“พี่เขย ฉันขอโทษ เมื่อก่อนฉันเป็นฝ่ายผิดเอง เป็นเพราะฉันเอาแต่ใจตนเองมากเกินไป ฉันขอโทษ คุณยกโทษให้ฉันได้ไหม?”
ตอนแรกหลี่เย็นหรานพาหวางซีและซือซือไปพบผู้อำนวยใหญ่ของโรงเรียนอนุบาลแล้ว แต่ต่อมาหลี่เย็นหรานดื่มเหล้าเมาเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงกลับมาก่อน
เธอขอโทษเย่เซิ่งเทียนด้วยความเสียใจ
เมื่อเห็นว่าเธอจริงใจขนาดนี้ เย่เซิ่งเทียนก็ไม่อยากจะถือสาเรื่องในอดีตและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ขอเพียงคุณสำนึกผิด ผมก็จะไม่ถือสาอีกต่อไป”
หลี่เย็นหรานร้องไห้และกล่าวว่า “ขอบคุณพี่เขย เมื่อก่อนฉันนั้นไม่รู้ความ ช่วงเวลานี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นกับตระกูลมากมาย และฉันก็ตระหนักว่าขอเพียงแค่คนทั้งตระกูลสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ถึงจะสามารถรับมือวิกฤตทั้งหมดได้ ขอบคุณพี่เขยที่ให้อภัยฉัน เหล้าแก้วนี้ถือเป็นคำขอโทษของฉันต่อพี่เขย ถ้าพี่เขยดื่มเหล้าแก้วนี้แล้ว ฉันก็จะเชื่อว่าพี่เขยยกโทษให้ฉันแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วและกล่าวด้วยความไม่พอใจ “ไม่มีอะไรแล้ว คุณเมาแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
หลี่เย็นหรานคุกเข่าต่อหน้าเย่เซิ่งเทียนและกล่าวว่า “พี่เขย เมื่อก่อนฉันไม่รู้ความ การที่คุณสามารถยกโทษให้ฉันได้ นั้นเป็นเพราะคุณเป็นความใจกว้าง แต่ฉันรู้ยังสึกผิดอยู่ในใจ ถึงแม้วันนี้ฉันจะเมา แต่ฉันรู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่เขยแล้ว ตระกูลหลี่ล่มสลายไปแล้ว เหล้าแก้วนี้ไม่เพียงเป็นการขอโทษของฉัน แต่ยังเป็นการขอโทษแทนคุณพ่ออีกด้วย และขอบคุณพี่เขยที่ช่วยตระกูลหลี่มากมายขนาดนี้”
เมื่อเห็นว่าเธอเมาแล้วจริง ๆ เย่เซิ่งเทียนก็ไม่อยากพัวพันกับเธออีกต่อไป รับแก้วเหล้ามาดื่มแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ ผมยกโทษให้คุณแล้ว คุณไปพักผ่อนเถอะ” หลี่เย็นหรานเจตนาทำตัวเหมือนเมาเหล้าแล้วอาละวาดจะเล็กน้อย ยืนขึ้นและกล่าวว่า “พี่เขย พี่ …พี่คือผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลพวกเรา การที่พี่ซีสามารถแต่งงานกับพี่ได้ มันเป็นเกียรติ..ของพี่ซี ฉัน… ฉันอยากจะชนแก้วกับพี่ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนฉันหลี่เย็นหรานเคยเป็นคนเลว แต่ฉันชื่นชมพี่จริง ๆ คุณพ่อของฉันและคนอื่น ๆ ล้วนโง่เขลา เศษเดนอย่างซ่งหยวนลี่สมควรตาย พี่เขย แก้วนี้ฉันขอดื่มคารวะให้พี่”
หลังจากนั้น เธอยัดเหล้าอีกแก้วไปที่มือของเย่เซิ่งเทียน
เย่เซิ่งเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากดื่มมัน
“พี่เขย ฉัน……”
ยังไม่ทันที่หลี่เย็นหรานจะพูดจบ เธอก็เมาแล้วล้มลงบนพื้น เย่เซิ่งเทียนจึงทำได้เพียงพยุงเธอกลับไปที่ห้อง หลังจากเขาโยนหลี่เย็นหรานลงบนเตียงแล้ว เย่เซิ่งเทียนรู้สึกว่าสมองของเขามึนงงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเมาเหล้า
“เหล้านี้แรงขนาดนี้เชียวเหรอ? ดื่มไปเพียงสองแก้วก็ทำให้ผมรู้สึกเวียนหัวแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนส่ายศีรษะ ขณะนี้หลี่เย็นหรานกอดเขาจากด้านหลังทันที
“อย่าก่อกวน”
สีหน้าของเย่เซิ่งเทียนเคร่งขรึม
“ที่รัก คุณเป็นอะไรไป? คุณรังเกียจฉันเหรอ?”
เย่เซิ่งเทียนตกตะลึง ทำไมถึงได้กลายเป็นเสียงของหวางซี? เธอคือหลี่เย็นหรานไม่ใช่เหรอ?
เขาหันไปมอง แล้วก็ตกตะลึง คนที่กอดเขากลายเป็นหวางซี
“แล้วหลี่เย็นหราน?”
“ที่รัก…ฉันอยากคลอดลูกชายให้กับคุณ”
ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนเห็นหวางซีถอดเสื้อผ้าของตนเองแล้ว จากนั้นเธอดึงเขาขึ้นบนเตียง
เย่เซิ่งเทียนอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์ ประกอบกับเธอเป็นภรรยาของตนเอง ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธ
แต่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพียงแต่เขารู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย ราวกับว่าเขาลืมสิ่งสำคัญที่สุดไปแล้ว
ในความมึนงง เขารู้สึกว่าตนเองถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่น
“อ๊ากกก”
ทันใดนั้น เสียงตะโกนของความเจ็บปวดและความสิ้นหวังปลุกเย่เซิ่งเทียนตื่น
เพี๊ยะ!
เย่เซิ่งเทียนยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็ถูกตบหน้าอย่างแรง ในระหว่างนั้นหวางซีก็จ้องเขาด้วยสายตาที่โกรธแค้น
หวางซีน้ำตานองหน้า “เย่เซิ่งเทียน หลี่เย็นหราน พวกคุณ!! พวกคุณ!!!”
เย่เซิ่งเทียนตกตะลึง!
จากนั้นเขาถึงรู้ว่าผู้หญิงเปลือยกายที่อยู่ข้างเขาไม่ใช่หวางซี แต่เป็นหลี่เย็นหราน! !
