ตอนที่ 83 นี่สิถึงจะเรียกว่าอยู่เงียบๆ
เมื่อเข้ามาในพื้นที่โรงเก็บ แหงนหน้ามองดูคนที่สูงใหญ่มหึมาผู้นั้น เสวี่ยหลานแสร้งทำเป็นตกตะลึง อันที่จริงภายในใจเธอก็รู้สึกทอดถอนใจด้วย ทอดถอนใจในฝีมือของคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ คิดไม่ถึงว่าแค่เพียงทำอะไรแบบนี้ก็ทำให้หลัวคังอันพาเธอเข้ามาที่นี่ได้จริงๆ
อย่าว่าแต่หลัวคังอันเลย กระทั่งตัวเธอก็ยังมองไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ เลย จู่ๆ ก็มาถึงที่หมายโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว
เธอรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังได้จัดการงานในส่วนของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับเธอแล้ว
เธอเหลียวหน้าไปมองหลัวคังอัน ท่าทางดูตกใจ “นี่คือเทพมหาวิญญาณเหรอคะ?”
หลัวคังอันพยักหน้า
ใครจะไปรู้ว่าพริบตานั้นเอง จู่ๆ เสวี่ยหลานจะกางแขนทั้งสองข้างออกแล้วโผเข้ามากอดเขาเอาไว้
นี่มันหมายความว่าอะไร? หลัวคังอันตกตะลึงไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร
เสวี่ยหลานเขย่งปลายเท้า ใบหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเขา กระซิบข้างหูเขาเบาๆ “ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน แต่คุณไม่รู้หรอกว่าภายในใจฉันทุกข์ทรมานแค่ไหน ฉันอยากจะหาตัวคุณมาตลอด ฉันอยากจะบอกคุณว่าถึงตอนแม้ตอนนั้นฉันจะถูกบังคับ แต่ความจริงภายในใจฉันนั้นมีคุณอยู่ ฉันชอบคุณมาตลอด หลายปีมานี้ก็เฝ้าแต่คิดถึงคุณ ไม่เคยลืมคุณเลย”
หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน หลัวคังอันก็อาจจะเชื่อคำพูดนี้ แต่หลัวคังอันในตอนนี้เป็นใคร? เขากลายเป็นเสือผู้หญิงไปนานแล้ว ที่ผ่านมาเป็นเขาที่กล่าวคำหวานล่อลวงผู้อื่น แต่วันนี้สถานการณ์เหมือนจะสลับกัน ทำไมคำพูดนี้มันฟังดูแล้วค่อนข้างเสแสร้ง?
ภายในใจยังคงมีความสงสัย หลัวคังอันออกแรงดึงมือของเธอออก ผลักเธอออกไป “มีอะไรก็พูดมา”
เสวี่ยหลานคล้ายอยากจะร้องไห้ออกมาทันที เธอมองเขาอย่างงุนงง “คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?”
หลัวคังอันกล่าว “เชื่อไม่เชื่อ เธอรู้อยู่แก่ใจดี”
เสวี่ยหลายเองก็ไม่อธิบายอะไรอีก เธอยกสองมือขึ้น สองมือที่คล้ายจะสั่นเทาขึ้นมานิดๆ ค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกต่อหน้าหลัวคังอัน
“…..” หลัวคังอันพูดอะไรไม่ออก จริงอยู่ที่เขาเป็นพวกบ้าผู้หญิง แต่สถานการณ์แบบนี้เขาเองก็เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าควรจะบอกอีกฝ่ายให้หยุดหรือไม่ ถึงแม้ภายในใจจะยังคงเฝ้าหวังอยู่ลึกๆ ก็ตาม
แค่เพียงอึดใจเดียว เสื้อผ้าบนร่างเสวี่ยหลานก็เหลือเพียงชุดชั้นใน หลัวคังอันยื่นมือออกไปคว้ามือข้างหนึ่งของเสวี่ยหลานที่กำลังเปลื้องเสื้อผ้าอยู่เอาไว้ “เธอจะทำอะไร?”
