จอมพลที่รัก – บทที่ 91 มีลูกสาวให้กับผม

มีนากอดเขาไว้แน่น: “ณภัทรคะ ฉันจะไม่มีวันทรยศคุณ”

เขายิ้มพลางขยี้ผมของเธอ: “แม่สาวน้อย นี่คุณกำลังปลอบใจผมอยู่เหรอ? วางใจเถอะ ผู้ชายของคุณไม่ได้ขี้น้อยใจแบบนั้น”

เธอมักรู้สึกว่าเขารู้แล้วว่าหนอนบ่อนไส้คนนั้นเป็นใคร แต่ไม่บอกเธอ มันถือว่าเป็นความลับทางทหาร เธอเองก็จะไม่ถาม: “คุณเตรียมที่จะจัดการกับเขายังไง?”

เขายิ้มอย่างมีเลศนัย: “วางแผนระยะไกลเพื่อให้ปลาใหญ่ติดกับ”

“ยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหม ฉันทำซุปปลาไว้ให้คุณพอดีเลย”

ความจริงเขาได้ท่านอาหารค่ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อได้ยินว่าเธอเข้าครัวลงมือทำเอง ก็เลยแสร้งทำเป็นหิวเอามาก ๆ : “ปะ ไปทานด้วยกันกับผม ผมทานอิ่มแล้วค่อยกินคุณ”

เธอตักซุปปลาให้เขาเต็มถ้วยใหญ่ เธอนั่งเท้าคางจ้องมองเขาอยู่ด้านข้างอย่างใจจดใจจ่อ: “ลองชิมดูรสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

เขาทานเข้าไปคำใหญ่ จากนั้นก็ยกนิ้วหัวแม่มือให้กับเธอ: “มีลูกสาวให้กับผมอีกสักคนนะ คุณก็จะกลายเป็นแม่ศรีเรือนที่สมบูรณ์แบบ

“ณภัทร คุณชอบลูกสาวขนาดนี้เลยเหรอ?”

เธออยากรู้มากจริง ๆ คนที่ยืนอยู่ตำแหน่งอย่างเขา ควรที่จะปลูกฝังผู้สืบทอดโดยเร็วไม่ใช่เหรอ? แม้แต่คนอย่างไกรเลิศยังรังเกียจที่ท้องของปรางทองไม่ได้เรื่องมาโดยตลอด ให้กำเนิดลูกชายให้เขาไม่ได้ และยังพูดอยู่ซ้ำ ๆ ว่าอยากทำเด็กหลอดแก้ว ดูท่าทางแล้วจะต้องมีลูกชายให้ได้ แต่ณภัทรกลับต้องการให้เธอมีลูกสาวให้กับเขาอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“แน่นอนสิ ต่างบอกว่าลูกสาวเป็นคนรักของคนเป็นพ่อในชาติก่อน ลูกชายเป็นคนรู้ใจของแม่ในชาติที่แล้ว ผมไม่อยากจะให้คุณมีคนรู้ใจมาคอยหึงหวงกับผม!”

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา: “ปัญญาอ่อนจริง ๆ เลย!”

“ยังไงซะชาตินี้คุณก็เป็นภรรยาผม เป็นคนรักของผมได้แค่คนเดียว ใครก็แย่งคุณไปจากผมไม่ได้”

เธอกะพริบตาปริบ ๆ ให้กับเขา: “แล้วถ้าเกิดฉันคลอดลูกชายล่ะ?”

“ตีสั่งสอนสักหน่อย ให้เขารู้ถึงความร้ายกาจของผม แบบนี้เขาก็จะไม่กล้าแย่งภรรยากับผมแล้ว”

มีนาหัวเราะชอบใจ: “ณภัทร คุณอย่าน่ารักแบบนี้ได้ไหม?”

เขาขยับเข้ามา ฝ่ามือใหญ่ ๆ ของเขาล้วงเข้าไปในชุดนอนของเธอ: “ได้ งั้นผมเปลี่ยนวิธีรักคุณอีกแบบ……”

…………

ไกรเลิศในเวลานี้นั่งหอบหายใจอยู่ในภูเขาที่ห่างไกลความเจริญ ในชีวิตนี้เขาไม่เคยทุลักทุเลแบบนี้มาก่อนเลย ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นเครื่องที่เขาเอาไว้ติดต่อกับคนคนนั้นโดยเฉพาะ เขาบีบโทรศัพท์ไว้แน่นราวกับคว้าความหวังสุดท้ายเขาไว้ได้: “ฮัลโหล คุณจะส่งผมออกไปนอกประเทศตอนไหน?”

“จะใจร้อนไปทำไม ในเมื่อผมช่วยคุณออกมา ก็ต้องจัดการเรื่องที่มาที่ไปให้คุณเป็นธรรมดา”

“ผมขอเตือนคุณไว้นะ ผมยังมีไพ่ใบสำคัญอีกใบอยู่ในมือ คุณอย่าทิ้งผมแล้วกัน!”

