“ยิ่งอัน” คุณหญิงหลินลุกขึ้นยืน พร้อมกับจูงมือเล็กๆของเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เมื่อวานนี้……ขอโทษด้วยจริงๆ”
ไป๋มู่ชิงมองไปที่หลินอันหนานและไป๋ยิ่งอัน สัมผัสได้ถึงสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีของพวกเขา ความรู้สึกแบบนี้ของพวกเขา เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ในใจรู้สึกสมดุลขึ้นเล็กน้อย
“คุณชายใหญ่มาแล้วค่ะ” พี่เหอกล่าว
คุณชายใหญ่?
แต่ไหนแต่ไรคุณชายใหญ่ที่ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าเธอ …… ลงมาแล้วหรอ ?!
ไป๋มู่ชิงตะลึงงัน กวาดสายตาไปดูทางบันไดวนตามสัญชาตญาณ
ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น แม้แต่หลินอันหนานกับไป๋ยิ่งอันก็มองไปที่ชั้นบนพร้อมกัน
แม้ว่าเมื่อวานนี้คุณหญิงหลินได้บอกกับพวกเขาอย่างชัดเจนแล้ว ชายคนที่พาไป๋มู่ชิงไปจากงานเลี้ยงเมื่อคืนก็คือ หนานกงเฉิน แต่พวกเขาก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ และก็ยังคงไม่เชื่อ เพราะมันช่างต่างจากที่พวกเขาคิดเอาไว้มาก !
และเมื่อพวกเขามองไปที่บันไดวนก็ได้ปรากฏเป็นหนุ่มหล่อพราวสเน่ห์ ออร่าอันเปร่งประกายรอบๆตัวของหนากงเฉิน ความหวังสุดท้ายในใจก็ได้ดับลง
เขาคือหนานกงเฉินจริงๆ ! หนานกงเฉินที่แข็งแรง กระฉับกระเฉง !
หนานกงเฉินแท้จริงแล้วไม่ได้หน้าตาน่าเกลียด หรือร่างกายอ่อนแออย่างที่ผู้คนพูดกัน
เมื่อเทียบกับพวกเขา ไป๋มู่ชิงไม่เคยคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนจะยิ่งตกใจ และสับสน ทำให้ตกตะลึงจนเหมือนกับคนโง่
เมื่อหนานกงเฉินเดินลงมาจากบันได ยืนอยู่ต่อหน้าผู้คน เธอยังคงไม่สามารถหันหน้าหนีได้ ใช้มือขยี้ตาอย่างคนโง่เขลา ไม่ผิดแน่ คือเขา ชายคนที่ช่วยเธอจากความยากลำบากหลายครั้ง
หนานกงเฉินไม่ใช่ไม่เห็นสีหน้าโง่ๆของเธอ เพียงแค่เขาไม่ได้ให้ความสนใจ และได้กล่าวทักทายคุณหญิงหลินอย่างสุภาพ : “คุณอา”
เมื่อคุณหญิงหลินเห็นเขาลงมา ก็กล่าวขอโทษในทันที : “อาเฉิน เรื่องเมื่อวานขอโทษจริงๆ วันนี้อาตั้งใจพาอันหนานกับมู่ชิงมาเพื่อขอโทษเธอกับยิ่งอัน”
เมื่อพูดจบ ก็หันไปทางหลินอันหนานและไป๋ยิ่งอันที่ยืนอยู่ข้างๆ : “พวกเธอสองคนรีบมาขอโทษพี่และพี่สะใภ้ของเธอซะ”
หลินอันหนานกับไป๋ยิ่งอันมองตากัน แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากออกไป
คุณหญิงหลินร้อนใจ ดันทั้งคู่ไปข้างหน้า และบอกว่า : “เร็วสิ เรียกพี่และพี่สะใภ้ซิ”
“พี่” หลินอันหลานเรียกหนานกงเฉิน และหันไปทางไปมู่ชิง แล้วค่อยๆเรียก “พี่สะใภ้”
การเอ่ยปากเรียกพี่สะใภ้ของเขาแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญของเขามาก
ไป๋มู่ชิงตะลึงไปสักครู่หนึ่งก่อนได้สติ แล้วยิ้มให้เขาเบาๆ
สถานการณ์มันช่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว คนที่ก้าวร้าวสองคนเมื่อวาน วันนี้สีหน้าและท่าทางกลับกลายเป็นเด็กที่ทำความผิด โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นความไม่เต็มใจของไปยิ่งอัน อีกทั้งการเรียกตนว่าพี่สะใภ้อย่างเสียไม่ได้ของหลินอันหนาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโกหก
“ พบหน้ากันแล้ว กล่าวขอโทษกันเสร็จแล้ว ก็กลับกันไปเถอะ ” คุณหญิงพูดด้วยท่าทีที่เรียบเฉย แล้วหันกลับไปในบ้าน
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นค่อนข้างกดดันและอึดอัด มีแค่คุณหญิงหลินที่ยังคงเช็ดน้ำตาอยู่
ไปมู่ชิงมองไปที่ทุกคน ซบไปที่เฉินอย่างตั้งใจ พร้อมทั้งจับมือเขาแล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “อาเฉิน , ในเมื่อทุกคนก็มากันแล้ว พวกเราชวนคุณอา และพวกน้องๆขึ้นไปดื่มชากันข้างบนสักหน่อยเถอะ ”
ปลายนิ้วเย็นๆของเธอ เมื่อสัมผัสไปที่ฝ่ามือของหนานกงเฉินก็สั่นโดยไม่รู้ตัว
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้จับมือของเขาอย่างเปิดเผย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะภรรยาของเขา
หนานกงเฉินหันหน้ามามองเธอ เขาจะดูไม่ออกได้ยังไว่าเธอคิดอะไร? เขาไม่ชอบผู้หญิงเจ้าเล่ห์ แต่ว่าการกระทำของเขากลับไม่ตรงกับใจตัวเอง
ฝ่ามือที่ใหญ่และอบอุ่นของเขาประคองไปที่มือเล็กๆของเธอ แล้วกล่าวกับทุกคนว่า “ ได้สิ ”
