ตอนที่ 70 คนร้ายโง่มาก
เมื่อกล่าวจบก็ยังบอกเหตุผลที่ตนเองทำเช่นนั้นออกมาด้วย “ผมไม่แน่ใจว่าการตายของพี่หยวนเฉินจะเกี่ยวข้องกับหอการค้าตระกูลพานหรือเปล่า หอการค้าตระกูลพานพยายามแย่งชิงความเป็นใหญ่ในแคว้นเซียนคุนกว่างกับหอการค้าตระกูลโจวของพวกเรา พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แม้ปากจะไม่พูด แต่ภายในใจคงต้องแอบนึกยินดีอยู่บ้าง ผมสามารถสัมผัสได้ว่าพานหลิงอวิ๋นไม่ได้เห็นพี่หยวนเฉินอยู่ในสายตาเลย”
เรื่องอื่นเองก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากแล้ว ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดนี้ชัดเจนเป็นอย่างมาก เขาต้องการจะเอาคืนให้หอการค้าตระกูลโจว
แล้วก็มีความหมายว่าแม้นพี่น้องจะทะเลาะกัน แต่ก็ร่วมมือกันจัดการกับศัตรูด้านนอก
โจวหม่านเชาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “นี่คือสาเหตุที่แกกลับมาก่อน?”
เผิงซีกล่าว “ใช่ครับ สถานการณ์ในเมืองปู๋เชวี่ยผมพอจะทราบแล้ว อยู่ที่นั่นต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมไปทำให้คนร้ายรู้ตัวแล้ว อาจจะมีอันตรายได้ เลยทำได้เพียงต้องกลับมาก่อนครับ”
โจวหม่านเชากล่าว “พานชิ่งติดต่อฉันมา เมื่อฟังจากคำพูดของเขาแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนจะสงสัยว่าแกเป็นคนวางแผนทำร้ายพานหลิงอวิ๋น แล้วนี่แกยังกลับมาก่อนแบบนี้ เกรงว่านี่คงทำให้พานชิ่งยิ่งมันใจในข้อสงสัยที่มีต่อแก”
เผิงซีกล่าว “ไม่มีหลักฐาน สงสัยไปแล้วจะทำอะไรได้ครับ? ผมไม่ใช่ว่าเพิ่งจะสู้กับหอการค้าตระกูลพานมาแค่ครั้งสองครั้ง ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ ขอเพียงมีโอกาส ผมก็ไม่คิดว่าพานชิ่งจะปล่อยผมไปเช่นเดียวกัน สิ่งที่ผมกังวลจริงๆ คือทางเมืองปู๋เชวี่ย พอถึงเวลานั้นผมหวังว่าคุณน้าจะช่วยเป็นพยานให้ผม บอกว่ามีธุระด่วนจึงเรียกให้ผมกลับมา”
โจวหม่านเชาพยักหน้า “เรื่องนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าไม่มีหลักฐาน เมืองฝูปอของพวกเราก็ไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเช่นกัน”
เผิงซีกังวลเรื่องอื่น “ผมได้แอบเตือนเหิงเทาไปว่าคนร้ายจะปรากฏตัวที่หออวิ้นเสีย ตอนนี้คนร้ายจับตัวพานหลิงอวิ๋นไป หรือว่าทางผู้พิทักษ์เมืองไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยครับ?” ระหว่างทางที่กลับมาเขาคอยระวังเรื่องรักษาความลับ ตอนนี้จึงทำให้ยังไม่ทราบในเรื่องบางเรื่อง
โจวหม่านเชากล่าว “ทางผู้พิทักษ์เมืองมีความเคลื่อนไหว เหิงเทานำผู้พิทักษ์เมืองไปแอบจับตาดูอยู่รอบๆ หออวิ้นเสีย แล้วไม่ใช่แค่เหิงเทา เทพมหาวิญญาณก็เข้าไปในเมืองด้วย แม้แต่ลั่วเทียนเหอก็ออกหน้าด้วยตัวเอง นอกจากนี้พานหลิงอวิ๋นยังพกข่ายพลังสัตว์เทวะจตุรทิศไปด้วย แต่ก็ไร้ประโยชน์ คนร้ายยังคงจับตัวเธอไปได้”
เผิงซีตกตะลึง “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? หรือว่าลั่วเทียนเหอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนร้าย? คนร้ายเป็นใครกันแน่?”
