ชั้นหนึ่ง ถูกพนักงานต้อนรับสองคนขวางไว้ ทำให้เปรมาที่ขึ้นชั้นบนไม่ได้ สีหน้าดำดิ่ง ชี้ไปที่พนักงานต้อนรับสองคนแล้วด่าออกมาว่า： “พวกเธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร？ฉันกับประธานของพวกเธอโตมาด้วยกัน พวกเราเป็นคู่รักกันตั้งแต่เด็ก พวกเธอกล้าขวางฉันเหรอ เชื่อไหมเดี๋ยวฉันให้ยศพัฒน์ไล่พวกเธอออก ให้พวกเธอกลับไปอยู่บ้าน”
พนักงานต้อนรับที่ถูกเปรมาด่าสีหน้าไม่เปลี่ยนเลย หนึ่งในพนักงานต้อนรับยังคงพูดอย่างมีมารยาทว่า： “คุณเปรมา ขอโทษด้วย ไม่ได้นัดหมายก่อนล่วงหน้า เจอคุณยศพัฒน์ไม่ได้ เชิญคุณเปรมากลับไปเถอะค่ะ”
“ฉันจะเจอยศพัฒน์ต้องนัดล่วงหน้าก่อนด้วยเหรอ？ฉันกับยศพัฒน์……”
“คุณกับยศพัฒน์ทำไมเหรอ？”
ทันใดนั้นเสียงของเทวิกาดังขึ้นมาทันที เธอตอบคำถามของเปรมาออกมา
เปรมาหันหน้าไปทันที
“ภรรยาประธาน”
พนักงานต้อนรับสองคนนั้นให้การเคารพเทวิกาเป็นอย่างดี ทำให้เปรมาโกรธเคืองมาก
สายตาที่เปรมามองเทวิกาเหมือนสายตาที่มองศัตรู
“เทวิกา เธอมาที่นี่ทำไม？”
ท่าทางยโสไร้มารยาทของเปรมาเมื่อกี้ถูกเทวิกามองเห็นหมดแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าเทวิกา เธอขี้เกียจเสแสร้ง
พูดไปแล้ว เสแสร้งงมีประโยชน์อะไร？
เธอกับเทวิกาเป็นคู่แข่งกัน คนทั้งเมืองแอคเซสซ์ รู้กันหมดแล้ว
เมื่อคู่แข่งเผชิญหน้ากันก็ต้องไม่ชอบหน้ากันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
เทวิกายิ้ม แล้วตอบออกมาอย่างสมเหตุสมผลว่า： “ฉันมาบริษัทของบ้านฉัน มาหาสามีฉัน”
บริษัทของบ้านฉัน สามี คำพูดพวกนี้ทิ่มแทงเส้นประสาทของเปรมาอีกครั้ง
เธอพูดประชดเทวิกาออกมา： “ไม่รูจักละอายใจ บริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเป็นบริษัทของตระกูลอริยชัยกุล เธอนามสกุลวาชัยยุง ไม่ได้นามสกุลอริยชัยกุล ยังกล้าพูดว่าเป็นบริษัทของบ้านเธอเหรอ เทวิกา เธอไม่อายเหรอ？” ”
“บริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเป็นของตระกูลอริยชัยกุล หัวหน้าครอบครัวของตระกูลอริยชัยกุลคือสามีฉัน ในเมื่อฉันแต่งงานเข้าตระกูลอริยชัยกุลแล้ว ก็แสดงว่าบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปเป็นของบ้านฉัน ขอถามหน่อย คุณเปรมา ตรรกะของฉันมีปัญหาตรงไหน？”
เทวิกายกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง แล้วพูดน้ำเสียงจริงจังออกมาว่า： “หน้าฉันอยู่นี่ไง ขาวและสะอาดอีกด้วย ที่สำคัญเป็นใบหน้าที่สวยงาม ไม่ว่ายังไงยศพัฒน์ชอบมันมากก็แล้วกัน ไม่ว่าจะมองหรือจับ ยศพัฒน์ชอบมากจนไม่ยอมเอามือลงเลย”
เปรมารู้สึกไม่สบายใจ： “เธอ เธอแต่งเรื่องเองมั้ง ได้ยินมาว่าเธอเขียนนิยายบนอินเทอร์เน็ต เลยแต่งเรื่องเก่งที่สุด”
“ใช่สิ ฉันแต่งนิทานเก่งที่สุดเลย ฉันชอบแต่งให้คู่แข่งของฉันกลายเป็นนางร้ายตัวประกอบในนิยายของฉันมากที่สุด สุดท้ายถูกญาติพี่น้องทอดทิ้ง ไม่เหลืออะไรเลย ปั้นปลายชีวิตต้องเข้าไปอยู่ในคุก”
เปรมา： “……”
