เพื่ออะไร?
นักบวชก็อบลินอยากจะถามเอลฟ์เหล่านั้น ‘เจ้าทำเพื่ออะไร?’
หากเป็นตนคงเลือกที่จะหนีไปนานแสนนานแล้ว ทำไมเหล่าเอลฟ์ถึงพากันมาตายทีละคนสองคน …
พวกมันยังมีความเป็นเอลฟ์อยู่ไหม?
เอลฟ์ผู้สงวนท่าที มีความสูงศักดิ์ และให้คุณค่าต่อชีวิต!
เอลฟ์ผู้รักสันติ หัวอนุรักษ์ และรอบคอบ!
กูลูรู้สึกว่าท่าทีของเอลฟ์เหล่านี้อยู่เหนือความเข้าใจของมัน เป็นกลุ่มเอลฟ์ที่วิปริตที่มันเคยเจอมา!
ไม่ … ไม่ใช่แค่นั้น
เอลฟ์เหล่านี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่บ้าคลั่งที่สุดเท่าที่มันเคยเจอมา!
พวกมันไม่กลัวความเจ็บปวดหรือความตาย ซ้ำร้ายพวกมันยังพร้อมจะพลีชีพเพื่อทำลายล้างศัตรู …
ในเวลานั้น กูลูยังลอบวิตกว่าพวกมันจะเป็นผีดิบระดับสูงที่แฝงตัวมาในคราบเอลฟ์!
น่ากลัวเกินไปแล้ว …
มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!
แม้พละกำลังของพวกมันจะไม่ได้กล้าแกร่ง แต่การที่พวกมันเอาแต่ไล่ล่าโดยความปราศจากความกลัวก็ทำให้นักบวชก็อบลินรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ!
นอกจากนี้ …
กูลูคิดว่าตนจะสังหารเอลฟ์เหล่านี้ได้ในเวลาไม่นาน ทว่าเมื่อเอลฟ์ตนหนึ่งตายลง อีกตนก็จะเข้ามาแทนไม่จบไม่สิ้น ราวกับพวกมันไม่มีวันตาย
เนื่องด้วยสาเหตุทางด้านเผ่าพันธุ์ กูลูไม่สามารถแยกแยะเอลฟ์จากหน้าตาได้อย่างแจ่มชัด มันจึงไม่ทราบข้อเท็จจริงที่ว่าเอลฟ์บางตนได้กลับมาใหม่หลังเผชิญหน้ากับความตาย
ทว่า มันทันสังเกตเห็นร่างกายของเอลฟ์ที่ค่อย ๆ สลายไปเมื่อมันสิ้นชีพ …
กูลูเบิกตากว้างเมื่อตนได้เห็นเหตุการณ์ประหลาดดังกล่าว
“ปีศาจ … ไอ้พวกนี้มันเป็นปีศาจ!”
มือที่กุมไม้เท้าของมันสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่น เมื่อตัวมันคิดว่าตนอาจจะตกอยู่ภายใต้มนตร์ลวงตา
แต่การที่ผีดิบของมันพากันสิ้นฤทธิ์อย่างต่อเนื่อง ก็เป็นสิ่งชี้ชัดว่าเหตุการณ์เหล่านี้ไม่ใช่ภาพลวงตาอย่างแน่นอน!
สิ่งเหล่านี้ทำให้กูลูรู้สึกขนพองสยองเกล้า
เมื่อผีดิบของมันถูกทำลายลง พวกมันควรจะกลับมาสู่ไม้เท้าของมันในรูปแบบของพลังงานบริสุทธิ์ แต่กูลูพบว่าพลังเวทที่เชื่อมต่อกับผีดิบเหล่านั้นได้ถูกสะบั้นลง ราวกับพวกมันได้สูญสลายไปอย่างแท้จริง …
ยิ่งจำนวนซากศพภายใต้การควบคุมของมันได้หายไปมากเท่าไร ความหวาดกลัวของมันยิ่งเพิ่มทวีขึ้นตามลำดับ …
เมื่อมองไปยังกลุ่มเอลฟ์ ตนพบว่าจำนวนของพวกมันไม่ได้ลดลงเลย ซ้ำร้ายเหมือนกับว่าจะมีจำนวนเพิ่มขึ้นเสียด้วย …
ก่อนหน้านี้เคยมีเอลฟ์ประมาณร้อยตน แต่ตอนนี้น่าจะมีเอลฟ์เกือบ ๆ สามร้อยตน!
