ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1553
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็มองหน้ากัน
อีธาน ฮันต์กระซิบเพียงครู่เดียว “หัวหน้าผู้ฝึกสอนด้วยความเคารพครับ”
“หากทุกอย่างเป็นอย่างที่นายท่านแห่งหลงเหมินพูดจริง ๆ ประเทศหมู่เกาะกำลังเคลื่อนไหวในมอร์ดู คนธรรมดาทั่วไป แก้ปัญหานี้ไม่ได้อย่างแน่นอน”
“แล้วถ้าหากมีใครเข้าไปจัดการ ประเทศหมู่เกาะก็จะจับตาดูคนเหล่านั้นแน่ หากเข้าไปที่นั่นอย่างบุ่มบ่าม เราก็คงไม่พบอะไรเลย”
“สำหรับคุณ หลายปีมานี้ คุณใช้ชีวิตอย่างสันโดษ ถึงตัวตนในฐานะเจ้าชายยอร์กจะถูกเปิดเผย แต่ก็ยังไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณอยู่ดี”
“คุณเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่ควรไปตรวจสอบเรื่องนี้”
“อีกอย่าง หัวหน้าผู้ฝึกสอน คุณหายหน้าหายตาไปหลายปีแล้ว พี่น้องจากค่ายศัสตราวุธกำลังรอให้คุณกลับไปอีกครั้ง”
“เดี๋ยวรู้กัน”
ฮาร์วีย์โบกมือเบา ๆ
‘ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งตำแหน่งสูงเท่าไหร่ ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น’
ฮาร์วีย์รู้เรื่องนี้ดี
สุดท้ายเขาก็เกษียณ ถ้าเขากลับไปอีกครั้ง เขาก็ต้องไปที่ “แม่น้ำและทะเลสาบ” แล้วเขาก็จะไม่สามารถทำอะไรได้อย่างอิสระอีกต่อไป
ไทสัน วูดส์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “หัวหน้าผู้ฝึกสอน ถ้าคุณไม่อยากไป ผมจะไปแทนเอง”
“อย่างไรเสีย ก็มีเพียงคนจากประเทศหมู่เกาะที่สร้างปัญหาที่นั่นไม่กี่คน ถึงขนาดบีบให้หัวหน้าผู้ฝึกสอนออกมาเพื่อเรื่องนี้ เขาคิดมากเกินไป!”
“หุบปากน่า!”
เบลลามี่ เบลคจ้องไปที่ไทสัน
“มอร์ดูเป็นที่ที่อันตราย เจ้าชายทั้งหกแห่งมอร์ดูก็ไม่ใช่จะโค่นล้มได้ง่าย ๆ”
“ยังไม่รวมว่าตอนนี้ตระกูลบาวเออร์ถือว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนเป็นศัตรูอีก”
“ต่อให้คนที่จะไปที่มอร์ดูเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนเอง มันก็ยังอันตรายมากอยู่ดี นับประสาอะไรกับคุณ”
ไทสันตอบกลับอย่างรำคาญ “ด้วยทักษะของหัวหน้าผู้ฝึกสอนแล้ว เขายังจะกลัวใคร?”
“คุณจะรู้อะไร? การจะป้องกันการแอบสมรู้ร่วมคิดกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย! ในสถานที่อย่างมอร์ดู ใครจะเล่นสกปรกแค่ไหนก็ได้”
“ยิ่งไปกว่านั้น คนจากสาขาหลงเหมินก็เกลียดหัวหน้าผู้ฝึกสอนมาก ถ้าเข้าไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ก็คงถูกหมายหัวเอาได้ง่าย ๆ!”
เบลลามี่ถอนหายใจ
เขาเคยเป็นรองผู้บัญชาการกองกำลังทหารกังนัม ดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามอร์ดูอันตรายเพียงใด
ไทสันกล่าวว่า “ผู้บัญชาการเบลค คุณคิดว่าผมไม่ได้ตรวจสอบสิ่งเหล่านี้มาแล้วรึไง?”
“หลังจากที่ผมได้รับโทรศัพท์จากหัวหน้าผู้ฝึกสอน ผมก็ถามพรรคพวกของตัวเองในมอร์ดูเกี่ยวกับสถานการณ์ของที่นั่นมาแล้ว”
“ผมได้ยินมาว่าหลังจากที่โอลิเวอร์ บาวเออร์เสียชีวิต และราเชล ฮาร์ดี ลูกศิษย์ของเขาพิการ กิ่งก้านสาขาของหลงเหมินก็ตกอยู่ในความโกลาหลครั้งใหญ่”
“ตระกูลบาวเออร์เป็นหนึ่งในหกตระกูลใหญ่แห่งมอร์ดู ตอนนี้พวกเขากำลังแข่งขันกันเพื่อแย่งชิงตำแหน่งที่ว่างไป”
“แต่สาวกอาวุโสทั้งหลายแหล่ของโอลิเวอร์ต่างก็ต้องการเป็นหัวหน้าสาขากันทั้งนั้น ทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งนั้นมาแล้วหลายหน
“ผมคิดว่าคนพวกนี้ต่างกำลังคิดหาวิธีเลื่อนตำแหน่งของตัวเองให้สูงขึ้น และคงไม่ได้คิดที่จะล้างแค้นโอลิเวอร์แต่อย่างใดหรอก”
“หัวหน้าผู้ฝึกสอนเองเคยแก้ไขปัญหาเทือกนี้ได้โดยง่าย”
“ผมคิดว่าในตอนแรก นายท่านแห่งหลงเหมินเองก็คงอยากรู้ว่าจะสับเปลี่ยนหัวหน้าสาขาของหลงเหมิน เป็นการภายในได้รึเปล่า แล้วในที่สุดก็จะมีผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดขึ้นมาดูแลสาขาหลงเหมินได้
“แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะตระกูลบาวเออร์หรือศิษย์อาวุโสเหล่านั้น ก็ไม่มีใครสามารถรับผิดชอบมันได้จริง ๆ”
“ยิ่งกว่านั้น ความวุ่นวายมากมายก็กำลังปกคลุมไปทั่วมอร์ดู แถมประเทศหมู่เกาะก็กำลังรุกคืบเข้ามาอย่างรุนแรง ดังนั้นนายท่านแห่งหลงเหมินจึงไม่สามารถนั่งเฉยได้ ถึงได้มาเชิญให้คุณก้าวออกมาอีกครั้ง”
“แน่นอนว่าต้องมีเหตุผลที่ผู้อาวุโสเกวิน บาวเออร์ช่วยผลักดันคุณเช่นนี้ด้วย”
“ตราบใดที่คุณซึ่งเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ เขาจะไม่ต้องกังวลว่าคุณจะปฏิเสธตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนของกองทัพเก้าอันดับแรกในอนาคต”
“แต่ก็อีกนั่นแหละ ไอ้พวกส*รเลวจากประเทศหมู่เกาะที่พ่ายแพ้เราในสมรภูมิ ยูโร-อเมริกาไม่กลัวพวกเราแล้วเหรอ? ทำไมพวกเขายังกล้ามายุ่งกับประเทศ H อันเกรียงไกรของเราอีก? พวกเขามันรนหาที่!”
ไทสันดูโกรธ
“หัวหน้าผู้ฝึกสอน บ้าจริง คุณต้องให้บทเรียนกับคนพวกนั้น!”