หลังจากที่เธอกลับไปแล้วต้องไปหาดูว่าเทวิกาเขียนไว้ในเว็บไซต์ไหน ต้องไปดูว่าเทวิกาได้เขียนเธอเข้าไปในนิยายโดยเป็นนางร้ายตัวประกอบหรือเปล่า
ผ่านไปนานมาก เปรมาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหายศพัฒน์ ต่อหน้าเทวิกา
“คุณโทรหายศพัฒน์สินะ？คุณเปรมา ฉันว่าคุณอย่าเสียเวลาอีกเลย ฉันเคยดูแล้ว มือถือของสามีฉันไม่ได้เซฟเบอร์โทรของคุณไว้ เบอร์โทรของคุณตอนนี้คิดว่าน่าจะถูกบล็อกเบอร์ไปแล้ว”
“คุณเปลี่ยนอีกเบอร์ลองโทรดูดีว่า ไม่แน่อาจโทรติดก็ได้”
สีหน้าของเปรมาดำดิ่งทันที
เธอโทรไม่ติดจริงๆ
ยศพัฒน์น่าจะบล็อกเบอร์นี้ของเธอไปแล้ว
ในฐานะที่เป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลอริยชัยกุล และประธานบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป เขาไม่สามารถเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ได้บ่อยๆ แต่เปรมาชอบโทรมาตอแยเขา เขาจึงต้องบล็อกเบอร์ของเปรมา
ส่วนเปรมาก็รู้สึกเป็นกังวลเรื่องนี้อยู่ เมื่อถูกบล็อกไปเบอร์หนึ่ง ก็เปลี่ยนใหม่อีกเบอร์หนึ่ง
แต่ว่าถึงแม้เธอจะเปลี่ยนเบอร์โทรใหม่โทรไป ยศพัฒน์ก็สามารถคาดเดาได้ว่าคนที่โทรมาคือเธอ
ใช้คำพูดของยศพัฒน์ ถ้าเป็นเบอร์โทรที่ไม่ได้เซฟชื่อไว้ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ต้องเป็นเปรมาโทรมาแน่นอน
เธอใส่โทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า
เปรมาถือแอร์เเม็สอันลิมิเต็ดของเธอไว้ จากนั้นเชิดหน้าขึ้นสูงเดินไปตรงหน้าของเทวิกา
เธอพูดออกคำสั่งออกมาอย่างหยิ่งผยองว่า： “เทวิกา ออกไปกับฉันแล้วหาที่นั่ง ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
เทวิกาพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า： “ฉันไม่มีเวลา อีกอย่าง ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณเปรมา และ คุณเปรมาจะพูดคุยกับฉันในฐานะอะไรเหรอ？”
“เธอ！เธอยืนอยู่ที่นี่ตอนนี้ ไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมจะไม่มีเวลา？ฉันในฐานะอะไรเหรอ？ในฐานะที่เป็คู่รักตอนเด็กับยศพัฒน์ไง！”
“เคอๆๆ”
เทวิกาหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันเป็นภรรยาของยศพัฒน์นะ พวกเราได้จดทะเบียนสมรสกัน และถูกต้องตามกฎหมายแล้ว คนทั้งเมืองแอคเซสซ์ ต่างรู้เรื่องนี้กันหมด”
เปรมาพูดไม่ออก
“อีกอย่าง คุณเปรมาคุณเป็นคู่รักตอนเด็กของยศพัฒน์ของฉันจริงเหรอ？ฉันจำได้ว่ายศพัฒน์เคยพูดกับฉันว่า ฉันต่างหากที่เป็นคู่รักของเขาตอนเด็ก เขาเฝ้าดูฉันเติบโต และรอฉันจนฉันโต พวกเรารู้จักกันสิบเอ็ดปีแล้ว ตอนที่รู้จักเขา ฉันเพิ่งสิบสามเอง ถ้าจะพูดว่าพวกเราสองคนเป็นคู่รักกันแต่เด็ก ก็คงจะได้”
“อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย เป็นไปไม่ได้ที่ยศพัฒน์จะเฝ้ารอเธอเติบโต เป็นเพราะเธอหน้าด้าน อยากเช่ายศพัฒน์ไปเป็นแฟน และหน้าด้านจนคิดว่าเล่นละครเป็นเรื่องจริง”
