“การประชุมวันนี้จบลงเพียงเท่านี้ เรียนเชิญท่านประธานทุกท่านไปรับประทานอาหาร จริงสิ ประธานชลธีจากบริษัทฮอนดากรุ๊ปและประธานวรกัญญาจากโจนส์กรุ๊ปกรุณาอยู่ก่อนครับ” หลังจากคณะกรรมการเทศบาลจัดการประชุมส่งเสริมการลงทุนเสร็จ ชลธีกับวรกัญญาก็ถูกขอให้อยู่ต่อ
ผู้นำคณะกรรมการเทศบาลให้ทั้งสองนั่งตรงหน้าตนเอง และให้คนชงชามาเสิร์ฟ
“วันนี้พวกเราให้ทั้งสองท่านอยู่ต่อเพราะมีเรื่องจะปรึกษาหารือกับพวกท่าน” รองนายกเทศมนตรีผู้กำกับดูแลการส่งเสริมการลงทุนพูดกับทั้งสองอย่างสุภาพมาก
“อืม เชิญคุณพูดมาได้เลยครับ” แม้ชลธีจะนั่งข้างวรกัญญา แต่วันนี้เขากลับไม่มองวรกัญญาเลย
“คือว่าแบบนี้ ผมมีโครงการหนึ่ง พิจารณาดูแล้ว ผมไม่วางใจที่จะส่งให้คนอื่น มีเพียงบริษัทที่มีศักยภาพของพวกท่านทั้งสองถึงจะรับงานได้” รองนายกเทศมนตรีแบ่งเอกสารส่งให้ทั้งสอง ให้พวกเขาอ่าน
เมื่อสักครู่ในการประชุมมีการประกาศโครงการจำนวนมาก ให้แก่บริษัทมากมาย แต่โครงการนี้รองนายกเทศมนตรีกลับไม่นำออกมา เขาต้องการให้สองบริษัทนี้ บริษัทอื่นไม่มีศักยภาพ จัดการไม่ได้
ชลธีกับวรกัญญาอ่านเอกสารนั้น หลังจากอ่านก็รู้สึกสนใจมาก
เป็นโครงการรับเหมารีสอร์ตขนาดใหญ่ในชานเมืองพระนคร สร้างความผาสุกให้แก่ประชาชนรอบด้าน โดยประชาชนโดยรอบทำการท่องเที่ยวเชิงเกษตร ขับเคลื่อนเศรษฐกิจในพื้นที่
สถานที่นี้ชลธีเคยไปมาแล้ว ทัศนียภาพงดงามมีคุณค่าทางการท่องเที่ยวมาก ถนนที่นั่นยังสร้างดีมาก สามารถเชื่อมต่อโดยตรงกับหมู่บ้าน ดังนั้นต้นทุนจะไม่สูงมาก ดีกว่าจุดชมวิวเหล่านั้นในภูเขาลึกมาก สามารถประหยัดค่าทำถนน
วรกัญญาก็เคยได้ยินสถานที่นี้ เธอไม่เคยไปมาก่อน ในหัวของเธอจึงไม่มีแนวคิดอะไร
“สถานที่นี้มีจุดเด่นอะไร? ฉันเห็นว่าไกลจากตัวเมืองค่อนข้างมาก” วรกัญญาถามรองนายกเทศมนตรี
“รูปการณ์ของสถานที่นี้มีอธิบายไว้ในเอกสารแล้วครับ เพียงแค่ประธานวรกัญญา ท่านอยู่ต่างประเทศมาตลอด อาจจะไม่คุ้นเคยกับที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของพวกเรานัก งั้นวันศุกร์ พวกเราไปดูกัน จากนั้นพวกท่านค่อยตัดสินใจ” รองนายกเทศมนตรีก็ไม่ขอร้องให้ทั้งสองท่านตัดสินใจทันที นี่เป็นเงินลงทุนจำนวนมหาศาล แน่นอนต้องพิจารณาให้ละเอียดรอบคอบก่อน ประจวบเหมาะวันศุกร์เขาต้องไปดูงานที่นั่น จึงพาชลธีกับวรกัญญาไปด้วยกันเสียเลย
“วันศุกร์นี้?”
