เฉินหลี้ที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฟยเออร์ เขาโกรธจนแทบจะวิ่งหนี
อะไรที่เรียกว่าเขายังห่างชั้นจากเฉินเหล่ยอีกไกล ? มันช่างเป็นการทำร้ายจิตใจเหลือเกิน แต่เฉินกั๋วเหลียงเป็นถึงคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเย่ แถมยังเป็นคู่หมั้นของเฉินเหล่ย ต่อให้เฉินหลี้เย่อหยิ่งแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าไปมีเรื่องกับนาง ทำได้แค่โกรธและกลอกตาเท่านั้น
เห็นเย่เฟยเออร์ถามออกมาไม่หยุดหย่อน เฉินฉีก็พูดออกมาด้วยใบหน้าอันหดหู่ “พี่สะใภ้เฟยเออร์ เราหยุดพูดเรื่องนี้กันตรงนี้จะได้ไหม ! เรื่องนี้พูดแล้วมันก็ยาว รอกลับไปแล้วผมจะเล่าให้พี่ฟัง”
แน่นอนว่าเย่เฟยเออร์ไม่สนใจ เธอยังคงมองมาที่เฉินเหล่ยด้วยใบหน้าแห่งความสงสัย “ฉันแค่อยากรู้ว่าเป็นใคร พี่บอกฉันมาก่อน”
เฉินฉีมองมาที่เฉินเหล่ยด้วยสายตาของการขอความช่วยเหลือ
เฉินเหล่ยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เฟยเออร์ ฉันทำให้เธอผิดหวัง ผู้ชนะไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเฉินโม่”
“เฉินโม่ ?” เย่เฟยเออร์ขมวดคิ้ว “เขาเป็นใคร ? ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินและไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีคนผู้นี้อยู่ในตระกูลเฉินของพี่ด้วย ?”
เฉินฉีอธิบายออกมา “เขาคือสายเลือดของคุณปู่คนรอง อยู่ด้านนอกมาโดยตลอด กลับมาตระกูลเฉินน้อยมาก เธอไม่รู้จักก็ถือเป็นเรื่องปกติ พวกเราเองก็เกือบลืมไปแล้วว่ามีคนแบบเขาอยู่”
สำหรับรางวัลชนะเลิศที่เฉินโม่ได้รับจากการทดสอบประจำตระกูล เฉินฉีเองก็ไม่พอใจ แม้เฉินโม่จะชนะไปด้วยผลการแข่งขันที่ท่วมท้นก็ตาม
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”
เฉินกั๋วเหลียงมองมาที่เฉินเหล่ยซึ่งกำลังผิดหวัง ยิ้มและพูดออกมาว่า “ไม่เป็นไร แม้ไม่ได้รับรางวัลชนะเลิศ แต่พี่ก็ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง ? ไม่ต้องห่วง !”
ใบหน้าของเฉินเหล่ยเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง จับมือเล็ก ๆ ของเย่เฟยเออร์ไว้ “เฟยเออร์ ขอบคุณเธอมาก เธอดีกับฉันเหลือเกิน”
ใบหน้าของเฉินกั๋วเหลียงกลายเป็นสีแดง พูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “พี่เหล่ย ระหว่างพวกเรายังจำเป็นต้องพูดขอบคุณกันอยู่อีกงั้นเหรอ ! ใช่แล้ว เฉินโม่ที่พี่พูดถึงคือคนไหน ? ฉันอยากรู้ว่าคนที่แย่งตำแหน่งผู้ชนะของพี่เหล่ยไปจะมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ?”
แววตาของเฉินกั๋วเหลียงเผยให้เห็นถึงความเยือกเย็น ราวกับต้องการออกหน้าแทนเฉินเหล่ย
สายตาของเฉินเหล่ยจับจ้องไปยังเฉินโม่กำลังยืนหลับตาอยู่ด้านหลังของเฉินจิงเย่ มุมปากของเขาโค้งลงเล็กน้อย “นั่นไง เขาคนนั้น”
เย่เฟยเออร์แสดงท่าทีดูถูก “ดูแล้วก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่ เขาสามารถแย่งตำแหน่งผู้ชนะไปจากพี่ได้จริงอย่างนั้นเหรอ ?”
เฉินเหล่ยพูดออกมาว่า “เฟยเออร์ เธออย่าดูถูกเขาเป็นอันขาด ชายผู้นี้เก็บซ้อนความลับของเขาไว้ได้อย่างลึกซึ้ง”
“อ่า ฉันรู้แล้ว”
เฉินฉียิ้มและพูดออกมา “พี่เหล่ย พี่อย่าได้ท้อใจ ต่อให้เฉินโม่แย่งตำแหน่งชนะเลิศไปจากพี่ได้แล้วมันยังไง พี่มีพี่สะใภ้เฟยเออร์ที่งดงามอย่างนี้อยู่ข้างกาย เขามีแบบพี่ไหม ?”
เย่เฟยเออร์ดุออกมา “เสี่ยวฉี อย่าพูดจาเหลวไหล”
แม้จะเป็นการดุเฉินฉี แต่ใบหน้าของเย่เฟยเออร์เต็มไปด้วยความภูมิใจ เห็นได้ชัดว่าคำชมของเฉินฉีมีผลกับเธอมาก
น้องชายอีกคนของเฉินเหล่ยรีบยกย่องเฉินเหล่ยในทันที “พี่เหล่ย ต่อให้ได้ที่หนึ่ง รางวัลมันก็แค่หนึ่งร้อยล้าน แต่การที่พี่เหล่ยมีพี่สะใภ้เฟยเออร์ผู้งดงามอยู่ข้างกาย ต่อให้เฉินโม่มีเป็นหมื่นล้านก็ไม่สามารถเทียบกับพี่เหล่ยได้ !”
เฉินเหล่ยเหลือบตามองเขา ยิ้มและพูดออกมาว่า “นายนี่ช่างพูด !”
เย่เฟยเออร์ปิดปากและหัวเราะเยาะ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเผยออกมาให้เห็น เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่น้องชายคนนี้พูดนั้นส่งผลกับเธอเป็นอย่างมาก
ไม่ใช่แค่เหล่าพี่น้องของเฉินเหล่ยเท่านั้นที่พูดออกมา เหล่าคนรุ่นหลังของตระกูลเฉินเองก็พูดออกมาด้วย
เฉินควางยังคงยืนอยู่ด้านหลังของเฉินเยว่ แต่เขาก็แอบเดินทางไปเฉินโม่อย่างเงียบ ๆ พูดออกมาด้วยความเย้ยหยันว่า “อย่าคิดว่าตนเองเป็นผู้ชนะแล้วจะสุดยอดจนคนอื่นเทียบไม่ติด มันก็เป็นแค่การทดสอบเท่านั้น อย่างมากที่สุดก็ทำให้นายเปล่งประกายได้แค่ชั่วขณะหนึ่ง”
เฉินควางมองมาที่เย่เฟยเออร์ซึ่งอยู่ข้างกายของเฉินเหล่ย พูดออกมาต่อด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็น “เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างเฉินเหล่ยไหม ? นั่นคือดอกไม้แห่งหนานซู คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเย่ เส้นทางหลังจากนี้ของเฉินเหล่ยไร้ที่สิ้นสุด หากไกลจากนายที่เป็นขยะและไร้ซึ่งรากฐานอย่างเทียบไม่ติด !”