“ลั่วเทียนเหอออกหน้าเอง แต่กลับไม่ได้สู้กับคนร้าย เพราะคนร้ายไม่ได้ให้โอกาสเขา ไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร ทั้งๆ ที่มีการวางกำลังดักซุ่มเอาไว้รอบทิศ พานหลิงอวิ๋นเองก็เปิดใช้งานข่ายพลังสัตว์เทวะจตุรทิศ แต่คนร้ายที่มีเพียงคนเดียวก็ยังทำลายแผนการที่พวกเขาเตรียมเอาไว้ทั้งหมดได้…” โจวหม่านเชาบอกเล่าเรื่องที่ตัวเองสอบถามมา
“…..” เผิงซีได้ฟังก็ตกตะลึงไปทันที ทำขนาดนี้แล้วแต่คนร้ายก็ยังหนีไปได้ แถมยังจับตัวคนไปด้วย?
โจวหม่านเชามองเขา ถอนใจพลางกล่าว “คนร้ายคนนี้ไม่คนธรรมดาอย่างแน่นอน แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกหยวนเฉินไปทำอะไร ทำไมถึงได้ไปยุ่งกับคนแบบนี้ได้? อย่างน้อยนี่ก็ได้ยืนยันการวิเคราะห์ของแกแล้ว คนร้ายไม่มีทางมีหลายคน หากแต่มีแค่คนเดียว!”
เผิงซีกล่าวว่า “แต่สุดท้ายผมก็ประเมินคนร้ายต่ำไป คนคนนี้น่ากลัวว่าที่ผมคิดเอาไว้เสียอีก”
ภายในใจเขาในเวลานี้นึกลอบยินดีอยู่ คนร้ายปรากฏตัวขึ้นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเร็วอย่างมากด้วย ปรากฏตัวขึ้นในวันนั้นเลย เขานึกโชคดีที่ตนเองรู้ตัวเร็ว นึกโชคดีที่ตัวเองออกมาจากที่นั่นทันทีที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ ขืนตนเองยังอยู่ที่นั่นต่ออีกสักครึ่งวัน ผลจะเป็นอย่างไรก็ไม่อยากจะคิดเหมือนกัน
โจวหม่านเชากล่าวว่า “แกกลับมาได้ทันเวลาพอดี ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้พานหลิงอวิ๋นจะเป็นหรือตายอย่างไรก็ยังไม่รู้ ฉันได้ยินมาว่าพานชิ่งกำลังหาวิธีช่วยอยู่”
“ช่วยไม่ได้แล้ว” เผิงซีส่ายศีรษะพลางกล่าวงึมงำกับตัวเอง
โจวหม่านเชาร้องโอ้ “รู้ได้ยังไง?”
