เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 12 การเดิมพัน (ปลาย)

บทที่ 12 การเดิมพัน (ปลาย)

———————————————————————————————

คะแนนความโกรธแค้น +10!

คะแนนความโกรธแค้น +10!

คะแนนความโกรธแค้น +10!

…

———————————————————————————————

ซูอันครางออกมาเสียงอู้อี้ เขาเหนื่อยเกินกว่าที่จะหลบการโจมตีนี้ได้ ต้องขอบคุณที่เท้าของอีกฝ่ายกดลงบนที่ส่วนบั้นท้ายพอดี ซึ่งเป็นส่วนเนื้อที่สามารถรับแรงกระแทกได้

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงนอนแน่นิ่ง ฉู่ฮวนเจาก็ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม นางดึงแส้ที่แขวนอยู่ตรงเอวของตัวเองออกมาและสะบัดข้อมือ ฟาดมันลงไปบนร่างของซูอันทันที

“อ๊ากกก!” ชายหนุ่มรู้สึกไร้พลังอย่างสิ้นเชิง แต่การโจมตีด้วยแส้เมื่อครู่มันรุนแรงเกินไป รู้สึกเจ็บจนเขาต้องลุกขึ้นนั่งตัวตรง

ฉู่ฮวนเจาพยักหน้าอย่างพึงพอใจเมื่อนางเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า “กลัวอย่างนั้นหรือ? พี่สาวของข้าเป็นห่วงกลัวว่าข้าจะถูกผู้อื่นรังแก นางจึงมอบอาวุธชิ้นนี้ให้กับข้า มันมีชื่อว่า ‘แส้คร่ำครวญ’! มันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับศัตรูของข้ามากขึ้นถึงสิบเท่า! ไม่มีผู้ใดสามารถทนความเจ็บปวดนี้ได้!”

“แส้คร่ำครวญ?” ซูอันเอ่ยพร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แค่ชื่อของมันเพียงอย่างเดียวก็พิสูจน์แล้วว่ามันคืออาวุธทรงพลัง สร้างความเจ็บปวดถึงสิบเท่าอย่างนั้นเหรอ? มันจะต้องเจ็บมากแน่ ๆ!

แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจก็คือการโจมตีเมื่อครู่นี้กลับเติมเต็มของเหลวสีทองที่อยู่ในอักขระโบราณของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ซึ่งมันเป็นปริมาณที่ต่างจากที่เขาได้จากการต่อยกำแพงหินมาก ซึ่งในความเป็นจริง อักขระโบราณแรกของเขานั้นใกล้จะเต็มแล้ว และเขาก็คิดว่ามันน่าจะเกิดจากความเสียหายที่เขาได้รับจากหมัดและการเตะของหญิงสาวตรงหน้า

เป็นเคล็ดวิชาที่บ้าบอฉิบหาย! ซูอันก่นด่าผู้ที่คิดค้นเคล็ดวิชานี้ขึ้นมาเป็นพัน ๆ ครั้งภายในหัว คนที่คิดมันจะต้องเป็นพวกซาดิสม์แน่ ๆ!

แต่เขาก็อยากรู้เช่นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออักขระโบราณนั้นสมบูรณ์ ดูจากที่ปริมาณที่เพิ่มขึ้น…หากโดนแส้ฟาดอีกสักสองสามครั้ง มันก็น่าจะเต็มพอดี

ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่างเมื่อครู่

อีกสองสามครั้งเลยเหรอ? แค่ครั้งเดียวเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว!

หากมันเป็นเพียงการอดทนความเจ็บปวด มันก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ปัญหาก็คือร่างกายของเขาในตอนนี้นั้นอ่อนแอเป็นอย่างมาก!

เขาถูกฟ้าผ่า จากนั้นก็ถูกต่อยเข้าที่อก จากนั้นก็ถูกหมาไล่กัด เขารู้สึกราวกับว่าสติของตัวเองกำลังจะดับวูบไปในไม่ช้านี้ด้วยซ้ำ อันที่จริง เขาเกรงว่าการฟาดแส้ลงมาอีกครั้งอาจจะพรากเอาชีวิตของเขาไปเลยก็ได้!

