ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1655
ฮาร์วีย์มองดูทิโมธีอย่างใจเย็น ไม่กระวนกระวายแม้แต่น้อย “ผมไม่สู้กับคุณแค่เพราะผู้หญิงคนเดียวหรอก”
ทิโมธีเย้ยหยันใส่ฮาร์วีย์ด้วยความภาคภูมิใจกับคำพูดของอีกฝ่าย เขาคิดว่าคำพูดของฮาร์วีย์เป็นสัญญาณของการยอมจำนน และตอนนี้ฮาร์วีย์ก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแล้วแน่นอน ทว่าก่อนที่เขาจะได้ตอบโต้ ฮาร์วีย์ก็พูดต่อ
“คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อสู้กับผม และคุณก็ไม่คู่ควรด้วย”
“ผมม่คู่ควร?!”
ทิโมธีตัวแข็งทื่อ วินาทีต่อมา เขาก็คำรามด้วยเสียงหัวเราะที่ดูถูกดูแคลน
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก คุณคิดว่ายิ่งใหญ่มากนักหรือ?”
“คุณคิดว่าการหลอกพี่เขยของผมให้ชอบคุณได้ จะทำให้คุณได้รับอำนาจบางอย่างที่นี่งั้นสิ? คุณคิดว่าคุณจะดูถูกผมเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ พี่เขยของผมชอบคุณ เขายังอนุญาตให้โยนามาดูแลคุณด้วยซ้ำ แต่หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้คุณคิดว่าคุณจะยังมีค่าในสายตาของเขาอยู่อีกหรือ?”
“ผมจะบอกให้เอาบุญ! ถึงผมะหักแขนหักขาของคุณจนหมด เขาก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ!”
“สำหรับผม คุณมันก็แค่ขยะโสโครกที่มาเกาะตระกูลลินช์ก็เท่านั้น!”
ขณะที่เขาพูด ทิโมธีก็พ่นควันออกมา ความเย่อหยิ่งถูกเขียนทั่วใบหน้า
ทิโมธีก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วสะบัดขี้เถ้าจากซิการ์ใส่หน้าฮาร์วีย์ เขาตะคอกขึ้น “เห็นแก่โยนา วันนี้ผมจะไม่ฆ่าคุณ”
“แต่การที่คุณรอดพ้นจากความตายไปได้ ไม่ได้แปลว่าคุณจะไม่ได้โดนลงโทษ!”
“จงคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ หักแขนข้างหนึ่งของคุณต่อหน้าเรา และสาบานด้วยว่าจะไม่เข้าใกล้โยนาอีกเป็นอันขาด! ถ้าคุณทำทุกอย่างแล้ว ผมจะปล่อยคุณไป!”
“แต่ถ้าไม่ทำ แล้วต้องให้ถึงมือผมจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองเมื่อไหร่ คุณรับผลที่ตามมาไม่ไหวแน่!”
ฮาร์วีย์ยังคงสงบสติอารมณ์ “นายน้อยทิโมธี เฟจ ก่อนที่จะดำเนินการอะไรผมขอถามคุณสักหน่อย เราเคยเจอกันมาก่อนไหม?”
ทิโมธีตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่”
“ผมเคยทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองใจมาก่อนหรือเปล่า?”
“ไม่!”
“ถ้าอย่างนั้นคุณเคยนึกถึงผลของการสั่งให้ผมคุกเข่าและหักแขนตัวเองโดยไม่บอกเหตุผลที่ชัดเจนว่าเพราะเหตุใดบ้างหรือเปล่า?”
สีหน้าของฮาร์วีย์เย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“เหตุผลเหรอ? ได้ ฉันจะให้เหตุผลนายสักหน่อย!”
ทิโมธีพ่นควันใส่หน้าฮาร์วีย์ “ข้อแรกโยนาเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ใครก็ตามที่เข้าใกล้เธอก็ถือว่าทำให้ฉันขุ่นเคือง!”
“ข้อสอง พี่เขยเป็นคนสนิทส่วนตัวของฉัน! ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องเขาจะต้องข้ามศพฉันไปก่อน!”
“เหตุผลเพียงพอสำหรับคุณหรือยัง?!”
ทิโมธียิ้มเยาะโดยไม่สนใจสีหน้าเย็นชาของฮาร์วีย์
พวกโสเภณีที่อยู่รอบตัวเขาปราดมองฮาร์วีย์ด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม
‘ช่างเป็นไอ้บ้านนอกที่ดูโสโครกเสียจริง! เขาจะสู้นายน้อยเฟจได้อย่างไร?’
‘นายน้อยเฟจเป็นน้อยภรรยาของผู้นำมอร์ดูเชียวนะ! หากเขาต้องการ เขาสามารถฆ่าคนบ้านนอกโง่เง่าคนนี้ได้อย่างง่ายดายด้วยการดีดนิ้วด้วยซ้ำ’
ฮาร์วีย์เช็ดขี้เถ้าออกจากใบหน้า จากนั้นก็จ้องมองทิโมธีด้วยสีหน้าเฉยเมย
“เพราะคุณดูแลโยนาและเบนจามิน ดังนั้นวันนี้ผมจะไม่ฆ่าคุณ”
“คุกเข่าแล้วหักแขนตัวเองข้างหนึ่งเสีย แล้วผมจะไม่แตะต้องคุณ”
“ถ้าไม่อย่างนั้น ต่อให้เบนจามินมาอยู่ที่นี่ เขาก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้ ผมบอกไว้เลย”
ทิโมธีชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“คุณกำลังบอกให้ผมคุกเข่าแล้วหักแขนตัวเองงั้นเหอ?”
“ถ้าผมทำ คุณจะปล่อยผมไปงั้นเหรอ?”
“พ่อหนุ่ม! นี่ฉันฟังผิดไปรึเปล่า?!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
อันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ทิโมธีหัวเราะจนท้องแข็ง
พวกผู้หญิงก็เช่นกัน พวกเขาต่างพากันหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้ขณะที่ใช้มือปิดปาก ทำราวกับว่าพวกเขากำลังมองดูตัวตลก
ปากของฮาร์วีย์เม้มแน่น เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรและเตะทิโมธีอย่างรุนแรง