ซ้ำร้ายพวกมันยังดูแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย …
กูลูจำได้ว่าเอลฟ์เลเวล 10 เคยมีจำนวนเพียงไม่กี่โหล ทว่าตอนนี้เอลฟ์เลเวล 10 กลับมีจำนวนนับร้อย!
“… อย่าบอกนะว่าเอลฟ์ที่แข็งแกร่งกว่านี้กำลังยกโขยงกันมาที่นี่?!”
องค์พระบิดา! ไอ้เอลฟ์พวกนี้มันโผล่มาจากไหน?!
มันรู้สึกอยากจะถอยหนีไปให้ไกล
ในการต่อสู้ครั้งนี้ กูลูได้สังหารเอลฟ์ไปเป็นจำนวนมาก แต่ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบ ไม้เท้าของมันไม่ได้เก็บเกี่ยววิญญาณดวงใหม่แม้แต่ตนเดียว ในทางกลับกันวิญญาณผีดิบของมันต่างพากันแตกดับไปอย่างถาวร …
มันตัดสินใจหลบหนีเมื่อพบว่าพลังงานในไม้เท้าลดลงอย่างต่อเนื่อง
กูลูขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องเขม็งไปยังกองทัพเอลฟ์ด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะหันหลังเตรียมหนี
มันเลือกที่จะเรียกเหล่าโหงพรายมากวาดล้างเหล่าเอลฟ์ที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อเป็นการเปิดทาง
ทว่าทีท่าของมันกลับกระตุ้นให้เอลฟ์ทั้งหลายทวีความบ้าขึ้นไปอีก
“มันจะหนีแล้ว!”
“มานาหมดล่ะสิท่า!”
“อย่าปล่อยมันไปนะ! รีบตามไปเร็ว!”
เนื่องจากเหล่าผู้เล่นมีเลเวลที่ต่ำกว่ากูลู พวกเขาจึงไม่สามารถประเมินพลังเวทที่เหลือของมันได้อย่างแม่นยำ แต่เหล่าผู้เล่นเดาได้อย่างตรงจุดเนื่องจากท่าทางของนักบวชก็อบลิน … มันไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ทว่าพลังเวทของมันได้ดิ่งลงมาถึงจุดวิกฤติ
หากไร้ซึ่งพลังเวท ผู้ใช้เวทมนตร์เลเวลต่ำก็ไม่ต่างอะไรกับของหวานจานหนึ่ง
“หยุดมันไว้! อย่าปล่อยให้มันฟื้นฟูนะ!”
เอลฟ์ต่างพากันคำรามลั่นป่าในขณะที่ไล่ล่ากูลูด้วยสายตาที่น่าหวาดหวั่น
ในเวลานี้ พวกเอลฟ์ต่างคลุ้มคลั่งอย่างน่าเหลือเชื่อ
กูลูตื่นตะลึงที่เห็นเอลฟ์จำนวนมากโถมตัวเข้าใส่ผีดิบและเลือกที่จะตายไปด้วยกัน
แสงจากเวทมนตร์จำนวนมากสาดส่องไม่สิ้นสุด ทั้งเอลฟ์และโหงพรายนับโหลต่างพากันตายตกไปอย่างรวดเร็ว …
เอลฟ์อีกกลุ่มใหญ่พากันพุ่งตรงเข้ามาที่กูลู ราวกับเป็นศัตรูที่แค้นกันมาตั้งแต่ปางก่อน
จนในที่สุดกูลูก็ไม่เหลือผีดิบอีกต่อไป
มันแทบจะลมจับเมื่อมันมองไปยังหมู่เอลฟ์ที่ฆ่าเท่าไรก็ไม่ตาย
“เพื่ออะไรกัน? พวกเจ้าทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไร?!”
