เพราะต้องกลับมาจัดการธุระให้กับเควิลเรื่องทนายความของคุณขจีแม่เลี้ยงของลูกเกด ผมจึงต้องอยู่เมืองไทยหลายเดือน ทนายคนนี้คงทำเรื่องไม่ดีมามากเขาถึงกับจ้างคนคอยคุ้มกันซึ่งเป็นคนมีฝีมือและยังเป็นนักแม่นปืนอีกด้วย
ผมติดตามเขามาหลายวันจนกระทั่งได้จังหวะในตอนที่เขาเข้าห้องน้ำในโรงแรมแห่งหนึ่งตอนที่เขาไปพบลูกค้า และสั่งให้คนจับตัวเขามาที่เซฟเฮ้าแห่งหนึ่ง
แต่แย่ตรงที่ในตอนนั้นผมที่กำลังเร่งรีบไปซ้อมคน ได้พบกับเธอเข้า ผู้หญิงร่างเล็กที่ผมจำเธอได้เป็นอย่างดี เพราะฝันถึงเธอทุกคืน แม้ว่าในความฝันนั้นจะสุดแสนลามกจนผมกระดากใจก็ตาม
เธออยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนรัดรูป ขับเน้นรูปร่างสวย ๆ ของเธอให้คนมองตามแทบทั้งห้าง ถึงจะรีบร้อนแค่ไหนผมก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเดินเฉียดเธอ และบอกให้ลูกน้องขังทนายความคนนั้นเอาไว้ก่อนรอจนกว่าผมจะไปสอบเอง
กุ๊กไก่เดินเข้ามาใกล้ผมแล้ว เธอกำลังก้มหน้าและเหมือนจะร้องไห้ เธอจึงไม่เห็นผม ผมเดินผ่านเธอไปหนึ่งรอบ ผมไม่กล้าทักเธอ และเธอเองก็ไม่เห็นผมเพราะมัวแต่เดินก้มหน้า
ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในขณะที่เธอเดินไปช้า ๆ ผมในตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงจึงคิดได้ว่าผมต้องวิ่งอ้อมแล้วไปดักหน้าเธออีกครั้ง ผมไม่รอช้าและเริ่มวิ่งทันที วิ่งจนคนในห้างสงสัยว่าไอ้หมอนี่ไปฉกชิงวิ่งราวใครมาหรือเปล่าวะ แต่ผมไม่ได้สนใจ
และเมื่อใกล้ถึงตัวเธอ ผมปาดเหงื่อออกแล้วกดมือถือ ผมโทรหาสมชาย เพื่อนของผมรับสายทันที
มีไรวะ
มึงฟังเฉย ๆ ไม่ต้องพูด กูไม่มีธุระ แต่ห้ามมึงวาง
ไอ้สมชายมันคงมึน มันถึงด่าผมตอบ
มึงเป็นบ้าอะไร โทรมาไม่มีอะไรแต่ห้ามวาง เอาหญิงจนน้ำหมดตัวเลยเพี้ยนเหรอวะ
เออ บอกห้ามวางก็ห้าม จะอะไรก็ช่างกูเหอะ
ผมถือโทรศัพท์ทำท่าไม่สนใจเธอ เธอเกือบจะชนผม ยังก้มหน้าเหมือนเดิม แต่เธอคงรู้ว่าจะชนคนจึงขอโทษแล้วเดินเลี่ยงผมไปอีกทาง ผมประหม่าจนไม่กล้าทักเธอ
ใจของผมเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น พวกคุณเคยเป็นหรือเปล่า ประมาณว่าเมื่อเจอคนที่ชอบมาก ๆ แล้วมือเย็น เท้าเย็น ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก
ผมตกอยู่ในอาการนั้นทันที
เธอขอโทษผมและเดินผ่านผมไปอีกครั้ง เธอไม่ได้มองผมเลย เสียงของสมชายยังดังต่อ
เก่ง มึงเป็นไรวะ กูวางล่ะนะ
ผมแสดงไม่เก่ง ถ้าหากต้องวางโทรศัพท์ผมไม่สามารแกล้งคุยโทรศัพท์ได้
สมชายมึงวาง มึงตัดขาดกับกูเลยไม่ต้องเป็นเพื่อนกูอีก
ไอ้สมชายมันไม่รักผม มันไม่ฟังผมเลยสักนิด มันด่าผม
ไอ้เชี้ย เป็นเชี้ยไรของมึง กูทำงานไม่ว่างคุย
