บทที่ 455 บุกไปหามังกรเกล็ด
บทที่ 455 บุกไปหามังกรเกล็ด
ชายในชุดคลุมสีดำที่ถูกจับจ้องเมื่อครู่แทบหายใจไม่ออก เขารู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่อบอวลอยู่รอบข้าง
หลังจากผ่านไปหนึ่งอึดใจ พลังมหาศาลนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!
ชายผู้นั้นมึนงงชั่วขณะ ราวกับว่าเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา
คนที่เหลือต่างก็ประหลาดใจเมื่อเห็นเขาหยุดเดิน พวกเขาจึงลดเสียงลงแล้วเอ่ยว่า “องค์ชายสาม ซู่เฟิงยังรอพวกเราอยู่”
“ข้ารู้แล้ว”
ชายผู้นั้นพยักหน้าพลางจับชุดคลุมสีดำไว้มั่น แล้วพลังก็ถูกสะกดเอาไว้
ในตอนนี้ ทุกคนในเผ่าจิ้งจอกสวรรค์ต่างให้ความสนใจกับสองตระกูลซึ่งอยู่นอกพระราชวัง หาได้มีเวลามาเหลียวแลตรงนี้ไม่
กลุ่มคนเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าสู่สถานที่รกร้างซึ่งเผ่าจิ้งจอกสวรรค์อยู่
ไม่ช้าลู่หยวนกับไป๋ชิวเอ๋อร์ก็มาถึงดินแดนเผ่ามังกรเกล็ด
สถานที่นี้เป็นหุบเหวลึกที่มีลำห้วยยาวหมื่นจั้ง เมื่อพวกเขามองลงไปก็พบกับความมืดจนมองไม่เห็นด้านล่าง
ทั้งสองฝั่งของหุบเหวมีค่ายกลลอยอยู่เพื่อข่มขวัญภายนอก
ลู่หยวนกับไป๋ชิวเอ๋อร์เคลื่อนลงมาอยู่นอกค่ายกล
ไป๋ชิวเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “นายท่าน พวกเราจะเข้าไปได้อย่างไร?”
ลู่หยวนยื่นมือขวาออกไปก่อนง้าวมังกรครามแปดแดนร้างจะปรากฏ แล้วร่างของวั่งไฉก็ขดตัวก่อนออกจากแขน แล้วคืบคลานขึ้นไปบนง้าวพร้อมกับแผดเสียงคำรามทุ้มต่ำออกมา
อำนาจมังกรระเบิดพลังมหาศาลออกมาทะยานสู่ท้องนภาในบัดดล!
ค่ายกลที่ลอยอยู่สัมผัสได้ถึงอำนาจมังกรก่อนจะเริ่มสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง
“เวลาของข้ามีค่า ข้าจึงจะเข้าไปด้วยวิธีที่เร็วที่สุด!”
ลู่หยวนลงมือทันทีที่สิ้นคำ แล้วพลังนับไม่ถ้วนก็ปะทุออกจากร่างของเขา!
ร่างสีทองซึ่งดูเหมือนแม่ทัพเซียนปรากฏขึ้นจากสวรรค์ชั้นเก้า มันสวมชุดเกราะสีทองโอ่อ่าพร้อมถือง้าวสีทองไว้ในมือ
ลู่หยวนเคลื่อนไหวทันที เพียงหนึ่งอึดใจก็มาปรากฏตัวเหนือหุบเหวโดยที่ค่ายกลบริเวณใกล้เคียงไม่มีการตอบสนอง!
ลู่หยวนย่อกายลง แล้วอำนาจไร้ที่สิ้นสุดก็โคจรเข้าไปในง้าว!
ลู่หยวนกระชับง้าวก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา!
พลังอันเกรี้ยวกราดเคลื่อนลงมาอย่างรุนแรง แล้วร่างสีทองด้านหลังก็ทะลวงง้าวลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว!
‘ตู้ม!’
คลื่นพลังอันคลุ้มคลั่งพัดพา แล้วกลุ่มค่ายกลที่เพิ่งตอบสนองก็กำลังจะรวมตัวกัน แต่มันก็ไม่สามารถทนแรงกดดันของง้าวได้ ทำให้มันถูกบดขยี้จนระเบิดทันที!
