ตอนที่ 325 ไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน
ตอนที่ 325 ไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน
หลังจากที่เสียงของผู้ดำเนินการประมูลเงียบลง บรรยากาศโดยรอบก็เงียบไปหลายวินาทีโดยที่ไม่มีความกระตือรือร้นเหมือนกับการประมูลกำไลข้อมือครั้งก่อน
ซูเถาเอามือก่ายหน้าผาก และแล้วสิ่งที่ตนเองกังวลก็มาถึงจริง ๆ แม้ว่าเธอจะด่าคนกลุ่มนี้ว่ารู้ไม่จริงอยู่ในใจ แต่ความจริงแล้วก็ยังรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
เธอรู้สึกว่าจำเป็นต้องแสดงตัวตนผ่านเว็บไซต์อย่างเถาหยางให้เป็นที่รู้จักมากกว่านี้ แม้จะเป็นสถานที่เล็ก ๆ ก็ตาม!
เฉียนหรงหรงปลอบโยนเธอ “พี่เถาจื่อ เป็นเพราะพวกเขาไม่เข้าใจ ถ้าเราขายที่ดินไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เราสามารถเก็บไว้เอง แล้วค่อยสร้างบ้านเพื่อปล่อยเช่าในอนาคต มันก็ถือว่าเป็นรายรับของเราด้วย อีกอย่างการมาที่ซินตูครั้งนี้เราก็ไม่ถือว่าเสียเปล่า เราทำกำไรได้เกือบ 10 ล้านเหลียนปังจากงานแสดงสินค้า โดยรวมแล้วมันเป็นการเดินทางที่คุ้มค่า”
ซูเถาพยักหน้า สำหรับเธอ นอกจากความอับอายแล้วก็ไม่มีการสูญเสียอย่างอื่น ตรงกันข้ามการรักษาดินแดนนี้เอาไว้ได้ ในอนาคตมันจะมีค่ามากขึ้นเรื่อย ๆ แต่แน่นอนว่ามันจะดีกว่าถ้าขายได้ เพราะโอกาสทำเงิน 50 ล้านในครั้งเดียวมีไม่มากนัก
การก่อสร้างโรงเรียนในตงหยางยังคงต้องใช้เงินจำนวนมาก มีพื้นที่หลายแห่งในเถาหยางต้องการขยับขยาย
ครั้งนี้เธอได้รับผลึกนิวคลียสมาเป็นจำนวนมาก ซึ่งมันสามารถขยายพื้นที่ต่อไปได้ เมื่อเธอเดินทางกลับไปก็ต้องทำการขยับขยายอาณาเขตและทำการก่อสร้างต่อไป
การก่อสร้างแต่ละอย่างเผาผลาญเงินไม่น้อย
ในขณะที่ทุกคนให้ความมั่นใจกับซูเถาว่าขายไม่ได้ก็ดีเหมือนกัน จั๋วเอ่อร์เฉิงก็กำลังปรึกษากับหลิงเทียนจี้หัวหน้าของเขาทันทีเพื่อซื้อที่ดินเถาหยางในนามของซินตู
“คุณหลิง แม้ว่าพื้นที่จะเล็กไปหน่อย แต่ซินตูก็สามารถสร้างอาคารธุรกิจข้าง ๆ เถาหยางได้ มันอยู่ใกล้มาก เราจะได้รู้ทุกการเคลื่อนไหวของเถาหยาง และสามารถสื่อสารกันได้ดีขึ้น เหมือนกับตงหยางที่อยู่ใกล้กับเถาหยางมาโดยตลอด มันก็เหมือนพวกเขามีแหล่งน้ำอยู่ใกล้ ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะจั๋วเอ่อร์เฉิงไม่สามารถหาเงิน 50 ล้านได้ในคราวเดียว เขาคงอยากจะซื้อมันเองและเก็บไว้เป็นของส่วนตัว ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดคือการซื้อมันในนามของประชาชน
หลิงเทียนจี้คิดเพียงสามวินาทีก่อนที่จะตกลงตามข้อเสนอของเขา “นายไปหาตัวแทนเข้าประมูลมา ฉันจะจัดสรรให้ 60 ล้านก่อน ถ้าไม่พอค่อยว่ากันอีกที แต่ฉันคิดว่าราคานี้คงไม่มีใครสู้แล้วแหละ ลุยเลย”
ฐานขนาดใหญ่และขนาดเล็กที่คุ้นเคยกับเถาหยางนั้นมีไม่มากนัก และแม้ว่าพวกเขาจะต้องการเสนอราคาขนาดไหน เขาก็ไม่มีกำลังมากพอเมื่อครู่นี้เขาได้ยินว่าผู้คนที่ฐานอู๋ไถกังวลใจและกำลังระดมทุน ดูเหมือนว่าพวกเขาก็ต้องการประมูลด้วยเหมือนกัน
ไม่มีทาง…
คิดไม่ถึงว่าทันทีที่จั๋วเอ่อร์เฉิงจากไป ในห้องโถงที่เงียบงันกลับมีการไล่ปั่นราคาจนสูงขึ้น!