เผิงซีกล่าว “คนร้ายพยายามปกปิดตัวตนของตัวเอง ซึ่งนี่ก็เป็นสาเหตุที่ผมคิดว่าคนร้ายจะต้องเสี่ยงไปที่หออวิ้นเสียแน่ พานหลิงอวิ๋นได้เจอกับคนร้ายแล้ว แล้วคนร้ายจะปล่อยเธอไปได้ยังไง? ถ้าผมคิดไม่ผิดล่ะก็ เกรงว่าตอนนี้พานหลิงอวิ๋นคงไปอยู่เป็นเพื่อนพี่หยวนเฉินแล้วครับ”
โจวหม่านเชาพยักหน้าเล็กน้อยด้วยสีหน้าใช้ความคิด ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงคล้ายรู้สึกเสียดาย “ฉินอี๋หลอกใช้ลั่วเทียนเหอกับจูลี่มาทำร้ายเธอ เธอก็วางแผนจะหลอกใช้ลั่วเทียนเหอกับจูลี่เอาคืนฉินอี๋เหมือนกัน พานหลิงอวิ๋นคนนี้ถือว่าเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ น่าเสียดาย เกรงว่าพานชิ่งคงต้องปวดใจแล้ว ไม่ว่าจะพูดยังไง หอการค้าตระกูลโจวกับหอการค้าตระกูลพานต่างก็เสียคนไปหนึ่งคน ดูเหมือนเมืองปู๋เชวี่ยจะไม่สะดวกที่จะไปแล้ว”
เผิงซีกล่าว “จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นคน คนที่แอบซ่อนอยู่ในเงามืดคือคนที่น่ากลัวที่สุด ตอนนี้เมืองปู๋เชวี่ยไม่เหมาะที่จะส่งคนไปจริงๆ ครับ”
ต่อให้ไม่ไปเมืองปู๋เชวี่ย ภายในใจเขาก็ยังหวาดระแวงอย่างมาก ความสามารถของฆาตกรเหนือกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้ เขากังวลว่าอีกฝ่ายจะมาหาตัวเองที่นี่ จึงได้แอบคิดหาวิธีป้องกันเอาไว้แล้ว
โจวหม่านเชาหมุนตัวไปนั่งลงที่โต๊ะ ดึงลิ้นชักแล้วหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมา ก่อนจะยื่นส่งให้เผิงซี “นี่คือข้อมูลหลินยวนตอนอยู่ที่หลิงซานที่แกอยากได้”
“หามาได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอครับ?” เผิงซีรับเอามาอ่านด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
โจวหม่านเชากล่าวว่า “หลินยวนคนนี้ไม่มีอะไรซับซ้อน แล้วก็ไม่ถือเป็นคนลึกลับอะไร แค่หาคนที่หลิงซานมาถามดูก็รู้เรื่องของเขาแล้ว”
หลังจากเผิงซีอ่านข้อมูลเกี่ยวกับหลินยวนอย่างละเอียดแล้ว เขาก็กล่าวออกมาอย่างประหลาดใจว่า “สามร้อยปียังเรียนไม่จบ?”
โจวหม่านเชากล่าวว่า “นักเรียนของหลิงซาน ฟังแล้วดูดี แล้วก็เอาไว้ใช้ข่มคนทั่วไปได้ด้วย แต่ในหลิงซานกลับเป็นแค่ขยะคนหนึ่ง ไม่มีอนาคตอะไร”
เผิงซีรู้สึกสงสัย แล้วทำไมหอการค้าตระกูลฉินถึงเอาขยะแบบนี้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องการประมูลเทพมหาวิญญาณได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เขาคล้ายจะเกี่ยวพันถึงความลับอะไรบางอย่าง เผิงซีครุ่นคิดอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมากล่าวถามว่า “คุณน้าครับ แล้วเรื่องหลัวคังอันคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับ?”