ทางด้านของฉู่ฮวนเจา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป นางก็มั่นใจมากว่าอีกฝ่ายคงจะกำลังรู้สึกหวาดกลัวและนางก็ไม่ได้ฟาดแส้ลงบนร่างของคนตรงหน้าอีก จากนั้นจึงเอ่ยว่า “เหอะ! กลัวหรือ? ถ้าเจ้ายอมคุกเข่าและก้มหัวขอโทษ แล้วก็เลียรองเท้าของข้าจนสะอาด บางทีข้าอาจจะอารมณ์ดีและไว้ชีวิตเจ้าก็ได้นะ”

เด็กสาวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหยิ่งยโส ไขว่ห้างและกระดิกเท้าใส่เขา ขาของนางค่อนข้างเรียวยาว หากภาพนี้ถูกโพสต์ลงออนไลน์ในโลกเดิมของซูอันจะต้องเป็นกระแสแน่ ๆ

“เฮอะ!” ชายหนุ่มเดือดดาลเป็นอย่างมาก มันอาจจะมีพวกโรคจิตที่รอโอกาสแบบนี้อยู่ แต่ไม่ใช่เขา!

ฉู่ฮวนเจาแสยะยิ้ม “ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังพอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้างนี่ เช่นนั้นเอาอย่างนี้เป็นไง? เรามาเดิมพันกัน”

“เดิมพันอะไร?” ซูอันถามอย่างระแวง เห็นได้ชัดแล้วว่าน้องสะใภ้ของเขาคนนี้เป็นคนที่ซาดิสม์ไม่น้อย เขาจะต้องระมัดระวังให้ดี

ฉู่ฮวนเจาสะบัดแส้ในมือของนางและกล่าวว่า “หากเจ้าสามารถรับแส้ของข้าได้ถึงสามครั้งโดยที่ไม่กรีดร้องออกมา ข้าจะไม่กล่าวโทษเจ้าเรื่องที่ฆ่าเถียนโก่วของข้าอีกต่อไป เจ้าจะว่ายังไง?”

ประกายแห่งความตื่นเต้นฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่งาม ไม่มีคนธรรมดาคนไหนที่สามารถทนต่อความเจ็บปวดจากแส้ที่เพิ่มความเจ็บปวดถึงสิบเท่าได้ เหตุผลที่นางเสนอการเดิมพันนี้ก็เพื่อที่จะมอบความหวังให้กับอีกฝ่าย จากนั้นก็บดขยี้ความหวังนั้นทิ้งในภายหลัง นางต้องการที่จะเห็นอีกฝ่ายต่อสู้เพื่ออดทนต่อความเจ็บปวดจนทนไม่ไหวและกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน มีเพียงตอนนั้นเท่านั้นที่ความเกลียดชังภายในใจของนางจะลดน้อยลง

ผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนโรคจิตจริง ๆ! และขณะที่ซูอันกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เส้นใยสุขสันต์ที่เขาเพิ่งได้มาก่อนหน้านี้ ตอนนั้นเขาคิดว่ามันคงเป็นของรางวัลที่ไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเหมาะกับสถานการณ์ตรงหน้าของเขาพอดี

“ได้! ข้ารับข้อเสนอเดิมพันนี้!” ซูอันเอ่ยเสียงต่ำ สิ่งเดียวที่ทำให้เขาเป็นกังวลในตอนนี้ก็คือ ถ้าหากคำอธิบายของคีย์บอร์ดเชื่อถือไม่ได้ล่ะ? หากเส้นใยสุขสันต์ไม่ได้มีผลตามที่กล่าวมา ชีวิตของเขาคงจบลงตรงนี้แน่

“เดี๋ยว! แล้วหากเจ้าเป็นฝ่ายแพ้เล่า?” ฉู่ฮวนเจาถาม

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?” ซูอันแทบจะสามารถสาบานได้เลยว่าเขามองเห็นเขาเล็ก ๆ สองข้างที่โผล่ออกมาจากศีรษะของสาวงามตรงหน้า นางเหมือนปีศาจตัวน้อยชัด ๆ

ประกายแห่งความตื่นเต้นที่ไม่สามารถอธิบายได้ฉายออกมาจากดวงตาของฉู่ฮวนเจา “หากเจ้าแพ้ เจ้าจะต้องคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของข้า”

