เจ้าชายที่มีเสน่ห์ของฉัน – ตอนที่ 47

47.แม่เฒ่าหนา…

กู้หรูเฟิงทำท่าทางเป็นเชิงบอกให้หลิ่วเจินมองไปที่ประตูเรือน

“แม่เฒ่าหนาน?” หลิ่วเจินเห็นหญิงชราที่ประตู ทันใดนั้นก็ นึกย้อนถึงตอนพบเจออีกฝ่ายเมื่อคืนวาน

แม่เฒ่าหนานกวักมือเรียกหลิ่วเจิน

หลิ่วเจินลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปหาอีกฝ่าย ซ้ำยังเห็นว่า ในมือแม่เฒ่าหนานถือห่อกระดาษน้ำมันอยู่

“อาเจินเอ้ย ข้ามีของเล็ก ๆ น้อย ๆมาฝากเจ้านะ” เมื่อแม่

เฒ่าหนานเห็นหลิ่วเจินเดินออกมา นางพลันพูดทักทายหญิง สาว พลางยื่นห่อกระดาษเล็ก ๆ ในมือส่งให้

หลิ่วเจินไม่กล้ารับไป ทว่าก็ไม่อาจปล่อยให้แม่เฒ่าหนาน

ยื่นมือแข็งค้างอยู่เช่นนี้ได้

“แม่เฒ่าหนาน นี่คืออะไร…?” หลิ่วเจินแย้มยิ้ม

แม่เฒ่าหนานพลันแกะห่อกระดาษน้ำมันออก เมื่อมองดู พบว่าข้างในมีก้อนขนมสีเขียวอยู่

หลิ่วเจินมองดูขนมข้างใน หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย ใฉน นางจึงเอาขนมให้ตน? คล้ายว่าเมื่อคืนวานตนเพิ่งพบเจอแม่ เฒ่าหนานเป็นครั้งแรกกระมัง? เจ้าของร่างเดิมเคยติดต่อกับ แม่เฒ่าหนานหรือไม่นะ?

แต่เหตุไดคล้ายว่าตนเองต้นหาไปไม่ถึงความทรงจำเดิม 47.แม่เฒ่าหนา…

กู้หรูเฟิงทำท่าทางเป็นเชิงบอกให้หลิ่วเจินมองไปที่ประตูเรือน

“แม่เฒ่าหนาน?” หลิ่วเจินเห็นหญิงชราที่ประตู ทันใดนั้นก็ นึกย้อนถึงตอนพบเจออีกฝ่ายเมื่อคืนวาน

แม่เฒ่าหนานกวักมือเรียกหลิ่วเจิน

หลิ่วเจินลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปหาอีกฝ่าย ซ้ำยังเห็นว่า ในมือแม่เฒ่าหนานถือห่อกระดาษน้ำมันอยู่

“อาเจินเอ้ย ข้ามีของเล็ก ๆ น้อย ๆมาฝากเจ้านะ” เมื่อแม่

เฒ่าหนานเห็นหลิ่วเจินเดินออกมา นางพลันพูดทักทายหญิง สาว พลางยื่นห่อกระดาษเล็ก ๆ ในมือส่งให้

หลิ่วเจินไม่กล้ารับไป ทว่าก็ไม่อาจปล่อยให้แม่เฒ่าหนาน

ยื่นมือแข็งค้างอยู่เช่นนี้ได้

“แม่เฒ่าหนาน นี่คืออะไร…?” หลิ่วเจินแย้มยิ้ม

แม่เฒ่าหนานพลันแกะห่อกระดาษน้ำมันออก เมื่อมองดู พบว่าข้างในมีก้อนขนมสีเขียวอยู่

หลิ่วเจินมองดูขนมข้างใน หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย ใฉน นางจึงเอาขนมให้ตน? คล้ายว่าเมื่อคืนวานตนเพิ่งพบเจอแม่ เฒ่าหนานเป็นครั้งแรกกระมัง? เจ้าของร่างเดิมเคยติดต่อกับ แม่เฒ่าหนานหรือไม่นะ?

แต่เหตุไดคล้ายว่าตนเองต้นหาไปไม่ถึงความทรงจำเดิม ที่มีอยู่ได้?

“แม่เฒ่าหนาน ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่ได้เล่า?” หลิ่ว เจินยังคงถือห่อขนมไว้ และคิดว่าควรพาแม่เฒ่าหนานเข้าไป ในบ้าน เพราะการปล่อยให้ผู้อาวุโสยืนหนาวอยู่ข้างนอก นับ เป็นสิ่งไม่ดี

หลังจากแม่เฒ่าหนานเดินตามหลิ่วเจินเข้ามาในเรือนแล้ว หญิงชราผู้ซึ่งเมินเฉยต่อกู้หรูเฟิงอย่างสิ้นเชิง วางขนมบนโต๊ะ พลางจับจ้องหลิ่วเจิน “เจ้าลองชิมดูหน่อยสิว่ารสชาติดีหรือไม่ ขนมนี่ข้าเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ เชียวนะ” แม่เฒ่าหนานจ้องหน้า หลิ่วเจินอย่างคาดหวัง หวังว่าหญิงสาวจะลองชิมดู

