ร้อยรักปักดวงใจ – ตอนที่ 483 ถวายพระพร(ต้น)

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​ลอง​คิดดู​ก็​รู้สึก​ว่า​สมเหตุสมผล​จึง​พยักหน้า​เล็กน้อย

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สวี​ลิ่ง​อี๋​เห็น​ดังนั้น​ก็​ยิ้ม​พลาง​ลูบ​ศีรษะ​นาง​ ​“​นี่​ก็​ดึก​แล้ว​ ​รีบ​นอน​เถิด​!​ ​พรุ่งนี้​เป็น​วัน​ส่งท้าย​ปี​เก่า​ ​จะ​ต้อง​อยู่​เฝ้า​ตอนกลางคืน​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​ยิ้ม​พลาง​มอบ​จดหมาย​ให้​ชิว​อวี​่​ ​ให้​นาง​นำ​ไป​ให้​พ่อบ้าน​ไป๋​คิด​หาวิ​ธี​ส่ง​ไป​อวี​๋​หัง​ ​จากนั้น​ก็​กลับ​เรือน​ไป​พักผ่อน​กับ​สวี​ลิ่ง​อี๋

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​วัน​ต่อมา​เป็น​วัน​ส่งท้าย​ปี​เก่า​ ​ประตู​หลัก​ของ​จวน​สวี​เปิด​ออก​ ​ภาพ​เทพเจ้า​ประจำ​ประตู​ ​บทกลอน​คู่​และ​ป้าย​ได้​ตกแต่ง​เรียบร้อย​หมด​แล้ว

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​พอทา​นอา​หาร​เช้า​เสร็จ​แล้ว​ ​สวี​ลิ่ง​อี๋​ก็​ไป​ยัง​ตรอก​ซื่อ​เซี่ยง​ ​กว่า​จะ​กลับมา​ก็​ยาม​ซื่อ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​ข้า​ไป​คุย​กับ​เฉียน​หมิง​มา​แล้ว​”​ ​เขา​เปลี่ยนเสื้อ​ผ้า​เตรียม​ไปหา​ไท่ฮู​หยิน​ ​“​ดูท่าทาง​ของ​เฉียน​หมิง​แล้ว​เหมือนว่า​จะ​ไม่รู้​จริงๆ​ ​เรื่อง​นี้​ให้​พวกเขา​สอง​สามีภรรยา​ไป​พูดคุย​กัน​เป็นการ​ส่วนตัว​ดี​แล้ว​ ​อย่า​ให้​ต้อง​ลาม​ไป​ถึง​สกุล​หวัง​ทำให้​คุณหนู​สิบสอง​ไม่สบายใจ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​ประหลาดใจ​มาก

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ใน​ใจ​ของ​นาง​ ​เหตุผล​ที่​อู่​เหนียง​กลายเป็น​อย่างที่​เป็นอยู่​ตอนนี้​ก็​เป็น​เพราะ​แต่งงาน​กับ​เฉียน​หมิง

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ การ​คิด​เช่นนี้​ก็​นับว่า​นาง​ลำเอียง​เล็กน้อย​…

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ใน​หัว​ของ​สือ​อี​เหนียง​ปรากฏ​ภาพ​ที่​อู่​เหนียง​อยู่​ใน​ห้อง​หนังสือ​ที่​อวี​๋​หัง​ ​ใน​ห้อง​ขนาดใหญ่​มี​เพียง​โต๊ะ​เคลือบ​สีดำ​ขลับ​เพียง​โต๊ะ​เดียว​ ​บน​โต๊ะ​มีบท​ความ​คัดลอก​จาก​ผู้มีชื่อเสียง​ ​เตียง​ไม้​สีดำ​ปูด​้วย​เบาะ​รอง​นั่ง​ที่​ยัง​ใหม่​อยู่​…