โจวหม่านเชากล่าวว่า “หลังได้รับข้อความของเธอ ฉันก็ไปจัดการด้วยตัวเอง ไปขอให้เพื่อนเก่าที่เมืองหลวงช่วย ใกล้แล้วล่ะ ตอนนี้ได้คนที่เหมาะสมที่น่าจะรู้เรื่องจัดการให้แล้ว อีกไม่นานก็น่าจะได้ผลลัพธ์แล้ว อดใจรออีกแปบนึง”
……
หออวิ้นเสียหายไปแล้ว พังพินาศลงอย่างสิ้นเชิง
ต้นไม้ที่อยู่รอบๆ เหี่ยวเฉาเหมือนมะเขือม่วงที่เคยถูกน้ำค้างแข็งกัดกิน พื้นดินกลายเป็นแอ่งโคลนเฉอะแฉะ ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ลอยขึ้นไปบนฟ้ายังมีน้ำแข็งอีกจำนวนมากที่ยังไม่ละลาย แผ่กระจายไอเย็นออกไปรอบทิศ
รถสีเงินสามคนขับผ่านมาจากถนนที่อยู่ในละแวกใกล้ๆ ฉินอี๋ที่นั่งอยู่ในรถสั่งให้ขบวนรถขับอ้อมมาทางนี้ ด้วยคิดที่จะดูภาพสถานที่เกิดเหตุด้วยตาตัวเอง
“นั่นจูลี่เหรอ?” ฉินอี๋ที่จ้องมองไปด้านนอกหน้าต่างกล่าวถาม เนื่องจากอยู่ค่อนข้างห่างไกล อีกทั้งเธอไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียร จึงมองเห็นไม่ชัดเจน
ไป๋หลิงหลงที่ใช้เนตรทิพย์จ้องมองไปด้านนอกส่งเสียงอืมออกมา “ใช่ค่ะ”
จู่ๆ ขบวนรถที่ลดความเร็วลงพลันเร่งความเร็วแล่นออกไป
ด้านนอกหออวิ้นเสียที่พังพินาศ คนที่กำลังสั่งการคนให้ทำการถ่ายทำอยู่ก็คือจูลี่จริงๆ
ขณะที่เพิ่งจะถ่ายทำไปได้ไม่นานก็มีคนจำนวนหนึ่งบินลงมาจากฟ้า คนที่เป็นผู้นำคือเหิงเทา เขามองดูสถานที่เกิดเหตุ ก้าวอาดๆ มาตรงหน้าจูลี่
“หัวหน้าเหิง” จูลี่ยิ้มพลางกล่าวทักทาย
เหิงเทาสีหน้าดูไม่ค่อยดี เขาเอียงศีรษะส่งสัญญาณ “ไปคุยกันที่อื่นหน่อย”
จูลี่สั่งให้คนอื่นทำงานกันต่อไป ส่วนตัวเองเดินตามเหิงเทาไปอีกด้าน
เหิงเทาหยุดฝีเท้าแล้วหมุนตัวกลับมา กล่าวเสียงขึงขังว่า “คุณกำลังทำอะไร?”
จูลี่กล่าว “ก็ต้องถ่ายสถานที่ที่เกิดเรื่องเมื่อคืนน่ะสิคะ”
เหิงเทากล่าว “ถ่ายไปทำไม?”
จูลี่กล่าว “ก็ต้องถ่ายไปทำรายการออกอากาศสิคะ”
เหิงเทาจ้องมองเธอ “ผมเคยบอกแล้ว เรื่องทำนองนี้ต้องให้ผมอนุญาตก่อน ไม่อย่างนั้นก็ห้ามออกอากาศ”
จูลี่ไม่พอใจ “หัวหน้าเหิงคะ ถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้วยังไม่ออกอากาศล่ะก็ อย่างนั้นยังจะมีปู๋เชวี่ยวีดีโอเอาไว้ทำไมล่ะคะ? คดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นสองวันก่อนหน้านี้คุณก็ไม่อนุญาต วันนี้ก็ยังไม่อนุญาต ถ้าคุณทำแบบนี้ ปู๋เชวี่ยวีดีโอก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้วค่ะ ถ้าขืนคุณยังยืนกรานที่จะทำแบบนี้ต่อไป อย่างนั้นฉันก็คงต้องไปคุยกับทางท่านเจ้าเมืองแล้วค่ะ” กล่าวจบก็หมุนตัวเดินออกไป คล้ายจะทำเช่นนั้นจริงๆ
