กุ๊กไก่จ้องเขาไม่ละสายตาพยามยามจับผิดอย่างเต็มที่
“ความจริงเธอต้องถามคำถามนี้เป็นอันดับแรก ไม่ใช่ตกลงกับฉันก่อน”
เออแฮะ กุ๊กไก่เห็นด้วยกับความคิดของเขา ความจริงเธอเป็นคนฉลาดมากแต่เมื่อมาเจอเขากุ๊กไก่กลับกลายเป็นคนโง่ไร้ไอคิวโดยไม่คาดคิด
“ฉันแค่ลืมคิดไป นายอย่าเปลี่ยนเรื่องพิสูจน์มาว่ามีเงินจริง”
อชิดีดนิ้ว
“เอางี้เขียนสัญญาแยกต่างหากอีกฉบับ ความจริงยังมีตำแหน่งว่างที่ฉันต้องการคนพอดี แต่โง่แบบเธอจะทำได้หรือเปล่า”
กุ๊กไก่กอดอก “เห๊อะ นายอย่าดูถูกฉันให้มาก ฉันเก่งแค่ไหนนายไม่รู้หรอกมีอะไรให้ทำว่ามา”
อชิยิ้มหยัน
“คณิตศาสตร์ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ กระทั่งพละศึกษาเธอยังทำคะแนนรั้งท้ายเพื่อนในห้องเดือดร้อนฉันต้องมาติวให้กว่าจะผ่านมาได้ ฉันไม่รู้จักเธอแล้วใครจะรู้จัก ชีวิตนี้นอกจากสวยแล้วมีอะไรดีบ้าง”
กุ๊กไก่ขมวดคิ้วเรียว อยากจะฟาดฝ่ามือใส่หลังเขาแรง ๆ สักที แต่คำว่าสวยทำให้เธอคลายโกรธลงได้เล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ชมว่าเธอสวยล่ะวะ หญิงสาวยังเป็นรองอยู่จึงได้แต่กระแอมกลืนความเจ็บช้ำลงคอ แต่เธอยังเชิดหน้าด้วยความเย่อหยิ่ง
“เอาล่ะ นายว่ามาก่อนถ้าฉันทำได้ฉันจะทำแต่นายต้องจ่ายเงินให้เหมาะสม”
อชิยักไหล่กว้าง ๆ น่าซบของเขาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“คิวอาร์โคดเลขบัญชีของเธอเปิดสิจะจ่ายเงินเดือนให้ล่วงหน้า”
กุ๊กไก่แววตาไหววูบ ลืมความโกรธเมื่อสักครู่ไปอย่างสิ้นเชิง
“นายจะจ่ายเท่าไหร่ให้ทำอะไร”
“ไม่มีไรมากเป็นเลขาให้ฉันนอกจากเป็นเมียตามกฎหมาย ฉันต้องการคนช่วยพอดีเลย”
กุ๊กไก่มองเขาอย่างระแวง
“นายเป็นใครกันแน่?”
“ฉันเป็นประธานบริษัท”
กุ๊กไก่คิดในใจ
นี่มันมุกหรือเปล่าวะ? กำลังฮิตซะด้วย แต่ท่าทางบื้อ ๆ แบบอชิคงไม่รู้จักอะไรพวกนี้หรอก
“แล้วฉันล่ะเป็นใคร” เธอชี้มาที่ตัวเอง
อชิยิ้มกระชากใจ หัวใจของกุ๊กไก่อ่อนระทวย เธอเป็นโรคแพ้ความหล่อขั้นรุนแรงเสียด้วย
ให้ตายเถอะหยุดยิ้มได้ไหม จะละลายอยู่แล้วไม่ยุติธรรมเลย สวรรค์ไม่ยุติธรรมเลยทำไมต้องให้เขามาในสภาพที่ดูดีในขณะที่เธอกำลังย่ำแย่ขนาดนี้ ขายหน้าเกินไปแล้ว
“เลขาไง เลขาของฉัน”
กุ๊กไก่ได้ยินว่าตัวเองกำลังจะได้งานทำ เธอดีใจมากถึงขนาดวิ่งไปหยิบกระดาษปากกามาวางบนโต๊ะ สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว
“ฉันจะเขียนเงินเดือนที่ฉันอยากได้ ถ้านายโอเคก็เซ็นรับรองให้ฉันนะ”
กุ๊กไก่หัวเราะในใจเธอแสร้งตีหน้าขรึม คิดจะเขียนเงินเดือนลงไปแต่เธอลังเลเล็กน้อย เลขานี่เงินเดือนเท่าไหร่นะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเรียกไปเดือนละสามสี่แสนขำ ๆ เพราะเธอรวยมากไม่จ้างก็ช่าง แต่ตอนนี้หมดตัวแล้วคำนวนเงินเดือนเลขาจากบริษัทชั้นกลางคร่าว ๆ เพราะไม่คิดว่าบริษัทของอชิจะใหญ่โตอะไร ด้วยพื้นฐานบ้านของเขาที่เธอพอรู้มาบ้างในตอนนั้นเขาก็แค่เป็นลูกของคนชั้นกลางคนหนึ่ง พ่อแม่เหมือนจะทำงานบริษัทธรรมดาสักที่
เมื่อนึกอดีตได้ก็ตัดสินปัจจุบันทันที เอาวะ เท่านี้แล้วกันกลัวเขาไม่มีปัญญาจ้าง ไหนจะมาจ้างให้เธอให้แต่งงานด้วยอีก