ทำไมพวกมันถึงไม่หนีไป?
ภายใต้น้ำเสียงของมันแฝงไปด้วยความคับข้องใจ
มันรู้ตัวดีว่าก็อบลินชราอย่างตนคงไม่สามารถหลบหนีไปจากเหล่าเอลฟ์ได้
ลมเย็นระรอกหนึ่งพัดปะทะแผ่นหลังของมัน กูลูสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเข้ามาประชิดตัว
ในวินาทีนั้น ร่างหนาขนาดใหญ่พลันโถมเข้ากอดรัดและตรึงร่างของมันไว้กับที่!
กูลูหันไปด้วยความตระหนก พลันพบกับใบหน้าขนาดใหญ่ที่กำลังฉีกยิ้มและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง!
หูแหลมยาว ผมทรงชี้ฟูสีแดง และรอยยิ้มแสยะแบบนี้มัน …
แม้ก็อบลินจะไม่สามารถจำแนกเอลฟ์จากหน้าตาได้อย่างแจ่มชัด ทว่ากูลูจดจำเอลฟ์ตรงหน้าได้ในบัดดล
“ไอ้สารเลวที่แปลงกายเป็นมนุษย์ตัวเมีย!”
มันขบฟันแน่น
ไอ้เอลฟ์ตนนี้!
ไอ้เอลฟ์ตัวนี้!
กูรูได้แต่ลอบเสียใจ มันคับแค้นใจอย่างยิ่งยวด!
เหตุใดตนถึงตามเอลฟ์ผู้นี้ออกมาจากโบราณสถาน?
“จับมันได้แล้วเว้ย–!”
เดมาเซียกดร่างกูลูด้วยแรงทั้งหมดที่มีพร้อมกับตะโกนด้วยความตื่นเต้น
“จัดมาสหาย! พี่ขอหนัก ๆ !”
ผู้ใช้เวทมนตร์จำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มร่ายคาถา ตามมาด้วยใบมีดและคมดาบที่สาดแสงระยิบระยับพุ่งเข้ามากระชั้นชิด ภาพสุดท้ายที่กูลูได้เห็นคือเดมาเซียหัวเราะอย่างองอาจพร้อมกับเวทมนตร์และคมดาบที่พุ่งเข้ามาหาทั้งสอง …
ปุ่กิ๊ง—
[กูลู นักบวชก็อบลินผู้ควบคุมอันเดดถูกปราบแล้ว]
[ภารกิจเวิลด์บอส: เป้าหมายที่ 1 สำเร็จลุล่วง]
[ผู้เล่นทุกคนที่เข้าร่วมภารกิจได้รับฉายาพิเศษ – ก็อบลินสเลเยอร์]
[ผู้เล่นที่ร่วมสังหารอันเดด 1 ตน ได้รับคืนชีพสมบูรณ์ x 3 และค่าประสบการณ์ 1,000 หน่วย]
[ผู้เล่นที่ร่วมสังหารอันเดด 2 ตน ได้รับคืนชีพสมบูรณ์ x 3 และค่าประสบการณ์ 2,000 หน่วย]
[ผู้เล่นที่ร่วมสังหารอันเดด 3 ตน ได้รับคืนชีพสมบูรณ์ x 3 และค่าประสบการณ์ 3,000 หน่วย]
…
[ผู้เล่นที่ร่วมสังหารนักบวชก็อบลิน ได้รับรางวัลเพิ่มเติม คืนชีพสมบูรณ์ x 1 และค่าประสบการณ์ 1,000 หน่วย]
เสียงแจ้งเตือนสุดน่ารักจากระบบดังขึ้น เป็นประกาศข้อมูลภารกิจที่เพิ่งสำเร็จลุล่วง พร้อมกับแจกรางวัลจำนวนมากให้กับผู้เล่นทุกคน
เหล่าผู้เล่นพร้อมใจกันชะงักอยู่ครู่หนึ่ง พลันระเบิดเสียงโห่ร้องฉลองชัย
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ชนะแล้ว!”