เสวี่ยหลานถลาตัวเข้ามา กอดเขาเอาไว้อีกครั้ง “เชื่อฉันนะคะ”
……
เขากลับไม่กลัวว่าที่นี่จะมีกล้องวงจรปิด อันที่จริงเขาเองก็ไม่รู้ว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิด เพราะปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมาสนใจอะไรเรื่องแบบนี้
ที่เขาพาคนเข้าไปข้างในเทพมหาวิญญาณ เพียงแค่เพราะเขากลัวคนจะเข้ามาขัดจังหวะความสุขของตัวเอง
……
การแสดงยังคงดำเนินต่อไป ผู้คนเองก็สนุกสนานเป็นอย่างมาก
หลินยวนที่อยู่บนที่นั่งชั้นลอยดูการแสดงไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย อารมณ์แปรปรวนปั่นป่วน เขาเฝ้ารออยู่ที่นี่ รอคอยให้หลัวคังอันกลับมา
แต่หลัวคังอันก็ไม่กลับมาเสียที เขาสงสัยว่าหลัวคังอันเกิดเรื่องแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงออกว่าตัวเองรู้เรื่องอะไรได้
เขารอจนกระทั่งไม่สามารถรอต่อไปได้อีก หากหลัวคังอันยังไม่กลับมา แต่เขากลับยังไม่แสดงความสงสัยอะไรออกมาเลย นั่นกลับจะดูเป็นการผิดปกติ แล้วก็ไม่สามารถอธิบายได้
เขารีบหมุนตัวออกไปจากที่นั่งชั้นลอย ยืนอยู่ตรงกลางทางเดิน หันมองซ้ายมองขวา รีบก้าวเท้าเดินไปยังปากทางเข้าทันที
ขณะที่กำลังจะเดินไปถึงบันไดที่ม้วนวนขึ้นลง บนบันไดก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมา คนที่อยู่ในนั้นก็คือจูลี่ที่กำลังยิ้มแย้มพูดคุยกับคนอื่นอยู่
คนที่กำลังยิ้มแย้มพูดคุยกับจูลี่ก็คือเทพธิดาอาเหิงที่เพิ่งจะกลับเข้ามาหลังแสดงเสร็จ กระโปรงพลิ้วไหว ใบหน้าอันงดงามที่กำลังยิ้มแย้มเผยให้เห็นถึงความอ่อนหวาน
ด้านหลังทั้งสองคนคือผู้ติดตามของอาเหิง แล้วก็มีคนของทางปู๋เชวี่ยวีดีโอ พวกเขากำลังไปยังห้องแต่งหน้าของอาเหิงเพื่อทำการสัมภาษณ์พิเศษอาเหิง นี่คือเรื่องที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองฝ่ายตกลงกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ไม่ง่ายเลยที่จะมีเทพธิดาชื่อดังจำนวนมากขนาดนี้มาเยือนเมืองปู๋เชวี่ย เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เพิ่มเรตติ้งรับชมของทางปู๋เชวี่ยวีดีโอ จูลี่ย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป คนที่เธอนัดสัมภาษณ์เอาไว้ในคืนนี้ไม่ได้มีแค่อาเหิงเท่านั้น หลังจากนี้เธอยังต้องไปสัมภาษณ์คนอื่นๆ อีก
จูลี่เตรียมจะฉวยโอกาสนี้จัดทำวีดีโอสัมภาษณ์พิเศษขึ้นมาชุดหนึ่ง จากนั้นก็ทยอยปล่อยออกอากาศ ด้วยคิดอยากจะทำให้เรตติ้งรับชมคงอยู่เป็นเวลานานขึ้น เธอพยายามจะทำให้ภายในใจของผู้ชมทุกคนมีคำว่า ‘ปู๋เชวี่ยวีดีโออยู่’