​******

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​หลังจาก​รับประทาน​อาหาร​คืน​วัน​ตรุษจีน​แล้ว​ ​ไท่ฮู​หยิน​ก็​พาทุ​กคน​ไป​บูชา​บรรพบุรุษ​ที่​ศาล​บรรพชน​ ​จิ​่น​เกอ​ยัง​เล็ก​อยู่​แม่นม​กู้​จึง​อุ้ม​กลับ​ไป​ที่​เรือน​หลัก​ ​สวี​ซื่อ​ฉิน​ ​สวี​ซื่อ​อวี​้​ ​สวี​ซื่อ​เจี่ยน​ ​สวี​ซื่อ​จุน​ ​และ​สวี​ซื่อ​เจี้ยมี​สวี​ลิ่ง​ควน​พา​ไป​จุด​ดอกไม้ไฟ​อยู่​ที่​ลาน​ ​ซิน​เจี่ย​เอ๋อร​์​กับ​เจิน​เจี่ย​เอ๋อร​์​ทาน​เกี๊ยว​และ​อยู่​โต้รุ่ง​ใน​คืน​ส่งท้าย​ปี​เก่า​กับ​ไท่ฮู​หยิน​

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​อายุ​มาก​แล้ว​ ​ฝืนทน​จนถึง​ยาม​จื่อ​แล้ว​กลับ​ไป​พักผ่อน​ที่​เรือน​ ฮู​หยิน​สอง​กลับ​เรือน​เสา​หวา​ ฮู​หยิน​ห้า​ส่ง​ซิน​เจี่ย​เอ๋อร​์​ที่​หลับสนิท​ให้​ป้า​สือ​ ​แล้ว​พา​เจิน​เจี่ย​เอ๋อร​์​ไปดู​สวี​ลิ่ง​ควน​และ​คนอื่นๆ​ ​จุด​ดอกไม้ไฟ​ ​สือ​อี​เหนียง​และ​สวี​ลิ่ง​อี๋​เป็นห่วง​จิ​่น​เกอ​จึง​กลับ​เรือน​ไป​ก่อน

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​พรุ่งนี้​จะ​ทำ​อย่างไร​เจ้า​คะ​”​ ​สือ​อี​เหนียง​ปรึกษา​สวี​ลิ่ง​อี๋​เกี่ยวกับ​การ​เดินทาง​สำหรับ​วันพรุ่งนี้​ ​“​จะ​ให้​ลูก​ไป​กับ​ท่าน​หรือว่า​ไป​กับ​ข้า​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​ให้​ไป​กับ​เจ้า​เถิด​!​”​ ​สวี​ลิ่ง​อี๋​พูด​ต่อ​อีกว่า​ ​“​พวกเรา​อยู่​ที่​ลาน​หน้า​พระตำหนัก​ ​ถ้าหาก​ลูก​หิว​หรือ​อยาก​ขับถ่าย​ ​แม้แต่​สถานที่​จะ​ป้อน​นม​หรือ​เปลี่ยน​ผ้าอ้อม​ก็​ไม่มี​ ​พวก​เจ้า​อยู่​ที่​พระตำหนัก​รอง​ ​และ​ทั้งหมด​ล้วน​เป็น​สตรี​”​ ​แล้ว​พูด​ต่อ​อีกว่า​ ​“​ใน​วัง​ข้า​ได้​จัดเตรียม​ไว้​เรียบร้อย​แล้ว​ ​ถ้าหาก​ฮองเฮา​เรียก​พบ​พวก​เจ้า​ก่อนที่จะ​เข้าไป​ถวายพระพร​ที่​พระตำหนัก​หลวง​ ​เช่นนั้น​ก็​ไม่มีปัญหา​ ​แต่​เกรง​ว่าวั​นนั​้น​ฮองเฮา​จะ​ยุ่ง​มาก​และ​เรียก​เจ้า​เข้าเฝ้า​หลังจาก​ไป​ถวายพระพร​ที่​พระตำหนัก​หลวง​แล้ว​ ​คนที​่​สามารถ​เข้า​พระตำหนัก​หลวง​ได้​ล้วน​เป็น​คน​มีบร​รดา​ศักดิ์​ ​แน่นอน​ว่า​แม่นม​กู้​ไม่​สามารถ​เข้าไป​ได้​ ​เมื่อถึง​เวลา​นั้น​ย่อม​มี​ขันที​มา​พา​แม่นม​กู้​และ​ลูก​ไป​พักผ่อน​ที่​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋อ​ ​หลังจาก​ออกมา​จาก​พระตำหนัก​หลวง​แล้วก็​ไป​พักผ่อน​รอ​อยู่​กับ​ลูก​ที่​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋​อก​็​พอแล้ว​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​รับคำ​ ​วันรุ่งขึ้น​ก็​ลุก​มา​แต่งตัว​ตั้งแต่​เช้าตรู่​แล้ว​อุ้ม​จิ​่น​เกอ​ไป​ด้วย​ ​เหลือ​ป้า​ตู้​ไว้​คอย​ดูแล​เรือน​ ​กลุ่มคน​เดินขบวน​เข้า​วัง​อย่างยิ่ง​ใหญ่