“ได้ งั้นก็ปลูกฝังเลี้ยงดูไพ่ใบสำคัญของคุณให้ดี ผมจะรอดู!”

…………

สุดท้ายมีนาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากชะตากรรมที่ต้องถูกณภัทรกินทั้งภายในและภายนอกอย่างหมดจด เขาเป็นเหมือนกับหมาป่าที่ป้อนไม่เคยอิ่ม เธอพลันนึกถึงคำพูดของเพื่อนร่วมงานขึ้นมา อย่ามีแฟนเป็นทหารเด็ดขาด ตอนกลางคืนนะเหมือนกับอยู่ในสนามรบ ทรมานเธอปางตาย ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว

ทุกครั้งที่ทรมานเธอเสร็จ เขาก็จะกอดเธอไว้ในอ้อมอก และพูดคำพูดในใจ เสียงแหบแห้งในคืนที่มีสายลมพัดแผ่วเบา มันช่างเย้ายวนชวนหลงใหลยิ่งนัก

“แม่สาวน้อย คุณวางใจเถอะ ต่อให้ไกรเลิศหนีไปสุดขอบฟ้า ผมก็ต้องลากหัวเขากลับมาให้ได้!”

“ความจริง การเป็นตายของเขาไม่ได้สำคัญอะไรแล้ว เขมิกาเป็นผู้บงการ ส่วนเขาอย่างมากก็เป็นได้แค่ผู้สมรู้ร่วมคิด

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาก็ไม่ต่างอะไรกับหนูวิ่งอยู่บนถนน ที่ต้องคอยหลบซ้ายหลบขวาอยู่ตลอดเวลา ฉันคิดว่าชีวิตที่ต้องคอยหลบลมหลบฝน คอยหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลาสำหรับเขาแล้วคงจะทรมานน่าดู นับว่าเป็นการลงโทษอย่างหนึ่งเหมือนกัน”

“คุณปล่อยวางได้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี”

เธอหาตำแหน่งที่สบายในอ้อมอกของเขา: “ฉันอยากส่งทิวาไปเรียนที่ต่างประเทศ”

“ได้ เรื่องนี้ให้ผมเป็นคนจัดการเอง” นำเสียงของเขาพลันเปลี่ยนไป มือใหญ่ ๆ ของเขาลูบไล้ไปบนร่างกายของเธอ: “แต่ว่า……บุญคุณเท่าหยดน้ำจะต้องทดแทนเท่าบ่อน้ำ คุณจะช่วยผมดับกระหายหน่อยไหม?”

“ไปเลยนะ! นี่คุณยังไม่พออีกเหรอ!”

ดวงตาของเขาเป็นประกายในความมืด: “แม่สาวน้อย รีบมีลูกสาวให้ผมเร็ว ๆ เถอะนะ”

ทุกวันหลังจากนั้น ณภัทรล้วนใช้เหตุผลนี้เป็นข้ออ้างพัวพันมีนา ทำให้เธอปวดเมื่อยไปทั่วร่างกายในทุก ๆ วัน สองขาบวมแดง ถึงขนาดตอนเดินยังเดินแบบแปลก ๆ คนที่เคยมีประสบการณ์ต่างก็รู้ว่าเธอได้เผชิญกับอะไรมา ผู้ช่วยเมฆาอดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ: “หัวหน้ามีนา คุณกับนายพลณภัทรรักกันดีจังเลยนะคะ ดูก็รู้ว่าถูกให้ความชุ่มชื้นทุกวัน”

มีนายิ้มหน้าแดงกล่าว: “ใช่เหรอ?”

“แน่นอนสิคะ ถูกผู้ชายให้ความชุ่มชื้นหรือเปล่า ฉันดูออกได้ภายในพริบตาเลยล่ะค่ะ”

มีนามุมปากกระตุก: “คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความสามารถพิเศษแบบนี้ด้วย”

เมฆายิ้มระรื่นขยับใกล้เข้ามา: “แหะ ๆ ผู้หญิงที่ไม่ถูกผู้ชายใช้ความชุ่มชื้นส่วนมากจะหน้าตาไร้ชีวิตชีวา บนใบหน้าอัดแน่นไปด้วยความขุ่นเคือง ส่วนผู้หญิงที่ถูกผู้ชายให้ความชุ่มชื้นทุกวันนั้น ใบหน้าจะดูเอิบอิ่มมีชีวิตชีวา นัยน์ตาหวานฉ่ำ เหมือนกับผู้อำนวยการในตอนนี้ยังไงละคะ”

“เรียบไปเตรียมการผ่าตัดเลย อย่ามาพูดไร้สาระอยู่ที่นี่”

