เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 690 พาเธอไประบายอารมณ์
จากนั้นบรรยากาศในรถก็เงียบสงัด
จนกระทั่งรถมาจอดอยู่นอกร้านชานม พวกเขาสองคนลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างใน
เวลาทำงานในร้านแทบไม่มีลูกค้า
“ถ้าชานมหนึ่งแก้วยังทำให้คุณอารมณ์ดีขึ้นไม่ได้ อย่างนั้นก็เอาสองแก้ว” วริศถือชานมสองแก้วมาวางตรงหน้าเธอ “ร้านนี้ยังมีของหวาน คุณจะเลือกเองหรือให้ผมเลือกให้”
เขาราวกับพี่ใหญ่ที่อบอุ่น คอยดูแลความรู้สึกเธอตลอด
นั่งอยู่บนเก้าอี้ เบญญามองไปรอบๆร้าน ร้านชานมใหญ่มาก
การตกแต่งก็หรูหรา โดยเฉพาะแสงไฟนั้น ปรับความสว่างและความมืดได้สมบูรณ์แบบ ทำให้ผู้คนสบายตา
มีของหวานต่างๆอยู่ในตู้ ทำให้ผู้คนเห็นแล้วก็อยากกิน
วริศมองเธอและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณนั่งอยู่นี่แหละ ผมไปเอามาให้เอง”
เธอหันหน้ากลับมาเอนหลังพิงเก้าอี้ และหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
เทพบุตรที่ตัวเองแอบชอบมาตลอด มีแฟนแล้ว? และยังเกือบจะเข้าใจผิด
เธอยังปรับอารมณ์ไม่ได้จริงๆ
อารมณ์แบบนี้ เกรงว่าคงจะมีแค่คนที่ติดตามดาราเท่านั้นที่เข้าใจ
“นี่คือเค้กลาวา เป็นเค้กขึ้นชื่อที่สุดในร้านนี้ คุณลองชิมดูสิ” วริศถือมาสองชุด
“ขอบคุณนะคะ” เบญญารับช้อนมาจากเขา เมื่อกินของหวานเข้าไปในปาก เธอก็อารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย เธอถอนหายใจและยอมรับความจริง
วริศครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ผมจะบอกคุณว่าไวศิษฎ์ไม่ใช่คนที่คบใครได้นาน แฟนที่เขาเคยคบ เขาเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ”
เบญญาไม่พูดอะไร เธอรู้ แต่เธอไม่อยากพูดถึงมัน
ไวศิษฎ์เป็นน้องชายของประธานภีม ดังนั้นวริศจึงไม่อยากใส่ร้ายเขา เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดชัดเจนขนาดนั้น
เขาเชื่อว่าวันนี้เบญญาได้เห็นแล้ว เธอคงจะค่อยๆขจัดความคิดนั้นไป
เบญญาเห็นเขานั่งเฉยๆ ไม่ได้กินของหวานหรือดื่มชานม เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย จึงเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “ทำไมคุณไม่กินล่ะ คิดอะไรอยู่เหรอ”
พวกเขาสองคนมองหน้ากัน วริศมองเธออยู่ตลอด
เขาหยิบช้อนขึ้นมา “รสชาติเป็นยังไง คุณชอบไหม”
“อร่อยดี” เบญญาชอบกินของหวาน เธอเป็นคนชอบกิน แต่แค่วันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี “ทำไมวันนี้คุณถึงมีเวลาออกมาข้างนอกละคะ”
“แค่อยากดื่มชานมสักแก้ว” เขาตอบกลับ “ร้านนี้รสชาติดี แต่ไม่เคยมีโอกาสมา” ที่จริงแล้วเข้าต้องไปส่งเอกสาร ไม่ได้จะมาดื่มชานม
เบญญานิสัยดี เธอสามารถขจัดอารมณ์ที่ไม่ดีของตัวเองให้หายไปได้อย่างรวดเร็ว
และเธอก็แค่ชอบไวศิษฎ์เหมือนชอบดาราทั่วไป พวกเขาไม่ได้สนิทสนมกัน แต่เธอก็ยังรู้สึกเหมือนอกหัก
“ช่วงนี้ฉันเห็นอะไรบางอย่าง” เบญญากินของหวานแล้วเงยหน้าขึ้น เธอยิ้ม “คุณกับนุชวราเหมาะสมกันดีนะคะ”
วริศทำสีหน้าเคร่งขรึม “พูดเรื่องอะไรไร้สาระ”
“ฉันพูดจริงๆนะ!” เธอยิ้มและพูดว่า “ตอนที่พวกคุณสองคนไปหาลูกค้าด้วยกัน ดูเหมาะสมกันมากเลย แต่ก็แปลก ทำไมเธอถึงซื้อเสื้อผ้าราคาแพงขนาดนั้นได้”
เรื่องนี้วริศก็รู้สึกแปลกใจ แต่มันไม่เกี่ยวกับเขา เขาจึงไม่ค่อยอยากรู้
หลังจากดื่มชานม กินของหวานเสร็จแล้ว วริศเห็นเธออารมณ์ดีขึ้นแล้ว เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “จะกลับไปตอนนี้ไหม หรือจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย”
“กลับไปบริษัทดีกว่าค่ะ” เพราะมันเป็นเวลาทำงาน
“ได้” วริศขับรถพาเธอกลับบริษัท
ช่วงหัวค่ำ
นุชวราเดินออกมาจากอาคารทีเอ็ม กรุ๊ป เธอเรียกแท็กซี่ไปที่ถนนที่ครึกครื้นที่สุดในเมืองไนร์ก้า
มาถึงเคาน์เตอร์เครื่องสำอาง แสงไฟที่นี่สว่างไสว มีเครื่องสำอางนำเข้าวางอยู่ในตู้กระจก มันเป็นความหรูหราที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
ถึงแม้จะไม่รู้ว่ายี่ห้อไหนดี แต่ด้วยหลักการที่ว่าของถูกไม่มีของดี เธอจึงอาศัยเงินในบัตรเครดิต “ฉันอยากได้ชุดที่แพงที่สุดสองชุด!”
