รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 082 ความสนใจของคุณชายพัฒน์แตกต่างไป
“ลูกรัก……”
คุณนายบ่นว่า “ลูกของฉันหายไปแล้ว พวกเขาขโมยลูกของฉันไป”
น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเธอ
ประยสย์ประคองแม่ตัวเองไปนั่งที่หัวเตียงอย่างปวดใจ แล้วก็คุกเข่าลงต่อหน้าแม่เขา พร้อมกับดึงมือเธอมาจับไว้และพูดว่า “แม่ครับ น้องสาวต้องยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน สบายใจได้เลยครับ แม้จะต้องเดินทางไปถึงสุดขอบโลก ผมก็ต้องตามหาน้องกลับมาให้ได้”
“แม่ ช่วยมีสติมากกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ? ถ้าเกิดว่าแม่มีสติกว่านี้หน่อย และสามารถดูแลตัวเองได้ ผมจะได้ไปตามหาน้องด้วยตัวเอง”
ประยสย์เอาแต่ส่งคนไปตามหาน้องสาวของตัวเองมาโดยตลอด เพราะว่าเขาไม่กล้าไปด้วยตัวเอง เพราะกลัวแม่จะถูกทำร้าย
คุณนายมองมาที่เขาอย่างว่างเปล่า
“แม่ครับ ผมคือประยสย์ ลูกชายของแม่เอง ผมไม่ใช่พ่อ ลองมองผมดีๆ สิครับ”
การตอบสนองของแม่ ทำให้ประยสย์นึกว่าแม่ของเขาเริ่มมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว
“ประยสย์……ลูกชายของฉัน ใช่ ลูกชายฉันชื่อประยสย์ ลูกสาวของฉันชื่อเนตรดาว สามี พวกเรามีฝาแฝดลูกชายลูกสาว ลูกชายหน้าเหมือนคุณ ส่วนลูกสาวก็สืบทอดรูปลักษณ์ของแม่คุณมาเลย แม่คุณก็เลยรักใคร่ดาวอย่างมาก”
ประยสย์อึ้งไป
เขาคิดมาโดยตลอดว่าน้องสาวกับเขาจะหน้าตาเหมือนกัน เพราะฉะนั้นตอนที่คนของเขาไปตามหาน้องสาวนั้น ก็ได้มองหาผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขา
บางครั้งก็ได้เจอผู้หญิงสองสามคนที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเขาเหมือนกัน
แต่ว่า พอตรวจDNAแล้ว ไม่ว่าคนคนนั้นจะหน้าตาเหมือนเขาแค่ไหน ก็ไม่ใช่น้องสาวของเขา และก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
ตอนเด็กๆ เพื่อที่จะปกป้องพวกเขาแล้ว นอกจากรูปถ่ายที่ถ่ายตอนอายุหนึ่งเดือนกับตอนครบร้อยวันแล้ว ก็ไม่มีรูปถ่ายของน้องสาวหลงเหลืออยู่เลย
รูปถ่ายที่ถ่ายตอนอายุหนึ่งเดือนกับตอนครบร้อยวันมันไม่สามารถบอกอะไรได้เลย
ที่แท้ น้องสาวเขาก็หน้าเหมือนคุณย่านี่เอง
ประยสย์เคยเห็นรูปถ่ายตอนสมัยสาวๆ ของคุณย่ามาก่อน
เธอเป็นคนที่สวยมาก
ไม่งั้นคุณปู่ของเขาก็คงไม่แต่งงานและลงรักมานานหลายสิบปีหรอก
ประยสย์รู้สึกอึดอัดใจ
สิ่งที่คุณย่าของเขาปฏิบัติกับแม่ แล้วก็การที่เธอเริ่มเอนเอียงไปหาอาสาม แต่ว่าน้องสาวเพียงคนเดียวของเขากลับหน้าเหมือนคุณย่าเนี่ยนะ！
“แม่ ดาวมีลักษณะเฉพาะอะไรไหมครับ?”