ผู้ประมูลส่งเสียงเชียร์ลั่นสนั่น
“65 ล้านครั้งที่หนึ่ง ผู้ประมูลท่านนี้มีสายตาเฉียบคมจริง ๆ ครับ!”
ในขณะเดียวกันจั๋วเอ่อร์เฉิงก็หยุดชะงัก ซูเถาลืมตาขึ้นเล็กน้อย และเซียวเหวินถิงก็ขมวดคิ้วบราวนี่ออนไลน์
มีคนสู้ราคาจริง ๆ!
เพิ่มอีก 15 ล้าน!
ไป๋เจียเหยียนอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้น “นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่า ไหนว่าเป็นสิ่งที่ซินตูส่งมาตบตา?”
65 ล้านไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยอย่างแน่นอน และราคานี้ก็อาจพุ่งสูงอยู่ในเรทเดียวกันกับของที่คุณชายใหญ่เซียวประมูลมา หากมันไม่ใช่การตบตา คนคนนั้นก็คงไม่ได้มีเงินเพียงอย่างเดียว แต่ยังโง่ด้วยนะเนี่ย
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นหลุมพรางสำหรับการหลอกลวงผู้คนให้เข้าสู่เกม และพวกเขาก็โง่เขลาถึงขนาดโยนเงินไปทิ้งเล่น ๆ
ไป๋เจียเหยียนคิดไม่ตกกับเรื่องนี้
สีหน้าของเซียวเหวินถิงดูจริงจังมากขึ้น เขาขอให้คนสนิทของเขาไปสืบหาข้อมูลของเถาหยางมา แล้วมันจะเป็นยังไงหากเถาหยางเป็นอย่างที่อธิบายไว้จริง ๆ? จะเป็นอย่างไรหากที่ดินมีมูลค่าการซื้อสูงขึ้น
เซียวเหวินถิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าที่ดินผืนนี้เป็นของจริงก็จะได้สร้างบ้านพักตากอากาศ โดยรอบมีอุณหภูมิที่เหมาะสม สภาพแวดล้อมที่สวยงาม อีกทั้งยังไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม มีความปลอดภัยและวางใจได้ ด้วยนิสัยของพ่อเขาแล้ว เขาจะต้องชอบสถานที่แบบนี้แน่นอน
เขาต้องการเอาใจพ่อของตนเอง และหากครั้งนี้ทำสำเร็จ เขาก็จะได้รับส่วนแบ่งจากทรัพย์สินครอบครัวเพิ่มขึ้นมาก
พ่อที่แก่เฒ่าของเขาโกรธแม่ของเขาเข้ากระดูก หลักจากนั้นเขาก็ใช้ชีวิตโดยมีภรรยามากมาย ได้ให้กำเนิดลูกชายลูกสาวมามากมายก่ายกอง ซึ่งแน่นอนว่าคนเหล่านั้นล้วนเกิดมาเพื่อแข่งขันกับเขา
ถ้าที่ดินผืนนี้เป็นสิ่งที่อุปโลกน์ขึ้นมามันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่หากมันเป็นเรื่องจริง ใครจะได้ไปครองครอบก็ไม่ใช่ปัญหา ขอเพียงไม่ใช่พี่น้องเขาก็พอ!
“65 ล้านครั้งที่สอง มีใครจะสู้อีกไหม! หลังจากการประมูลครั้งนี้จบลง เราเกรงว่าเถาหยางจะไม่ขายที่ดินอีก หากคุณพลาดครั้งนี้ก็เท่ากับพลาดโอกาสออกแบบสวรรค์ด้วยตัวเอง!”
จั๋วเอ่อร์เฉิงยกเท้าขึ้นและเดินกลับไปทันที
หลิงเทียนจี้กำลังร้อนรน และเมื่อเขาเห็นแบบนี้ก็รีบถามว่า “ใครกำลังสู้ราคา?!” จั๋วเอ่อร์เฉิงมีอำนาจภายใน เขาสามารถสืบรู้ได้หากทำการตรวจสอบ แต่ตอนนี้เขากังวลจนหัวแทบระเบิดแล้ว!
“เธอคือเซียวเหวินอวี้ ทายาทลำดับสามของตระกูลเซียว เราคงไม่สามารถแข็งกับเธอได้แน่ ๆ”
ทายาทของตระกูลเซียวใช้เงินมากกว่าคนอื่น ๆ โดยเฉพาะทายาทลำดับสามที่หาเงินได้มากมายจากการทำธุรกิจข้างนอก และมีสภาพคล่องทางการเงินมากกว่าทายาทคนอื่น ๆ ของตระกูลเซียว
หลิงเทียนจี้รู้เรื่องนี้เช่นกัน เขาจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ปีนี้ซินตูโชคร้ายจริง ๆ…”
ในขณะที่เถาหยางผู้มีมนต์ขลังปรากฏตัวขึ้น แต่ตงหยางดันคว้าไปได้ก่อน
สิ่งที่ดีที่สุดรองลงมาคือการซื้อที่ดิน แต่กลับถูกตระกูลเซียวตัดหน้า แม้แต่การประชุมสุดยอดพันธมิตรซึ่งปลอดภัยมาโดยตลอด ปีนี้ก็มีอุบัติเหตุและปัญหาบ่อยครั้ง…
จั๋วเอ่อร์เฉิงก็รู้สึกแบบเดียวกัน ในปีนี้เรื่องผู้หญิงของเขาก็เกิดติดขัด และพบเจอกับความวุ่นวาย
หลิงเทียนจี้โบกมือ “ช่างมันเถอะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของเซียวเหวินอวี้ คนอย่างพวกเขาคงซื้อที่ดินเพื่อความสุข”
“65 ล้านครั้งที่สาม! ปิดการประมูล!”