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​เหล​ยก​งกง​ ​ขันที​ที่อยู่​ข้าง​กาย​ฮองเฮา​มาร​ออยู​่​ที่​ประตู​วัง​นาน​แล้ว

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​…​บอกว่า​อากาศ​เย็น​ ​กลัว​ว่า​คุณชาย​น้อย​หก​จะ​หนาว​ ​ให้​ไท่ฮู​หยิน​และ​หย่ง​ผิง​โหวฮู​หยิน​เข้า​วัง​พาบุ​ตร​ไป​เข้าเฝ้า​ฮองเฮา​ที่​พระตำหนัก​คุน​หนิง​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ตรง​ตาม​ความต้องการ​ของ​ทั้งสอง​คน​พอดี

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​แม่นม​กู้​อุ้ม​เด็กน้อย​ ​สือ​อี​เหนียง​พยุง​ไท่ฮู​หยิน​ไป​เข้าเฝ้า​ฮองเฮา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​บรรดา​สตรี​ใน​วัง​อยู่​ด้านนอก​พระตำหนัก​รอ​ถวายพระพร​ฮองเฮา​ ​สือ​อี​เหนียง​พาบุ​ตร​ชาย​เข้ามา​ ​บรรดา​พระสนม​ต่าง​ก็​มอง​ไป​ทาง​นาง​ ​มี​คน​กระซิบ​ว่า​ ​“​เห็น​หรือไม่​ ​คนที​่​สวม​เสื้อคลุม​ลายเมฆ​สีชมพู​คือ​หย่ง​ผิง​โหวฮู​หยิน​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ใน​วัง​มี​กฎ​มากมาย​ ​สือ​อี​เหนียง​ไม่กล้า​หันกลับ​ไป​ ​ให้​แม่นม​กู้​รอ​อยู่​ด้านนอก​ ​อุ้ม​ลูก​น้อย​แล้ว​เดิน​เข้า​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋​อพร​้​อม​กับ​ไท่ฮู​หยิน

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​สวม​ชุด​ทางการ​นั่ง​อยู่​บน​พระที่นั่ง​ ​ขันที​และ​นางกำนัล​กำลัง​ปรนนิบัติ​นาง​ทาน​โจ๊ก​รังนก

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​เมื่อ​เห็น​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​เข้ามา​ก็​ลุกขึ้น​ทันที​โดย​ไม่ได้​รอ​ให้​ทั้งสอง​คน​คำนับ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​รีบ​อุ้ม​เด็ก​มา​ให้​ข้า​ดู​หน่อย​”​ ​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋​อมี​เสียง​กระดิ่ง​หยก​กระทบ​กัน​ส่งเสียง​ดัง​กึกก้อง