หลิ่วเจินรู้สึกจนใจนัก ทว่าก็ยังไม่กล้าเอื้อมมือไปหยิบ

“มีอันใด?” แม่เฒ่าหนานจับจ้องหลิ่วเจินซึ่งทำสีหน้าจืด เจื่อน ทว่านางก็ยังตั้งตารอคอยด้วยสีหน้าหมายมาด หวังว่า หลิวเจินจะเริ่มหยิบกินเสียที

ในที่สุดหลิ่วเจินก็ยื่นมือไปหยิบ ด้วยไม่ต้องการให้แม่ เฒ่าหนานเสียน้ำใจ หลังจากหลิ่วเจินหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมา เคี้ยว แม่เฒ่าหนานจ้องมองหลิ่วเจินจนหญิงสาวกลืนขนม ลงคอไป ครั้นแล้วก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

หลิ่วเจินไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ แม่เฒ่าหนานถึงมาหานาง หญิงสาวยังคงจดจำสายตาอันซับซ้อนของแม่เฒ่าหนานที่มอง สบตานางยามเดินผ่านหน้านางไปเมื่อคืนวานได้ อีกฝ่ายค้น พบอะไรหรือเปล่านะ? ที่มีอยู่ได้?

“แม่เฒ่าหนาน ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่ได้เล่า?” หลิ่ว เจินยังคงถือห่อขนมไว้ และคิดว่าควรพาแม่เฒ่าหนานเข้าไป ในบ้าน เพราะการปล่อยให้ผู้อาวุโสยืนหนาวอยู่ข้างนอก นับ เป็นสิ่งไม่ดี

หลังจากแม่เฒ่าหนานเดินตามหลิ่วเจินเข้ามาในเรือนแล้ว หญิงชราผู้ซึ่งเมินเฉยต่อกู้หรูเฟิงอย่างสิ้นเชิง วางขนมบนโต๊ะ พลางจับจ้องหลิ่วเจิน “เจ้าลองชิมดูหน่อยสิว่ารสชาติดีหรือไม่ ขนมนี่ข้าเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ เชียวนะ” แม่เฒ่าหนานจ้องหน้า หลิ่วเจินอย่างคาดหวัง หวังว่าหญิงสาวจะลองชิมดู

หลิ่วเจินรู้สึกจนใจนัก ทว่าก็ยังไม่กล้าเอื้อมมือไปหยิบ

“มีอันใด?” แม่เฒ่าหนานจับจ้องหลิ่วเจินซึ่งทำสีหน้าจืด เจื่อน ทว่านางก็ยังตั้งตารอคอยด้วยสีหน้าหมายมาด หวังว่า หลิวเจินจะเริ่มหยิบกินเสียที

ในที่สุดหลิ่วเจินก็ยื่นมือไปหยิบ ด้วยไม่ต้องการให้แม่ เฒ่าหนานเสียน้ำใจ หลังจากหลิ่วเจินหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมา เคี้ยว แม่เฒ่าหนานจ้องมองหลิ่วเจินจนหญิงสาวกลืนขนม ลงคอไป ครั้นแล้วก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

หลิ่วเจินไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ แม่เฒ่าหนานถึงมาหานาง หญิงสาวยังคงจดจำสายตาอันซับซ้อนของแม่เฒ่าหนานที่มอง สบตานางยามเดินผ่านหน้านางไปเมื่อคืนวานได้ อีกฝ่ายค้น พบอะไรหรือเปล่านะ? “อร่อยหรือไม่?” แม่เฒ่าหนานเอ่ยถาม

หลิวเจินหยักหน้าน้อย ๆ “อร่อย อร่อยสิ…” โดย พยายามฝืนยิ้มให้สุดชีวิต

“เช่นนั่นก็ดี ตอนเจ้าเป็นเด็ก เจ้ากินขนมนี้ดูแล้วน่ารักมาก ข้าทำให้เจ้ากินออกบ่อย และเจ้ามักมาอ้อนยายแก่อย่างข้าที่ บ้าน ให้ทำขนมนี่ให้กินอยู่บ่อย ๆ ” แม่เฒ่าหนานเอ่ย

หลิ่วเจินได้แต่หัวเราะพยักหน้าเออออไป

เพราะนางไม่สามารถค้นหาความทรงจำเกี่ยวกับแม่เฒ่า หนานได้เลยจริง ๆ หญิงสาวเลยจำต้องเออออไปตามที่แม่เฒ่า หน กล่าว

“ไม่เอาน่า กินต่อสิ กินเร็ว ๆ เข้าสิ” แม่เฒ่าหนานจับจ้อง หลิ่วเจินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

หลิวเจินเบนสายตาไปทางกู้หรูเฟิง ทำนองว่าข้าควรทำ อย่างไรดี? ท่านเคยเห็นข้ากับแม่เฒ่าหนานมีปฏิสัมพันธ์กันมา ก่อนไหม? กู้หรูเฟิงสั่นศีรษะอย่างงุนงง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตัวเขาก็โดนแม่เฒ่าหนานลืมว่ามีตัวตนอยู่มาตั้งแต่แรกแล้ว