“วันศุกร์นี้?” ชลธีกับวรกัญญาถามพร้อมกัน วันศุกร์นี้พวกเขาไม่มีธุระอะไรจริงๆ รองนายกเทศมนตรีจัดการได้ค่อนข้างดี วันศุกร์ไปก็สามารถค้างในหมู่บ้านสักคืน วันเสาร์และวันอาทิตย์ก็ค่อยๆ พิจารณา
“ครับ เป็นยังไงครับ? ประธานชลธีกับประธานวรกัญญาไม่ว่างหรือครับ?” รองนายกเทศมนตรีเห็นทั้งสองคนประหลาดใจ ยังคิดว่าทั้งสองคนไม่ว่างไป
“มีเวลาค่ะ แค่วันนี้วันพุธแล้ว รู้สึกประชันชินไปหน่อย” วรกัญญาก็คิดว่าหลังจากกลับมามีโครงการใหญ่แบบนี้ทำให้ตนเองแสดงความสามารถเต็มที่ และส่งมอบให้คุณนายโจนส์กับคุณโจนส์
“ไม่ไกลมากครับ อยู่ในพระนครนี้เอง แค่ตรงชานเมือง อาจจะใช้เวลาขับรถประมาณสองชั่วโมง ถ้าไกลเกินไป ก็ไม่มีความจำเป็นต้องลงทุน ทุกคนไปเที่ยวก็ไม่อยากขับรถจนเหนื่อย” การเดินทางสองชั่วโมงกว่าผมคิดว่ากำลังดี
รองนายกเทศมนตรีพูดกับวรกัญญา เขาพูดจามีเหตุผลมาก ในฐานะรีสอร์ต ต้องมีแขกเยอะถึงจะดี การเดินทางนี้มีระยะห่างที่ดีมากจริงๆ
“งั้นฉันจะไปจัดการ ตอนวันศุกร์ พวกเราค่อยติดต่อกัน” วรกัญญาสนใจโครงการนี้มาก เธอก็อยากใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ในที่เงียบๆ มาตลอด ถ้ามีสถานที่แบบนี้ สุดสัปดาห์ต่อจากนี้เธอก็สามารถไปได้
ทั้งสามคนคุยกันเสร็จ ก็ไปที่ห้องโถงด้วยกัน เตรียมตัวรับประทานอาหาร
“คุณแม่ คุณแม่จะไปไหนครับ? ทำไมไม่พาอักลี่ไปด้วย?” อักลี่ได้ยินว่าสุดสัปดาห์นี้คุณแม่จะไปข้างนอก เขาก็อยากตามไปด้วยมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้ยินว่ามีชลธีไปด้วย เขาไม่ได้เจอชลธีนานแล้ว
“คุณแม่ไปทำงานค่ะ พาลูกไปด้วยไม่ได้ รอคุณแม่ดูเสร็จถ้าดี พวกก็จะลงทุนสร้างรีสอร์ตขนาดใหญ่ หลังจากนี้ พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ พวกเราก็สามารถไปเที่ยวได้บ่อยๆ ดีไหมคะ?” วรกัญญาพูดกับอักลี่
“โอ้ ดีจังเลยครับ งั้นผมไปอยู่กับคุณย่าได้ไหมครับ?” สร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับนีรชาขึ้นมาแล้ว อักลี่คิดถึงนีรชามาก
“ได้จ้ะ แม่จะโทรหาคุณย่า ให้วันศุกร์มารับลูกตอนเลิกเรียน ลูกไปเที่ยวเล่นกับคุณย่าวันสองวันนะ” วรกัญญาตกลง
เตรียมกระเป๋าเดินทางของตนเองเสร็จ วรกัญญาขับรถไปยังสถานที่นัดหมาย