เหิงเทากล่าวเสียงเข้ม “หาใครก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้นแหละ จูลี่ คุณต้องทำความเข้าใจเสียก่อนนะว่าท่านเจ้าเมืองก่อตั้งปู๋เชวี่ยวีดีโอขึ้นมาด้วยจุดประสงค์อะไร ปู๋เชวี่ยวีดีโอเป็นสิ่งที่ท่านเจ้าเมืองให้การสนับสนุนขึ้นมากับมือ เพราะท่านอยากจะสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับเมืองปู๋เชวี่ย ไม่ใช่จะเอามันมาทำลายภาพลักษณ์ของเมืองปู๋เชวี่ย”
จูลี่ที่หันหลังอยู่ชะงักฝีเท้า หยุดนิ่งอยู่กับที่
เหิงเทาค่อยๆ เดินไปตรงหน้าเธอ หมุนตัวมาเผชิญหน้า “ถ้าปู๋เชวี่ยวีดีโอจงใจเผยแพร่สิ่งที่ไม่ดีในเมืองปู๋เชวี่ยออกไป ทำให้คนในดินแดนเซียนต่างรู้กันหมด ผมคิดว่าปู๋เชวี่ยวีดีโอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องคงอยู่เหมือนกัน ปู๋เชวี่ยวีดีโออาจจะโดนยุบไป หรือไม่ก็เปลี่ยนผู้บริหารอย่างคุณออก เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องผ่านท่านเจ้าเมือง ผมสามารถตัดสินใจได้เลย ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม คุณก็เข้าไปพบท่านเจ้าเมืองไม่ได้ ผมว่าผมพูดชัดเจนมากพอแล้วนะ คุณตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน”
จูลี่เข้าใจขึ้นมาทันที ยุบปู๋เชวี่ยวีดีโอทิ้งอย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นสิ่งที่ท่านเจ้าเมืองให้การสนับสนุนสร้างขึ้นมา อีกฝ่ายไหนเลยจะสามารถตัดสินใจได้ พูดอีกอย่างก็คือนี่เป็นความคิดของลั่วเทียนเหอ
เธอกำหมัดแน่นแล้วค่อยๆ ก้มหน้า เธอมีความฝันของเธอที่อยากทำให้มันเป็นจริง แต่สุดท้ายบางครั้งก็ต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง เพราะไม่มีความสามารถจะขัดขืนได้…
…….
“รู้หรือยัง? ฆาตกรคนนั้นมันก่อคดีในหออวิ้นเสียอีกแล้วนะ”
“รู้สิ ได้ยินว่าจับเอาลูกสาวของประธานหอการค้าตระกูลพานไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นยังจับไปต่อหน้าต่อหน้าคนตั้งเยอะตั้งแยะด้วย มีคนไม่น้อยเห็นท่านเจ้าเมืองเดินทางไปที่นั่นด้วยตัวเองเลย แต่ก็จับคนร้ายไม่ได้ ได้ยินว่าเป็นเพราะเรื่องประมูลเทพมหาวิญญาณ หอการค้าตระกูลฉินนี่ร้ายกาจจริงๆ!”
“ไม่อย่างนั้นจะเป็นหอการค้าอันดับหนึ่งในเมืองปู๋เชวี่ยได้ยังไงล่ะ มีทั้งอิทธิพลกับเงินทองจริงๆ!”