ซูอันพูดอะไรไม่ออก เลียอีกแล้วเหรอ? ตระกูลฉู่ผลิตคนโรคจิตอย่างเจ้าออกมาได้ยังไงกัน? “นั่นไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะยอมเลียรองเท้าของข้าเช่นกันหากข้าชนะ”

“เจ้าไม่ได้อยู่ในจุดที่สามารถต่อรองได้ ข้อแรก เจ้าจะต้องชดเชยความผิดสำหรับที่เจ้าได้ฆ่าสุนัขของข้า หากเจ้าอยากจะพนันเรื่องเลียรองเท้า เจ้าจะต้องเอาชนะเดิมพันนี้ให้ได้ก่อน!” ฉู่ฮวนเจาเอ่ยพร้อมแสยะยิ้ม ภายในใจของนาง นางไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีโอกาสแม้แต่น้อย

“ได้!” ซูอันเองก็ค่อนข้างหงุดหงิดแล้วเช่นกัน เด็กสาวตรงหน้าจะบ้าเกินไปแล้ว มันถึงเวลาที่เขาจะสอนให้นางได้เห็นถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่าบ้าบ้างแล้ว

และขณะที่หญิงสาวจะเริ่มเหวี่ยแส้ ซูอันก็รีบพูดขั้นว่า “เดี๋ยวก่อน!”

ฉู่ฮวนเจาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “เจ้าจะกลับคำพูดอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าขอดื่มน้ำก่อน” ซูอันต้องการหาโอกาสในการใช้เส้นใยสุขสันต์ อีกฝ่ายเพียงแค่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร ยังไงนางก็ไม่ได้รีบอยู่แล้ว

ขณะที่ดื่มน้ำ ซูอันก็แอบเรียกเส้นใยสุขสันต์ออกมา เขามองสิ่งที่เหมือนก้อนฝอยขัดหม้อในมือและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วเราจะต้องใช้ของสิ่งนี้ยังไงกันล่ะเนี่ย? คงไม่ใช่ว่าต้องขัดมันที่ตัว…ตรงนั้นหรอกใช่ไหม?

ของชิ้นนี้สามารถเปิดใช้งานได้โดยการขัดถูมันกับส่วนใด ๆ ก็ได้ของร่างกาย ทันใดนั้น ราวกับใครบางคนได้ยินความคิดของเขา คำบรรยายวิธีการใช้งานก็ปรากฏขึ้นเป็นหน้าจอโฮโลแกรม

ซูอันไม่มีเวลาให้วิเคราะห์อะไรเลยสักนิด เขาหันหลังให้กับฉู่ฮวนเจาและรีบใช้เส้นใยสุขสันต์ขัดกับมือของตัวเอง และวินาทีนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นคำอธิบายเพิ่มเติมปรากฏขึ้นใต้คำอธิบายของเส้นใยสุขสันต์

———————————————————————————————

เปิดใช้งานเส้นใยสุขสันต์สำเร็จ

อีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้

ความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากผู้หญิงที่ร่ำรวยกว่าคุณจะถูกเปลี่ยนเป็นความอิ่มอกอิ่มใจ

คำเตือน

ของวิเศษชิ้นนี้จะไม่ลดความเสียหายที่คุณได้รับ

พลังชีวิตของคุณจะไม่ลดลงต่ำไปกว่าค่าสุดท้าย

ถึงแม้อีกฝ่ายจะสร้างความเสียหายถึงตายต่อคุณ

จำนวนครั้งที่สามารถใช้ได้: 2/3

———————————————————————————————

ซูอันอยากจะสบถออกมา แต่เขาไม่มีแรงที่จะทำอย่างนั้นอีกต่อไป ขยะชิ้นนี้…นอกจากจะไร้ประโยชน์แล้ว มันยังมีจำนวนการใช้งานที่จำกัดครั้งอีกเนี่ยนะ? !

ดูท่าแล้ว เขาคงสามารถใช้งานมันได้อีกแค่สองครั้งเท่านั้น แป้นคีย์บอร์ดนี้จะต้องถูกสร้างขึ้นมาโดยปีศาจที่ไร้ยางอายแน่ ๆ!

“เจ้าพร้อมหรือยัง? เลิกลีลาได้แล้ว!” น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้นจากด้านหลังของเขา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเริ่มหมดความอดทนแล้ว