คุณนายยิ้มและเคาะหน้าผากประยสย์หนึ่งที “คุณเนี่ยนะ แม้แต่ลักษณะเฉพาะของลูกสาวตัวเองยังลืมเนี่ยนะ ดาวของพวกเรามีไฝขนาดเท่าเม็ดถั่วอยู่หลังหูด้านซ้ายไง”
“ดาว……ดาวหายไปแล้ว สามี ดาวหายไปแล้ว”
คุณนายจับมือประยสย์ขึ้นมาอีกครั้งและเริ่มร้องไห้
“แม่ครับ”
ประยสย์ยืนขึ้นอย่างอดไม่ได้ และกอดแม่ของตัวเองเอาไว้
เขาสงสารแม่มากเลย！
เพื่อแม่แล้ว เขาต้องตามหาดาวให้เจอให้ได้
ดาวต้องยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน
ประยสย์ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกล่อมแม่ตัวเองได้
ส่วนอีกทางด้านหลัง เทวิกาที่สะดุ้งตื่นมาเพราะความฝันกลับนอนไม่หลับอีกเลย
คนที่นอนอยู่ในห้องโถงกำลังหลับสบาย พอได้ยินเสียงก็รีบมาเคาะห้องเทวิกาอย่างรวดเร็ว
“วิกา เป็นอะไรไป? ผมเห็นว่าห้องของคุณไฟสว่างอยู่ หรือว่าฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?”
ยศพัฒน์ถามอย่างกังวลผ่านประตู
เทวิกาเปิดประตูออกและพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของยศพัฒน์
ยศพัฒน์กอดเธอเอาไว้ทันที เขาไม่รีบร้อนถามหาสาเหตุ ได้แต่กอดเธอไว้เงียบๆ แบบนั้น
และผ่านไปครู่หนึ่ง เทวิกาก็เงยหน้าขึ้นมา และเสียงที่นุ่มนวลก็ถามออกมาอย่างเขินอาย “พี่พัฒน์ ฉันปลุกพี่เหรอ?”
ยศพัฒน์ก้มหน้าลงเอาหน้าผากชนกับหน้าผากของเธอ พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “เปล่าเลย เธอไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย จะมาปลุกให้ฉันตื่นได้ยังไงล่ะ เมื่อกี้ฉันตื่นมาแล้วอยากจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็เห็นว่าไฟห้องเธอสว่างอยู่ก็เลยมาเคาะประตูถามดูน่ะ”
“ฉันฝันแบบนั้นอีกแล้วน่ะ มันแปลกมากเลย ครั้งที่แล้วก็ฝันแบบนี้ แถมครั้งนี้ยังฝันเหมือนเดิมอีก เหมือนกับว่าฉันคือเด็กน้อยในความฝันคนนั้น”
คำพูดของเทวิกาทำให้ยศพัฒน์นึกถึงตอนที่คุณปู่คุณย่ากลับมาบ้านก่อนหน้านี้ และคุณย่าแอบบอกเรื่องหนึ่งให้เขาฟัง
มีคนเคยเอารูปของเทวิกากับตาณส่งมาให้คุณปู่ แล้วก็ยังมีข้อความเล็กๆ อยู่ในภาพ บอกคุณปู่ว่า เทวิกาเป็นเด็กกำพร้า ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุง
ข่าวนี้ทำให้ยศพัฒน์รู้สึกประหลาดใจมาก
เขารู้จักกับเทวิกามา11ปี นึกว่าตัวเองคุ้นเคยกับเธอดีอยู่แล้ว ก็เลยไม่เคยไปสืบเรื่องของเทวิกาเลย เลยไม่รู้ว่าเทวิกาไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลวาชัยยุง
ดูท่าทาง ต่อไปจะให้ชเนนทร์มาใกล้ชิดวิกามากไม่ได้แล้ว เพราะว่าพวกเขาไม่ใช้พี่น้องกันจริงๆ ！
จุดโฟกัสงแตกต่างเกินไปจริงๆ
พัฒน์โอบอุ้มเทวิกากลับห้อง แล้วคู่สามีภรรยาก็นั่งลงริมขอบเตียง
“วิกา ใครๆ ก็ฝันได้ทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอกนะ เธอเอาแต่นึกถึงเรื่องนี้ ก็เป็นไปได้ที่จะเอากลับมาฝันอีก ไม่เคยได้ยินเหรอที่เขาบอกว่า คิดอะไรในตอนกลางวัน ก็จะฝันถึงสิ่งนั้นในตอนกลางคืนน่ะ”
เทวิกาส่ายหน้า “แต่ว่าครั้งที่แล้วตอนที่ฉันฝันแบบนี้ ฉันไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจเลยนะ แล้วก็ไม่ได้เอาแต่นึกถึงเรื่องนี้ด้วย ความฝันนี้มันมาจากไหนก็ไม่รู้ ผู้หญิงบ้าในฝันของฉันนั้นเจ็บปวดมากเลย ฉันรู้สึกได้ ลูกสาวของเธอถูกลักพาตัวไป เธอก็ร้องไห้เหมือนใจจะขาด”