เมฆาเดินจากไปด้วยรอยยิ้มระรื่น มีนาแอบหยิบเอากระจกแต่งหน้าขึ้นมาส่องดู อืม……ใบหน้าจะดูเอิบอิ่มมีชีวิตชีวา นัยน์ตาหวานฉ่ำจริง ๆ ด้วย แต่ว่าหลายวันมานี้เธอถูกณภัทรใช้เหตุผลเรื่องมีลูกทรมานอย่างหนัก ต้องหาโอกาสจัดการเขาสักหน่อยแล้ว

ในตอนที่ณภัทรกลับมาถึงบ้าน ก็ได้เห็นมีนาใส่ชุดชั้นในเซ็กซี่ที่เมื่อก่อนไม่เคยไยดีนอนตะแคงอยู่บนเตียง ชุดชั้นในกระโปรงลูกไม้สีแดงร้อนแรงดั่งไฟนั้นเมื่อสวมอยู่บนตัวของเธอ ขับผิวของเธอให้ดูขาวเนียนดุจน้ำนม หน้าอกกลมโตคู่นั้นวับ ๆ แวม ๆ อยู่ภายใต้ชุดชั้นในกระโปรงลูกไม้ ล่อตาล่อใจสุด ๆ ทำให้เขาเลือดกำเดาแทบพุ่งกระฉูดออกมา และในตอนนี้เธอได้หรี่ตาหลง พลางกัดริมฝีปาก นิ้วมือเรียวยาวเลื่อนจากติ่งหูที่เซ็กซี่ผ่านลงไปถึงหน้าท้องที่แบนเรียบ และหยุดลงที่ต้นขาที่เนียนขาว แล้วเคาะตีเป็นจังหวะ

แบบนี้ใครจะทนได้? ปล้ำเธอซะ!

เขากดเธอเอาไว้ที่ใต้ตัวอย่างแรง ลมหายใจอันร้อนระอุพ่นลงไปบนใบหน้าของเธอ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง: “แม่สาวน้อย วันนี้ทำไมเปิดใจซะแล้วล่ะ? ได้ลิ้มรสความหวาน จนขาดผมไม่ได้แล้วใช่ไหมล่ะ?”

เธอยิ้มเบา ๆ ทั้งมีเสน่ห์ทั้งยั่วยวน ทำให้เขาทนไม่ได้แทบอยากแทงเข้าไปตรง ๆ

“อย่าใจร้อนสิ ยืมคำพูดของคุณหน่อยแล้วกัน ใจร้อนกินเต้าหู้ร้อนไม่ได้นะ”

เธอยืดแขนเรียวขาวราวหิมะออกไปคล้องคอของเขาไว้ และขยิบตาใส่เขาอย่างเย้ายวน ยั่วยวนชวนหลงใหลเหมือนกับนางปีศาจสาวพราวเสน่ห์ แต่สติของเขายังไม่ได้ถูกสเปิร์มกลืนกินไปจนหมด จึงมองเธออย่างระมัดระวัง: “คุณเรียกร้องให้สงบศึกอยู่ทั้งวันไม่ใช่เหรอ? วันนี้ทำไมถึงเร่าร้อนแบบนี้ล่ะ?”

เธอใช้ลิ้นลองเธอเลื่อนผ่านติ่งหูของเขา: “วันนี้ฉันเปลี่ยนลีลาบ้าง ไม่ดีเหรอ?”

ต่อให้เธอไม่ยั่ว เขาก็จุดไฟเองได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถูกเธอยั่วเบา ๆ แบบนี้เลย ทันใดนั้นอารมณ์ความต้องการก็พุ่งกระฉูดไปทั่วร่างกายของเขา เขาใช้มือดึงแรง ๆ เม็ดกระดุมของเสื้อเชิ้ตกระเด็นตกลงไปบนพื้น เขายังรู้สึกว่ามันช้าไป พลางถอดพลางบ่น: “ครั้งหน้าจะต้องบอกกับคนของคลังอาวุธสักหน่อยแล้ว ว่าให้เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตทั้งหมดเป็นแบบหกกระดุม”

จะได้ไม่ถอดยากแบบนี้อีก อีกอย่างเวลาดึงเสื้อจะได้ไม่เปลืองกระดุมเยอะขนาดนี้……

มีนากลั้นหัวเราะเอาไว้ ถ้าทหารของเขารู้ว่าที่เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตเพราะเหตุผลนี้ คงต้องกุมท้องหัวเราะแน่

เขาจูบเข้าที่ริมฝีปาก ต้นคอ กระดูกไหปลาร้าของเธออย่างทนไม่ไหว มือใหญ่ ๆ ของเขาเลื่อนไปบนหน้าอกที่อ่อนนุ่มของเธอ เพียงแต่ว่าไม่นานเขาก็ต้องชะงัก ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างกลับยิ้มระรื่น