บทที่ 464 ฉีเจ๋อมาหาหลงเฉียนอวิ๋น
บทที่ 464 ฉีเจ๋อมาหาหลงเฉียนอวิ๋น
ดินแดนจิ้งจอกสวรรค์
ไม่กี่วันที่ผ่านมา ลู่หยวนหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนกับเผ่าจิ้งจอกสวรรค์
นับตั้งแต่กู้ชิงหรันมาถึง ลู่หยวนมักตกอยู่ในห้วงความฝันขณะฝึกฝนด้วยเหตุผลบางอย่าง
เขาฝันถึงฉากที่ตนเองกลายเป็นราชันมารต่อสู้กับผู้หญิงที่ถือกระบี่หัก!
เมื่อลู่หยวนอยากเข้าใกล้กระบี่หักของกู้ชิงหรัน พลังอันแก่กล้ายิ่งก็จะระเบิดออกมาเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจับกระบี่เล่มนั้นได้!
แม้ลู่หยวนจะสอบถามระบบ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ
ลู่หยวนถามกู้ชิงหรันถึงที่มาของกระบี่เล่มนี้ นางก็ตอบเพียงว่า “ข้าเก็บได้”
จากนั้นก็ไม่เอ่ยคำใดอีก
ทว่า ความฝันนี้ปรากฏเพียงสองสามวัน แล้วก็หายไป
ส่วนเฝยเฝยซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของลู่หยวน ก็กลับมามีชีวิตในสภาพจิตใจเบิกบานทุกวัน ไม่ได้มีสภาพใกล้ตายเหมือนก่อนหน้า
หลังจากได้พบลู่หยวน เฝยเฝยก็ตามติดตลอดทั้งวัน แต่ทันทีที่กู้ชิงหรันมาถึง มันกลับซ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขาไม่ยอมไปไหน
เพราะเหตุนี้จึงทำให้กู้ชิงหรันไม่พอใจ แล้วพื้นดินในดินแดนจิ้งจอกสวรรค์ก็พังทลายลงสามถึงสี่ครั้ง
แม้เทียนเม่ยเอ๋อร์กับสมาชิกเผ่าของนางจะช่วยกันทั้งวันทั้งคืน แต่ก็ไม่อาจรวดเร็วเท่าโทสะของกู้ชิงหรัน!
ลู่หยวนรู้สึกว่าชื่อเฝยเฝยไม่น่าฟังเท่าไหร่ เขาจึงเปลี่ยนชื่อให้ใหม่
ถึงอย่างไร เฝยเฝยตัวนี้ก็เป็นตัวเมีย จึงไม่หยาบกระด้างเหมือนวังไฉ่หรือเถี่ยนิว
ลู่หยวนครุ่นคิดสักพักก่อนจะตั้งชื่อมันว่า “ชุ่ยฮวา (บุปผามรกต)”
เมื่อกู้ชิงหรันได้ยินดังนั้น นางก็รู้สึกว่าเหมาะสม
ส่วนเฝยเฝยก็ยอมรับแต่โดยดี เพราะถึงอย่างไรลู่หยวนก็เป็นพระผู้ช่วยของมัน!
ชั่วพริบตาก็ผ่านไปห้าวัน!
ในที่สุดเทียนเม่ยเอ๋อร์และเผ่าของนางก็สร้างอาคารหลักบางส่วนได้สำเร็จ!
ในขณะนั้น ลู่หยวนก็สังเกตเห็นว่าค่ายกลที่เขาติดตั้งไว้กับเผ่ามังกรเกล็ดเกิดการเปลี่ยนแปลง!
…
ตอนนี้!
ณ บริเวณที่ตั้งของเผ่ามังกรเกล็ด
หลงเฉียนอวิ๋นยังคงกังวลเกี่ยวกับซู่เฟิง ถึงอย่างไรก็มีสมาชิกเผ่าจำนวนมากถูกส่งออกไปแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับอีกฝ่ายแต่อย่างใด
แม้เขาจะไปด้วยตัวเองแต่ก็ไม่พบอะไร!
หลงเฉียนอวิ๋นย่อมทราบนิสัยของลู่หยวน หากยืดเยื้อไปกว่านี้ เกรงว่าทั่วทั้งเผ่ามังกรเกล็ดจะต้องทนกับความเกรี้ยวกราดของอีกฝ่าย!
แม้ตอนนี้ลู่หยวนจะไม่เอ่ยคำใด แต่ก็มากพอที่จะทำให้หลงเฉียนอวิ๋นกังวล!
