เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค – ตอนที่ 371 นัดพบ มีคนไม่พอใจ (5)

ตอนที่ 371 นัดพบ มีคนไม่พอใจ (5)

แม้ว่าหนิงเซ่าชิงจะไม่กล่าวความต้องการออกมา หรือว่าเขาจะมีความต้องการอะไร นางจะไม่รับปากได้อย่างไร

นี่ก็เป็นแค่เรื่องล้อเล่นระหว่างคนรักกันเท่านั้นเอง

หนิงเซ่าชิงมองเงาร่างที่วิ่งไปไกลแล้วของมั่วเชียนเสวี่ย มุมปากก็โค้งเป็นรอยยิ้มจางๆ “อย่างนั้นเชียนเสวี่ยต้องจำเอาไว้ด้วยล่ะ!”

ทว่า บนโลกใบนี้ดูเหมือนว่าจะหยุดชะงักไป

หนิงเซ่าชิงขยับร่าง แต่กลับไม่ได้ตามมั่วเชียนเสวี่ยไป ทว่าบีบอัดลมปราณให้แข็งตัวแทน…

ด้านหลังมีคนร้องว่าสวยมาก!

มั่วเชียนเสวี่ยหยุดวิ่งหันไปมอง ภาพที่พิรุณบุปผาเต็มผืนฟ้าเข้าสู่ครรลองตา

นางยื่นมือออกไปรับกลีบหนึ่งในบรรดาทั้งหมดอย่างอดไม่อยู่ พลางเอ่ยเสียงเบาว่า “งามมาก…”

หนิงเซ่าชิงขยับร่าง ระหว่างที่ฝ่ามือขยับพลิกไปมา มั่วเชียนเสวี่ยก็เห็นกลีบดอกไม้สีแดง สีเหลือง สีชมพู และอื่นๆ ทั้งหมดวนอยู่รอบมือเขา อยู่กับเขา ราวกับมีชีวิตและความคิด พร้อมกับขี่ลมมาเยือนและหยุดอยู่ข้างกายตนเอง

มั่วเชียนเสวี่ยตะลึงมองสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นจากหนิงเซ่าชิง โดยที่ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย

“เชียนเสวี่ย แบบนี้ เจ้ามีความสุขไหม” สิ้นเสียง มือหนิงเซ่าชิงก็ชูขึ้นเล็กน้อย กลีบดอกไม้ที่ติดตามเขาเหล่านั้น ตอนนี้ก็ร่วงหล่นรอบกายนางทั้งหมดอย่างไม่ขาดสาย

มั่วเชียนเสวี่ยมองกลีบดอกไม้รอบด้านที่ร่ายรำอยู่รอบตัวนางและหนิงเซ่าชิงอย่างพริ้วไหวแล้ว มุมปากก็แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอย่างควบคุมไม่ได้!

“เซ่าชิง ความรู้สึกนี้ราวกับฝันอยู่เลย!”

ใช่แล้ว เหมือนกับกำลังฝันอยู่!

ชาตินี้หรือชาติที่แล้วๆ มา นางก็แค่เคยผ่านประสบการณ์ความโรเเมนติกที่จดจำไว้ในใจได้ไม่ลืมเลือน แต่กลับมากพอจะทำให้นางจารึกไว้ในความทรงจำได้ตลอดชีวิต

“ไม่ได้ฝัน!” หนิงเซ่าชิงก้าวเข้ามากุมมือนางอีกครั้ง และมองพิรุณบุปผาที่เต็มท้องนภาด้วยกันกับนาง น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความรัก

เขากระซิบข้างหู “ข้า หนิงเซ่าชิงขอสาบานต่อสวรรค์ว่า ชีวิตนี้จะขอรักเพียงแค่มั่วเชียนเสวี่ยเพียงคนเดียว ชีวิตนี้จะครองคู่กันจนแก่เฒ่ากับนางผู้เดียว และเคียงคู่กับนางทุกชาติไป”

ถ้าหากไม่ใช่ว่าสถานที่ไม่ถูกต้อง มั่วเชียนเสวี่ยคงจะโผเข้าใส่ร่างเขาด้วยความตื้นตันใจไปแล้วจริงๆ พร้อมกับขบกัดเขาคำโต จุมพิตเขาอย่างบ้าคลั่งเพื่อถือโอกาสนี้แสดงความตื้นตันใจในใจนาง!