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​หวง​กู​กูยิ​้ม​แล้ว​เข้าไป​อุ้ม​จิ​่น​เกอ​ที่​ถูก​คลุม​ตัว​ด้วย​เสื้อคลุม​บุ​หนัง​กระรอก​ ​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​อาศัย​จังหวะ​นี้​คำนับ​ฮองเฮา​ ​มี​ขันที​ที่อยู่​ข้างๆ​ ​มา​พยุง​ทั้งสอง​คน​ลุกขึ้น​แล้ว​ยก​เก้าอี้​จิ​่​นอู​้​มา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​เด็ก​คน​นี้​หน้าตา​เหมือน​น้อง​สี่​มาก​จริงๆ​”​ ​ฮองเฮา​ลูบ​หัว​ที่​ถูก​โกน​แล้ว​ของ​จิ​่น​เกอ​เบา​ๆ​ ​เงยหน้า​มอง​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​พลาง​ยิ้ม​แล้ว​พูดว่า​ ​“​นับว่า​กล้า​ไม่เบา​ ​เดินทาง​มา​เช่นนี้​กลับ​ไม่ได้​กลัว​เลย​แม้แต่น้อย​ ​หลับสนิท​เชียว​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​เขินอาย​เล็กน้อย

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​เมื่อคืน​นาง​กับ​สวี​ลิ่ง​อี๋​พึ่ง​จะ​นอนลง​จิ​่น​เกอ​ก็​ตื่นขึ้น​มา​ ​นาง​ทนง​่​วง​ไม่ไหว​จึง​หลับ​ไป​ ​แต่​สวี​ลิ่ง​อี๋​เล่น​กับ​เขา​จนถึง​ยาม​อิ​๋น​ถึง​จะ​ได้​นอน​พักผ่อน

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​เด็ก​คน​นี้​ไม่รู้​ประสา​”​ ​นาง​พูด​อย่างนอบน้อม​ว่า​ ​“​กิน​แล้วก็​นอน​ ​นอน​แล้วก็​กิน​เพ​คะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​นี่​พึ่ง​จะ​ครบ​หนึ่ง​เดือน​เอง​ ​เป็นช่วง​ที่​กิน​แล้วก็​นอน​ ​นอน​แล้วก็​กิน​”​ ​ฮองเฮา​หัวเราะ​ ​มี​ขันที​เข้ามา​กราบทูล​ ​“​ไท่​จื่อ​เฟ​ยมา​แล้ว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​รีบ​ให้​นาง​เข้ามา​”​ ​ฮองเฮา​ยิ้ม​พลาง​กำชับ​ขันที​ ​จากนั้น​ก็​พูด​กับ​ไท่ฮู​หยิน​และ​สือ​อี​เหนียง​ว่า​ ​“​ตอนนี้​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​ตั้งครรภ์​ได้​หก​เดือน​กว่า​แล้ว​”​ ​ท่าทาง​ปิติยินดี​เป็นอย่างมาก

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​นี่​เป็น​วาสนา​ของ​ฮองเฮา​เพ​คะ​”​ ​ขณะที่​ไท่ฮู​หยิน​กำลัง​พูด​ ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​ที่​กำลัง​ตั้งครรภ์​ท้อง​โตก​็​เดิน​เข้ามา​โดย​มีนา​งกำ​นัล​คอย​ช่วย​พยุง

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​นาง​สวมมงกุฎ​ซื่อ​ผิง​ ​สวม​ชุด​ปัก​ลาย​นก​สีฟ้า​ ​อาจ​เป็น​เพราะ​กำลัง​ตั้งครรภ์​เลย​ทำให้​นาง​ดู​อวบอั๋น​ไม่น้อย​ ​ใบหน้า​กลม​ ​แววตา​ท่าทาง​ดู​สงบนิ่ง​ ​สง่างาม​เป็นอย่างมาก

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ใน​หัว​ของ​สือ​อี​เหนียง​มีคำ​ว่า​ ​‘​ใบหน้า​เหมือน​พระจันทร์เต็มดวง​’​ ​ปรากฎ​ขึ้น​มา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ไม่​ให้​นาง​คำนับ​ ​ให้​ขันที​ยก​เก้าอี้​จิ​่​นอู​้​มาป​รน​นิ​บัติ​นาง​นั่งลง​ ​นาง​มอง​ไป​ที่​สือ​อี​เหนียง​แล้ว​ยิ้ม​ด้วย​แววตา​ที่​เป็นประกาย​ ​แฝง​ไว้​ด้วย​ความ​เจ้าเล่ห์​เหมือน​ใน​วันวาน

