บทที่ 462 ยังจริงใจไม่พอ
“คุณอา น้องสาว น้องเขย ฉันผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”
หลี่เย็นหรานกัดฟันและกล่าวประโยคนี้ออกมา!
ให้เธอขอโทษคนเหล่านี้ เธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลี่น่ะ!
แล้วต่อไปเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?
พวกคุณคอยดูเถอะ ฉันจะทำให้พวกคุณเดือดร้อนอย่างแน่นอน!
คอยดูว่าฉันจะฆ่าพวกคุณอย่างไร!
ใจของหลี่เย็นหรานเต็มไปด้วยความอาฆาต
เดิมทีหลี่หลานต้องการคลี่คลายความเข้าใจผิดกับทุกคน แต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่ชั่วร้ายของ หลี่เย็นหรานเมื่อสักครู่แล้ว เธอจึงไม่อยากจะสนใจไยดี
ส่วนหวางซีไม่มีความรู้สึกดีต่อตระกูลหลี่ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะแม่ของเธอต้องการกลับบ้านพ่อแม่ เธอคงไม่มาเหยียบตระกูลที่เย็นชาเช่นนี้หรอก แค่ตระกูลหวางก็ทำให้เธอทนพอแล้ว ตอนนี้ยังมีเงามืดอยู่ในใจ!
ถึงแม้ว่าหวางซีจะเป็นคนมีเมตตา แต่เธอเคยเสียเปรียบมามากมายแล้ว และเคยทนทุกข์ทรมานมากมายเช่นกัน ถูกคนอื่นรังแกมาเป็นเวลานาน ซึ่งเธอเข้าใจอย่างชัดเจน ความเมตตาต้องมีขอบเขต!
มิเช่นนั้น มันจะกลายเป็นเครื่องต่อรองให้คนอื่นมารังแกคุณ!
“ยังจริงใจไม่พอ”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
เขาสามารถมองเห็นความชั่วร้ายในสายตาของ หลี่เย็นหรานได้อย่างชัดเจน
คนประเภทนี้ ไม่รู้ถึงความผิดของตัวเองจริง ๆ จนกว่าเธอจะถูกเหยียบจมดินอย่างสิ้นเชิง
และมีแต่จะพยายามหาวิธีแก้แค้นเท่านั้น
ประกอบกับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น เย่เซิ่งเทียนไม่กล้าเดิมพัน เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับภรรยาและลูกสาวของตนเองอีกครั้ง
ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติหลี่เย็นหรานต้องเหยียบเธอให้จมดิน!
เพี๊ยะ!
หลี่เย็นหรานตบหน้าตนเองด้วยความโกรธ กัดฟันแล้วกล่าวว่า “พอหรือยัง?”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยความสงบว่า “ไม่พอ”
เพี๊ยะ ๆ ๆ ๆ!
หลี่เย็นหรานตบหน้าตนเองหลายครั้งติดต่อกัน เลือดหยดจากมุมปากของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะกราบขอโทษพวกคุณ”
หลี่เย็นหรานกราบด้วยความโกรธไปหลายครั้ง หน้าผากของเธอแดงช้ำ และกล่าวว่า “คุณอา น้องสาว น้องเขย ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นกับพวกคุณ เป็นเพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่ ต่อไปฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”
หลี่หลานและหวางซีทนไม่ไหวอีกต่อไป เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าสร้างปัญหาจนความสัมพันธ์เย็นชาเกินไปมันก็ไม่ดี หวางซีรีบไปพยุงหลี่เย็นหรานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
เย่เซิ่งเทียนถอนหายใจด้วยความจำใจ แม่ยายและภรรยาของตนเองใจอ่อนเกินไปแล้ว
ไม่จำเป็นต้องเห็นอกเห็นใจคนอย่างหลี่เย็นหราน
คนรอบ ๆ ต่างตกตะลึง เย่เซิ่งเทียนมีประวัติความเป็นมาอย่างไรกันแน่?
ผู้กำกับซุนเต็มใจจะแตกหักกับตระกูลหลี่เพื่อเขา?
และบีบบังคับให้หลี่เย็นหรานคุกเข่าขอโทษพวกเขา?
แม่งฉิบหาย มันน่าตกใจจริง ๆ
“เอ๊ะ? คนพวกนี้ก็คือคนที่ประธานหยูและคนอื่น ๆ ออกมาปกป้องเมื่อสักครู่ใช่ไหม?”
มีคนเดินมาที่นี่ พวกเขาจำเย่เซิ่งเทียนและคนอื่น ๆ ได้
“หมายความว่าอย่างไร?”
คนที่เดินมาจากอีกฝั่งกระซิบว่า “เมื่อสักครู่หลี่เซียงหลันภรรยาของมู่ซิ่วหลินเกิดความขัดแย้งกับคนพวกนี้ ตระกูลจ้าวและตระกูลอู๋แห่งเมืองเฉียนถัง ต่างก็ยืนออกมาปกป้องพวกเขา และไม่ลังเลที่จะแตกหักกับตระกูลหลี่ ขณะเดียวกัน ประธานหยูของตระกูลหยูในเมืองหลวง ยุติความร่วมมือทั้งหมดกับตระกูลหลี่ แล้วยังมีตระกูลเจียงในเมืองหลวงอีกด้วย”
“อะไรนะ? คนพวกนี้มามีประวัติความเป็นมาอย่างไรกันแน่? ทำไมถึงสุดยอดขนาดนี้? ตอนนี้ผู้กำกับซุนและหลี่เสี่ยวปิงก็กำลังปกป้องพวกเขาอยู่ ทำไมผมถึงไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเย่เซิ่งเทียนเลย”
“น่าจะเป็นเพราะว่าประธานหยูสั่งเอาไว้ เพราะเย่เซิ่งเทียนเคยช่วยชีวิตพ่อและลูกสาวของประธานหยูเอาไว้”
“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง”
เมื่อพูดแบบนี้ ทำให้ทุกคนต่างเข้าใจ
ถ้าหากหยูฝานสั่งไว้ มันก็สมเหตุสมผล
“สิ่งสำคัญที่สุดคือผมได้ยินมาว่าบริษัทหัวหยวนของหวางซีรับผิดชอบการก่อสร้างโครงการเมืองใหม่ของเมืองเฉียนถัง และครอบคลุมเกือบทุกโครงการ พวกคุณคิดว่า ผู้หญิงแบบนี้สามารถได้รับทรัพยากรมากมายมายขนาดนี้ มันความว่าอย่างไร?”
“คุณหมายความว่ามีเจ้าเทพคอยสนับสนุนอยู่?”
ข่าวนี้เหมือนสายฟ้าผ่า ทำให้ทุกคนตกใจ
บทที่ 461 คุกเข่าขอโทษ
บทที่ 463 บิดเบือนข้อเท็จจริง