ครองคู่กันทุกชาติไปพูดนั้นสบายมาก แต่คนที่สามารถทำได้จริงๆ นั้นจะมีสักกี่คนกัน

ในยุคปัจจุบันที่สังคมมีสามีภรรยาคนเดียว ความรักก็ยังไม่สามารถประคองให้หวานชื่นตลอดไปได้ นับประสาอะไรกับยุคโบราณที่มีกฎระบุเป็นลายลักษณ์อักษรว่ามีสามภรรยาสี่อนุได้กัน

แต่บนโลกใบนี้ยังคงมีคนเช่นนี้อยู่คนหนึ่ง เขามีนามว่าหนิงเซ่าชิง เป็นคนพิเศษ เป็นหัวหน้าตระกูลขุนนางเก่าแก่ คนที่มีฐานะสูงส่งเช่นนี้คนหนึ่ง กลับยินยอมที่จะละทิ้งสตรีรูปโฉมงดงามทั้งหมด ปล่อยวางความหยิ่งผยองลงในเรื่องของความรัก เพียงแค่ปรารถนาที่จะครองคู่กับนางตลอดไป

มั่วเชียนเสวี่ยหน่วยตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ส่วนลึกในใจบอกกับตัวเองเงียบๆ แม้ว่าในภายภาคหน้า หนิงเซ่าชิงจะทำให้นางผิดหวัง แต่นางจะยังคงจำเหตุการณ์ในวันนี้เอาไว้ในใจ และไม่มีวันลืมตลอดไป!

ในที่ไกลๆ คนกลุ่มหนึ่งตะลึงค้างไปแล้ว!

“คุณหนู ท่านดูสิเจ้าคะ สวยจริงๆ…” สาวใช้คนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังสตรีตรงหน้า แววตาเป็นประกายตกหลุมรัก หลงใหลเคลิบเคลิ้มอย่างที่สุด

และคุณหนูที่นางเรียกขานท่านนี้ก็มีอาการเหมือนกันพอสมควร สีหน้าท่าทางอิจฉาเช่นนี้ เกือบจะทำน้ำลายหยดใส่บนเสื้อผ้า

“สวยมาก…สวยมากจริงๆ บุรุษเช่นนี้ บุรุษที่หน่วยก้านดี มากความสามารถจนไม่มีใครในยุคนี้เทียบเทียมได้เช่นนี้ จะต้องไปทำความรู้จัก เขาเป็น…” เอ่ยจบ คุณหนูผู้นี้ก็พุ่งตัวไปทางหนิงเซ่าชิงกับมั่วเชียนเสวี่ยทันควัน

เหล่าสาวใช้และบ่าวไพร่ก็รีบตามไปทันที

พวกเขาไม่ได้ไปห้ามทัพหรืออะไร แต่ไปเสริมกำลังให้กับคุณหนูของพวกเขา

เรื่องเช่นนี้ พวกเขาเห็นจนเป็นเรื่องปกติ เมื่อเวลาผ่านไปนาน พวกเขาที่เป็นข้ารับใช้ ก็คุ้นเคยกับการอาศัยบารมีของผู้เป็นนายในการรังแกชาวบ้าน ใช้อำนาจบาตรใหญ่อย่างกำเริบเสิบสานแล้ว!