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไม่รู้​ว่า​ทำไม​สือ​อี​เหนียง​จึง​ได้​รู้สึก​โล่งใจ​ที่​เห็น​เช่นนั้น

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ถามถึง​อาหารการกิน​และ​เครื่องนุ่งห่ม​ใน​ช่วงนี้​ของ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​ ​เมื่อ​รู้​ว่า​ทุกอย่าง​เรียบร้อย​ดี​ก็​ยิ้ม​พลาง​พยักหน้า​ ​กำลังจะ​อ้า​ปาก​พูด​อะไร​บางอย่าง​ ​เหล​ยก​งก​งก​็​เข้ามา​พอดี​ ​“​ฮองเฮา​ ​ได้​กฤษ​์​แล้ว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​รู้​ว่านี​่​เป็นการ​มา​เร่งเร้า​ฮองเฮา​ให้​ไป​ประทับ​ ณ​ ​พระที่นั่ง​ ​จึง​ลุกขึ้น​พร้อมกัน​กับ​ไท่ฮู​หยิน​และ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ลังเล​เล็กน้อย​ ​พูด​กับ​สือ​อี​เหนียง​ว่า​ ​“​ให้​แม่นม​มา​อุ้ม​จิ​่น​เกอ​แล้วไป​พักผ่อน​ที่​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋อ​เถิด​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​คุกเข่า​ขอบ​พระทัย​ ​พยุง​ไท่ฮู​หยิน​ ​แล้ว​เดินตาม​ฮองเฮา​และ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​ไป​ที่​พระตำหนัก​หลวง

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​อันดับ​แรก​คือ​ให้​สตรี​ใน​วัง​ถวายพระพร​ฮองเฮา​ ​จากนั้น​จึง​จะ​ให้​บรรดา​สตรี​นอก​วัง​เข้าเฝ้า​ ​กว่า​จะ​เสร็จ​พิธี​ก็​ต้น​ยาม​อู่​แล้ว​ ​ทุกคน​ต่าง​ก็​อ่อนล้า​อยู่​บ้าง​ ​ไท่ฮู​หยิน​อายุ​มาก​แล้ว​ ​สือ​อี​เหนียง​ก็​ร่างกาย​อ่อนแอ​ ​ยิ่ง​รู้สึก​ว่า​ใช้​พลังงาน​มาก​ ​ใบหน้า​ทั้งสอง​คน​ซีดเซียว​เล็กน้อย​ ​แต่​ก็​ยัง​ต้อง​ไป​อุ้ม​บุตรชาย​ที่อยู่​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋อ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ฮู​หยิน​ห้า​เข้ามา​พยุง​ไท่ฮู​หยิน​ ​“​ข้า​จะ​ไป​ส่ง​พวก​ท่าน​ที่​ประตู​เจ้าค่ะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​มองฮู​หยิน​ห้า​ด้วย​ความ​ซาบซึ้งใจ​ ​ทั้งสอง​คน​พยุง​ซ้าย​ขวา​ของ​ไท่ฮู​หยิน​ไป​ที่​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋อ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​จิ​่น​เกอ​พึ่ง​ถูก​เฮ่อ​กง​กง​อุ้ม​ไป​เข้าเฝ้า​ฮ่องเต้

