ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1810
“คุณไม่ต้องใช้เวลาถึงสามวันด้วยซ้ำอย่างนั้นเหรอ?”
พนักงานขายสาวสวยแกว่งขาไปมาในขณะที่ยิ้มจาง ๆ ให้ฮาร์วีย์
“คุณบอกว่าคุณสามารถแก้ไขปัญหาด้วยการโทรศัพท์เพียงครั้งเดียวเหมือนครั้งที่แล้วเหรอ?”
ฮาร์วีย์แตะหน้าจอโทรศัพท์ของเขาแล้วตอบว่า “ใช่แล้ว ผมต้องการแค่นั้น”
พรวด!
ทุกคนหัวเราะเบา ๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นในขณะที่จ้องฮาร์วีย์ด้วยความดูถูก
ทุกคนรู้ข่าวจากวงในแล้วว่าฮาร์วีย์ขอลายเซ็นจากเฮลีย์ได้เพียงเพราะสตีเวน แผนคือการให้ความเคารพเฮเซลด้วยการมอบงานให้ฮาร์วีย์
แต่แล้วตัวตลกนี้ก็คิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะการกระทำของเขาเองอย่างนั้นเหรอ?
ตลก!
ในขณะนี้ทุกสายตาที่จ้องมองฮาร์วีย์เต็มไปด้วยความดูถูก
พนักงานหญิงทุกคนต่างพากันดูถูกฮาร์วีย์
‘เขาเป็นแค่คนจน! เขาคิดว่าตัวเองมีอำนาจในมอร์ดูมากขนาดนั้นในเลยเหรอ?’
‘ถ้าไม่ใช่เพราะเฮเซล เขาจะทำอะไรได้สำเร็จบ้าง?’
‘ขยะโสโครกไร้ประโยชน์อย่างเขาคิดว่าตัวเองใหญ่โตจริง ๆ!’
เฮเซลมองฮาร์วีย์ราวกับว่าเขาทำลายความคาดหวังของเธอโดยสิ้นเชิง
“พอได้แล้วฮาร์วีย์! เลิกเล่นได้แล้ว!
“เราทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครั้งที่แล้ว!
“ทำไมคุณยังจะเสแสร้งอีก?
“ทุกคนจะคิดว่าคุณเป็นตัวตลกถ้าคุณยังทำแบบนี้ต่อไป คุณเข้าใจฉันไหม?”
จากนั้นสตีเว่นก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ในฐานะมนุษย์คุณควรจะทำงานอย่างซื่อสัตย์นะฮาร์วีย์ แค่ยอมรับมาถ้าคุณทำไม่ได้ ไม่เห็นจะมีประโยชน์ที่จะฝืนตัวเองเลย”
แน่นอนว่าสตีเวนจะไม่เชื่อว่าฮาร์วีย์จะแก้ไขทุกอย่างได้เพียงด้วยการโทรหาทิโมธี
แม้แต่สตีเว่นเองก็อาจไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ด้วยการโทร นับประสาอะไรกับฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์กดเบอร์โทรศัพธ์ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย เมื่อสายถูกเชื่อมต่อฮาร์วีย์ก็พูดด้วยความใจเย็นว่า “ทิโมธี มาชำระหนี้ของคุณที่ไคเซน กรุ๊ปภายในครึ่งชั่วโมง”
ฮาร์วีย์วางสายทันทีเมื่อพูดจบโดยไม่เปิดโอกาสให้คนที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ได้พูดเลย
ทุกคนหัวเราะเบา ๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเหยียดหยาม
เฮเซลโกรธขึ้นไปอีกหลังจากที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์
ฮาร์วีย์ทำให้เธอผิดหวังจริง ๆ พูดได้เต็มปากว่าเธอหมดศรัทธาในตัวเขาแล้ว
เขากลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?!
เขาจะต้องทุกข์ทรมานเพียงเพราะเขาต้องการอวดดี!
เขาต้องการให้ทิโมธีมาชำระหนี้ภายในครึ่งชั่วโมงอย่างนั้นเหรอ?!
ตลก!
เมื่อสตีเวนและคนอื่น ๆ ต้องการออกจากห้องประชุมด้วยความดูถูกเหยียดหยามก่อนที่ครึ่งชั่วโมงจะหมดไป จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออก!
ชายคนหนึ่งในรถเข็นถูกผลักเข้ามา
ทุกคนตัวสั่นหลังจากที่เห็นภาพนั้น สตีเว่นตกตะลึงเป็นพิเศษ
‘ทิโมธี ไฟจ?’
‘เขามาที่นี่จริง ๆ เหรอ?’
‘เป็นไปได้อย่างไร?’
‘ทิโมธี เฟจที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลอยู่ รีบมาที่นี่พร้อมกับรถเข็นภายในครึ่งชั่วโมงจริง ๆ เหรอ?’
‘ทำไมถึงได้เร็วขนาดนี้?’
‘นี่ฉันกำลังเห็นอะไรอยู่?’
‘ฝันไปแน่ ๆ!!’
‘ฉันกำลังฝันอยู่แน่ ๆ!’
พนักงานหญิงบางคนตบหน้าตัวเองโดยไม่รู้ตัวเพื่อพยายามที่จะตื่นจากฝันร้ายนี้
“คุณยอร์กอยู่ที่นี่ไหม?”
ทิโมธีแสดงความเคารพอย่างที่สุด
“ผมมาใช้หนี้ครับ”
“ก็ไปที่แผนกการเงินสิ อย่าต้องมารบกวนผมเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้อีกล่ะ”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็ชำเลืองมองสตีเวนหลังจากที่เขาพูดจบแล้วยิ้ม
“นายน้อยวอล์คเกอร์ อย่าลืมโบนัส 3 ล้านดอลลาร์ของผมล่ะ!”
ฮาร์วีย์เดินออกจากห้องประชุมภายใต้สายตาอันน่าสะพรึงกลัวของทุกคน
โทรศัพท์ของฮาร์วีย์ดังขึ้นทันทีเมื่อเขาเดินออกมา
“คุณยอร์ก แย่แล้ว! คนของแลรี่ก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่แล้ว!”
