เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 667 ย้ายที่คุมขัง

บทที่ 667 ย้ายที่คุมขัง

บทที่ 667 ย้ายที่คุมขัง

“ไม่มีทางที่สายตาที่เต็มไปด้วยความรักของนางจะเป็นของปลอม!” เจิ้งตานตอบกลับอย่างดื้อรั้น

“ไม่จริงสักหน่อย ไอ้สายตาแบบนี้ ข้าเชื่อว่าผู้หญิงที่ไหนก็สามารถแสร้งทำกันได้ทั้งนั้น” ซูอันนึกถึงดาราหญิงในโลกก่อนหน้าของเขา พวกเธออาจไม่ได้แสดงหนังเก่งกันทุกคน แต่ถ้าพวกเธอต้องการเรียกร้องความสนใจจากผู้ชาย ไม่ว่าน้ำตาหรือกิริยาอ่อนโยนล้วนเสกสรรปั้นแต่งออกมาได้ราวกับชี้นิ้วสั่ง

นี่คือเหตุผลที่เขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่าสายตาของผู้หญิงสามารถแสดงถึงความรักที่แท้จริงได้

“ฮึ่ม! เจ้าแค่ปฏิเสธที่จะเชื่อว่าพวกเขาสามารถมีความสุขร่วมกันได้!” เจิ้งตานกล่าวอย่างโกรธเคือง

ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น แม้แต่ทูตยุทธ์เสื้อแพรก็ยังมองมาที่เขาด้วยท่าทางไม่พอใจ

“พวกเจ้ามองอะไรกัน? พวกเจ้าไม่ใช่สามีของหญิงสาวที่ข้ากำลังเอ่ยถึงสักหน่อย พวกเจ้าจินตนาการกันเลยเถิดเกินไปหรือไง?” ซูอันพ่นลมหายใจ เขาดึงผ้าม่านลงอย่างแรง

—

ท่านยั่วยุหวงฮุ่ยฮงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 220!

—

—

ท่านยั่วยุทูตยุทธ์เสื้อแพรสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +111…111…111…

—

ถ้าเด็กคนนี้ไม่สำคัญขนาดนั้น วันนี้เราคงเลาะฟันมันออกทั้งปากแน่!

หลังจากที่พวกเขามาถึงจวนอ๋องอู๋ กองทหารราชองครักษ์ก็แยกไปตั้งค่ายอยู่ในลานฝึกซ้อมทหารที่อยู่ใกล้ ๆ

อ๋องอู๋เชิญอ๋องเหลียงและคนอื่น ๆ เข้าไปในจวนเพื่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับ หวงฮุ่ยฮงก็ถูกเชิญด้วยเช่นกัน แต่เขาปฏิเสธ ทูตยุทธ์เสื้อแพรจำเป็นต้องปกป้องซูอัน จะประมาทไม่ได้

“หนทางสู่เมืองหลวงยังอีกยาวไกล ไม่มีทางที่ท่านจะตึงเครียดไปได้ตลอดทาง เป็นไปได้ไหมว่าหัวหน้าหวงไม่ไว้วางใจการป้องกันของจวนอ๋องผู้นี้?” อ๋องอู๋กล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

พระชายาอู๋ยิ้มให้อ๋องเหลียงและกล่าวว่า “ท่านลุง โปรดช่วยเราโน้มน้าวพวกเขาที! หากพวกเขาตั้งค่ายอยู่นอกจวนและป้องกันเหล่านักฆ่าด้วยตัวเอง เราอาจไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้ทันท่วงทีในกรณีที่มีการลอบโจมตี!”

อ๋องเหลียงถอนหายใจก่อนจะกล่าวว่า “ถูกต้อง พวกท่านตามเราเข้าไปข้างในจวนก่อนเถอะ การป้องกันการลอบโจมตีจากในจวนมันย่อมง่ายกว่าการอยู่ในที่เปิดโล่งอย่างด้านนอกเช่นนี้”

ข้อโต้แย้งนี้สมเหตุสมผลในความคิดของหวงฮุ่ยฮงเช่นกัน นอกจากนี้ เขาทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธคนงามอย่างพระชายาอู๋ “เอาล่ะ ถ้าเช่นนี้เราจะไม่ดื่มสุรา แค่รบกวนท่านอ๋องและพระชายาอู๋นำอาหารมาให้เราก็พอ”

“ด้วยความยินดียิ่ง!” พระชายาอู๋ยิ้ม นางและอ๋องอู๋แลกเปลี่ยนสายตากันอย่างลึกลับ

กลุ่มคนเข้าไปในจวน นำโดยอ๋องอู๋และพระชายา ลำดับแรกคือการตรวจสอบความมั่นคงแข็งแรงของสถานที่ซึ่งจัดเตรียมไว้คุมขังซูอันตามที่อ๋องอู๋เสนอ ซูอันมีความสำคัญมากเกินไป แม้ว่าอ๋องเหลียงและหลิวเหย่าจะอยากเมาและสนุกสนานในคืนนั้น แต่นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาละเลยไม่ได้

มีเรือนแห่งหนึ่งซึ่งถูกแยกอยู่เป็นเอกเทศในอาณาบริเวณของจวนอ๋องอู๋ เรือนแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นอย่างประหลาดนัก รอบด้านของตัวเรือนเป็นลานโล่งกว้างไร้ซึ่งต้นไม้หรือสวนหย่อมซึ่งสามารถมองเห็นได้ชัดเจนโดยรอบ การนำตัวซูอันและคนอื่นไปคุมขังในเรือนนี้จะทำให้เป็นเรื่องยากต่อเหล่านักฆ่าที่จะเข้าใกล้โดยไม่มีใครเห็น อีกทั้งยังทำให้ง่ายต่อการจัดวางแนวป้องกัน