“ท่านจักรพรรดิมังกรเกล็ด”
ทันใดนั้น เสียงที่ไม่ใช่ทั้งชายและหญิงก็ดังมาจากห้องโถงใหญ่ ซึ่งที่แห่งนั้นมีเพียงหลงเฉียนอวิ๋นผู้เดียว
หลงเฉียนอวิ๋นพลันหันไปมอง พลันความรู้สึกระแวดระวังก็ปรากฏในดวงตา
“ใครน่ะ?!”
เผ่ามนุษย์สวมชุดคลุมสีดำเดินออกมาจากเงามืดก่อนจะประสานมือให้กับหลงเฉียนอวิ๋น “ท่านจักรพรรดิมังกรเกล็ด ไม่เจอกันเสียนาน”
หลงเฉียนอวิ๋นย่อมทราบว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
คนผู้นี้เป็นเผ่ามนุษย์ที่เคยมาเผ่ามังกรเกล็ดเพื่อบอกหลงเฉียนอวิ๋นจะช่วยจัดการกับเผ่าจิ้งจอกสวรรค์เพื่อยึดครองดินแดนทั้งหมด!
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?!”
หลงเฉียนอวิ๋นลอบระแวดระวัง
คนผู้นี้เข้ามาในห้องโถงใหญ่โดยที่เขาไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย!
หากคนนี้มาเพื่อลอบสังหาร เกรงว่าเขาคงสิ้นชีพไปแล้ว!
ฉีเจ๋อเอ่ยตามตรง “นายท่านให้ข้ามาที่นี่เพื่อถามบางอย่าง ท่านหลงเฉียนอวิ๋น ท่านยอมจำนนต่อลู่หยวนจริงหรือไม่?”
หลงเฉียนอวิ๋นเงียบไปชั่วขณะ
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ยอมจำนนอย่างแท้จริง!
เขาคือจักรพรรดิมังกรเกล็ดผู้สง่างาม! คือหนึ่งในยักษ์ใหญ่!
เขาถึงกับยอมจำนนต่อมนุษย์ผู้มีขนาดเล็กกว่ามาก!
แน่นอนว่าลู่หยวนแข็งแกร่งจริง แต่หลงเฉียนอวิ๋นรู้สึกว่า หากไม่ใช่เพราะการกำราบของมังกรเจินหลง เขาย่อมไม่มีทางพ่ายแพ้ราบคาบถึงเพียงนี้
แต่คิดตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ ถึงอย่างไร ทุกคนก็ปลูกถ่ายยันต์เอาไว้ในจิตเทวะแล้ว!
เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลงเฉียนอวิ๋นไม่ทราบว่ายันต์ที่ลู่หยวนปลูกถ่ายเอาไว้มีประโยชน์อะไร
ทว่าเขาไม่กล้าลองในทันที เพราะหากทำขึ้นมาก็อาจถึงแก่ความตาย
เมื่อหลงเฉียนอวิ๋นกำลังจะเอ่ย เขาก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“บอกไปว่าเจ้าไม่ได้ยอมจำนนอย่างแท้จริง แล้วดูว่าเขาจะทำอย่างไร”
หลงเฉียนอวิ๋นจำได้ทันทีว่าเสียงดังกล่าวเป็นของลู่หยวน!
แผ่นหลังของเขาแทบจะหลั่งเหงื่อเย็นในทันที ลู่หยวนทราบได้อย่างไรว่าตนเองกำลังจะทำอะไรและกำลังพบกับใคร?!
หลงเฉียนอวิ๋นไม่กล้าชักช้าก่อนจะปรับลมหายใจให้มั่นคง จากนั้นเงยหน้ามองฉีเจ๋อแล้วเอ่ยอย่างเนิบช้า “แน่นอนว่าไม่”
ทันทีที่สิ้นคำ หลงเฉียนอวิ๋นพยายามนึกถึงช่วงที่ตนเองลอบสาปแช่งลู่หยวนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
ฉีเจ๋อผู้อยู่ฝั่งตรงข้ามไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลงเฉียนอวิ๋น หลังจากได้ฟังคำตอบที่ต้องการ เขาก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ท่านจักรพรรดิมังกรเกล็ด นายท่านมีข้อตกลงมาเสนอให้!”
“ข้อตกลงอะไร?”
หลงเฉียนอวิ๋นตอบสนองทันทีโดยไม่รอคำแนะนำของลู่หยวน ตอนนี้เขาทราบแล้วว่าลู่หยวนต้องการให้เค้นเรื่องราวจากชายผู้นี้!
ฉีเจ๋อเอ่ย “ขอเพียงเจ้าเชิญลู่หยวนเข้ามาในเผ่ามังกรเกล็ด นายท่านก็จะหาทางฆ่ามันให้! ด้วยวิธีนี้ เผ่าของท่านก็ไม่จำเป็นต้องยอมจำนนต่อชายหนุ่มผู้นี้อีกต่อไป ว่าอย่างไรล่ะ?”