“ใช่ ฉันเช่ายศพัฒน์ให้เป็นแฟนฉัน แต่ยศพัฒน์ชอบให้มันเสร็จในขั้นตอนเดียว เห็นไหม ฉันกลายเป็นภรรยาของเขาไปแล้ว อยากลงมาจากตำแหน่งภรรยาของเขายังทำไม่ได้เลย เห้อ ถูกยศพัฒน์ตอแยไม่ปล่อยแบบนี้ ฉันขอบอกเลย ฉันก็ทำตัวลำบากเหมือนกันนะ”
เปรมาถูกคำพูดของเทวิกายั่วโมโหจนเกือบกะอัดเลือดออกมา
ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่นเธอก็คิดทุกวิถีทางเพื่อต้องการกลายเป็นผู้หญิงของยศพัฒน์ เคยสารภาพรัก เคยขึ้นเตียง แม้กระทั่งเคยวางยายศพัฒน์ ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง
เนื่องจากได้ทำเรื่องน่าละอายใจไปเยอะ และเธอก็รู้สึกขายหน้า จึงจำเป็นต้องไปอยู่ที่ต่างประเทศ
แต่ผู้ชายที่เธอพิชิดไม่สำเร็จ กลับไปจดทะเบียนกับเทวิกา หลังจากที่เทวิการู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้ว ต้องการหย่า เขากลับไม่ยอม เห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนเรื่องเทวิกาไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
เธอได้เก็บยศพัฒน์ไว้ในใจตั้งนานแล้ว และยศพัฒน์ก็ได้เก็บผู้หญิงคนหนึ่งไว้ในใจตั้งนานแล้วเช่นกัน แต่ที่น่าเสียดายคือ ผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นไม่ใช่เปรมา
ความอิจฉาริษยากำลังฉีกตัวเปรมาอยู่ ทำให้สีหน้าของเปรมาดูน่าเกลียดมาก สายตาที่มองเทวิกาทั้งดุทั้งโหด
ส่วนเทวิกยังคงยิ้มแย้มอยู่
ยิ่งทำให้เปรมาโมโหโกรธขึ้นไปอีก
และเกือบจะฉีกตัวเทวิกา แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า เพราะว่าที่นี่คือบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป
ถ้าเธอกล้าลงมือจัดการภรรยาประธานที่บริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป ต้องตายอย่างไม่น่าดูแน่
คนของบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปไม่ได้เอาใจเธอเหมือนคนของบริษัทRA กรุ๊ป
นี่ คือท่าทีของผู้ชายทั้งสองคน
ยศพัฒน์ไม่เคยรักเธอเลย ไม่เห็นหัวเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเอาแต่ใจได้
ใครจะไปสนใจเธอ？
นฤเบศวร์รักเธอ ฉะนั้นเธออยู่ในบริษัทRA กรุ๊ปจึงเหมือนปู สามารถเดินแนวขวางได้
“เทวิกา เธออย่าเพิ่งได้ใจ พ่อแม่ของยศพัฒน์ใกล้กลับมาแล้ว พวกเขาต้องไม่ชอบเธอแน่ๆ เธอไม่เหมาะสมกับยศพัฒน์ พวกเธอไม่สมฐานะกัน รอดูเถอะ รอพ่อแม่เขาไล่เธอออกไป”
เทวิกายังคงรักษารอยยิ้มไว้ เมื่อต่อสู่กับคนอื่นอยู่ เธอยิ่งยิ้ม จะยิ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธ คนเมื่ออยู่ในเวลาโกรธ จะทำให้ยิ่งพูดผิดง่ายขึ้น ทำเรื่องผิดง่ายขึ้น และพ่ายแพ้ง่ายขึ้น！
เทวิการู้ซึ้งถึงเหตุผลข้อนี้
เมื่อเผชิญหน้ากับเปรมา อันดับแรกเธอต้องมีท่วงทีเหนือกว่าเปรมา ให้เปรมาแพ้เธอง่ายขึ้นและทุกครั้งก็โกรธจนเกือบกระอักเลือดออกมา
เห็นท่าทีเปรมาที่เกลียดเธอเข้าใส้แต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้ เทวิการู้สึกสะใจมาก