แรงกดดันจากง้าวเคลื่อนลงสู่หุบเหว ทำให้บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงบ แล้วพลังทั้งหลายก็หายไปในทันใด
ลู่หยวนจ้องมองอย่างสงบก่อนจะกลับไปอยู่ข้างไป๋ชิวเอ๋อร์ นางสังเกตเห็นเช่นกันว่าร่างของไป๋เจ๋อที่อยู่ในอ้อมแขนกำลังสั่นเทาพร้อมกับเขาจำนวนมากที่งอกออกมาจากหน้าผาก มันสั่นไหวพร้อมกับพลังมหาศาลก่อนจะถูกปลดปล่อยออกมาเพื่อปกป้องทั้งสอง!
ทันทีที่โล่ปรากฏ หุบเหวก็เต็มไปด้วยแสงสีขาวก่อนจะกวาดไปทั่วทุกแห่งในทันที!
พลังที่สามารถทำลายล้างสรรพสิ่งได้ระเบิดออกราวกับคลื่นอันคลุ้มคลั่งที่กระจายไปทั่วฟ้าดิน กวาดล้างทุกทิศทุกทาง!
เวลาผ่านไปหนึ่งถ้วยชาก่อนแสงสีขาวเจิดจ้าจะหมองหม่น แล้วสรรพสิ่งภายในรัศมีหลายพันลี้ก็ราบเป็นหน้ากลองโดยมีเผ่ามังกรเกล็ดเป็นศูนย์กลาง!
หุบเหวพังทลายก่อนทะเลสาบสีดำขนาดใหญ่เบื้องล่างจะปรากฏ!
ค่ายกลนับร้อยปรากฏขึ้นเหนือทะเลสาบนั้น แต่ละอันมีอักขระแปลกประหลาดที่ดูไม่ธรรมดา!
แต่ตอนนี้มันกลับแน่นิ่งไม่ขยับราวกับใช้งานไม่ได้!
เมื่อสายลมพัดผ่าน ค่ายกลเหล่านั้นก็กลายเป็นควันธุลี!
ในตอนนี้ คลื่นน้ำก่อตัวขึ้นโดยมีทะเลสาบสีดำขนาดใหญ่เป็นศูนย์กลาง ก่อนจะกลายเป็นกระแสน้ำวนขนาดหลายร้อยลี้ที่เคลื่อนตัวอยู่ตลอดเวลา!
‘ปัง!’
สิ้นเสียงคลื่นกระแทก กระแสน้ำวนขนาดใหญ่ก็พังทลายลงในพริบตา แล้วมังกรเกล็ดนับหมื่นก็ทะยานออกมา
ผู้นำเป็นมังกรที่มีร่างกาย ฟัน และกรงเล็บ เป็นสีเขียว ใบหน้าดุร้ายขณะตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “ใครกล้ามาทำตัวโอหังที่นี่?!”
เมื่อมังกรเกล็ดสีเขียวเหลือบไปเห็นตัวตนของลู่หยวนและไป๋ชิวเอ๋อร์ มันยิ่งเดือดดาลขึ้นมา “เป็นแค่มนุษย์สองคนแต่กลับกล้าทำตัวโอหังที่นี่เชียวหรือ?!”
พลังมหาศาลระเบิดออกมาจากมังกรเกล็ดขณะพ่นลมหายใจอันหยิ่งผยองออกมา ดวงตาของมันประหนึ่งเปลวเพลิงที่อยากแผดเผาลู่หยวนทั้งเป็น
“เจ้าคือจักรพรรดิของเผ่ามังกรเกล็ดใช่หรือไม่?”
ลู่หยวนเอ่ยอย่างใจเย็น
เมื่อเห็นว่าลู่หยวนไม่ตอบคำถามแต่กลับเป็นฝ่ายถามกลับ มังกรเกล็ดสีเขียวก็เดือดดาล “ที่นี่มีมนุษย์เพียงสองคนเท่านั้น! ต้องเป็นพวกเจ้าแน่นอนที่ทำตัวโอหัง! กล้ามาทำให้เผ่ามังกรเกล็ดขุ่นเคืองเช่นนี้ ช่างรนหาที่ตายนัก!”
มังกรเกล็ดที่เหลือพ่นลมหายใจออกมา แต่ละตัวมีใบหน้าดุร้าย ราวกับอยากกลืนกินพวกลู่หยวนเข้าไปเพื่อคลายความเกลียดชัง!