ภายในร้านรับซื้อของเก่าของตระกูลกวน เด็กคนงานสองคนที่กำลังแกะของเก่าอยู่นั่งพูดคุยกัน
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวุ่นวายใหญ่โตเป็นอย่างมาก คนจำนวนมากต่างเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น คนที่รู้เรื่องก็มีอยู่ไม่น้อย สุดท้ายเรื่องก็ค่อยๆ แพร่กระจายออกไป
แน่นอน ในข่าวที่คนทั่วไปพากันวิพากษ์วิจารณ์ เรื่องบางเรื่องมันก็ยากจะแยกแยะได้ว่าจริงหรือเท็จ แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ทุกคนต่างกลับรู้เรื่องกันหมด
กวนเสี่ยวไป๋ที่กำลังบังคับเครนยกของทำงานอย่างเงียบๆ เขาได้ยินที่คนงานพูดคุยกันแล้ว ก่อนหน้านี้เขาก็ได้ยินคนที่อยู่ข้างนอกคุยกันเรื่องนี้เช่นกัน
คดีนองเลือดสามที่ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่หลังจากที่จู่ๆ หลินยวนก็มาเอาของจากเขาไปเมื่อคืนนี้ แล้วหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ นี่ทำให้เขาพอจะคาดเดาได้แล้วว่าเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับหลินยวน
เขาเองก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมีความเกี่ยวข้องกับเพื่อนซี้ของตนเองได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าหลินจึที่เติบโตขึ้นมาด้วยกันจะก่อเรื่องใหญ่แบบนี้ออกมาได้ ภายในใจรู้สึกเป็นกังวล ความคิดที่จะเกลี้ยกล่อมให้กวนเสี่ยวชิงออกจากหอการค้าตระกูลฉินเริ่มผุดขึ้นมาอีกครั้ง…
…….
เนื่องจากมีหลายเรื่องให้ต้องครุ่นคิด ฉินอี๋จึงไม่มีเวลามานั่งเล่น หลัวคังอันเองก็หยุดมารบกวนชั่วคราว หลินยวนจึงได้เลิกงานอย่างราบรื่น
เขากลับมาถึงโรงอีหลิว เห็นจางเลี่ยเฉินกำลังต้มโจ๊กอีกแล้ว รู้สึกหมดคำพูดเป็นอย่างมาก จอดรถอย่างเงียบๆ
“กลับมาแล้วเหรอ? รู้เรื่องหรือเปล่า?” จางเลี่ยเฉินที่กำลังยืนต้มโจ๊กอยู่ตรงหน้าเตากล่าวทักทายขึ้นมา
“เรื่องอะไรเหรอ?” หลินยวนเดินเข้ามา
จางเลี่ยเฉินกล่าว “หออวิ้นเสียที่พวกเราพูดถึงเมื่อวานนี้เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว แกรู้เรื่องหรือเปล่า?”
หลินยวนร้องอ้อ “ได้ยินมานิดหน่อย” ก่อนจะเหลือบมองดูโจ๊กที่อยู่ในหม้อ ไม่รู้สึกสนใจ เตรียมเดินกลับไปที่ห้อง
จางเลี่ยเฉินจุ๊ปากพลางกล่าว “คนร้ายคนนั้นมันร้ายกาจจริงๆ คนตั้งเยอะตั้งแยะขนาดนั้นก็ยังจับตัวคนไปได้ แต่จะว่าไปแล้วนะ คนร้ายคนนี้มันก็โง่อย่างมากเหมือนกัน”
หลินยวนที่เพิ่งหมุนตัวเดินไปหยุดชะงัก “โง่? หมายความว่ายังไง?”
จางเลี่ยเฉินหัวเราะหึหึ กล่าวว่า “เขาคิดว่าเขาลงมือหมดจด ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร เขาคิดว่าแค่ฆ่าคนปิดปากก็พอ แต่เขาไม่ลองคิดดูให้ดี ทำครั้งแรกก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้ก่อเรื่องแบบนี้ขึ้น มีความสามารถมากขนาดนี้ คนตั้งเยอะตั้งแยะจับเขาไม่ได้ เมืองปู๋เชวี่ยที่เงียบสงบมาโดยตลอดเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เกรงว่าหลังจากนี้คงจะมีคนจำนวนมากจับตามองมาเป็นแน่ สภาเซียนก่อตั้งมาเป็นเวลานาน ไม่มีทางอยู่เฉยๆ แน่ แกรอดูไปก็แล้วกัน ถ้าคนร้ายมันยังไม่หยุดอีกล่ะก็ ยังไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องที่จับได้หรือจับไม่ได้ ช้าเร็วตัวตนของคนร้ายจะต้องถูกเปิดเผยออกมาอย่างแน่นอน”
………………………………………………………………
