เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 129 ชอบเธอเข้าแล้วหรอ?
“ดังนั้น ฉันจึงจำเป็นต้องปลอมตัวเป็นรมิตาเพื่อเข้าใกล้เธอและซ่อนฐานะคุณนายนภาเอาไว้” นภาลัยถาม “คุณมีประสบการณ์อะไรที่จะแบ่งปันเกี่ยวกับแผลของเธอตามที่คุณรู้ไหม?”
และนี่ก็คือเป้าหมายที่เธอมาในวันนี้
“ถ้าให้เวลาผมมากพอ ผมก็จะรักษาเธอหาย แต่ว่าตัวเธอเองไม่มีความอดทน” กรินทร์พูด “สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังไม่เชื่อคนอื่นอยู่ดี”
“เธอน่าจะต้องมองโลกในแง่ร้ายมากแน่ๆ เพราะความเป็นไปได้ที่จะรักษาแผลไฟไหม้ที่มีขนาดใหญ่ให้หายมีไม่มาก และเธอเองก็คงเสิร์ชหาดูในอินเตอร์เน็ตมาแล้ว” น้ำเสียงของนภาลัยมีความเสียใจเล็กน้อย “บาดแผลที่มีอายุหลายปีนี้จะรักษาให้หายภายในเวลาไม่กี่นาทีได้ยังไงกัน? จริงๆ มันก็เป็นกระบวนการที่ยากมากล่ะ”
“เธอจะทำร้ายคนอื่นในตอนที่อารมณ์ของเธอไม่มั่นคง” กรินทร์เตือน “เธอเบื่อโลก ดังนั้น ทุกๆ ระเบียงของด้านบนชั้นสองที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า ล้วนติดตั้งตาข่ายนิรภัย”
ทางนี้ อาจารย์และศิษย์สองคนกำลังแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน
ในห้องทำงานที่หรูหราและเรียบง่ายของท่านประธานที่อยู่ด้านในตึกสูงใหญ่เสียดฟ้าของทีเอ็ม กรุ๊ป
ภีมพลสวมเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยและไม่มีแม้กระทั่งรอยพับ รูปร่างหน้าตาที่สมบูรณ์แบบแต่เย็นชานั้น ช่างทำให้ผู้คนต่างรู้สึกตกตะลึง
เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานและวางเอกสารในมือลง อยู่ๆ ก็คิดถึงนภาลัยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เธอตื่นเช้าขนาดนั้นเพื่อไปไหนกันนะ?
เมื่อนึกถึงจูบเบาๆ คืนนั้นที่ทำเป็นเหมือนไม่สนใจ อารมณ์ของภีมพลก็ซับซ้อนขึ้นมา
เธอเห็นอกเห็นใจเขา?
หรือว่าชอบเขา?
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เวลาที่ภีมพลอยู่ที่บริษัท เขาไม่เคยฟุ้งซ่านมาก่อน แต่ระยะนี้ เขากลับเหม่อลอยคิดถึงนภาลัยอยู่บ่อยๆ
เขาเป็นอะไรไปเนี่ย?
หรือว่าจะชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ?
การที่แต่งงานกับเธอก็แค่ให้ลูกๆ ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์ และให้พวกเขาได้รับความรักจากแม่ก็เท่านั้น
เสียงเดินเข้าประตูมาทำให้เขาดึงความคิดกลับมา ภีมพลเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นญาณีถือเอกสารฉบับหนึ่งเดินเข้ามา
“คุณภีม รบกวนช่วยเซ็นตรงนี้ให้หน่อยค่ะ” เธอยื่นเอกสารให้เขาอย่างระมัดระวัง ท่าทางจริงจังกับงานมาก
แต่อันที่จริง เรื่องนี้ นุชวรา ผู้ช่วยของเธอก็ทำได้ เธอไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเองเลย
ภีมพลมองเขานิ่งๆ จากนั้นจึงรับเอกสารมาตรวจอ่าน ท้ายที่สุดก็เซ็นชื่อลงในส่วนสุดท้าย
ญาณีมองกระบวนการทั้งหมดที่เขาทำด้วยสายตาอบอุ่น เธอหวังว่าเวลาจะเดินช้าลงหน่อย จะได้มีเวลาอยู่กับเขาด้วยความรู้สึกสงบสุขมากขึ้นอีกนิด
เขายื่นเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วให้เธอและพบว่าเธอเหม่อลอย
ทั้งคู่สบตากันอีกครั้ง เธอถาม “กระเพาะของคุณดีขึ้นบ้างหรือยังคะ?” หญิงสาวยิ้มและรับเอกสารมาจากมือของเขา “มีเธอคนนั้นอยู่ข้างๆ คุณกินข้าวได้ปกติหรือยังคะ?”
ภีมพลขมวดคิ้ว “คุณอยากฟังคำตอบแบบไหนล่ะ?”
เมื่อถูกเขาถามกลับเรื่องพวกนี้ เธอก็ทำอะไรไม่ถูก ญาณีรู้สึกเหมือนสายตาของเขาคล้ายกับดาบที่กำลังแทงเข้ามาที่ตัวเธอ
“คุณแยกแยะถูกผิดไม่ได้แล้ว รู้ตัวบ้างไหม?” ญาณีอดทนต่อความทุกข์ใจและพูดอย่างเย็นชา “ก่อนหน้านี้ อย่างน้อยคุณก็ยังมองว่าฉันเป็นหุ้นส่วน ไม่เย็นชามากขนาดนี้”
เธอพูดต่อ “ช่วงที่ฉันอยู่ต่างประเทศ ทุกอาทิตย์เราต้องคุยโทรศัพท์กัน คุยงานจบแล้วก็ยังเป็นห่วงกันและกัน”
เธอถาม “แล้วตอนนี้ล่ะ? เห็นได้ชัดว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักนิด แต่คุณกลับมองว่าฉันเป็นศัตรู”
“ผมแค่ไม่อยากให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น” ภีมพลพูดอย่างใจเย็น “ก่อนหน้านี้ผมยังไม่ได้แต่งงาน แต่ตอนนี้ผมแต่งงานแล้ว”
“……” หลังจากได้ยินดังนั้น ญาณีก็โกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
เขาละสายตาไป เธอรู้สึกเหมือนมีความเย็นยะเยือกแวบเข้ามาใสตาเขา และเขาก็ไม่สนใจเธออีกต่อไป
ญาณีมองข้ามความเย็นชาของเขาและหยิบเอกสารหมุนตัวเดินจากไป
รีพัลส์เบย์ วิลล่า
วอลโว่สีดำคันหนึ่งหยุดลงที่ลานบ้าน กรินทร์ออกมาจากที่นั่งคนขับ ในมือถือแฟ้มเอกสารแฟ้มหนึ่งและเดินมายังห้องรับแขก
สิบนาทีต่อมา
คะนึงนิตย์อ่านข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับรมิตาเสร็จแล้ว เธออายุยังน้อยแต่เป็นถึงเภสัชกรที่มีชื่อเสียง นอกจากนั้นยังเป็นคนไม่เหมือนคนปกติและอ่อนน้อมถ่อมตน อีกทั้งยังทำงานวิจัยเกี่ยวกับแผลไฟไหม้อีกด้วย……
กรินทร์พบว่า สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนแปลง สงบนิ่งราวกับกำลังมองกระดาษเปล่า