ชลธีกับรองนายกเทศมนตรีรออยู่ที่นั่นแล้ว หลังจากทั้งสามเจอกัน วรกัญญาถึงจะพบว่ามีอีกคนหนึ่ง ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านนั้นก็มาด้วย เขากำลังจะกลับไปพอดี จึงนั่งรถของรองนายกเทศมนตรี
“งั้นพวกเราไปกันเถอะ คาดว่าน่าจะสามารถรับประทานอาหารกลางวันในหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านจัดเตรียมไว้แล้ว พวกเราถึงก็สามารถทานอาหารร้อนๆ ได้เลยครับ” รองนายกเทศมนตรีพูดกับชลธีและวรกัญญา
ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงขึ้นรถ รถของรองนายกเทศมนตรีขับไปก่อน เขาคุ้นเคยเส้นทาง สามารถขับนำได้
รถของชลธีเตรียมขับอยู่ด้านหลังวรกัญญา ให้รถของวรกัญญาอยู่ตรงกลาง แต่เมื่อวรกัญญากดปุ่มสตาร์ท กำลังจะขับไป กลับมีคนเคาะกระจกรถของเธอ
วรกัญญามองดู เป็นชลธี เขาเคาะกระจกรถของตนเอง
“มีอะไร?” วรกัญญาลดกระจกลง ถามชลธี
“ดูเหมือนรถของผมจะมีปัญหา ผมต้องนั่งรถคุณไป” ชลธีชี้ไปที่รถของตนเอง เขาจนปัญญามาก
ทำไมรถถึงพังได้? นั่งรถไปกับเขา วรกัญญากดดันมาก แม้เขาจะเคยช่วยตนเองบ่อยๆ ฝนตกแบกตนเองกลับบริษัท ตอนตนเองป่วยก็พาไปส่งโรงพยาบาล แต่ในใจของทุกคนมีปม ดังนั้นวรกัญญาจึงอึดอัดมาก
“ถ้าคุณไม่โอเคก็ช่างเถอะ ผมจะโทรหารองนายกเทศมนตรี ให้เขากลับมารับผม” ชลธีเห็นวรกัญญาไม่พูดอะไรอยู่ตั้งนาน เขาก็ล้วงมือถือออกมา เตรียมจะโทรหารองนายกเทศมนตรี
“ไม่ต้อง ฉันพาคุณไปเอง” วรกัญญาเปิดประตูรถ ให้ชลธีนำของของเขามาเก็บเข้าไป
“ผมขับเอง คุณไม่ชำนาญเส้นทาง ผมชำนาญกว่าคุณ” ชลธีเห็นวรกัญญาให้ตนเองขึ้นรถ เขาจึงพูดความต้องการของตนเอง
“งั้นคุณมาขับเถอะ” ประจวบเหมาะวรกัญญาไม่อยากขับรถพอดี สำหรับสถานที่ที่ไม่ค่อยรู้จัก เธอมักจะไม่เข้าใจ ค่อนข้างชอบหลงทาง
วรกัญญาลงจากรถ มานั่งฝั่งข้างคนขับ คิดไปคิดมา เธอจึงเปลี่ยนไปนั่งด้านหลัง ไม่อยากใกล้ชิดกับชลธีเกินไป
ชลธีขึ้นรถ เขาเองก็ไม่มองวรกัญญา คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย ก็ขับรถตามรองนายกเทศมนตรีไป
“ชลธี คุณส่งน้ำมาให้ฉันหน่อย” เมื่อวรกัญญาลงจากรถ เธอลืมหยิบน้ำแร่จากห้องคนขับมาด้วย
ตอนนี้ตนเองนั่งด้านหลัง รู้สึกเบื่อและกระหายน้ำ
ชลธียื่นถ้วยสีดำส่งให้เธอ วรกัญญามอง ถ้วยใบนี้ไม่ใช่ของตนเอง