มีผู้บริหารปู๋เชวี่ยวีดีโอที่ทุ่มเทเช่นนี้ ลั่วเทียนเหอเรียกได้ว่าจ้างถูกคนแล้ว ตัวลั่วเทียนเหอเองก็มองออกว่าเธอเป็นคนที่ตั้งใจทำงานจริงๆ ดังนั้นเขาจึงให้การสนับสนุนเธออย่างเต็มที่ ไม่อย่างนั้นลั่วเทียนเหอเองก็ไม่มีทางไว้หน้าเธอครั้งแล้วครั้งแล้วเช่นกัน
ทั้งสองคนเรียกได้ว่ามาบังเอิญเจอกันตรงมุมทางเดินอย่างกะทันหัน
เมื่อเห็นผู้ชายที่เดินเข้ามา ดวงตาของอาเหิงพลันเบิกโตขึ้นทันที เห็นถึงความรู้สึกตกใจอยู่ในสายตาของเธอได้อย่างชัดเจน
แล้วก็ยังมีฉีอวี่เอ๋อร์ที่เป็นผู้ช่วยของอาเหิงที่ตกตะลึงไปทันทีเช่นกัน จ้องมองหลินยวนอย่างประหลาดใจ
ทั้งสองคนแทบจะหยุดฝีเท้าในเวลาเดียวกัน คนข้างหลังที่ไม่ได้ระวังเกือบจะชนพวกเธอเข้า
ทั้งสองคนหยุดเดิน จูลี่ที่กำลังพูดคุยกับอาเหิงอย่างสนุกสนานก็หยุดฝีเท้ามองตามไปเช่นกัน ก่อนจะมองเห็นหลินยวน
ภายในใจหลินยวนรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย แต่ปฏิกิริยาของอาเหิงและฉีอวี่เอ๋อร์ก็ทำให้เขาทำการตอบสนองอีกอย่างออกมาเพื่อหันเหความสนใจของคนอื่นทันที เขาเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายจูลี่ “คุณจูลี่”
จูลี่งุนงงไปเล็กน้อย กล่าวถามว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”
หลินยวนกล่าว “ผมขึ้นมาดูการแสดงที่นี่ครับ แต่จู่ๆ หลัวคังอันก็หายตัวไป ผมก็เลยจะไปตามหาเขา พวกคุณทำงานกันไปเถอะครับ ผมไม่กวนแล้ว” กล่าวจบก็เดินผ่านพวกเขาไป
อาเหิงและฉีอวี่เอ๋อร์เหลียวหน้ากลับไปมอง มองไปตรงมุมบันไดที่หลินยวนค่อยๆ หายตัวไป
พวกเธอไม่ได้รู้เลยว่าจูลี่เองก็เหลียวหน้ากลับไปมองในทันทีเช่นกัน แต่สิ่งที่เธอสังเกตดูกลับเป็นท่าทีของพวกเธอทั้งสองคน
ก่อนหน้านี้จูลี่กำลังพูดคุยไปพลางมองดูอาเหิงไปพลางอยู่พอดี เธอจึงเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของอาเหิงเต็มสองตาของเธอ จากท่าทีของอาเหิงทำให้เธอมั่นใจว่าอาเหิงน่าจะรู้จักหลินยวน
ตอนนี้เมื่อมองดูปฏิกิริยาของอาเหิงและฉีอวี่เอ๋อร์อีกครั้ง เธอก็ยิ่งมั่นใจว่าทั้งสองคนน่าจะรู้จักหลินยวนด้วยกันทั้งคู่
ภายในใจจูลี่ลอบรู้สึกประหลาดใจ เทพธิดาชื่อดังในระดับอาเหิงเช่นนี้ ต่อให้เป็นนักเรียนหลิงซานธรรมดาทั่วไปก็ไม่น่าจะทำให้เธอมีท่าทีเช่นนี้ได้หรือเปล่า แล้วนี่อีกฝ่ายยังเป็นนักเรียนหลิงซานที่เรียนมาสามร้อยปีแล้วยังเรียนไม่จบอีก ทั้งสองคนรู้จักกันแน่นอน!
