หลี่เย็นหรานมาขอโทษจริง ๆ เหรอ? ทำให้เย่เซิ่งเทียนรู้สึกประหลาดใจมาก
ต้องรู้ว่าก่อนหน้านั้น หลี่เย็นหรานหาเรื่องพวกเขามาโดยตลอด
นับตั้งแต่ตอนที่ครอบครัวของหวางซีไปอวยพรวันเกิดให้กับหลี่กั๋วหรง เธอก็ไม่ชอบหวางซี และสร้างปัญหาไว้ไม่น้อย
หลี่เย็นหรานเป็นคุณหนูที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจมาก การที่เธอขอโทษนั้นเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริง ๆ
“เย็นหรานมาแล้ว? รีบเข้ามาข้างในเถอะ”
เมื่อเห็นหลี่เย็นหรานยืนอยู่ที่ประตู ด้วยท่าทางเก้อเขิน หลี่หลานจึงดึงตัวเธอเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
หวางซีมองหลี่เย็นหรานด้วยความประหลาดใจ เธอไม่ชอบตนเองมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาขอโทษตนเอง? เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริง ๆ
แต่เนื่องจากหลี่เย็นหรานมาขอโทษ หวางซีก็จะไม่ถือสาเรื่องในอดีต ขอเพียงแค่เธอรู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว
“คุณป้า พี่ซี ที่ผ่านมานั้นมันเป็นความผิดของหนูเอง หนูเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจ ก่อความวุ่นวาย พวกคุณอย่าได้ถือสาเลยน่ะ”
สีหน้าของหลี่เย็นหรานแดงก่ำ ก้มหน้าและพูดด้วยความไม่สบายใจ เพราะกลัวว่าหวางซีจะไม่ยอมรับ “หนูทำผิดมามากมาย แต่ตอนนี้หนูคิดได้แล้ว ดังนั้นหนูจึงมาขอโทษพวกคุณ”
หลังจากนั้น หลี่เย็นหรานก็โค้งคำนับหลี่หลานและหวางซี
หลี่หลานรีบกล่าวว่า “พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องขอโทษ เรื่องเมื่อก่อนปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ ทุกคนล้วนเคยทำผิดพลาด ตอนที่ป้ายังเป็นสาว ๆ ป้าดื้อรั้นกว่าหนูเสียอีก”
หวางซีกล่าวว่า “เย็นหราน ในเมื่อเธอมาขอโทษแล้ว ความบาดหมางในอดีตก็ให้มันผ่านไปเถอะ นั่งก่อน เธอยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม? มากินข้าวด้วยกันเถอะ”
หลี่เย็นหรานตาแดงและกล่าวว่า “คุณป้า พี่ซี ขอบคุณที่พวกคุณยกโทษให้ฉัน ต่อไปหนูจะไม่เอาแต่ใจแล้ว ช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ พวกเราควรสามัคคีกัน หนูไม่ชอบสิ่งที่คุณพ่อทำเช่นกัน หนูขอโทษพวกคุณแทนคุณพ่อด้วย”
หลี่หลานถอนหายใจและกล่าวว่า “เย็นหราน มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ หนูไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องพวกนี้หรอก พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าพูดเป็นเหมือนคนอื่นคนไกล ป้าโกรธแค่พวกเขา หนูไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ ความบาดหมางระหว่างพวกเราได้เคลียร์กันก็ดีแล้ว ป้ารู้ว่าหนูเป็นเด็กดี เพียงแต่เอาแต่ใจไปหน่อยเท่านั้น”
เย่เซิ่งเทียนที่อยู่ด้านข้าง มองหลี่เย็นหรานและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
หลี่เย็นหรานมาขอโทษตอนนี้ บังเอิญเกินไปหรือเปล่า?