ที่สำคัญเรือนนี้อยู่ไม่ไกลจากห้องโถงจัดเลี้ยง หากมีอะไรเกิดขึ้น อ๋องเหลียงและหลิวเหย่าจะสามารถรีบมาได้ทันที

หวงฮุ่ยฮงพยักหน้าอย่างต่อเนื่องในขณะที่ตรวจสอบสถานที่นี้ เขาค่อนข้างพอใจกับสถานที่คุมขังชั่วคราวนี้

อ๋องเหลียงลูบเคราของเขาและกล่าวว่า “ลำบากหลานเหยียนแล้ว”

อ๋องอู๋ยิ้มตอบ “ไม่ได้ลำบากเกินไปเลยท่านลุง เราเพียงปรับปรุงเรือนนี้เพีรยงเล็กน้อยเท่านั้น ข้าดีใจที่ตรงกับความต้องการของพวกท่าน”

“มันยอดเยี่ยมมาก ผู้บัญชาการหวง เราคงต้องขอรบกวนให้ท่านจัดการในส่วนที่เหลือ” อ๋องเหลียงกล่าวกับหวงฮุ่ยฮง

หวงฮุ่ยฮงประสานมือของเขาด้วยความเคารพ “มันไม่เป็นปัญหาเลย มันคือหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว”

อ๋องอู๋ยิ้ม “ทหารรักษาการณ์ของจวนจะเฝ้าอยู่รอบนอกกำแพง หากผู้บัญชาการหวงต้องการอะไรก็แจ้งพวกเขาได้ทันที”

หวงฮุ่ยฮงตอบกลับ “ขอบคุณท่านอ๋องอู๋ แต่โปรดอย่าปล่อยให้พวกเขาเข้าใกล้เรือนนี้มากเกินไป เราต้องการป้องกันความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็น”

อ๋องอู๋ตอบว่า “แน่นอน เว้นแต่ผู้บัญชาการหวงจะออกคำสั่ง จะไม่มีใครเข้าใกล้เรือนนี้”

“ขอบคุณท่านอ๋อง” หวงฮุ่ยฮงกล่าวด้วยความขอบคุณ สิ่งที่ทำให้เขากังวลมากที่สุดก็คือนักฆ่าปลอมตัวเป็นทหารรักษาการณ์ของจวนและแทรกซึมเข้าใกล้ ตอนนี้เขาได้คำมั่นจากอีกฝ่ายแล้ว เขามีอิสระที่จะจัดการกับใครก็ตามที่เข้ามาใกล้

ถึงอย่างไรก็ตาม ทูตยุทธ์เสื้อแพรก็กระทำการตามอำนาจขององค์จักรพรรดิอยู่ดี ดังนั้นพวกเขาจึงมีอิสระที่จะฆ่าใครก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นข้ารับใช้ของจวน หรือแม้แต่อ๋องผู้ปกครองสถานที่แห่งนี้ก็ตามหากมันจำเป็น!

อ๋องอู๋พยักหน้า รอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าทำให้เขาดูเป็นคนที่น่าพึงพอใจ เขาหันไปสนใจคนอื่น “อ๋องเหลียง แม่ทัพหลิว โปรดเชิญทางด้านนี้ ข้าได้เตรียมอาหาร เครื่องดื่ม และความบันเทิงที่พิเศษสุดของเมืองเราไว้ให้ทุกท่านได้เพลิดเพลินแล้ว”

หลิวเหย่าหัวเราะอย่างเต็มที่ “ยอดเยี่ยม เราจะเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่ ท่านนำเสนอ!”

อ๋องเหลียงลูบเคราของเขาด้วยรอยยิ้ม ความบันเทิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการร้องเพลงและการเต้นรำเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบมาโดยตลอด เขาสงสัยว่าเหล่าสตรีที่อ๋องอู่เตรียมไว้ให้นั้นจะเป็นอย่างไร

ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นพระชายาอู๋จากหางตา มีรอยยิ้มบนใบหน้าที่บริสุทธิ์ของนาง เป็นเวลาเย็นแล้ว แสงจันทร์จาง ๆ ดูเหมือนจะเพิ่มความเปล่งประกายระยิบระยับให้กับผิวสวยของนาง ทำให้ความงามของนางยิ่งดูน่าหลงใหลมากกว่าเดิม

อ๋องเหลียงแสดงสีหน้าจริงจังและสงวนท่าทีในทันที กลัวว่ารอยยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาจะทำลายภาพลักษณ์ของตนเอง

นี่ข้าเป็นอะไรกัน? ทำไมข้าถึงต้องแสดงท่าทางสงวนตัวต่อหน้าคนที่อายุน้อยกว่าข้าด้วย?

อย่างไรก็ตาม คล้ายว่าอ๋องอู๋จะรู้ทันความคิดของอ๋องเหลียง เขาจึงถามคำถามเป็นชุดเกี่ยวกับเมืองหลวง ซึ่งอ๋องเหลียงตอบทีละคำถามจนความคิดแปลก ๆ จากก่อนหน้านี้ก็ค่อย ๆ จางหายไป

“เฮ้อ เกือบทศวรรษแล้วที่ข้าย้ายออกจากเมืองหลวง ภาพจำในอดีตของข้าเริ่มเลือนรางไปบ้างแล้ว” อ๋องอู๋หัวเราะเยาะตัวเอง “ว่าแต่ฝ่าบาทของข้าสบายดีหรือเปล่า?”