เธอลองถามอาเหิงไปว่า “ทำไมเหรอคะ?”
อาเหิงรีบดึงสติกลับมา เดินไปข้างหน้าต่อ “ไม่มีอะไรค่ะ คุณจูลี่รู้จักกับคนเมื่อกี้นี้เหรอคะ?”
จูลี่ส่งเสียงอืม “รู้จักค่ะ เขาเป็นพนักงานของหอการค้าตระกูลฉินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ ชื่อหลินยวน ทำไมเหรอคะ คุณก็รู้จักเขาเหรอคะ?”
อาเหิงรีบส่ายศีรษะ กล่าวว่า “เปล่าค่ะ ฉันไม่มีคนรู้จักที่เมืองปู๋เชวี่ย เพียงแต่เมื่อกี้จู่ๆ ก็มีคนโผล่มา ก็เลยตกใจน่ะค่ะ”
จูลี่ร้อง ‘โอ้’ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรับ เธอเองก็ไม่ถามอะไรมากอีก แต่ภายในใจกลับรู้สึกมั่นใจ หลินยวนกับผู้หญิงคนนี้จะต้องรู้จักกันอย่างแน่นอน
ภาพเหตุการณ์บนเรือคุนเธอยังจำได้ไม่ลืม เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการลอบโจมตี ทุกคนต่างตกอยู่ในความหวาดกลัว แต่หลินยวนคนนั้นกลับหลับตาแสร้งทำเป็นหลับ ไม่ได้มีความตื่นตระหนกใดๆ เลยแม้แต่น้อย
นักเรียนของหลิงซานที่เรียนมาสามร้อยปีก็ยังเรียนไม่จบจะสามารถใจเย็นได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?
แล้วตอนนี้ยังมีเทพธิดาชื่อดังแห่งดินแดนเซียนคนนี้ปรากฏขึ้นมาอีก เห็นๆ อยู่ว่ารู้จักหลินยวน แต่กลับแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก นี่มันหมายความว่าอย่างไร? อยากจะปิดบังอะไรเอาไว้อย่างนั้นเหรอ?
อาเหิงที่เป็นเทพธิดาระดับสูงสุดของดินแดนเซียนกลับจะช่วยหลินยวนที่ไม่มีชื่อเสียงปิดบังอะไรบางอย่าง?
หลินยวนเอ๋ยหลินยวน บนตัวคุณแอบซ่อนความลับอะไรเอาไว้อยู่กันแน่นะ?
ภายในใจเธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เธอยิ่งรู้สึกว่าความสงสัยของตนเองนั้นถูกต้อง บนตัวหลินยวนคนนี้จะต้องมีความลับอะไรบางอย่างที่คู่ควรแก่การขุดคุ้ยอยู่อย่างแน่นอน
เธอแอบสาบานกับตัวเองว่าจะต้องขุดเอาความลับของหลินยวนอันนั้นออกมาให้ได้!
ทั้งอาเหิงและจูลี่ต่างพากันเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ทั้งสองเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดไม่จา คล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
……
“ขวางเขาเอาไว้! อย่าให้เขาซี้ซี้วเดินไปไหน”
จ่าเซียวที่นั่งอยู่ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดสังเกตเห็นหลินยวนที่กำลังจะวิ่งออกไปจากถ้ำ จึงสั่งการลูกน้องทันที
ดังนั้นหลินยวนจึงถูกทหารรักษาการณ์มาขวางเอาไว้ หลินยวนที่ถูกขวางเอาไว้รีบอธิบายให้กับทางทหารรักษาการณ์ฟัง
ทางทหารรักษาการณ์เองก็แจ้งสถานการณ์ให้กับทางจ่าเซียวทราบ จ่าเซียวเพียงแต่บอกว่าทราบแล้ว เดี๋ยวจะส่งคนออกไปหาหลัวคังอัน แต่ความจริงเขากลับไม่ทำอะไรเลย
…..