หลงเฉียนอวิ๋นเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน
“เหตุใดท่านจักรพรรดิมังกรเกล็ดจึงหัวเราะหรือ? เห็นได้ชัดว่าท่านได้ประโยชน์จากข้อตกลงนี้!”
หลงเฉียนอวิ๋นจับจ้องฉีเจ๋อ “มนุษย์ผู้ไม่กล้าเผยโฉมหน้า แม้ปากบอกนายท่านแต่กลับไม่ทราบจุดกำเนิด จะให้ข้าเชื่อคนแบบนั้นได้อย่างไร?”
ฉีเจ๋อเข้าใจความหมายของหลงเฉียนอวิ๋นทันทีก่อนน้ำเสียงจะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ท่านจักรพรรดิมังกรเกล็ดก็ทราบความสามารถของนายท่านข้าแล้ว ก่อนหน้านี้ท่านสู้กับจิ้งจอกสวรรค์แล้วก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ด้วยความแข็งแกร่งเพียงเท่านั้น แต่ยังรู้สึกกังวลอยู่อีกหรือ?”
“เหอะ… บอกนายท่านของเจ้าด้วยว่า หากอยากคุยก็ให้มาด้วยตัวเอง อย่าส่งสุนัขมาเห่าหอนข้าเช่นนี้!”
สิ้นคำ หลงเฉียนอวิ๋นก็ลุกขึ้น แล้วอำนาจมังกรก็ทะยานออกไปก่อนจะถาโถมรอบข้างเขาเพื่อกำราบฉีเจ๋อ!
ฉีเจ๋อพลันรู้สึกว่าอากาศรอบข้างหนักอึ้ง เพียงชั่วขณะเขาก็ไม่สามารถหลบหนีได้!
สิ่งที่เขาถนัดที่สุดคือซ่อนตัว นั่นเป็นสิ่งที่หู่เซียวให้ค่าตนเอง แต่เมื่อต้องเผชิญกับแรงกดดันที่ถาโถม ฉีเจ๋อก็ย่อมไร้หนทางขัดขืน!
ฉีเจ๋อลอบถอนหายใจ ในขณะนั้น พลังของหลงเฉียนอวิ๋นก็คล้ายกับเพิ่มขึ้นหลายสิบเท่าในพริบตา! มันไม่อาจเทียบเคียงกับอดีตได้อีกต่อไป!
หลงเฉียนอวิ๋นพึ่งพลังมังกรเจินหลงของวั่งไฉเพื่อเพิ่มพลังให้แข็งแกร่งขึ้นหลายสิบเท่าในหนึ่งอึดใจ!
หาไม่แล้ว เกรงว่าเขาคงไม่สามารถรั้งตัวฉีเจ๋อเอาไว้ได้!
หลงเฉียนอวิ๋นหลุบตา แล้วแรงกดดันของคลื่นอันบ้าคลั่งประหนึ่งขุนเขายักษ์ก็กดทับบ่าของฉีเจ๋ออีกหน!
เมื่อเสียง ‘ตุบ!’ ดังขึ้น เข่าของฉีเจ๋อก็กระแทกกับพื้นขณะหันหน้ามาทางหลงเฉียนอวิ๋น!
“ออกไป!”
หลงเฉียนอวิ๋นเอ่ยขึ้นก่อนพลังทั้งหมดจะถูกดึงกลับไปในทันที!
ฉีเจ๋อหลั่งเหงื่อเย็นออกมาทันทีที่พลังของวั่งไฉถูกดึงกลับไป เขาลุกขึ้นขณะมองหลงเฉียนอวิ๋น จากนั้นจึงประสานมือแล้วเอ่ยว่า “ท่านจักรพรรดิมังกรเกล็ด ข้าจะนำสิ่งที่ท่านบอกในครั้งนี้ไปแจ้งให้ทราบ รอฟังข่าวได้เลย!”
สิ้นคำ ฉีเจ๋อก็วูบไหวก่อนจะหายวับไปในทันที!
หลงเฉียนอวิ๋นเอ่ยถามในใจ ‘บุตรศักดิ์สิทธิ์… พวกเราควรทำอย่างไรดี?’
น้ำเสียงเกียจคร้านของลู่หยวนดังมาจากก้นบึ้งหัวใจของหลงเฉียนอวิ๋น “ไม่ต้องห่วง รอไปก่อน เรื่องจะไม่จบในตอนนี้หรอก”
“ขอรับ!”
หลงเฉียนอวิ๋นตอบตกลง