ว่าแล้วมันก็วางสายทันที ผมโกรธที่มันไม่ช่วยผมเลย และกุ๊กไก่ก็เดินผ่านไปอีกแล้ว ผมจึงเริ่มวิ่งเพื่อวนมาเจอเธออีกครั้ง ผมเหมือนคนบ้าไปแล้วที่กำลังทำอะไรเพี้ยน ๆ แบบนี้ ในขณะที่ลูกน้องของผมคนหนึ่งมันยังยืนรอผมอยู่ มันมองผมด้วยความประหลาดใจแต่มันคงไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะกลัวผมจะเล่นงาน
เพราะวิ่งด้วยความเร็วสูง คราวนี้ผมเบรกเอี๊ยดเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ และกุ๊กไก่ก็ชนผมเข้าอย่างแรง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมเป็นห่วงเธอจริง ๆ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ผมก็พบว่าตาของเธอบวม น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เธอนั่งพับอยู่ตรงนั้นและร้องไห้ออกมาด้วยเสียงอันดัง
“เฮ้ย ผมเปล่านะครับ”
คนรอบข้างมองผม คงคิดว่าผมรังแกผู้หญิง ผมจีงรีบปฏิเสธ รปภ. ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องจึงวิ่งมาทันที
“ผมไม่ได้ทำอะไรเธอครับ แค่ชนกันใช่หรือเปล่ากุ๊กไก่”
ผมปวดใจครับ เมื่อเธอมองผมเหมือนจำไม่ได้ และยังทำหน้างงว่าผมรู้จักเธอได้ยังไง
“คุณคือ…”
เธอปาดน้ำตาที่ไหลออกมา มองผมเต็มตาอีกครั้ง ผมจำเธอได้แม้แต่ไฝเม็ดเล็ก ๆ ที่หางตาของเธอ จำใบหน้าของเธอได้อย่างแม่นยำ แต่เธอกลับจำผมไม่ได้ นี่มันอะไรกันครับ ผมเสียใจจริง ๆ
“พี่เก่งไงครับ เพื่อนเควิล เพื่อนของสมชายเอ๊ยลูเซียโน่”
เธอเบิกตากว้าง
“อ้อ พี่เก่ง ขอโทษค่ะ กุ๊กคิดไม่ถึง”
เธอสะอื้นและยืนยันกับ รปภ.ว่าเรารู้จักกันไม่มีอะไรร้ายแรง เป็นเรื่องเข้าใจผิด รปภ.จึงยอมปล่อยผมให้อยู่กับกุ๊กไก่ลำพังสักที ความรู้สึกของผมในตอนนี้ทั้งดีใจ ทั้งปวดใจที่เธอจำผมไม่ได้
ผมรู้มาว่าเธอเลิกกับแฟน แต่ไม่คิดว่าเธอจะมาเดินร้องไห้กลางห้างแบบนี้ ผมเองก็ไม่กล้าถาม
“ไปกินไอศกรีมเย็น ๆ กันดีหรือเปล่าคะ”
ผมเสนอขึ้นมาทันที กุ๊กไก่มองหน้าผมแล้วยิ้ม
“ก็ดีค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่ค่ะ อีกอย่างพี่ดูดีจนกุ๊กจำพี่ไม่ได้”
ผมลูบใบหน้าตัวเอง
“เพิ่งโกนหนวดมามั้งคะ กุ๊กเลยจำพี่ไม่ได้ ปกติไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองเท่าไหร่งานยุ่ง”
“คงใช่ค่ะ”
เธอยิ้ม ให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงได้ยิ้มสวยแบบนี้ กุ๊กไก่ทำให้ผมแทบละลายลงไปกองบนพื้น เธอเม้มปากแล้วทำหน้าเศร้า ๆ ตอนนี้ผมอยากกอดปลอบเธอจนมือสั่น
ผมพยายามห้ามมือตัวเองไม่ให้ยุ่มย่าม และไม่แสดงความดีใจจนออกนอกหน้าที่เธอเลิกกับแฟน เราสองคนเดินไปที่ร้านไอศกรีม ลูกน้องของผมมาตามเมื่อตอนนี้พวกเขาพาคนไปที่เซฟเฮ้าส์เรียบร้อย
“มีงานด่วนเหรอคะ เกรงใจค่ะพี่เก่งไปทำงานเถอะค่ะ”
ผมรีบโบกมือ
“ไม่มีอะไรด่วนค่ะ ให้เด็ก ๆ จัดการได้ พี่ไม่ได้กินไอศกรีมนานแล้วอยากกินดูค่ะ”
ให้ตายเถอะ ปกติผมไม่ชอบกินไอศกรีมเลย แต่เคยได้ยินว่าการกินไอศกรีมทำให้คนอารมณ์เย็นลงผมจึงคิดขึ้นมาได้และพาเธอมากิน กุ๊กไก่ดูร่าเริงขึ้นจริง ๆ ด้วยแฮะ โชคดีที่ผมฉลาดคิดเรื่องนี้ได้
