนั้นพวกคุณบีบบังคับภรรยาและแม่ยายของผม ก็ควรจะนึกถึงผลที่จะตามมาในวันนี้”
“การที่ให้พวกคุณคุกเข่า ก็สามารถทำให้พวกคุณรู้สึกอับอายที่สุดแล้ว ฮ่าฮ่า”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มด้วยความเย็นชาและกล่าวว่า “คุกเข่าต่อไป หลังจากงานพิธีฝังเถ้ากระดูกของพ่อตาผมจบลงแล้ว พวกคุณค่อยลุกขึ้น นี่คือสิ่งที่พวกคุณติดค้างพ่อตาผม!”
“คุณ!!!”
หวางหงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนพูดอะไรไม่ออก
คนตระกูลหวางโกรธเช่นกัน
แต่ทำได้เพียงแค่อดทน
เกาเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณเย่พูดอย่างไร พวกคุณก็ปฏิบัติตามนั้น”
หวางหงก้มศีรษะลงและไม่กล้าต่อต้าน
ตระกูลหวางต่างถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำ พวกเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ได้เพียงอดทนเท่านั้น
“ผมรู้ว่า ตอนนี้พวกคุณแทบจะรอไม่ไหวอยากจะกินเนื้อของผม ดื่มเลือดของผม ผมชอบเห็นท่าทางที่พวกคุณอยากจะฆ่าผมแต่ทำอะไรไม่ได้”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยความเหยียดหยาม
หลังจากกล่าวจบ เขาหันไปหาหลี่หลานกับหวางซีและกล่าวว่า “คุณแม่ ซีเอ๋อร์ พวกเราเริ่มพิธีฝังกันเถอะ”
“โอเค”
หลี่หลานละสายตาจากคนตระกูลหวาง และมองเย่เซิ่งเทียนด้วยสายตาที่ซับซ้อน
เดิมเธอไม่เคยเชื่อว่าจะสามารถนำเถ้ากระดูกของสามีเขามาฝังในสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวางได้
แต่ตอนนี้ เย่เซิ่งเทียนทำได้แล้ว!
นอกจากนี้เขายังให้ตระกูลหวางคุกเข่าขอโทษสามี และส่งสามีอีกด้วย!