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ยิ้ม​แล้ว​พูดว่า​ ​“​ใจร้อน​ยิ่งกว่า​ข้า​เสียอีก​”​ ​ประทาน​เครื่องดื่ม​และ​ขนม​ให้​ไท่ฮู​หยิน​และ​สือ​อี​เหนียง​ ​“​อย่างน้อย​ก็​มี​อะไร​รองท้อง​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​ดื่ม​ชา​เข้าไป​จึง​ได้​รู้สึก​ดีขึ้น​ ​สือ​อี​เหนียง​ทาน​ขนม​ถั่วเหลือง​สอง​ชิ้น​ติดกัน​โดย​ไม่​เกรงใจ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​เห็น​ดังนั้น​ก็​กลั้น​หัวเราะ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​องค์​ชาย​สาม​กับ​องค์​หญิง​ใหญ่​มาคา​รวะ​ฮองเฮา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​นี่​คือ​ไท่ฮู​หยิน​จวน​หย่ง​ผิง​โหว​ ​นี่​คือฮู​หยิน​จวน​หย่ง​ผิง​โหว​”​ ​ฮองเฮา​อุ้ม​องค์​หญิง​แล้ว​ชี้​ไป​ที่​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​ ​“​ไท่ฮู​หยิน​เป็น​ท่าน​ยาย​ของ​เจ้า​ ฮู​หยิน​เป็น​ท่าน​น้าสะใภ้​หญิง​ของ​เจ้า​ ​เจ้า​จง​จำไว้​”​ ​น้ำเสียง​นุ่มนวล​เป็นอย่างมาก

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​องค์​หญิง​ใหญ่​ที่​อายุ​เพียง​สาม​ขวบ​พยักหน้า​อย่าง​เชื่อฟัง​ ​แล้ว​พูด​ทบทวน​คำพูด​ของ​ท่าน​แม่​ด้วย​น้ำเสียง​เล็ก​แหลม​ ​“​ไท่ฮู​หยิน​คือ​ท่าน​ยาย​ของ​ข้า​ ฮู​หยิน​คือ​ท่าน​น้าสะใภ้​หญิง​ของ​ข้า​”​ ​จากนั้น​ก็​กะพริบตา​มอง​ฮองเฮา​ ​“​เช่นนั้น​พวก​นาง​ก็​ต้อง​ให้อั​่ง​เปา​ข้า​ใช่​หรือไม่​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ทุกคน​พากัน​หัวเราะ​ร่า

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ยิ้ม​พลาง​หยิก​แก้ม​บุตรสาว​เบา​ๆ​ ​“​เจ้า​ไป​เรียน​จาก​ใคร​มา​ ​ช่าง​ขี้​งก​เสีย​จริง​ ​เจ้า​เป็น​ถึง​องค์​หญิง​เชียว​นะ​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​องค์​หญิง​ใหญ่​ทำท่า​ทาง​งอแง​ ​แต่​ดวงตา​กลับเป็น​ประกาย​ ​ดูก​็​รู้​ว่า​เป็น​เด็ก​ซุกซน​และ​มีไหวพริบ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​รีบ​หยิบ​ถุงเงิน​บรรจุ​ก้อนทอง​ที่​เตรียม​ไว้​แล้ว​มอบให้​องค์​หญิง​ ​“​แน่นอน​ว่า​ต้อง​ให้อั​่ง​เปา​เพ​คะ​”​ ​แล้ว​ให้​องค์​ชาย​สาม​ที่​ยืน​หัวเราะ​อยู่​ข้างๆ​ ​อีก​คน​ ​“​เป็นความ​ตั้งใจ​เล็ก​ๆ​ ​น้อย​ๆ​ ​ของ​หม่อมฉัน​เพ​คะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ปีนี​้​องค์​ชาย​สาม​อายุ​สิบ​สี่​ปี​แล้ว​ ​ส่วนสูง​ไล่เลี่ยกัน​กับ​สวี​ซื่อ​อวี​้​ ​พวกเขา​ลูกพี่ลูกน้อง​หน้าตา​คล้ายคลึง​กัน​มาก​ ​เพียงแต่ว่า​สวี​ซื่อ​อวี​้​ดู​อ่อนน้อม​ถ่อมตน​ ​ส่วน​องค์​ชาย​สาม​ดู​สง่าผ่าเผย​