“เผ่าพันธุ์มนุษย์ตัวน้อย ตายไปก็ไม่มีใครเหลียวแล!”
“ฆ่าพวกมัน!”
“ลูกพี่ อย่าไปยอม! กินพวกมันทีเดียวเลย!”
มังกรเกล็ดต่างพูดจายั่วยุปลุกปลั่นอยู่ด้านหลังมังกรเกล็ดสีเขียว
มังกรเกล็ดสีเขียวขดร่างก่อนจะพุ่งเข้าใส่ลู่หยวนทันที!
ลู่หยวนสะกดพลังไว้ตั้งแต่เริ่มโจมตี มังกรเกล็ดเหล่านี้จึงไม่ทราบความแข็งแกร่งของเขา
“ไร้สมอง”
ลู่หยวนเย้ยหยัน
แม้การโจมตีเมื่อครู่จะทำลายเพียงค่ายกลทั้งหมดยกเว้นกลุ่มมังกรเกล็ด แต่ใครก็ตามที่จำได้ เกรงว่าพวกเขาจะไม่กล้าเผชิญหน้ากับลู่หยวนซึ่งหน้า!
แต่เจ้าไร้สมองคนนี้กลับไม่เห็น!
มังกรเกล็ดอ้าปากกว้างหมายจะกลืนกินลู่หยวน!
ตอนนี้เขายังคงมีความสุขอยู่ภายใน!
เดิมทีมีเพียงการทำสงครามกับเผ่าจิ้งจอกสวรรค์เท่านั้นที่จะมีโอกาสสร้างขวัญกำลังใจก่อนจะได้รับรางวัล แม้บัดนี้การสู้รบสิ้นสุดแล้ว แต่ตำแหน่งของเขายังเป็นเพียงแม่ทัพมังกรเกล็ด!
ยามนี้เผ่าพันธุ์มนุษย์มายั่วยุถึงที่ ขอเพียงกำจัดอีกฝ่ายได้ รางวัลก็ไม่ไกลเกินเอื้อม!
ปากของมังกรเกล็ดปิดลงหมายจะฉีกทึ้งลู่หยวน
ลู่หยวนยกมืออย่างสงบราวกับอยากจับมังกรเกล็ดที่พุ่งเข้ามาด้วยมือเปล่า!
มังกรเกล็ดนับหมื่นรวมตัวกันอยู่ไกลลิบ พวกมันหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งเมื่อเห็นลู่หยวนเคลื่อนไหว
“เผ่าพันธุ์มนุษย์เสียสติไปแล้ว มันถึงกับอยากรับการโจมตีของลูกพี่ด้วยมือเปล่า!”
“เผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ไม่สามารถตรวจจับการบ่มเพาะได้ อีกทั้งยังไม่ทราบว่าใช้อาวุธวิเศษแบบใด ถึงกับกล้าท้าทายพวกเราเผ่ามังกรเกล็ด! ช่างเหลวไหลนัก! รับการโจมตีด้วยมือเปล่าเช่นนี้ช่างอวดดีจริง ๆ!”
“ฮ่า ๆ เดี๋ยวจะได้รู้ว่ายามเผชิญหน้ากับพลังแท้จริง ทุกสิ่งที่ทำมาย่อมสูญเปล่า!”
ทันทีที่สิ้นคำ พวกมันเห็นมือของลู่หยวนประสานเข้าด้วยกัน แล้วปากบนกับล่างของมังกรก็ถูกจับเอาไว้
ส่วนมังกรก็คล้ายกับถูกตรึงด้วยพลังบางอย่าง มันจึงไม่กล้าขยับอีก!
มังกรเกล็ดที่อยู่ไกลออกไปต่างพากันเงียบ แต่ละตัวต่างตกตะลึง
ลูกพี่… เหตุใดจึงไม่ขยับ?
มือของลู่หยวนฉีกออกไปในทางตรงกันข้าม แล้วเสียงเลือดเนื้อฉีกขาดก็ดังก้องอย่างต่อเนื่อง มังกรเกล็ดตัวนั้นถึงกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!
โลหิตยังคงไหลออกจากปากที่ฉีกขาด!
ดวงตาของมังกรเกล็ดเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ถึงกระนั้นมันกลับไม่สามารถขยับหรือส่งเสียงได้แม้แต่นิดเดียว!
——————————-