“แม่เฒ่หนาน ท่านอุตส่าห์มาหาข้าถึงบ้านมีเรื่องอัน ใดรี?” หลิ่วเจินเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

ไม่ว่าจะมาด้วยเรื่องอะไรก็ตาม ก็ขอให้อย่ามีจิตคิดร้าย หรือคิดมาปล้นชิงก็พอแล้ว ทว่าดูคล้ายแม่เฒ่าหนานหาใช่คน ประเภทนั้นไม่ “อร่อยหรือไม่?” แม่เฒ่าหนานเอ่ยถาม

หลิวเจินหยักหน้าน้อย ๆ “อร่อย อร่อยสิ…” โดย พยายามฝืนยิ้มให้สุดชีวิต

“เช่นนั่นก็ดี ตอนเจ้าเป็นเด็ก เจ้ากินขนมนี้ดูแล้วน่ารักมาก ข้าทำให้เจ้ากินออกบ่อย และเจ้ามักมาอ้อนยายแก่อย่างข้าที่ บ้าน ให้ทำขนมนี่ให้กินอยู่บ่อย ๆ ” แม่เฒ่าหนานเอ่ย

หลิ่วเจินได้แต่หัวเราะพยักหน้าเออออไป

เพราะนางไม่สามารถค้นหาความทรงจำเกี่ยวกับแม่เฒ่า หนานได้เลยจริง ๆ หญิงสาวเลยจำต้องเออออไปตามที่แม่เฒ่า หน กล่าว

“ไม่เอาน่า กินต่อสิ กินเร็ว ๆ เข้าสิ” แม่เฒ่าหนานจับจ้อง หลิ่วเจินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

หลิวเจินเบนสายตาไปทางกู้หรูเฟิง ทำนองว่าข้าควรทำ อย่างไรดี? ท่านเคยเห็นข้ากับแม่เฒ่าหนานมีปฏิสัมพันธ์กันมา ก่อนไหม? กู้หรูเฟิงสั่นศีรษะอย่างงุนงง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตัวเขาก็โดนแม่เฒ่าหนานลืมว่ามีตัวตนอยู่มาตั้งแต่แรกแล้ว

“แม่เฒ่หนาน ท่านอุตส่าห์มาหาข้าถึงบ้านมีเรื่องอัน ใดรี?” หลิ่วเจินเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

ไม่ว่าจะมาด้วยเรื่องอะไรก็ตาม ก็ขอให้อย่ามีจิตคิดร้าย หรือคิดมาปล้นชิงก็พอแล้ว ทว่าดูคล้ายแม่เฒ่าหนานหาใช่คน ประเภทนั้นไม่ แม่เฒ่าหนานส่ายหน้า “ไม่มี แค่รู้สึกว่าเจ้าไม่ได้มาหาแม่ เฒ่าหนานตั้งนานแล้ว และก็นานมากแล้วที่ไม่มาขอให้ข้าทำ ขนมนี้ให้ ดังนั้นข้าก็เลยอยากทำขนมมาให้เจ้านะ”

หลิ่วเจินเงียบงันไปชั่วครู่ จริงๆรีที่นางกับอีกฝ่ายเคย ติดต่อกันมานานแล้ว แล้วนางก็ดันนึกไม่ออกเสียอีก?

แม่เฒ่าหนานคอยเงี่ยหูคอยฟังเป็นนาน ก็ไม่ได้ยินหญิง สาวตอบกลับ ดังนั้นหญิงชราจึงเอ่ยถาม”อะไรกัน? เจ้าจำไม่ได้ แล้วหรือ? เป็นเพราะไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานมาก เจ้าก็เลยลืม ยายเฒ่าคนนี้ไปเสียแล้วใช่ไหม?” แม่เฒ่าหนานส่ายหน้า “ไม่มี แค่รู้สึกว่าเจ้าไม่ได้มาหาแม่ เฒ่าหนานตั้งนานแล้ว และก็นานมากแล้วที่ไม่มาขอให้ข้าทำ ขนมนี้ให้ ดังนั้นข้าก็เลยอยากทำขนมมาให้เจ้านะ”

หลิ่วเจินเงียบงันไปชั่วครู่ จริงๆรีที่นางกับอีกฝ่ายเคย ติดต่อกันมานานแล้ว แล้วนางก็ดันนึกไม่ออกเสียอีก?

แม่เฒ่าหนานคอยเงี่ยหูคอยฟังเป็นนาน ก็ไม่ได้ยินหญิง สาวตอบกลับ ดังนั้นหญิงชราจึงเอ่ยถาม”อะไรกัน? เจ้าจำไม่ได้ แล้วหรือ? เป็นเพราะไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานมาก เจ้าก็เลยลืม ยายเฒ่าคนนี้ไปเสียแล้วใช่ไหม?”