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​เขา​ยิ้ม​พลาง​รับอั​่ง​เปา​มา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​เอง​ก็​หยิบ​ถุงเงิน​ออกมา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​องค์​หญิง​ใหญ่​ส่งเสียง​ร้อง​ด้วย​ความดีใจ​ ​วิ่ง​ไป​ข้างๆ​ ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​ ​“​พี่สะใภ้​ ​แล้ว​ของ​ท่าน​ล่ะ​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​ยิ้ม​พลาง​ลูบ​ศีรษะ​นาง​แล้ว​หยิบอั​่ง​เปา​ออกมา​เช่นกัน

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​องค์​หญิง​ใหญ่​รับ​มา​แล้วก็​วิ่ง​ไป​ ​“​ข้า​จะ​ไปหา​เสด็จ​พ่อ​ ​เสด็จ​พ่อ​ยัง​ไม่ได้​ให้อั​่ง​เปา​ข้า​เลย​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“ฝู​หรง​”​ ​ฮองเฮา​ตะโกนเรียก​ชื่อ​องค์​หญิง​ใหญ่​ ​องค์​หญิง​ใหญ่​หันกลับ​มายิ​้ม​ให้พระ​มารดา​แล้ว​วิ่ง​ออก​ไป​ข้างนอก

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​เสด็จ​แม่​ไม่ต้อง​เป็นห่วง​”​ ​องค์​ชาย​สาม​รีบ​คำนับ​แล้ว​ตาม​องค์​หญิง​ใหญ่​ออกจาก​พระตำหนัก​หน​่​วน​เก๋อ​ไป​ ​“​ข้า​จะ​ไปเป็นเพื่อน​น้อง​หญิง​เอง​ ​ไม่​ให้​นาง​ก่อเรื่อง​แน่นอน​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ถอนหายใจ​อย่าง​หมดปัญญา​ ​พูด​กับ​ไท่ฮู​หยิน​ว่า​ ​“​เจ้า​เด็ก​คน​นี้​ ​ถูกตาม​ใจ​จน​เสียคน​!​”​ ​แต่​น้ำเสียง​กลับ​แฝง​ไว้​ด้วย​ความรัก​และ​เอ็นดู

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​องค์​หญิง​ใหญ่​ประสูติ​หลังจากที่​องค์​ชาย​ห้า​สิ้นพระชนม์​ ​จึง​ได้รับ​ความรู้สึกผิด​ที่​ฮองเฮา​มีต​่​อองค​์​ชาย​ห้า​ ​แน่นอน​ว่าย​่​อม​ถูก​เอ็นดู​เป็นพิเศษ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​ยิ้ม​แล้ว​พูดว่า​ ​“​องค์​หญิง​ใหญ่​ฉลาด​หลักแหลม​ ​ร่าเริง​และ​น่ารัก​ ​ใคร​เห็น​ใคร​ก็​รัก​ ​การ​ที่​ฮองเฮา​รัก​และ​เอ็นดู​เป็นพิเศษ​ก็​เป็นเรื่อง​ปกติ​เพ​คะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​พูด​เรื่อง​องค์​หญิง​ใหญ่​กับ​ไท่ฮู​หยิน​และ​สือ​อี​เหนียง​ ​จากนั้น​ก็​ถาม​เกี่ยวกับ​เรื่อง​ของ​จิ​่น​เกอ​อย่างละเอียด

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​พูดคุย​กัน​อยู่นาน​ก็​ไม่เห็น​ว่า​องค์​หญิง​ใหญ่​กับ​องค์​ชาย​สาม​จะ​กลับมา​ ​แล้วก็​ไม่เห็น​ว่า​ขันที​จะ​อุ้ม​จิ​่น​เกอ​กลับมา

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ทุกคน​อด​กังวล​ไม่ได้

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​จึง​ได้​กำชับ​หวง​กู​กู​ ​“​เจ้า​ไปดู​สักหน่อย​ ​ตอนนี้​ก็ได้​เวลา​ทานอาหาร​กลางวัน​แล้ว​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​หวง​กู​กูรับ​คำ​แล้ว​ถอย​ออก​ไป​ ​แล้ว​กลับมา​อย่างรวดเร็ว

