ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 164
ฮาร์วีย์ดวงตาเป็นประกาย ในที่สุดเขาก็เข้าห้องนอนนั้นได้หลังจากต้องนอนในห้องทำงานมาเป็นเวลาสามปี เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกลับบ้านแล้วในตอนนี้
สำหรับความคิดเรื่องการหย่าร้าง เขาคงต้องหยุดและโยนมันออกไปจากความคิดในหัว
เจคกัดฟันกรอดและอดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่เซซิเลีย
เซซิเลียพยักหน้าและพูดอย่างเย็นชา “แมนดี้ เธอต้องไม่ถูกเขาหลอกน่ะ เขาเป็นแค่ผู้ชายที่ไร้ประโยชน์และไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม เขาแค่โชคดีที่ได้ภาพวาดนั้นมาไม่ว่าจะเป็นของจริงหรือไม่ในราคาเพียงแค่สิบห้าดอลลาร์ เธอต้องไม่รับของขวัญจากเขา ไม่เช่นนั้นหากวันหนึ่งคนของยอร์กพบว่าภาพวาดนั้นเป็นของปลอม…”
เพียะ!
อีวอนน์เดินไปข้างหน้าด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอและตบหน้าเซซิเลียก่อนที่เธอจะพูดจบ
“คุณ…คุณ… ” เซซิเลียมีสีหน้าตกใจจนพูดไม่ได้เป็นเวลานาน
“อะไร?” ใบหน้าของอีวอนน์เย็นชา “ฉันไม่สนว่าคุณทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์แบบไหนและฉันไม่สนใจว่าคุณจะล้อเล่นหรือประชดประชัน อย่างไรก็ตามฉันไม่อนุญาตให้ใครดูถูกชื่อเสียงของยอร์ก พวกเราตระกูลยอร์กทำธุรกิจอย่างยุติธรรม ไม่ต้องพูดถึงว่าภาพวาดนี้จะเป็นของจริงและแม้ว่าจะเป็นของปลอมเราก็ได้ตัดสินใจซื้อมันแล้ว! ทำไมคุณถึงมีปัญหากับเรื่องของเรา? มันไม่ใช่ธุระของคุณ!”
เซซิเลียไม่สามารถพูดอะไรได้อีก อีวอนน์ข่มขู่จนเธอไม่สามารถต่อต้านได้ เธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจากการจ้องมองของอีวอนน์ เธอไม่กล้าที่จะพูดต่อ
ในขณะนั้นเธอยังจำไม่ได้ว่าอีวอนน์เป็นผู้หญิงที่ขับรถเฟอร์รารี ถ้าเธอจำได้ เธออาจจะรู้สึกกลัวมากกว่านี้
“นอกจากนี้ฉันขอเตือนคุณอีกครั้ง ถ้าฉันได้ยินคุณบอกว่าคุณเป็นภรรยาในอนาคตของท่านประธานของเราอีก เชื่อฉันเถอะคุณจะต้องตายอย่างเจ็บปวดทรมานแน่นอน!”
อีวอนน์หันกลับไปมองฮาร์วีย์หลังจากพูดจบ เธอก็เดินจากไปเมื่อเธอเห็นเขาพยักหน้าเล็กน้อย
รังสีแห่งอำนาจของอีวอนน์แข็งแกร่งมากเมื่อเธอไม่ได้อยู่กับฮาร์วีย์ เธอไม่จำเป็นต้องหรือเสแสร้ง ออร่าของเธอทำให้ผู้อื่นอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ
ดอว์สันที่ยืนอยู่ด้านหลังอยู่ไม่ไกลรู้สึกประทับใจในตัวของท่านประธานยอร์ก เขาทำทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาไม่เพียงแต่ทำให้แน่ใจว่าภาพวาดไม่ได้ไปอยู่ในมือของผู้อื่น แต่เขายังไม่เปิดเผยตัวตนของเขาด้วย
ในขณะนี้ดอว์สันเริ่มไตร่ตรอง เขาไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์ในช่วงบ่ายวันนี้ต้องจบลงเช่นนี้ได้ เขาต้องคิดหาวิธีอื่น เขาต้องดูแลท่านปะธานยอร์กและทำให้เขาพอใจ
การประมูลเกือบจะสิ้นสุดลงหลังจากที่เกิดความวุ่นวาย
จู่ ๆ แมนดี้ก็ถามขึ้นมาว่า “ฮาร์วีย์ คุณจะไปกับฉันไหม?”