และในเวลานี้หลัวคังอันที่อยู่ในเทพมหาวิญญาณก็กำลังจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองอย่างมีความสุข
ตอนนี้ เขาเริ่มจะต้องพิจารณในสิ่งที่เสวี่ยหลานบอกเล่ามาแล้วจริงๆ ดูเหมือนในอดีตผู้หญิงคนนี้คงจะถูกบังคับจริงๆ
ยังคงเป็นเพราะเหตุผลนั้น ด้วยสถานะของเสวี่ยหลานในตอนนี้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องมาไล่ตามตัวเองอย่างนี้เลย ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะชอบตัวเองจริงๆ
ฟึบ! พื้นเปิดออกช่องหนึ่ง เสวี่ยหลานที่จัดการอะไรเรียบร้อยเดินขึ้นบันไดมา เดินออกมาจากช่องพื้น
ภายในเทพมหาวิญญาณมีการออกแบบห้องน้ำสำหรับคนธรรมดาเอาไว้อยู่ ผู้หญิงจะยุ่งยากกว่าผู้ชายหน่อย หลังเสร็จกิจเรียบร้อย เสวี่ยหลานจึงลงไปจัดการตัวเองเล็กน้อย
เสวี่ยหลานที่ใบหน้าและสายตาแฝงไว้ด้วยความเขินอายเดินเข้ามา โอบคอหลัวคังอันเอาไว้อีกครั้ง เงยหน้ากล่าวออดอ้อนว่า “คังอัน ฉันเคยบอกแล้วว่าชั่วชีวิตนี้ฉันจะเป็นผู้หญิงของคุณ ไม่มีทางผิดสัญญาเด็ดขาด เพียงแต่คุณก็รู้ว่าสถานะของฉันตอนนี้เป็นยังไง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของคุณกับฉันยังไม่สามารถเปิดเผยออกไปได้ คุณทนหน่อยนะคะ ให้เวลาฉันหน่อย เอาไว้ฉันจัดการอะไรๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันจะมาหาคุณ อยู่กับคุณอย่างเปิดเผย ดีไหมคะ?”
หลัวคังอันบีบจมูกของเธอเบาๆ “ได้สิจ้ะ ตอนนี้เราแอบๆ คุยกันไปก่อน”
ภายในใจเขาเรียกได้ว่ากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีแฟนเป็นเทพธิดา เกรงว่าถ้าพูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อ อะไรถึงเรียกว่าไม่โอ้อวด? นี่สิถึงจะเรียกว่าไม่โอ้อวด
ตอนนี้เขากำลังจินตนาการถึงท่าทางของทุกคนที่พากันตกตะลึงหลังเรื่องราวเปิดเผยออกไป!
เสวี่ยหลานโล่งใจขึ้นมาทันที กล่าวว่า “กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าถูกคนเห็นเข้ามันจะไม่ดี”
หลัวคังอันมองไปรอบๆ กระทั่งตัวเขาเองก็ยังรู้สึกตกใจ นี่เขาพาเสวี่ยหลานเข้ามาถึงที่นี่ แล้วยังทำเรื่องแบบนี้อีกอย่างนั้นเหรอ?
นี่ถ้าหอการค้าตระกูลฉินรู้เรื่องนี้เข้าจะทำยังไง? เขารีบพาเสวี่ยหลานออกไปทันที
……
ภายในห้องควบคุมกล้องวงจรปิด เมื่อเห็นหลัวคังอันกับเสวี่ยหลานออกมาจากโรงเก็บเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉิน จ่าเซียวก็ยื่นมือไปเปิดกล้องวงจรปิดภายในโรงเก็บเทพมหาวิญญาณ
……………………………………………………………
