ซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มถามถึงความเป็นไปได้ที่จะเข้าไป
” ท่านพี่เฟยหลงเเล้วความเป็นไปได้ที่พวกเราจะเข้าไปมันทีเท่าไหร่อย่างนั้นเหรอ ”
เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไปด้วยท่างทางที่เอื่อยเฉื่อย
” มันก็ได้อยู่เเล้วเเต่ว่าถ้าถาทถึงอัตราของความสำเร็จละก็ข้าสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าสิบในสิบส่วน ”
พวกซูซ่านที่ได้ยินดังนั้นก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
” เเล้วพวกเราจะไปกันเมื่อไหร่เหรอ ”
เฟยหลงได้ลุกขึ้นยืนเเล้วเดินไปทางทะเลก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า
” ก็ไปตอนนี้เเหละ ”
เมื่อกล่าวจบเฟยหลงได้เเผ่สัมผัสวิญญาณลงไปในเเม่น้ำเเห่งสมบัติโบราณซึ่งความลึกของมันนั้นเกินกว่าขอบเขตของสัมผัสวิญญาณของเฟยหลง
เเต่เฟยหลงก็ได้พบกับสิ่งที่ตนเองต้องการเเล้วจึงกล่าวบอกกับพวกซูซ่านว่า
” พวกเจ้าตามข้ามาเถอะ ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวจบผิวน้ำในเเม่น้ำแห่งสมบัติโบราณกำลังสั่นไหวราวกับว่ามีบางอย่างที่หลับไหลกำลังจะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลอันยาวนาน
” ครืน ครืน ครืน ”
ในตอนนี้นั้นมนุษย์เเละสัตว์อสูรทั้งสองฝั่งได้หยุดการต่อสู้กันไว้เเล้วมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยความวิตกกังวล
” มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่ ”
” ทำไมผิวน้ำถึงสั่นไหวอย่างนี้ละ ”
” ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะตื่นขึ้นมา”
เเล้วตอนนั้นเองได้มีวิหารโบราณเเละซากปรักหักพังค่อยลอยขึ้นมาจากเเม่น้ำเเห่งสมบัติโบราณ
ตัววิหารที่ดูเก่าเเก่่โบราณราวกับมันนั้นเป็นสิ่งที่ดำรงอยู่มานานผ่านมาหลายยุคสมัยเเล้วความรู้สึกที่ผู้บ่มเพาะรู้สึกถึงเเรงกดดันที่หนักเเน่ราวขุนเขานับร้อยกำลังกดทับอยู่บนตัว
” นี่มัน………… ”
” วิหารกับซากปรักหักพังนี่มันลอยขึ้นมาจากเเม่น้ำเเห่งสมบัติโบราณ ”
ตอนนั้นเองที่มีผู้บ่มเพาะอาวุโสคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันเเหบพร่า
” ข้าไม่คิดว่าตำนานนี่มันอาจจะเป็นจริง……. ”
ผู้บ่มเพาะไร้สังกัดคนหนึ่งที่ได้ยินคำพูดของผู้บ่มเพาะอาวุโสคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม
” ผู้อาวุโสท่านรู้เกี่ยวกับวิหารที่โผล่ออกมาอย่างนั้นเหรอ ”
ผู้บ่มเพาะอาวูโสคนนั้นก็ได้เริ่มเล่าเรื่องราวออกมา
” เรื่องรางนั้นเป็นตำนานอย่างหนึ่งตำนานนั้นกล่าวว่าในอดีตเเล้วนั้นเคยมีนิกายหนึ่งที่เเข็งแกร่งอย่างมากพวกเขานั้นมีผู้ศิษย์มากมาย ”
” เเต่เเล้วได้ถูกโจมตีด้วยอะไรบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวจนเกือบที่จะทำให้นิกายล่มสลายเหล่าผู้บ่มเพาะระดับสูงในนิกายรวมถึงศิษย์ทั้งหลายได้ร่วมใจกันทุ่มพลังเพื่อทำลายสิ่งๆนั้น ”
” หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเคยเห็นนิกายนั้นอีกเลย………… เเล้วพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่ทำไมเเม่น้ำแห่งนี้ถึงมีชื่อว่าเเม่น้ำเเห่งสมบัติโบราณ ”
เหล่าผู้บ่มเพาะที่ฟุงเรื่องราวของผู้บ่มเพาะอาวุโสได้ส่ายหน้าของตนเป็นการตอบ
ผู้บ่มเพาะอาวุโสคนนั้นจึงเริ่มกล่าวต่อ
” เพราะว่าที่เเห่งนี้นั้นในบางครั้งถ้าเจ้าโชคดีอาจจะพบกับอาวุธหรือชุดเกราะที่หลงเหลือจากยุคอดีตถูกสายน้ำอันรุนเเรงที่เกิดขึ้นนานๆครั้งกลับมาข้างเเม่น้ำเเห่งนี้ ”
” เเต่สิ่งของส่วนใหญ่เเล้วนั้นได้ถูกกาลเวลาทำลายจนไม่หลงเหลือพลังอยู่เเล้วจึงทำให้ไม่มีคนสนใจมากเท่าไหร่ในตอนหลัง ”
ในระหว่างนั้นก็มีผูเบ่มเพาะบางส่วนที่เต็มไปด้วยความโลภคิดว่าด้านในคงจะมีทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาล
ถ้าหากพวกเขาได้ไปนั้นก็อาจจะมีโอกาศที่จะกลายเป็นผู้บ่มเพาะที่เก่งกาจคนหนึ้งก็ได้เมื่อคิดได้อย่างนั้นตัวเขาจึงรีบพุ่งเข้าไปด้วยเรือลำเล็กที่เขาเอาออกมาจากถุงมิติ
บางคนก็สามารถว่ายน้ำได้อย่างรวดเร็วเหมือนกับปลา
เฟยหลงที่เห็นเหตุการณทั้งหมดก็ได้ส่ายหน้าเเล้วกล่าวออกมา
” นกตายเพราะอาหาร…………. มนุษย์ตายเพราะความโลภ