เป็นเพราะว่ากลัวจะทำลายอารมณ์สุนทรีย์ของนายท่านและคุณหนู ชูอี สืออู่ กุ่ยซา กับเตาหนู และคนอื่นๆ จึงหลบอยู่ในที่ไกลๆ

ดังนั้น แม้ว่ามั่วเชียนเสวี่ยกับหนิงเซ่าชิงจะสวมอาภรณ์หรูหรา ลักษณะท่าทางไม่ธรรมดา ทว่า เมื่อยืนอยู่ริมทะเลสาบ และมองไปในตอนนี้ก็ดูเหมือนกับบุรุษสตรีในครอบครัวชาวบ้านธรรมดาแอบนัดพบกัน

ความเข้าใจเช่นนี้ ยิ่งทำให้คุณหนูที่จ้องตาเป็นมันมีความกล้ามากขึ้น ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปใกล้มั่วเชียนเสวี่ยกับหนิงเซ่าชิง ก็ตะโกนอ้าปากด่ากราดแล้ว!

“สตรีสารเลว! เจ้าปล่อยสามีของข้าเดี๋ยวนี้นะ!”

ผู้คนรอบๆ ล้วนกำลังจมอยู่กับทิวทัศน์อันงดงามเมื่อครู่นี้ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคนด่ากราด เมื่อปรากฏเสียงที่ไม่เข้ากับบรรยากาศขึ้นมา ทุกคนก็พากันขมวดคิ้วทันที

โมโหคนทำลายบรรยากาศที่ไม่รู้ความ แต่สายตากลับมองหาที่มาของเสียง และดูเรื่องซุบซิบนินทาด้วยความตื่นเต้น…

ประโยคนี้ หนิงเซ่าชิงกับมั่วเชียนเสวี่ยย่อมได้ยินเช่นกัน เพียงแต่คนทั้งคู่เพิ่งจะแสดงความรักต่อกันไป ตอนนี้จึงอารมณ์ดีมากๆ ย่อมไม่อยากจะถือสาหาความกับคนที่ไม่รู้เรื่องราวอันใด

ทั้งสองคนไม่ใช่คนชื่นชอบเรื่องซุบซิบ จึงยังคงสบตากันเงียบๆ โดยไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ และปราศจากสีหน้าโมโห ก็แค่สตรีสติวิปลาสคนหนึ่งเท่านั้นเอง! ไม่แน่ว่าจะพุ่งเป้ามาทางพวกเขา หนิงเซ่าชิงกับมั่วเชียนเสวี่ยกระชับมือที่จับกันเอาไว้ และเตรียมตัวจูงมือกันจากไป

“สตรีที่น่ารังเกียจคนนั้นน่ะ! บอกให้เจ้าปล่อยสามีข้า เจ้าไม่ได้ยินหรือ” เสียงดังจากที่ห่างไกลและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนดังขึ้นข้างหูของทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

มั่วเชียนเสวี่ยประหลาดใจ หันไปมองดู ก็เห็นวัตถุบางอย่างกำลังพุ่งตรงมาทางนาง มั่วเชียนเสวี่ยยื่นมือออกมาทันควันตามสัญชาตญาณ แต่กลับไม่รอให้ตนเองออกแรง วัตถุนั้นก็ไม่อยู่แล้ว…

หลังจากนั้น…

“กรี้ดดด…เจ้ากล้าตบข้า?”

ที่แท้ วัตถุที่มองเห็นไม่ชัดเมื่อครู่นี้ก็คือมือของสตรีที่ล้มลงไปนั่งกับพื้นในตอนนี้!

มั่วเชียนเสวี่ยแสดงสีหน้าท่าทางประหลาดใจ หรือว่าตนเองจะเคยล่วงเกินนาง จึงมองไปทางหนิงเซ่าชิง ใช้สายตาสอบถาม ‘ท่านล่วงเกินผู้อื่นหรือ’ หรือว่าไปติดค้างความสัมพันธ์ที่ข้องเกี่ยวอะไรในอดีต

ตอนนี้หนิงเซ่าชิงกำลังกราดเกรี้ยว!