ฮาร์วีย์ลังเลอยู่พักหนึ่งไม่ใช่เพราะเขาไม่เต็มใจ แต่เป็นเพราะเขามาที่นี่โดยใช้รถเบนท์ลีย์ของบริษัท ถ้าเขาขับเบนท์ลีย์คันนี้ นั่นไม่ใช่เขาเปิดเผยตัวตนของเขาออกมาหรือ?
เจคเห็นว่าฮาร์วีย์ยังคงเงียบอยู่เลยยิ้มและพูดว่า “มิสซิมเมอร์ถึงแม้ว่า BMW ของผมจะไม่ใช่รถหรูอะไร แต่ผมก็ยังคงหวงแหนมันมาก ผมไม่ต้องการให้คนจน ๆ เข้ามาในรถของผมหรอกนะ”
เขาสื่อความหมายชัดเจน เขาไม่ต้องการพาฮาร์วีย์ไปด้วย
แมนดี้ขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา วันนี้เธอมากับรถของเจค แม้ว่าเธออยากจะไปกับฮาร์วีย์ แต่ทั้งคู่ก็คงไม่สามารถเดินกลับบ้านได้ จริงไหม? งานประมูลนี้ค่อนข้างไกลจากตัวเมือง แม้ว่าพวกเขาจะเดินกลับ พวกเขาก็คงจะไม่สามารถกลับถึงบ้านได้ภายในคืนนี้
เจคพูดต่อหลังจากที่เขาเห็นแมนดี้ขมวดคิ้ว “มิสซิมเมอร์ คุณไม่ต้องการทำความรู้จักกับผู้บริหารระดับสูงของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์หรือ? ฉันพาคุณไปที่นั่นได้แล้วถ้าคุณต้องการ”
“ฮะ? นี่…” แมนดี้ลังเลมากขึ้น การลงทุนสำหรับตระกูบซิมเมอร์มีความสำคัญมาก หากพวกเขาไม่สามารถได้รับการลงทุนนี้ได้ ตระกูลซิมเมอร์อาจต้องเผชิญกับการล้มละลาย
ฮาร์วีย์ไม่สามารถอยู่นิ่งเฉยได้อีกต่อไปเมื่อเห็นการกระทำที่น่ารังเกียจของเจค “ขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวัง แต่ภรรยาของผมไม่จำเป็นต้องไปพบผู้บริหารระดับสูงของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ มิสซาเวียร์เพิ่งทำธุรกิจกับเรา ดังนั้นเราสามาถรถจะไปพบเธอได้หากจำเป็น”
ผู้ชายคนนี้โง่หรือเปล่า?
เจคพูดไม่ออก ‘นายคิดว่าอีวอนน์จะให้การรับรองคณเสมสือนแขกของเขาเพียงแค่เพราะนายขาย ‘ภาพวาดยอดเขาแลนเดอร์ เทือกเขาร็อกกี’ ให้เธอหรือ? นายช่างไร้เดียงเกินไป! เพียงแค่นายโชคดีที่ได้ภาพวาดนั้น ไม่งั้นนายคงจะไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอด้วยซ้ำ และตอนนี้นายยังต้องการไปพบเธอเพื่อลงทุนด้วยงั้นหรือ? นายเสียสติไปแล้วเหรอ?’
ตอนนี้ทุกอย่างเงียบไร้เสียงใด ๆ นั่นเพราะเสียงของฮาร์วีย์ดังจนเป็นที่น่าสนใจ
แมนดี้รู้สึกประหม่า
เซซิเลียหัวเราะเยาะ ฮาร์วีย์คนนี้จริงจังกับตัวเองมากเกินไป ทุกคนในนิอัมมี่รู้ดีว่าท่านประธานของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์และเลขาของเขาไม่ใช่ว่าใคร ๆ สามารถเข้าถึงได้ง่ายๆ มีเพียงไม่กี่คนที่รู้จักท่านประธานคนนี้ที่ลึกลับ
สวะคนนี้คิดว่าตั้งแต่เขาได้พบกับอีวอนน์โดยบังเอิญแล้วเธอจะสามรถจดจำเขาได้งั้นหรือ? เขาไม่รู้ที่ ๆ เขาควรอยู่ด้วยซ้ำ!