ยศพัฒน์ไม่ได้บอกภรรยาที่รักทันที ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของบ้านตระกูลวาชัยยุง
การที่เทวิกาฝันแบบนี้ มันเป็นไปได้มากว่าเธอมาส่วนเกี่ยวพันกับแม่ของตัวเอง ไม่แน่ว่าผู้หญิงเสียสติในฝันของเธอนั้นอาจจะเป็นแม่แท้ๆ ของเธอก็ได้
ความสัมพันธ์ระหว่างญาติพี่น้องเป็นเรื่องแปลกมาก
“ไม่ต้องคิดมากแล้ว นอนเถอะ”
เขาจูบหน้าผากของเทวิกาและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “มีเรื่องอะไร พวกเราก็ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะ”
เทวิกาตอบรับ แล้วก็กอดเขากลับพร้อมกับกระซิบว่า “พี่อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”
พัฒน์ยิ้ม “มันคือสิ่งที่ฉันรอคอยอยู่เลยล่ะ”
หลังจากที่แม่ยายจากไป วิกาก็ไม่ยอมให้เขาเข้าห้องเลย
พัฒน์รู้ดีว่า แม่ยายไม่ชอบที่ตัวตนของเขาสูงส่งเกินไป
คนอื่นต่างไม่ชอบคนจน แต่ว่าแม่ยายของเขาไม่เหมือนกัน เธอกลับไม่ชอบที่เขารวยมากเกินไป！
เทวิกาไม่ได้บอกอะไรเขา พัฒน์ก็ไม่ได้ถามเหมือนกัน
เขาเชื่อว่า วันหนึ่งภรรยาของเขาต้องมีใจให้เขาอย่างแน่นอน
เพราะว่ามียศพัฒน์อยู่ด้วย เทวิกาก็รู้สึกสบายใจขึ้นเป็นอย่างมาก และเธอก็หลับไปอีกครั้ง โดยไม่ฝันอีกแล้ว
วันต่อมา ตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ยศพัฒน์ก็ออกไปทำงานแล้ว
ทิ้งอาหารเช้าที่เขาทำเองไว้ให้เธอ
คุณชายใหญ่ของตระกูลอริยชัยกุลที่ยิ่งใหญ่ กลับเข้าครัวมาทำอาหาร
และอาหารที่เขาทำนั้นก็รสชาติค่อนข้างดี อร่อยกว่าที่เธอทำซะอีก
เทวิการู้สึกว่ายศพัฒน์เปรียบเหมือนหนังสือเล่มหนา เนื้อหามากมาย แต่ถ้าเกิดว่าพลิกอ่านไปแต่ละหน้าอย่างอดทน เนื้อหาจะไม่เหมือนกัน และทำให้เธอรู้สึกเซอร์ไพรส์ได้ต่างกัน
ในห้องทำงานของประธานบริษัทบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป หลังจากอินทัชได้ยินคำสั่งของยศพัฒน์ ก็ถึงกับต้องเอามือแคะหู เพราะคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป
“เจ้านายครับ เทวิกาเป็นนายหญิงของพวกเรา เป็นภรรยาสายฟ้าฟาดของคุณไม่ใช่เหรอครับ? แล้วคุณจะให้ผมไปสืบเรื่องของเธอเนี่ยนะ? สงสัยว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของบ้านตระกูลวาชัยยุงงั้นเหรอ? คุณกับชเนนทร์เป็นเพื่อนสมัยเรียนกันไม่ใช่เหรอ ไปถามเขาก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอครับ”
อินทัชรู้สึกว่าการแอบไปสืบเรื่องของนายหญิงตัวเอง ถ้าเกิดว่าคนอื่นรู้เข้า มันจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่นี้
หลังจากที่เจ้านายของเขาแต่งงานสายฟ้าแลบ อินทัชก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทุกวันเขาจะดูมีความสุขมาก
ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามยั้งไว้ แต่ว่าลมหายใจที่เยือกเย็นก็อ่อนลงไปเยอะด้วยความอารมณ์ดี
ไม่ใช่แค่เขา แต่คนอื่นก็ต่างบอกว่าตอนนี้เจ้านายอ่อนโยนขึ้นเยอะมาก
มันเป็นความดีความชอบของนายหญิงของพวกเขา
พัฒน์พูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “บ้านตระกูลวาชัยยุงไม่ได้บอกวิกา และฉันก็จะไม่ไปทำเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันก็เลยให้นายไปลองสืบดู ประเด็นสำคัญคืออยากรู้ว่าวิกาถูกพ่อแม่ทิ้งหรือว่าถูกลักพาตัวมากันแน่”