เขาไม่กล้าคิดเลยว่า หากเมื่อครู่มือตัวเองช้ากว่านี้ไปนิดหนึ่ง มั่วเชียนเสวี่ยจะถูกคนบ้าที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ตบเข้าให้ใช่หรือไม่

เขาไม่สามารถอดทนให้ผู้ใดรังแกมั่วเชียนเสวี่ยได้ ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง!

สำหรับคำถามของมั่วเชียนเสวี่ย หนิงเซ่าชิงเก็บความเย็นชาเอาไว้ และลูบปอยผมนางอย่างอ่อนโยน พลางส่ายหน้าน้อยๆ

เขาไม่เคยพบสตรีวิปลาสคนนี้เลยด้วยซ้ำ จะเอาอะไรมาล่วงเกิน

หลังจากมั่วเชียนเสวี่ยเข้าใจแล้วก็รู้สึกขบขัน คนคนนี้โผล่ออกมาจากที่ไหนกัน วิ่งมากล่าววาจาประหลาดนั้นไม่กล่าวถึง ยังคิดจะตบตนเองอีก?

“เจ้าเป็นใคร”

“เจ้าจะสนใจทำไมว่าข้าเป็นใคร! รีบปล่อยมือของเจ้าออกจากสามีข้าเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยพลัง มองไม่ออกถึงท่าทางที่ถูกผลักให้ล้มเมื่อครู่นี้แม้แต่น้อย

มั่วเชียนเสวี่ยมองหนิงเซ่าชิงอย่างแปลกใจเล็กน้อย ตอนที่เห็นแววตาสงสัยเหมือนกันของเขา ก็ยิ่งรู้สึกสับสนวุ่นวายขึ้นมาทันที

สวรรค์ ใครจะสามารถบอกนางได้ว่า เรื่องทั้งหมดนี่มันยังไงกันแน่!

สตรีผู้นี้หลุดออกมาจากบ้านพักคนชราที่ไหน รีบส่งคนมารับกลับไปเถอะ…

“สามีของเจ้า? เจ้า…มั่นใจ?”

เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค

เหนียงจื่อของคุณชายขี้โรค

Status: Ongoing

เพราะสำลักน้ำชาจนขาดอากาศ(?)ทำให้ มั่วเชียนเสวี่ย สาวมั่นหัวการค้าทะลุมิติมาอยู่ในโลกยุคโบราณและในร่างของคนอื่น

แต่นั่นยังไม่น่าตระหนกเท่าการที่ร่างนี้กำลังจะแต่งงานเพื่อแก้เคล็ดให้กับชายหนุ่มที่ป่วยร่อแร่เต็มที!

ในโลกที่หากขาดที่พึ่งผู้หญิงก็สามารถถูกขายเป็นทาสได้ตลอดเวลาสามีคนนี้ของนางนับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว

ทั้งมีความรู้ สุภาพและไม่ใช้กำลังแถมหน้าตายังหล่อเหลาอีกด้วย เสียตรงร่างกายอ่อนแอไปหน่อยเท่านั้น

ชีวิตครอบครัวชนบทแสนยากจนของนางจึงเริ่มขึ้นที่ตรงนั้น… แต่อย่างไรนางไม่ยอมงอมืองอเท้ารับชะตากรรมแบบนี้แน่

ในเมื่อนางมีความรู้ความสามารถยังต้องกลัวสร้างกิจการไม่ได้อีกหรือ?!

เส้นทางร่ำรวยสายนี้นางจะบุกเบิกมันขึ้นมาด้วยตนเอง! และหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นด้วยดี

เพราะเหมือน ‘ร่างนี้’ ของนางกับฐานะเดิมของสามีเหมือนจะไม่ค่อยธรรมดาเสียด้วยสิ…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท