ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1627
จอร์จ ซาเบลและโอลด์ ไนเนอร์ได้เตรียมการในมอร์ดูไว้หลายอย่างแล้ว ทั้งคู่ไม่สามารถรอให้ฮาร์วีย์ ยอร์กดำเนินการได้เพราะพวกเขาก็อยากจะมีโอกาสได้แสดงฝีมือเช่นกัน
ฮาร์วีย์คิดแล้วตอบว่า “หากเราต้องดำเนินการตอนนี้ มันคงมีค่าใช้จ่ายสูงเกินไป”
“ปล่อยให้พวกเขาสู้กันไปก่อน พอหัวส่วนใหญ่หายไป เราจะกวาดล้างส่วนหางเอง
“มีข่าวเกี่ยวกับตระกูลสมิธบ้างไหม?”
ฮาร์วีย์เปลี่ยนเรื่อง
“ตระกูลสมิธ…”
จอร์จมีสีหน้าเคร่งขรึม หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กระซิบว่า “นายท่านยอร์ก ผมไร้ความสามารถ”
“ผมพยายามรวบรวมข้อมูลจากทุกแหล่งที่ผมมี แต่หน่วยสอดแนมที่ส่งไปหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับมีตาที่มองไม่เห็นกำลังจ้องมองเราอยู่
“นั่นคือเหตุผลที่หลังจากสูญเสียมือดีที่สุดของผมไปสองสามคน ฉันจึงห้ามไม่ให้พวกเขาทำภารกิจต่อ
“ได้โปรดให้คำแนะนำผมทีว่าผมต้องทำอย่างไรต่อไป”
ฮาร์วีย์รู้สึกงุนงงเล็กน้อย
“หน่วยสอดแนมที่คุณฝึกฝนไม่ได้ข้อมูลอะไร และพวกเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าพวกเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”
จอร์จพยักหน้า
“น่าสนใจ ตระกูลสมิธมีปัญหามากกว่าที่ฉันคิด คุณหรือคนของคุณอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”
จอร์จพยักหน้าเล็กน้อย
ไทสัน วูดส์โค้งคำนับและพูดว่า “เมื่อเช้านี้ผมได้ติดต่อเทพสงคราม อีธาน ฮันต์ ภรรยาคุณยังสบายดี ทุกอย่างปกติ จากการคาดเดาของผม ตระกูลซิมเมอร์แห่งเซาท์ไลท์จะต้องใช้เวลาอย่างมากที่สุดประมาณหนึ่งสัปดาห์เพื่อย้ายมายังมอร์ดู”
“อย่างมากที่สุดหนึ่งสัปดาห์”
ฮาร์วีย์หรี่ตาเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่าผมจะต้องจัดการทุกอย่างภายในหนึ่งสัปดาห์”
ฮาร์วีย์ไม่ต้องการให้แมนดี้ ซิมเมอร์ตกอยู่ในอันตราย นั่นเป็นเหตุผลที่หนทางที่ดีที่สุดของเขาคือการกำจัดอันตรายใด ๆ ก็ตามที่อาจคุกคามแมนดี้
แต่ในมอร์ดูนั้นน้ำนิ่งไหลลึกเหลือเกิน
หลงเหมิน ตระกูลสมิธ และประเทศหมู่เกาะ พัวพันกันไปมา ท่ามกลางตัวแปรอื่น ๆ มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นจะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะดำเนินไปอย่างไร
ในตอนที่ฮาร์วีย์กำลังจะถามว่ามีคนจากประเทศหมู่เกาะอยู่ที่นี่หรือไม่ ประตูที่ปิดสนิทก็เปิดออกในทันที
“ไม่! ปล่อยฉัน! ไม่!”
ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีขาวสะดุดเข้าเข้ามาในห้อง แล้วล้มลงไม่ไกลจากฮาร์วีย์นัก
ไทสันและคนอื่น ๆ จ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างเย็นชา
พวกเขาพยายามอย่างหนักที่จะหาพื้นที่ส่วนตัวเพื่อพูดคุยธุระกัน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังถูกรบกวนอยู่ดี
หลังจากนั้นไม่นาน ชายในชุดดำประมาณสิบกว่าคนก็เดินเข้ามาจากทางเข้า
พวกเขาจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว และเตรียมลากเธอออกไป
ผู้หญิงคนนั้นมีผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง แต่ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ยังปรากฏออกมาให้เห็น รูปร่างของเธอก็ดูดีเช่นกัน
ร่างกายของเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์ ดูอ่อนปวกเปียกราวกับไร้เรี่ยวแรง
ฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ ไม่ใช่พวกไก่อ่อน พวกเขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นถูกมอมยาในทันทีที่พวกเขาเหลือบมองไปที่เธอ
“นังส*รเลว! คิดจะหนีงั้นเหรอ?!”
“เธอคิดว่าฉันกับพวกเด็ก ๆ หลอกง่ายนักรึไง?!”
นักสู้ที่อยู่ข้างหน้าจับผมของหญิงสาว แล้วตบหน้าเธอถึงสองครั้ง
“ฉันบอกให้เธอเชื่อฟัง แต่เธอกลับพยายามหนีไปโดยใช้ห้องน้ำเป็นข้ออ้างน่ะเหรอ? เธอคิดว่าเราโง่นักหรือไง?”
ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดหลังจากอดทนต่อการตบตีครั้งแล้วครั้งเล่า ฮาร์วีย์เงยหน้าขึ้นโดยหลังจากได้ยินเสียง เขาจำได้ว่าเธอเป็นใคร
‘ราเชล ฮาร์ดี้?’
‘ลูกศิษย์มือดีที่สุดของโอลิเวอร์ บาวเออร์ ผู้หญิงที่ฉันทำให้พิการไปก่อนหน้านี้ ราเชล ฮาร์ดี?’
‘โลกกลมเสียจริง!’
