แดนนิรมิตเทพ บทที่ 878
สำนักยาเซียนเป็นความหวังเดียวของโจวลี่เต๋อ โจวลี่เต๋อไม่ยอมแพ้ และไม่สามารถยอมแพ้ได้ เขาหวังว่าจะใช้ความจริงใจทำให้คนของสำนักยาเซียนเห็นอกเห็นใจ ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าอยู่ที่ประตูหน้าสำนักยาเซียนเป็นเวลาสองวันแล้ว
อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าสำนักยาเซียนเป็นสถานที่แบบไหน และมีคนเสียชีวิตอยู่ที่หน้าสำนักยาเซียนไม่น้อย แต่คนของสำนักยาเซียนไม่เคยแสดงความเมตตาเลย
เฉินโม่มองเด็กผู้ชายอายุสิบสามปีที่อยู่ตรงหน้า แม้แต่เขาก็อดที่จะรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย วัยของโจวลี่เต๋อเป็นช่วงเวลาเสพสุข และได้รับการดูแลดีที่สุดจากพ่อแม่ แต่ตอนนี้เขาต้องแบกภาระดูแลครอบครัว
ในเมื่อเฉินโม่รู้เรื่องนี้แล้ว เขาจึงไม่สามารถนิ่งดูดายได้
ด้วยฝีมือของเฉินโม่ ถ้าคิดจะรักษาอาการป่วยของโจวเอี๋ยนมันไม่ใช่เรื่องยาก ยาเสริมเทพเพียงเม็ดเดียวก็สามารถรักษาให้หายเป็นปกติได้ เพียงแต่ปัญหาคือตอนนี้เฉินโม่ไม่มีวัตถุดิบยาที่จะใช้กลั่นยาเสริมเทพ
“ลี่เต๋อรักษาตัวให้ดีก่อน แล้วผมจะพาลี่เต๋อไปที่สำนักยาเซียน ส่วนเรื่องอาการป่วยของพ่อลี่เต๋อปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง!” เฉินโม่รับประกันกับโจวลี่เต๋อ
โจวลี่เต๋อมองเฉินโม่ด้วยความสงสัย “คุณก็มาขอซื้อยาเหมือนกัน แล้วคุณจะสามารถรักษาพ่อของผมได้เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราไม่มีเงินอีกด้วย”
“วางใจเถอะ ผมพูดแล้วต้องทำได้อย่างแน่นอน” เฉินโม่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ตอนนี้ลี่เต๋อไปอาบน้ำและกินข้าวให้อิ่มก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปสำนักยาเซียนกับผม”
เฉินโม่พาสองพ่อลูกตระกูลโจวไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นร่างกายของสองพ่อลูกตระกูลโจวสกปรกมอมแมม จึงขวางเฉินโม่และสองพ่อลูกด้วยสีหน้ารังเกียจ
“รีบออกไปซะ รีบออกไปซะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ขอทาน!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะโกนด้วยสีหน้ารังเกียจ
เฉินโม่มองเขาด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “พาพวกเขาไปห้องที่ดีที่สุด ผมจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”
เมื่อมองเฉินโม่แล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรู้สึกกังวลเล็กน้อย และรีบเข้าไปรายงานทันที
หลังจากนั้นไม่นาน ชายสวมชุดสูทก็เดินออกมา เมื่อเขาเห็นสองพ่อลูกตระกูลโจว เขาก็แสดงความรังเกียจเช่นกัน
เพียงแต่ เมื่อเขามองเฉินโม่ ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป
ด้วยประสบการณ์ของเขา เขาสามารถเห็นบุคลิกพิเศษของเฉินโม่ได้ ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเฉินโม่เป็นใคร แต่เขารู้ว่าเฉินโม่ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
“ทำตามคำสั่งของคุณผู้ชายท่านนี้” ชายคนนั้นสั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
“ครับ!”
“คุณผู้ชายครับ โปรดเดินตามผม!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโค้งคำนับให้เฉินโม่
เฉินโม่ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากใจ ใช่ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเลือกปฏิบัติ แต่เป็นเพราะข้อกำเนิดของธุรกิจนี้ ทำให้พวกเขามองคนจากบุคลิกภายนอก
ถ้าพวกเขาปล่อยให้ขอทานสองคนเข้าไปในโรงแรม คนที่โชคร้ายก็คือพวกเขา
เฉินโม่พาสองพ่อลูกตระกูลโจวเข้าไปในโรงแรม และเฉินโม่พบว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ท่าทางของโจวลี่เต๋อสงบอย่างน่าประหลาดใจ
ไม่ว่าจะเป็นการดูถูกเหยียดหยามของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย หรือความรังเกียจของชายที่สวมชุดสูท ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจเลย
เฉินโม่รู้ว่ามันเป็นเพราะช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา โจวลี่เต๋อต้องทนกับการถูกเหยียดหยามมากกว่าที่เจอวันนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาขัดเกล้าจิตใจตนเอง จนไม่ใส่ใจเรื่องที่ว่าใครจะชอบหรือเหยียดหยามเขา
เฉินโม่เกิดความคิดทันที สภาพจิตใจแบบนี้เหมาะสมกับการบำเพ็ญเซียนมากที่สุด
หลังจากเข้าไปในห้องพักแล้ว โจวลี่เต๋อและพ่อก็อาบน้ำ เนื่องจากโจวเอี๋ยนไม่สามารถขยับร่างกายได้ โจวลี่เต๋อจึงเป็นคนอาบน้ำให้เขา
สังเกตจากการเคลื่อนไหวที่ชำนาญของโจวลี่เต๋อแล้ว ทำให้เห็นว่าเขามีความชำนาญในการรับใช้คนมาก
เฉินโม่สั่งอาหารให้สองพ่อลูกตระกูลโจวกิน จากนั้นให้พนักงานบริการไปซื้อเสื้อผ้าสองสามชุดตามรูปร่างของสองพ่อลูกตระกูลโจว
คราวนี้ ภาพลักษณ์ของสองพ่อลูกตระกูลโจวเปลี่ยนใหม่ทันที
“พักผ่อนหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้เช้าผมจะพาลี่เต๋อไปที่หุบเขาโอสถเทพ” เฉินโม่กล่าวช้า ๆ และมองท่าทางที่สงบของโจวลี่เต๋อ
