ตอนที่ 207 มอบหนังสือหย่าให้ข้า
ลู่เจียวมองเขากล่าวว่า “เดือนแปดปีหน้า เจ้าก็จะเข้าสอบเซียงซื่อ จากนั้นก็เข้าเมืองหลวงไปสอบหน้าพระที่นั่ง[1] เช่นนี้รอให้เจ้าสอบหน้าพระที่นั่งเสร็จ เจ้าค่อยกลับมาพาพวกเขาไปเมืองหลวง”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ไม่รอให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าว กล่าวต่อว่า “แต่ตอนนี้เจ้าก็เขียนหนังสือหย่าให้ข้าก่อน”
นางกลัวว่าเรื่องนี้จะเกิดเหตุเปลี่ยนแปลงอะไรอีก ยังไงก็เอาหนังสือหย่ามาครองไว้ก่อนดีกว่า
ในห้อง สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นเยียบหนาวจับใจ แววตาดำมองนางดุดัน แต่เขายามนี้เห็นชัดว่าสงบใจลงได้แล้ว
“เจ้าแน่ใจว่าจะหย่า?”
ลู่เจียวพยักหน้าหนักแน่น แสดงว่าตนเองต้องการหย่าจริง
ระยะนี้นางเองก็พอเข้าใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้ว ความคิดเขาหลายอย่างยังคงเป็นเอกลักษณ์ของผู้ชายยุคสมัยนี้ แต่ไรมานางอยู่ร่วมกับเขาโดยไม่คิดอะไรได้ก็เพราะนางรู้ว่านางจะหย่า ดังนั้นหลายครั้งนางก็ไม่ได้กล่าวอะไร
แต่หากชายผู้นี้เป็นสามีนาง นางกลัวว่าคงได้ทะเลาะกับเขานานแล้ว
อีกอย่าง ลู่เจียวไม่ลืมว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับหญิงนามว่าเฉินอิงเหมือนมีอะไรไม่ธรรมดา และในนิยายยังมีภรรยาที่ชะตาเขากำหนดไว้อีก
แต่ละเรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกขอห่างไกลกับชายผู้นี้
ลู่เจียวครุ่นคิดมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ข้าไตร่ตรองกระจ่างแล้ว หากเจ้าต้องสอบเคอจวี่ วันหน้าก็ต้องเข้าเมืองหลวงเป็นขุนนาง ข้าเองชอบชีวิตเรียบง่าย หากไม่เหนือความคาดหมาย ข้าก็จะไปใช้ชีวิตที่เหลือที่อำเภอชิงเหอ เส้นทางที่พวกเราจะเดินไปในวันหน้านั้นต่างกัน ดังนั้นก็หย่ากันดีกว่า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองแววตานิ่งสงบของลู่เจียว ก็รู้ว่าหญิงผู้นี้ตัดสินจะหย่าแล้ว
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขายังจะฝืนใจนางไปทำไม
“ได้ ข้ามอบหนังสือหย่าให้เจ้าได้ แต่อย่าลืมเรื่องที่เจ้าพูดไว้ ต้องช่วยข้าดูแลเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จนกระทั่งข้าสอบหน้าพระที่นั่งเสร็จสิ้น แน่นอนว่าหากจะมีการสอบหน้าพระที่นั่ง”
“ได้” ลู่เจียวรับปาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นนางรับปากทันที แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจ ยามนี้เขาอดคิดทบทวนตัวเองไม่ได้ แท้จริงตนเองแย่สักเพียงไร จึงได้ทำให้หญิงผู้นี้แม้แต่คิดสักครู่ก็ไม่มี ต้องการเพียงแค่หย่า
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหวนคิดแต่ละเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด จากนั้นก็รู้สึกว่าไม่ดีกับนางจริงๆ รู้ว่านางไม่ใช่นางคนเดิมผู้นั้น เพียงแต่นางมีใบหน้าเหมือนร่างเดิมที่นิสัยชั่วร้าย
หากตอนนี้เขาดีต่อนางยังทันไหม
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็กล่าวไปว่า “แต่เจ้าต้องรับปากข้าสองเงื่อนไข ข้าจึงจะยอมเขียนหนังสือหย่าให้เจ้า”
“เจ้าว่ามา”
เพราะคุยเรื่องนี้เรียบร้อย ลู่เจียวจึงนุ่มนวลอ่อนโยนอย่างมาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อยๆ กล่าวว่า “หนึ่ง เจ้าห้ามบอกเรื่องหย่าของพวกเรากับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ อย่าเพิ่งให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รู้เรื่องนี้ชั่วคราว”
ลู่เจียวรีบพยักหน้าเห็นด้วย “เรื่องนี้เจ้าวางใจได้ ข้าจะค่อยๆ ให้พวกเขาได้เตรียมตัวเตรียมใจ แต่ตอนนี้ห้ามให้พวกเขารู้เด็ดขาด”