กุ๊กไก่เขียนเลขลงไปในกระดาษ สีหน้าไม่มั่นใจเท่าไหร่ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเลขานี่ต้องทำอะไร คงจะเป็นเรื่องจัดการงานประชุมอะไรแบบนั้น บริษัทอชิคงเป็นบริษัทเล็ก ๆ คงไม่มีอะไรให้เธอทำมากมายเท่าไหร่
เงินเดือน 50,000 บาทต่อเดือน
เธอเงยหน้ามองอชิทั้งเม้มปาก เขาจะจ่ายหรือเปล่านะมากไปหรือเปล่านะ แต่เธอต้องยืนยันราคานี้ เขามองด้วยสายตาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเขียนลงไป
“เท่านี้ไม่ลดแล้วฉันจะตั้งใจทำงานรับรองได้”
อชิยิ้มเขายังไม่ได้ต่อรอง แต่เขาถามเธอ
“สมเหตุสมผลหรือเปล่า ประสบการณ์ล่ะ”
“ไม่มี”
“ไม่มีเหรอ ราคานี้จ้างเลขามืออาชีพได้เลยนะ”
“ฉันไม่ลดหรอก ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องจ้างไปหาคนอื่นเลยฉันยุ่งจะตายที่ร้าน”
อชิหัวเราะ “ฉันอยู่หน้าร้านเธอเกือบสามชั่วโมงก่อนจะเข้าไปช่วยเธอ ฉันในตอนนั้นนั่งอยู่ที่ร้านคู่แข่งของเธอ ไม่มีคนเดินเข้าร้านสักคนนั่งตบยุงอ้าปากหาวแบบนั้นยังบอกยุ่ง เฮ้ย”
กุ๊กไก่แทบจะกระโดดถีบเขาอยู่แล้ว นายคนนี้อะไรกันทำไมเอาเรื่องจริงมาพูดให้คนเจ็บใจเล่นได้แบบนี้ อชิมองดูตัวเลขหยิบปากกาขึ้นมา
“ประสบการณ์ไม่มี ต้องทดลองงานก่อนเอาเป็นว่าฉันให้เท่านี้”
พูดจบเขาก็เขียนบางอย่างลงไปในกระดาษ ทั้งยังเซ็นทับลงไปเพื่อยืนยันยอด
กุ๊กไก่หน้ามืดตาลายคิดว่าเขากำลังจะกากบาทเลขศูนย์ด้านหลังออก ถ้าแบบนั้นเธอจะเหลือแค่เดือนละห้าพันเองนะ ให้ตายเถอะห้าพัน ค่าแรงขั้นต่ำยังไม่ได้เลยมันจะพอกินที่ไหน เธอไม่ยอม
“นี่นายคนเลว เป็นเจ้านายขี้งกใช้ได้ที่ไหน กดขี่กันเกินไปแล้ว ฉันจะฟ้องกรมแรงงานที่นายกดค่าแรงคนแบบนี้ ฉันจะฟ้องให้นายติดคุกไปเลยคอยดูสิ”
กุ๊กไก่ยกกระดาษขึ้นมาดู ปากกำลังจะด่าเขาต่อ แต่เลขศูนย์ที่ต่อท้ายนั่นทำให้เธอตาโตทั้งยังยกมือมาขยี้ตาแล้วเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว
“อชิ นายคิดถูกแล้วความจริงฉันก็ประเมินตัวเองไว้ที่ตัวเลขนี้แหละนะ นายช่างเป็นเจ้านายที่เอาใจใส่ ประเสริฐเลิศล้ำในปฏพี แสนดี หล่อเหลา เก่งกาจ เลิศเลอ เพอเฟค สุดยอด ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร ยอดเยี่ยมสุดๆ ไปเลย เอาสิจ่ายล่วงหน้ามาเลยให้ฉันสบายใจหน่อยว่านายไม่เบี้ยวฉัน โอนมาเลย โอนเลย โอนเลย”
กุ๊กไก่รีบเปิดแอพโทรศัพท์กดคิวอาร์โคดเพื่อรับเงินอย่างคล่องแคล่วแล้วส่งให้เขา ปากก็เชียร์สุดใจเหมือนเชียร์ลีดเดอร์คนหนึ่ง
อชิทำหน้าตาเบื่อหน่ายคล้ายจะรำคาญ แต่เขากลับกดเข้าแอพธนาคารในมือถือแล้วแสกนคิวอาร์โคดโอนเงินให้เธอในทันที เห็นกุ๊กไก่ตื่นเต้นขนาดนั้นก็อดยิ้มเล็ก ๆ ออกมาไม่ได้
“ก็แค่เศษเงินเล็กน้อย เธอก็อวยยศเว่อร์วังแบบนี้ไงฉันถึงคิดว่าเธอจะไปได้ดีในงานแสดง ไม่คิดว่าจะตกอับแบบนี้”
คราวนี้กุ๊กไก่ไม่โกรธเลยสักนิด เพราะกำลังชื่นชมตื่นเต้นกับยอดเงินที่เข้าบัญชีมาสด ๆ ร้อน ๆ อชิคนนี้ไปร่ำรวยมาจากไหนกันนะ
27/12/64 20:30 น. บชX233650X เงินเข้า 500,000.00 คงเหลือ 500,120.21บ
มันเลิศมาก ยอดเยี่ยมจริง ๆ
