Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 1098 ตาเฒ่าหลิน โคตรพ่องเอ๊ย
เย่เซิ่งเทียนในเวลานี้ ราวกับคนบ้าคนหนึ่ง ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อยากจะดึงนักพรตหลินกลับไป
แต่ว่า นักพรตหลินในเวลานี้ เหมือนกันกับผู้เฒ่าเทียนจี ร่างกายเริ่มหายไปแบบควบคุมไม่ได้
“เทียนเอ๋อร์ กลับไปเถอะ ชาตินี้มีสองเรื่องที่อาจารย์ภาคภูมิใจที่สุด เรื่องแรกคือรับนายเป็นศิษย์ อีกเรื่องหนึ่งก็คือเวลานี้เปิดหลักธรรมเพื่อโลกมนุษย์อีกครั้ง”
พูดจบ นักพรตหลินหัวเราะเสียงดัง เสียงดังกังวานไร้ที่เปรียบ พูดอย่างโอหัง “เจ้าเด็กบ้า นี่คือช่วงเวลาน่าภูมิใจสูงสุดของอาจารย์นายเลยนะ อย่ารบกวนฉันแสดงสิ! ต่อไปในโลกมนุษย์ พอพูดถึงฉันนักพรตหลินคนนี้ ล้วนต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ายอดเยี่ยม! ไปๆๆ ร้องไห้ฟูมฟาย สมกับเป็นลูกผู้ชายที่ไหนกัน! เหลวไหล!”
ผู้นำฟ้าสยบผู้หญิงงดงามคนนั้น พูดเยาะเย้ย “เจ้าหนู นี่คือชะตากรรมของพวกฉัน สิ่งที่นายทำได้ ก็คือขวางโลกชูร่าเอาไว้ โลกมนุษย์ต่อไปนี้ พึ่งพาตัวพวกนายเองแล้ว พวกเราขวางเพื่อพวกนายมานานหลายปีขนาดนี้ ก็ควรพักหน่อยแล้ว”
“อาจารย์——”
ฟางหยวนคุกเข่าอยู่บนพื้นกำลังร้องไห้ตะโกนเสียงดัง ผู้เฒ่าเทียนก็กลายเป็นแสงเจิดจ้าโดยสมบูรณ์ หายไปท่ามกลางแม่น้ำหลักธรรมนั้น
เย่เซิ่งเทียนจับอะไรไว้ไม่ได้ เจ็บปวดสุดจะทน ตะโกนอย่างโมโห “ตาเฒ่าหลิน โคตรพ่องเอ๊ย!”
ตึง!
ทะเลสายฟ้าท่วมแม่น้ำหลักธรรมจนมิด เมฆดำทั่วท้องฟ้า ค่อยๆ เลือนหาย กลับสู่ความสงบ
เหตุการณ์ฉากเมื่อสักครู่ที่ผู้นำฟ้าสยบ ผู้เฒ่าเทียนจี และนักพรตหลินใช้ร่างกายบูชาหลักธรรมนั้น ราวกับไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน
ก็เหมือนเป็นภาพลวงตา ปรากฏขึ้นกะทันหัน หายไปฉับพลัน
เย่เซิ่งเทียนร่วงลงพื้น มองท้องฟ้าที่ว่างเปล่า มึนงงเหม่อลอย น้ำตานองหน้า
ตอนนั้น บิดาตายไปต่อหน้าเขา เขาช่วยชีวิตไว้ไม่ได้
ตอนนี้ ตาเฒ่าหลินยังคงตายอยู่ตรงหน้าเขา เขาช่วยไว้ไม่ได้……
ใจเย่เซิ่งเทียนเจ็บเหมือนแตกออก สั่นเทาไปทั้งตัวไม่หยุด เลือดสดไหลออกมาจากมุมปากไม่ขาดสาย สีหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ
ส่วนลึกในใจของเขา ยังคงไม่อยากเชื่อว่าตาเฒ่าหลินตายแล้ว
แม้กระทั่งเขายังสงสัยว่า ฉากเมื่อสักครู่นั้นเป็นเรื่องจริงเหรอ? เป็นภาพลวงตาหรือเปล่า?