“พี่เก่งชอบกินอะไรคะ”
“พี่ชอบกินไก่ค่ะ”
ผมตอบไม่ทันคิด เรื่องของฝันของผมและเธอยังวนเวียนอยู่ในหัว ผมมองหน้าเธอ มองริมฝีปากเธอ ก็อยากจะจูบเธอจนน้องชายของผมเริ่มผงกห้วขึ้นมาแล้ว
“อะไรนะคะ”
กุ๊กไก่ถามซ้ำ ผมอยากจะตบปากตัวเองนัก
“พี่บอกว่า อะไรก็ได้ที่กุ๊กไก่ชอบค่ะ พี่กินได้หมด”
“อ้อ งั้นกุ๊กสั่งเลยนะคะ”
“ค่ะ”
แค่เห็นหน้าหวาน ๆ ของเธอผมก็มีความสุขแล้ว ยิ่งได้รู้ว่าเลิกกับแฟนตอนนี้ผมเหมือนเดินอยู่ในทุ่งดอกลาเวนเดอร์เลยล่ะ แต่ผมไม่กล้าจู่โจมเธอหรอก ความจริงผมก็กลัวตัวเองเหมือนกัน
กับกุ๊กไก่ผมจะเล่น ๆ คบผ่าน ๆ ไม่ได้ เธอเป็นเพื่อนรักของเมียเพื่อน หากผมไม่คิดจริงจังสองคนคนนั่นคงเอาผมตาย ผมคงต้องดูใจของตัวเองอีกสักพักว่าคิดจริงจังกับเธอหรือเปล่า
กุ๊กไก่สั่งไอศกรีมเป็นถ้วยใหญ่รวมทุกรสชาติ เธอหันมายิ้มให้ผม ตอนนี้เธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว
“ชนพี่เจ็บใช่หรือเปล่าคะถึงร้องไห้ ขอโทษนะคะพี่เองก็ไม่ทันระวัง”
ผมอยากจะถามว่าเธอเป็นอะไร แต่ผมไม่กล้า
“ไม่เกี่ยวกับพี่หรอกค่ะ กุ๊กไก่ซุ่มซ่ามเองค่ะ ความจริงร้องไห้เพราะเห็นแฟนเก่าเดินกับว่าที่ภรรยาของเขาค่ะ ใครจะทนได้ว่ามั้ยคะ”
ผมกัดปากทันที ไม่คิดว่ากุ๊กไก่จะเปิดเผยกับผมขนาดนี้
“พี่เสียใจด้วยนะคะ”
เธอส่ายหน้า
“มีอะไรน่าเสียใจกันคะ ก็แค่เลิกกันคนบนโลกนี้ก็เคยอกหักทุกคนมันไม่ตายไม่ใช่เหรอคะ”
เธอพูดเหมือนพูดกับตัวเอง
“ใช่ค่ะมันไม่ตาย”
เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก เมื่อไอศกรีมมากุ๊กไก่ก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว ส่วนผมในตอนนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เราสองคนยังไม่สนิทกันถึงขั้นนั้น เพียงแต่ว่าเธอเองคงต้องการใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนตอนนี้ จึงยอมมากินไอศกรีมกับผม
ในเวลานี้การอยู่เงียบ ๆ และได้มองหน้าเธอ ยิ้มให้เธอในตอนที่เธอเงยหน้ามามองผมก็ดีที่สุดแล้ว ในวันนั้นหลังกินเสร็จ นาชาก็แวะมารับกุ๊กไก่ที่หน้าห้าง เธอจึงโบกมือลาผมในขณะที่ผมครุ่นคิดเรื่องของเธอ
อย่างที่บอก หากผมจะจีบเธอผมต้องแน่ใจว่าผมชอบเธอจริง ๆ ไม่ใช่เพราะเธอคือสเปคและต้องการนอนกับเธอเท่านั้น เธอไม่ใช่คนที่ผมจะคบเล่น ๆ เหมือนคนที่ผ่านมาได้ ผมต้องการเวลาให้แน่ใจมากกว่านี้
แต่คุณรู้อะไรหรือเปล่า ว่าเพราะผมคิดนานไปหน่อยผมจึงเกือบจะพลาดจากเธออีก เมื่อวันที่ผมกลับมา เธอมีใครคนนั้นอยู่ข้างกาย ผู้ชายที่ชื่อ อชิ ในวันนั้นผมแทบอยากจะเอาปืนยิงตัวเองให้ตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ได้แต่ตะโกนด่าตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
ไอ้บ้าเก่งเอ๊ย มึงมัวรออะไรอยู่วะ หมาคาบไปแดกแล้ว ไอ้เวรเอ๊ย