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​“​ท่าน​โหว​ให้​ขันที​ข้าง​กาย​ฮ่องเต้​ ​นำ​ความ​มาบ​อก​ว่า​เขา​กับ​คุณชาย​น้อย​หก​รอ​อยู่​ที่​นอก​ประตู​ตง​เหมิน​แล้ว​ ​ให้​ไท่ฮู​หยิน​กับ​หย่ง​ผิง​โหวฮู​หยิน​ออกจาก​พระตำหนัก​คุน​หนิง​แล้วไป​ที่​ประตู​ตง​เหมิน​เพ​คะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ตกตะลึง​เล็กน้อย​ ​“​ทำไม​ยัง​ไม่ทัน​มาบ​อก​กัน​ก็​อุ้ม​จิ​่น​เกอ​ไป​เช่นนี้​เลย​หรือ​!​”​ ​แล้ว​พูด​ต่อ​อีกว่า​ ​“​ข้า​ยัง​ไม่ได้​ให้​ของขวัญ​ใน​การพบกัน​กับอั​่ง​เปา​เลย​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​มองหน้า​กัน

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​สือ​อี​เหนียง​เดา​ว่า​สวี​ลิ่ง​อี๋​แยกกัน​กับ​ฮ่องเต้​เพราะ​ไม่สบอารมณ์​กัน​ ​แม้แต่​ฮองเฮา​ก็​ไม่​อยาก​พบ​จึง​อุ้ม​บุตร​แล้ว​ออกจาก​วัง​ไป​เลย

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​เอง​ก็​ไม่รู้​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น​ ​นาง​เพียงแค่​อยาก​เจอ​บุตรชาย​เร็ว​ๆ​ ​ได้ยิน​ดังนั้น​ก็​ลุกขึ้น​พูดว่า​ ​“​หลังจาก​เทศกาล​โคมไฟ​แล้ว​ ​ก็​นับว่า​ผ่าน​ตรุษจีน​ไป​แล้ว​ ​อีก​สอง​วัน​ค่อย​ให้​สือ​อี​เหนียง​อุ้ม​จิ​่น​เกอ​มาถ​วาย​พระ​พร​ฮองเฮา​กับ​ไท่​จื่อ​เฟย​เพ​คะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ใน​วัง​มีพิ​ธี​การ​ซับซ้อน​ ​จิ​่น​เกอ​ก็​ยัง​เล็ก​ ​การ​เข้า​วัง​ก็​เหมือนกับ​การ​ทรมาน​ ​ถ้าหากว่า​เกิดเรื่อง​อัน​ใด​ขึ้น​…

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฮองเฮา​ไม่​อยาก​เสียการ​ใหญ่​เพราะ​เรื่องเล็ก​ๆ​ ​น้อย​ๆ​

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​นาง​ยิ้ม​พลาง​กำชับ​หวง​กู​กู​ ​“​นำ​ของ​ที่​ข้า​เตรียม​ไว้​ให้​จิ​่น​เกอ​ไป​มอบให้​เถิด​!​”​ ​ความหมาย​ก็​คือ​ไม่จำเป็น​ต้อง​เข้า​วัง​มา​อีกครั้ง

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​ต่าง​ก็​โล่งใจ

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ฟัง​เจี่ย​เอ๋อร​์​เห็น​ดังนั้น​ก็​กำชับ​คน​ข้าง​กาย​ว่า​ ​“​นำ​ของ​ที่​ข้า​เตรียม​ไว้​ให้​จิ​่น​เกอ​ไป​มอบให้​ด้วย​!​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​นางใน​ผู้​นั้น​ตอบรับ​อย่างนอบน้อม​ ​“​เพ​คะ​”

​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ไท่ฮู​หยิน​กับ​สือ​อี​เหนียง​เอ่ย​ขอบ​พระทัย​ฮองเฮา​และ​ไท่​จื่อ​เฟย​ ​จากนั้น​ทั้งสอง​ก็​ออกจาก​พระตำหนัก​คุน​หนิง