มีปัญหายื้อยุดกันจนเป็นเช่นนี้แล้ว หากได้รู้อีก ไม่แน่อาจก่อเรื่องอีก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า กล่าวอีกว่า “สอง วันเวลาหย่าให้ระบุว่าอีกครึ่งปี”
ก็หมายความว่าหนังสือหย่าจะมีผลในอีกครึ่งปี ในครึ่งปีนี้ ลู่เจียวยังคงเป็นภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่น
สีหน้าลู่เจียวแปรเปลี่ยนทันที มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ทำไมต้องระบุเวลาว่าอีกครึ่งปี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ตอนนี้จะมอบหนังสือหย่าให้เจ้า เกิดเจ้าไม่พอใจ อยู่ดีๆ ก็ไป เจ้าหนูน้อยทั้งสี่จะทำอย่างไร เจ้าวางใจ ในเมื่อเจ้าตั้งใจจะหย่า ข้าย่อมไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ”
ลู่เจียวไม่พอใจผลเช่นนี้อย่างมาก สีหน้าเย็นเยียบอย่างที่สุดกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนพูดจาแล้วคืนคำงั้นหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าลู่เจียวไม่คนพูดแล้วคืนคำ แต่ระบุเวลาว่าอีกครึ่งปีจะเหมาะสมกว่าสักหน่อย
เขามองลู่เจียวด้วยประกายตาลุ่มลึก กล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจดูแลพวกเขาจนกระทั่งข้าไปสอบที่เมืองหลวง ลงนามตอนนี้หรือลงนามวันหน้าจะเกี่ยวอันใดกัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ไม่รอให้ลู่เจียวกล่าว ก็กล่าวต่อว่า “เจ้าไม่ใช่ว่ารักพวกเขามากหรือ ในเมื่อรักพวกเขา และยังตัดสินใจดูแลพวกเขา วันเวลาลงนามก็ไม่ส่งผลอะไรแน่นยอน”
ลู่เจียวหันไปมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่บนเตียง เพราะตรากตรำกันมาทั้งวัน ยังเป็นไข้อีก ยามนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ห่อเหี่ยวราวกับผักกาดขาวถูกน้ำค้างแข็งกระหน่ำใส่
ลู่เจียวเห็นแล้วก็ปวดใจ แต่ให้นางยอมลงให้เพื่อเจ้าหนูน้อยทั้งสี่นี่ นางก็ไม่อาจทำใจยอมรับได้ นางหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “หากข้าไม่เห็นชอบล่ะ”
“งั้นข้าก็จะไม่เขียนหนังสือหย่าให้ในตอนนี้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ แววตาก็พลันเข้มขึ้น มองลู่เจียวกล่าวว่า “ลู่เจียว ตอนนี้เจ้าเป็นมารดาพวกเขา มารดาที่ทอดทิ้งลูก จะสร้างความสะเทือนใจให้กับพวกเขาเพียงใด เจ้าน่าจะรู้ดียิ่งกว่าข้า”
คำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นเตือนสติลู่เจียว ตอนนี้สถานะนางก็คือมารดาของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ นางเข้ามาแทนที่มารดาพวกเขา หากนางไม่แทนที่ร่างเดิม เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็คงไม่เอาแต่ตามติดนางไม่ยอมห่าง
ลู่เจียวได้ฟังคำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่น สมองก็พลันกระจ่างขึ้นมาหลายส่วน ไม่ผิด นางไม่ใช่ตัวนางเองแท้จริง นางมาอยู่แทนลู่เจียวคนเดิม นางในสายตาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็คือมารดาพวกเขา ดังนั้นนางไม่อาจวางตัวเป็นคนนอกเช่นนี้ แม้นางจะไปก็ต้องให้พวกเขารับความจริงนี้ให้ได้ก่อน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยอีกครั้งว่า “เจ้ากลัวข้าเล่นอุบายไม่ยอมปล่อยเจ้าไปหรือ วางใจ หากเจ้าไม่ยินยอม ข้าย่อมไม่ฝืนรั้งเจ้าไว้”
ลู่เจียวขมวดคิ้วคิดไตร่ตรอง สุดท้ายก็เห็นด้วย นี่คือสิ่งที่ควรต้องชดเชยให้กับร่างที่นางมาครอบครอง
“ได้ ทำตามเจ้าว่า ก็ระบุเวลาไว้ว่าอีกครึ่งปี แต่แม้ว่าวันเวลาระบุว่าอีกครึ่งปี แต่ช่วงระยะเวลานี้ พวกเราก็คือคนที่หย่ากันแล้ว เรื่องที่ควรระวังก็ต้องระวัง”
พอลู่เจียวกล่าว เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็จ้องมองนางด้วยตาเข้ม “ความหมายเจ้าคือกลัวข้าทำอะไรเจ้า?”
