ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1703
ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที…
บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถง พวกเขาต่างดูแข็งแกร่งและดูเหมือนพวกที่สามารถต่อยได้หลายร้อยปอนด์
ฮาร์วีย์จิบน้ำผลไม้ในขณะที่หรี่ตาสำรวจเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เขาสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าผู้คนเหล่านี้เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมจากท้องถนน
เลนนี่กุมศีรษะของตนเองหลังจากที่เห็นพวกเขากำลังเดินเข้ามา สายตาอาฆาตแค้นของเขาจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์
ชายหัวโล้นคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้า เขาดูเหมือนว่าจะสูงมากกว่าหกฟุต เขาไม่มีขนคิ้ว ผิวของเขาซีดมากและเขาเปล่งความดุร้ายอย่างประหลาด
เขาก้าวไปข้างหน้าและมองฮาร์วีย์นิ่ง ๆ ก่อนที่จะหยิบไวน์แดงหนึ่งขวดและกระดกดื่มมัน
หลังจากที่เขากระดกไปมากกว่าครึ่งขวด เขาก็หรี่ตามองฮาร์วีย์แล้วเย้ยหยัน “ไอ้หนุ่ม ได้ยินว่าคุณกล้าตีหัวผู้จัดการทอมป์สันที่พาราเมาท์ของเราอย่างนั้นเหรอ? ที่นี่คือถิ่นของเรา คุณก็น่าจะรู้ คุณนี่ช่างกล้าจริง ๆ!”
ฮาร์วีย์พูดอย่างเฉยเมยว่า “ขอบคุณสำหรับคำชม”
ชายหัวโล้นหรี่ตาเป็นการขู่ “ไอ้หนุ่มนี่ไม่เลวแฮะ แต่คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”
ฮาร์วีย์ยังคงเฉยเมย “ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะว่าคุณเป็นใคร?”
ชายหัวโล้นแสยะยิ้ม “ผมชื่อบิ๊กฟลาย คุณไม่รู้จักผมด้วยซ้ำแต่คุณกล้าที่จะมีเรื่องในถิ่นของผมเหรอ?”
“บิ๊กฟลาย?”
ที่ด้านหลังมีใครบางคนอ้าปากค้าง
“อันธพาลอันดับหนึ่งภายใต้เดนเซล วอชิงตัน หัวหน้าใหญ่แห่งท้องถนนของมอร์ดู บิ๊กฟลายคนนั้นเหรอ?!”
เห็นได้ชัดว่าพวกชนชั้นสูงในแวดวงชนชั้นสูงของมอร์ดูต่างก็รู้จักบิ๊กฟลาย!
ในมอร์ดูมีผู้คนทุกประเภท หากใครอยากอยู่รอดในมอร์ดู เขาหรือเธอจะต้องมีแบ็คอัพที่แข็งแกร่งและมีการสนับสนุนจากคนที่ทรงพลัง
บิ๊กฟลายถือเป็นหนึ่งในหัวหน้าใหญ่ของพวกอันธพาลแห่งท้องถนนของมอร์ดู ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากเดนเซล วอชิงตันจากพาราเมาท์
ตระกูลฌองแห่งมอร์ดูและหอการค้าของประเทศหมู่เกาะเป็นผู้สนับสนุนเดนเซลอีกที สิ่งนี้ทำให้ชื่อเสียงของบิ๊กฟลายแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
แม้แต่ผู้ที่มาจากตระกูลชั้นหนึ่งหรือชั้นสองก็ไม่กล้าที่จะยั่วยุบิ๊กฟลายโดยไม่มีเหตุผล
ทว่า วันนี้บิ๊กฟลายมาลงสนามเองตัวเป็น ๆ…
ทุกคนต่างตระหนักกันว่า ฮาร์วีย์จบเห่แล้ว
ไคท์หันไปหาบิ๊กฟลายและพูดว่า “บิ๊กฟลาย วันนี้ฉันขอนะ ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้เถอะ”
บิ๊กฟลายถูกแจ้งแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจ้องไคท์และหัวเราะสุดหัวใจ “ได้สิครับคุณวอล์คเกอร์!”
“เอาอย่างนี้ดีไหม…?”
เพล้ง!
บิ๊กฟลายกระแทกขวดไวน์ในมือของเขาต่อหน้าฮาร์วีย์ขณะที่เขาพูด จากนั้นเขาก็กวาดขวดอีกหลายสิบขวดบนโต๊ะลงกับพื้น เศษแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนพื้นในทันที ของเหลวสีแดงในขวดกระจายไปทั่ว ทุกคนต่างตกใจและหวาดกลัว
เขาจ้องฮาร์วีย์ด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “ยอร์ก! คลานไปหาผู้จัดการทอมป์สันและคำนับต่อหน้าเขาสามครั้ง คิดซะว่าทำเพื่อคุณวอล์คเกอร์ แล้วเรื่องนี้จะถือว่าจบกัน ผมสัญญาว่าต่อไปจะไม่มีใครยุ่งกับคุณเพราะเรื่องนี้อีก”
ฮาร์วีย์ตอบนิ่ง ๆ ว่า “แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ?”
“ปฏิเสธอย่างนั้นเหรอ?”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะช่วยคุณเอง!”
บิ๊กฟลายผายมือของเขาขณะที่พูดว่า “ทุกคน! ทำให้เขาคุกเข่าซะ อย่าลืมนะ ฉันต้องการเห็นเขาคลาน!”
“ครับผม!”
ลูกน้องของเขารีบเข้าหาฮาร์วีย์ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว
ทันใดนั้นไฟในที่เกิดเหตุก็หรี่ลง พวกเขาทั้งหมดเริ่มตัวสั่น
เมื่อไม่มีแสงไฟ ทุกคนก็ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องราวกับเสียงหมูที่ถูกเชือดก็ดังขึ้น เสียงที่น่าขนลุกนั้นปลุกเร้าความหวาดกลัวให้กับผู้คนมากมายที่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการหนี
ซินเธียร์ทำอะไรไม่ถูก เธอทั้งกังวลและหวาดกลัว
ในเวลาไม่ถึงนาที ลูกน้องของบิ๊กฟลายต่างก็นอนกระจายบนพื้นพร้อมกับแขนขาที่หัก พวกเขาดิ้นและกลิ้งด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บปวดของพวกเขายิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นด้วยเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพื้น
ในทางกลับกัน ฮาร์วีย์ยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิมโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
เมื่อรู้ว่าครั้งนี้เขาได้พบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง สีหน้าของบิ๊กฟลายก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขาตะโกนว่า “ทุกคนลุย! จัดการเขาซะ!”