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้
หลี่เย็นหรานถามด้วยความระมัดระวัง “คุณป้า พี่ซี คืนนี้หนูขอพักที่บ้านของพวกคุณได้ไหม? หนูไม่อยากกลับบ้าน หนูทะเลาะกับคุณพ่อ หนูรู้ว่าเขากลายเป็นผู้นำตระกูลแล้ว ซึ่งเขาจะทำให้ตระกูลหลี่ตกอับ หนูยังคงสนับสนุนการตัดสินใจของคุณปู่ และให้พวกคุณเป็นคนบริหารดูแล แต่คุณพ่อไม่ฟังหนู เมื่อสักครู่หนูเพิ่งไปหาคุณปู่ แต่คุณปู่ไม่ยอมพบใคร ทำให้หนูรู้สึกเป็นห่วงเขา”
หลี่หลานตบมือเธอเบา ๆ และกล่าวว่า “เมื่อหนูอยากพักที่นี่ก็พักเถอะ เพราะยังมีห้องว่างอยู่ ตอนนี้คุณปู่ของหนูอยากอยู่คนเดียว ดังนั้นอย่าไปรบกวนท่านเลย เพราะเกิดเรื่องกับตระกูลมากมาย มันส่งผลกระทบต่อท่านอย่างมาก”
เย่เซิ่งเทียนไม่เชื่อว่าหลี่เย็นหรานจะกลายเป็นคนดีได้เร็วขนาดนี้ เขาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ผมเกรงว่าจะไม่สะดวก ตอนนี้พ่อของเธอแทบอยากจะฆ่าพวกเราให้ตาย การที่เธอมาอยู่ที่นี่จะทำให้ความเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก”
“คุณพูดแบบนั้นได้ไง?”
หวางซีจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ
“พี่เขย ฉันขอโทษด้วย ก่อนหน้านั้นมันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าพี่ยังโกรธ ก็ตีฉันเถอะ คุณป้า พี่ซี ในเมื่อพี่เขยไม่เต็มใจให้ฉันพักอยู่ที่นี่ งั้นฉันจะไปเปิดโรงแรม ฉันขอโทษที่รบกวนพวกคุณ”
หลี่เย็นหรานพูดทั้งน้ำตา
“เซิ่งเทียน พาซือซือออกไปเดินเล่น”
หลี่หลานพูดด้วยความไม่พอใจ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่หลี่เย็นหรานจะรู้ผิดชอบตามวัย ทำไมต้องเพิ่มความขัดแย้งให้มากขึ้นไปอีก
เย่เซิ่งเทียนแอบถอนหายใจ เหลือบมองหลี่เย็นหรานด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำเตือน
“พี่เขย ขอโทษด้วย”
ตอนนี้หลี่เย็นหรานอ่อนแอเหมือนกระต่ายสีขาวตัวเล็กที่ไม่เป็นภัยต่อมนุษย์ และร้องห่มร้องไห้ ซึ่งสามารถทำให้คนมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ
หวางซีกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ จ้องเย่เซิ่งเทียนด้วยสายตาดุดันอีกครั้ง แล้วหันไปปลอบหลี่เย็นหราน “เย็นหราน ไม่ต้องไปสนใจเขา เธอพักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ ฉันตกลงแล้ว”
หลี่เย็นหรานมาขอโทษ ดูเหมือนเรื่องราวจะมีความสุข
และอีกฝั่งหนึ่ง หลี่กั๋วเฉียงโกรธมากจนแทบจะหมดสติ
“ทำไมพวกคุณไม่ยอมรักษาหลานชายของผม? ผมเป็นท่านสามหลี่ของตระกูลหลี่ ทำไมพวกคุณถึงไม่ยอมรักษาขาของหลานชายผมล่ะ”
หลี่กั๋วเฉียงโกรธจนตัวสั่น ขาทั้งคู่ของหลี่เผิงเฉิงถูกเย่เซิ่งเทียนทำร้ายจนหัก เขารีบส่งหลานชายไปโรงพยาบาล แต่นึกไม่ถึงว่าทางโรงพยาบาลจะไม่ยอมรักษาหลานชายของเขา!