เขากล่าวจบก็ไม่รอให้ลู่เจียวพูด มองลู่เจียวอย่างจริงจัง กล่าวว่า “วางใจ เจ้าไม่ยินยอม ข้าก็ไม่ใช่คนเลวขนาดนั้น”
“ได้ จำคำเจ้าไว้”
ลู่เจียวกล่าวว่า “ตอนนี้ก็ไปเขียนหนังสือหย่ามาให้ข้าได้แล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนางด้วยแววตาดำลึกล้ำ ใต้แสงตะเกียงสลัวยามเย็น ใบหน้างามของสตรีมีแต่ความแน่วแน่มั่นคง ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เห็นชัดว่านางตัดสินใจจะหย่าแล้วจริงๆ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็จะให้นางได้สมหวัง!
เซี่ยอวิ๋นจิ่นลุกเดินไปยังเรือนนอนตะวันออก ครั้งนี้เขาไม่ลังเลอีก เขียนหนังสือหย่ารวดเร็ว
ลู่เจียวอ่านอย่างละเอียด พบว่าหนังสือหย่าไม่มีปัญหาอะไร นอกจากว่าวันเวลาระบุอีกครึ่งปีเท่านั้น
แม้ว่าวันเวลาไม่ได้ตามต้องการ แต่อย่างไรก็ได้หนังสือหย่ามาอย่างราบรื่น
“อันนี้ข้าจะเก็บไว้”
ลู่เจียวรับหนังสือหย่ามา ในห้องเซี่ยอวิ๋นจิ่นก้มลงมองนาง ถามคำหนึ่งว่า “ข้าถึงกับทำให้เจ้าไม่อยากมองหน้าข้าแม้สักนิดเลยหรือ”
กล่าวจบก็ไม่รอให้ลู่เจียวตอบ หันหลังก้าวออกไปทันที
ลู่เจียวก็ไม่ได้สนใจเขา เขียนหนังสือหย่าแล้ว ยังพูดจามากความไปทำไมกัน
เที่ยงคืน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตื่นมาเห็นลู่เจียวก็อ้าปากร้องไห้
ลู่เจียวรีบปลอบพวกเขา “เอาล่ะ อย่าร้องไห้เลย”
ซื่อเป่ากอดคอลู่เจียวไว้กล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านอย่าไปเลย”
“ได้ แม่ไม่ไปแล้ว”
ซื่อเป่าดวงตาเปล่งประกาย กอดคอลู่เจียถามว่า “ท่านแม่ งั้นท่านไม่หย่ากับท่านพ่อแล้วใช่ไหม”
ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่าพากันลุกขึ้นนั่งจ้องมองลู่เจียว
ลู่เจียวมองแววตากระจ่างใสของพวกเขา พูดโกหกไม่ออกจริงๆ นางกล่าวอ้อมๆ ว่า
“ซื่อเป่า เจ้ารู้ไหม คนสองคนอยู่ด้วยกันต้องชอบกันและกันจึงจะมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน ท่านพ่อเจ้าไม่ชอบแม่ พวกเราจะอยู่กันได้อย่างไร แต่แม่ตัดสินใจให้เวลาท่านพ่อเจ้าครึ่งปี หากถึงตอนนั้นท่านพ่อชอบแม่ แม่ก็จะไม่ไปแล้ว”
ความหมายแฝงในวาจานี้ก็คือ หากท่านพ่อพวกเขาไม่ชอบนาง นางก็ยังคงจะไป
นี่ถือเป็นวิธีค่อยๆ คืบคลาน ค่อยๆ พูดเรื่องพวกนี้กับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ให้พวกเขายอมรับเรื่องที่นางและเขาจะแยกจากกัน
แต่เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฟังประเด็นนี้ของลู่เจียวไม่เข้าใจ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองลู่เจียวอย่างตื่นเต้นดีใจกล่าวว่า
“ท่านแม่ ขอแค่ท่านพ่อชอบท่าน ท่านก็ไม่ไปแล้ว?”
“ท่านแม่ดีขนาดนี้ ท่านพ่อต้องชอบท่านแม่แน่ ท่านแม่ดีและร้ายกาจขนาดนี้”
“ใช่ ท่านแม่เป็นหมอเทวดา ท่านพ่อต้องชอบท่านแม่แน่”
[1] ระบบการสอบเข้ารับราชการของจีนเรียกว่าการสอบเคอจวี่ มีการจัดสอบทั้งหมดสามรอบ รอบแรกระดับท้องถิ่น ผู้สอบได้จะเรียกว่าซิ่วไฉ จัดสอบปีละครั้ง รอบสองระดับภูมิภาค ให้ซิ่วไฉเข้าสอบ ผู้สอบผ่านจะเรียกว่าจวี่เหริน จัดสอบทุกสามปี ส่วนรอบสาม ผู้สอบผ่านเรียกว่าก้งเซิง จากนั้นก็จะเข้าสอบต่อในวัง ผู้สอบผ่านจะเรียกว่าจิ้นซื่อ ผู้ที่สอบได้อันดับหนึ่งในรอบนี้จะได้ตำแหน่งจ้วงหยวนหรือจอหงวน อันดับสองปั๋งเหยี่ยน และอันดับสามทั่นฮวา