“โว้ว! เค้าได้บัฟเกิดใหม่ตั้งสี่อัน กับเปอร์อีกตั้งสี่พัน!”
“ในที่สุดเราก็อัพเลเวล 11 ได้แล้ว!”
“หือ? มีแต้มผลงานในรางวัลภารกิจด้วยใช่ป้ะ? ไหนอ๊ะ?”
…
เบอร์เซิร์กเกอร์เดินออกมาจากป่าด้วยความรู้สึกทึ่งพร้อม ๆ กับมองไปยังผู้ถูกเลือกที่กำลังแสดงอาการตื่นเต้น
“องค์พระมารดา … ผู้ถูกเลือกพวกนี้น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก”
มันพึมพำความคิดของตนออกมา โอ๊คการ์ดยังคงตื่นตะลึงจากการได้เห็นการรุมโจมตีแบบแลกชีวิตของเหล่าเอลฟ์
แววตาของผู้เล่นลุกวาวเมื่อเห็นเบอร์เซิร์กเกอร์
“ลุงบี! ลุงบีมาแล้วค่า!”
“จะว่าไป มันมีอีกเป้าหมายในภารกิจ! พวกเราต้องเอาไม้เท้าไปบวงสรวงให้กับท่านเทพธิดา! ผมคิดว่ารางวัลของภารกิจนี้น่าจะเป็นแต้มผลงาน!”
“แต้มผลงานใช้ทำไรอ่ะ?”
“เห็นบอกว่าจะมีประโยชน์หลังเลเวล 11 … เดี๋ยวพอพวกเราอัพเลเวล 11 ก็คงได้ทราบกัน! เชื่อได้ว่าเป็นเรื่องเจ๋ง ๆ เพราะมันเกี่ยวกับเทพธิดา!”
“เออ ๆ หยุดจ้อแปป รีบให้ลุงบีเอาไปสังเวยให้เทพธิดาเถอะ!”
ผู้เล่นสนทนากันพลางดึงเอาไม้เท้าออกมาจากร่างกูลูที่เหลือเพียงเถ้าถ่าน
นอกจากไม้เท้าด้ามนี้ อุปกรณ์อื่น ๆ ของกูลูล้วนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยจากการถูกเวทมนตร์ยิงถล่ม
“โหย ไม้เท้านี้ทำจากอะไรเนี่ย รอดมาได้ไง …”
“ขอส่องแปป … อูว เค้าประเมินไม่ได้อ่ะ”
“ของที่เทพธิดาต้องการก็คงเป็นไอเท็มภารกิจชะ?”
ผู้เล่นพวกนั้นต่างพากันจับ ๆ ถู ๆ ไม้เท้าด้วยความสงสัย ทว่าพวกเขาไม่พบสิ่งใด จึงรีบส่งมันให้กับเบอร์เซิร์กเกอร์
“ลุงบี เอาไม้เท้าไปเซ่นเร็ว!”
พวกเขามองไปยังโอ๊คการ์ดอย่างเปี่ยมไปด้วยความหวังด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
เบอร์เซิกเกอร์: “…”
…
…
_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _
T/N: หัวเราะทีหลังดังกว่า
แต่ถ้าจะให้ดูบ้า ๆ ก็ต้องหัวเราะต้องแต่ต้นยันจบค่ะ (…)
…
ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ
Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432
_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _
