ตอนที่ 104 มันจะน่าหวาดเสียวเกินไปแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแขนข้างหนึ่งของเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินเกิดปัญหา ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองได้เห็นเมื่อครู่นี้เกิดขึ้นมาจากแขนเพียงแค่ข้างเดียว!
นี่กำลังฝันอยู่อย่างนั้นเหรอ? เมื่อกี้ตัวเองเห็นอะไร? ล้อเล่นกันแบบนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?
เจ้าตอไม้นี่เรียนมาสามร้อยปีก็ยังเรียนไม่จบอย่างนั้นเหรอ?
เจ้าตอไม้นี่หลบอยู่ในหลิงซานทำไมตั้งสามร้อยปี?
“….” ภายในหัวของหลัวคังอันที่ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกมีคำถามผุดขึ้นมาคำถามแล้วคำถามเล่า นึกภาพของนักเรียนหลิงซานที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ตอนที่อยู่ในหลิงซานไม่ออก
เขาเองก็เคยเรียนที่หลิงซานมาเหมือนกัน ย่อมต้องรู้ดีว่าในหลิงซานนั้นมีแค่การฝึกซ้อมกับการประลองนิดหน่อย อย่างมากที่สุดก็แค่เพิ่มความยากกับความดุเดือดให้มากขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น ไหนเลยจะมีการฆ่าล้างอะไรมากมายขนาดนั้นได้?
ขนาดนี้แล้วยังไม่ให้จบอย่างนั้นเหรอ?
ถ้าเรียนอยู่ในหลิงซานสามร้อยปีแล้วทำแบบนี้ได้ล่ะก็ เขาเองก็อยากไปเรียนอยู่ในหลิงซานสักสามร้อยปีเหมือนกัน!
หลัวคังอันมึนงงจริงๆ มองดูหลินยวนที่เหวี่ยงทวนไปมาด้วยมือข้างเดียว ตกตะลึงเป็นอย่างมาก มุมปากกระตุกขึ้นมาไม่หยุด
ถ้าปัญหาไม่ได้อยู่ที่หลิงซาน อย่างนั้นปัญหาก็ต้องอยู่ที่ตัวเจ้าท่อนไม้นี่ หลัวคังอันลองถามออกไปว่า “น้องหลิน ก่อนหน้านี้นายแอบซ่อนความสามารถเอาไว้เหรอ?”
หลินยวนที่กำลังเหวี่ยงทวนไปมาตอบไม่ตรงคำถาม “นับแต่นี้เป็นต้นไป ชีวิตของนายเป็นของฉัน!”
“อะไรนะ?” หลัวคังอันไม่เข้าใจความหมายของเขา
หลินยวนกล่าวซ้ำ “นับแต่นี้เป็นต้นไป ชีวิตของนายเป็นของฉัน จะรับปากไหม จะยอมรับไหม?”
อะไรวะเนี่ย ชีวิตของตัวเองจะเอาไปให้คนอื่นง่ายๆ ได้อย่างไร? หลัวคังอันตอบกลับไปอย่างคลุมเครือ “พี่น้องคนกันเองทั้งนั้น ไม่เห็นต้องแบ่งเลยว่าของใครเป็นของใคร….”
หลินยวนพลันเหลียวหน้ากลับมาจ้องมองเขา ในแววตาฉายแววดุร้าย กล่ามถามอีกครั้งหนึ่งว่า “จะยอมรับไหม?”
หลัวคังอันถูกสายตานั้นจ้องมองจนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมิได้ล้อเล่น สัมผัสได้ถึงอันตรายที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก
เขาครุ่นคิดถึงสีหน้าท่าทางที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาของอีกฝ่ายก่อนหน้านี้ สันหลังพลันเย็นวาบขึ้นมา จึงรีบตบหน้าอกพลันกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “พี่น้องกันพูดง่าย ขอเพียงน้องหลินต้องการ ชีวิตของฉันต่อไปเป็นของน้องหลิน” ท่าทางคล้ายเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างมาก
เมื่อกล่าวเช่นนี้ สายตาของหลินยวนที่จ้องมองเขาถึงได้ผละออกไป แล้วก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเขาอีก “จำคำพูดของตัวเองเอาไว้ แล้วก็จำคำพูดของฉันเอาไว้ คนที่หักหลังฉันต้องตาย!” กล่าวจบพลันเหวี่ยงทวนออกไปอย่างรวดเร็ว หลังสังหารแมงมุมสวรรค์ที่แห่กันเข้ามาทางเบื้องหน้าจนหมดแล้ว เขาก็หันกลับไปลงมือจัดการกับเทพมหาวิญญาณทั้งสามตนที่นอนกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง
ท่าทางของเขาในเวลานี้คล้ายว่ากำลังจะฉีกร่างของเทพมหาวิญญาณทั้งสามที่นอนกองอยู่บนพื้นออกเป็นชิ้นๆ
หลัวคังอันมึนงง ไม่รู้ว่าหลินยวนหมายความว่าอย่างไร กำจัดทิ้งไปแล้ว ยังจะเสียเวลามาทำเรื่องแบบนี้อีกทำไม?