ค้อนประมูลเคาะเพื่อปิดการประมูล
หม่าต้าเพ่ากระโดดขึ้นทันที “สำเร็จ!” เขารู้ว่ามันเป็นไปได้ และมันจะต้องขายได้อย่างแน่นอน แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะขายมันได้ในราคาสูงถึง 65 ล้านเหลียนปัง!
เฉียนหรงหรงตกตะลึงอ้าปากค้าง เธอมีภาพจินตนาการว่าจู่ ๆ ฝ่ายการเงินเถาหยางผู้น่าสงสารก็ถูกลอตเตอรี่ ฮ่า ๆๆ
ซูเถามีความสุขมากและชื่นชมผู้ชนะการประมูลสำหรับวิสัยทัศน์ของเขา
เงินมากกว่า 65 ล้านเหลียนปัง บวกกับผลกำไรจากงานแสดงสินค้า เธอไม่ต้องกังวลว่าเงินจะหมดไปอีกนาน และยังสามารถก่อสร้างสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างอิสระอีกด้วย
หลังจากการประมูลสิ้นสุดลง หม่าต้าเพ่าได้รับเงิน 65 ล้านเหลียนปังในนามของเถาหยางอย่างรวดเร็ว และยังจ่ายค่าบริการ 3% ให้กับซินตู ซึ่งเท่ากับ 1.95 ล้านเหลียนปัง
หม่าต้าเพ่าคิดในใจว่าการหาเงินในซินตูช่างง่ายดาย ก่อนจะหย่อนมันลงกระเป๋าอย่างสบายใจเฉิบ ไม่นานหลังจากเงินเข้าบัญชี จั๋วเอ่อร์เฉิงก็มาหาเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ผู้จัดการหม่า วันนี้หรือพรุ่งนี้คุณว่างไหม ผู้ชนะประมูลต้องการคุยกับคุณ”
หม่าต้าเพ่าไม่แปลกใจ อย่างไรก็ตามผู้ที่ประมูลได้ก็ควรจะกังวล และต้องการที่จะพบคนของเถาหยางหลังจากใช้เงินไปมากมาย
“สามารถพาคนไปด้วยได้ไหม?” เขาถาม เขาต้องพาเถ้าแก่ตัวจริงไปด้วย!
จั๋วเอ่อร์เฉิงพยักหน้า “ได้ คุณเซียวเป็นคนสบาย ๆ เธอไม่ว่าอะไรหรอก”
“งั้นดีเลย หัวหน้าจั๋วหากไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วผมก็ขอบคุณซินตูอีกครั้งสำหรับการยืนยันและปกป้องเถาหยางในการประมูลในครั้งนี้” หม่าต้าเพ่ากล่าวสิ่งนี้อย่างจริงใจ
จั๋วเอ่อร์เฉิงจับมือกับเขา “ซินตูเต็มใจที่จะสร้างมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับเถาหยาง เพราะก่อนหน้านี้มีความเข้าใจผิดและความขัดแย้งเล็กน้อย ผมหวังว่าผู้จัดการหม่าจะไม่ถือสา”
ทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก็แยกกันไป
หม่าต้าเพ่าหันศีรษะกลับมาและแอบสบถ อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าซินตูกำลังทำอะไรอยู่ เขาต้องการเตะตงหยางออกไปและให้เถาหยางสนับสนุนซินตูอย่างเต็มที่
ในขณะนี้ เสี่ยวอวี๋ที่กำลังเฝ้าประตูการประมูล ก็กลัวว่าซูเถาหายไปและไม่ได้คืนสิ่งของมีค่าทั้งสองถุง
คุณชายใหญ่เซียวที่ออกมาก่อนไม่ได้สังเกตเห็นเขาเลย แต่ไป๋เจียเหยียนสังเกตเห็นและคิดว่าเสี่ยวอวี๋ที่ดูผอมและนั่งยอง ๆ อยู่ที่ประตูคือพวกที่มาขออาหารและน้ำ ดังนั้นเธอจึงพูดจาดูหมิ่นเหยียดหยาม “ไปให้พ้น แขกทุกคนที่มาที่นี่คือแขกผู้มีเกียรติ!”
การประมูลซินตูนี้ทำให้พูดไม่ออกจริง ๆ ทำไมถึงมีคนต่ำต้อยประเภทนี้ และไม่รู้จักขับไล่พวกเขาออกไป
จากนั้นคุณชายใหญ่เซียวก็มองไปที่เสี่ยวอวี๋ เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ออก