“ตาเฒ่าหลิน คุณมันสารเลว คุณมันหลอกลวง ตอนนี้คุณตายไปแล้ว ใครจะรู้ว่าคุณยอดเยี่ยมมากแค่ไหนกัน?”
เย่เซิ่งเทียนลุกขึ้นยืน ราวกับคนบ้า ชี้นิ้วยังท้องฟ้าแล้วด่าทอ “คุณคิดว่าตัวเองไม่เห็นแก่ตัวงั้นเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเก่งกาจมากนักเหรอ? คุณอยากเสแสร้งอยู่ต่อหน้าคนบนโลกนี้ใช่ไหม ผมคนนี้ไม่ยอมให้คุณสมหวังหรอก! คุณชอบเอาตัวไปบูชาขนาดนี้นักใช่ไหม? คุณตายไปแล้ว เรื่องในวันนี้ ผมจะปิดเอาไว้ ไม่ให้คุณสมหวังหรอก!”
“ตาเฒ่าหลิน คุณไอ้ตาแก่ตายยากคนนี้ คุณไอ้** โคตรพ่องเอ๊ย คุณคิดว่าน่าเกรงขามมากใช่ไหม? ยิ่งใหญ่มากใช่ไหม? ผมจะบอกคุณให้นะ คุณตายแล้วก็คือตายฟรี ผมจะลบชื่อของคุณทิ้ง! ช่วงเวลาภาคภูมิใจของคุณใช่ไหม? โคตรพ่องมรึงเอ๊ย ผมจะไม่ให้คนในโลกรู้ชื่อของคุณ ช่วงภาคภูมิใจห่าอะไร คุณฝันไปเถอะ!”
เย่เซิ่งเทียนด่าจนน้ำลายกระจาย สติฟั่นเฟือน แต่น้ำตากลับไหลลงมาไม่หยุด
“ตาเฒ่าหลิน โคตรพ่องเอ๊ย!!”
เย่เซิ่งเทียนคุกเข่าลงบนพื้น ร้องคำราม เหมือนใช้แรงหมดทั้งตัวแล้ว และเหมือนเด็กน้อยที่หมดหนทางคนหนึ่ง
ร้องคำรามอยู่แบบนี้ เหมือนสิ้นเปลืองกำลังทั้งตัวของเขาจนหมด หมดสติลงไปโดยตรง
“พี่เซิ่งเทียน……”
ฟางหยวนกระโจนเข้าไป ตกใจจนเสียงร้องไห้เปลี่ยนไปหมด
เหย้เฉิง เหย้เฟิงและเหย้หมิงทั้งสามคน สีหน้าเปลี่ยนมาก เรื่องที่พวกเขามองว่าเป็นเรื่องธรรมดาจนไม่รู้จะธรรมดาได้อีก กลับนำการโจมตีใหญ่ขนาดนี้มาให้เย่เซิ่งเทียน
เย่ม่อรีบบอกว่า “เหล่าจู่ทั้งสามครับ รีบช่วยเขาดีกว่า ให้เขาเกิดเรื่องไม่ได้นะครับ”
“ไปจากที่นี่ก่อน ไม่ว่าชดใช้ด้วยอะไรบ้าง ล้วนไม่สามารถให้เย่เซิ่งเทียนเกิดเรื่องขึ้นได้!”
สามสี่คนนี้พาเย่เซิ่งเทียนออกไปจากที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว
ใครก็นึกไม่ถึงทั้งนั้น เหตุการณ์ที่วิหารปีศาจครั้งนี้ สุดท้ายจะจบลงด้วยรูปแบบนี้
มหาพญาเทพตายแล้ว พวกเขาชนะแล้ว
แต่จากนั้นล่ะ?
เย่เซิ่งเทียนเดินออกมาได้ไหม?
ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่อาจรู้ได้