เขาพบว่าตัวเองนับวันจะยิ่งไม่เข้าใจหลินยวนแล้ว
ยังไม่ทันที่เขาจะได้สติกลับมา หลินยวนก็เหวี่ยงทวนตะลุยไปข้างหน้า สังหารแมงมุมสวรรค์แล้วมุ่งไปยังจุดที่มีการต่อสู้กัน
หลัวคังอันรีบลุกขึ้นมา ไม่สนใจว่าคำพูดที่อีกฝ่ายพูดมาเหล่านี้มันหมายความว่าอย่างไร แต่เห็นชัดว่าอีกฝ่ายจะวิ่งเข้าไปสู้อีกครั้ง จึงรีบลุกไปนั่งตรงที่นั่งผู้ช่วย ไม่คิดที่จะหนีอีก มียอดฝีมือแบบนี้อยู่ เขายังจะหนีทำไม?
เขากำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะแบ่งเงินรางวัลพันล้านมุกที่ฉินอี๋สัญญาไว้ว่าจะมอบให้ก้อนนั้นอย่างไร ครุ่นคิดว่าถ้าไม่ได้จริงๆ ตัวเองเอาหนึ่งส่วน ให้หลินยวนเก้าส่วนก็ได้
เมื่อคิดมากเข้า ท่านั่งไม่ถูกต้อง กระดูกปวดร้าวขึ้นมา หลัวคังอันกัดฟัน ยื่นมือไปพยุงบั้นเอวของตัวเองเอาไว้ ภายในใจลอบด่าหลินยวนว่าไม่มีการออมมือให้สักนิดเลย ลงมือดุดันเป็นอย่างมาก หักกระดูกของเขาโดยไม่บอกไม่กล่าวกันเลยแม้แต่คำเดียว มันจะมากเกินไปแล้ว!
แต่ผ่านไปครู่หนึ่งแล้วก็ยังไม่เห็นว่ามีใครพุ่งเข้ามาอีก กลับกลายเป็นว่ามีคนอื่นกำลังต่อสู้กันอยู่ หลินยวนวิ่งเข้าไปใกล้ แทงทวนเข้าใส่แมงมุมสวรรค์จำนวนหนึ่งที่วิ่งเข้ามา ก่อนจะเห็นหอการค้าตระกูลอู๋กับหอการค้าตระกูลฉวี่กำลังพัวพันกันอยู่
ก่อนหน้านี้หลินยวนยังนึกสงสัยว่าทำไมเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉวี่ถึงไม่เข้ามา ที่แท้ก็เป็นเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลอู๋ที่ลงมือสกัดเอาไว้เพื่อช่วยเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉิน
โผละ! ทวนถูกดึงกลับมาฟาดเข้าใส่แมงมุมสวรรค์ตัวหนึ่ง เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินก็วิ่งเข้าไปเช่นเดียวกัน ร่วมมือกับเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลอู๋รุมโจมตีเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉวี่
ขุยชิวที่เป็นผู้ควบคุมเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉวี่ตกใจเป็นอย่างมาก
ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่ได้ยินเสียงต่อสู้ดังมาจากทางอื่นเลย เป็นเพราะหลินยวนจัดการเทพมหาวิญญาณสามตนนั้นได้รวดเร็วเกินไป แทบจะไม่มีการปะทะอะไรกันเลย ลงมือเพียงไม่กี่ทีก็จัดการเทพมหาวิญญาณของหอการค้าทั้งสามแห่งนั้นไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้มีการต่อสู้ที่อึกทึกครึกโครมอะไรนัก
เขาถูกหอการค้าตระกูลอู๋พัวพันเอาไว้ อยากจะแยกตัวออกไปดูสถานการณ์ว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขายังนึกว่าหอการค้าอีกสามแห่งไล่ฆ่าหอการค้าตระกูลฉินไปแล้วเสียอีก
ตอนนี้เมื่อเห็นเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินปรากฏตัว อีกทั้งยังมารุมล้อมโจมตี ตัวเขาจึงรู้สึกตกใจไม่น้อย หรือว่าหอการค้าตระกูลฉินจะจัดการหอการค้าตระกูลเมิ่ง หอการค้าตระกูลหลานและหอการค้าตระกูลเซวียนไปหมดแล้ว?
แบบนี้แล้ว หากหอการค้าตระกูลฉินจับมือกับหอการค้าตระกูลอู๋ เขายังจะไม่รู้สึกหวาดกลัวได้อย่างไร
จากนั้นพอได้ประมือ ขุยชิวก็โมโหขึ้นมาทันที ภายในใจนึกสงสัยว่าหอการค้าอีกสามแห่งผิดสัญญาวิ่งหนีไปแล้วหรือเปล่า เพราะว่าฝีมือของเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินไม่ได้ร้ายกาจอะไรเลย ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาด้วยซ้ำ อีกทั้งยังเสียแขนไปอีกข้างหนึ่งอีก ทำให้ความสามารถยิ่งห่วยแตกเข้าไปใหญ่ หากมิเป็นเพราะมีหอการค้าตระกูลอู๋คอยสอดมือเข้ามาช่วยเหลืออยู่บ่อยๆ เกรงว่าแค่โจมตีไม่กี่ทีเขาก็คงจัดการหอการค้าตระกูลฉินได้แล้ว
เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินกระจอกถึงขนาดนี้ หากหอการค้าทั้งสามแห่งนั้นร่วมมือกัน เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินจะรอดมาได้อย่างไร
หวงอวี่ที่ควบคุมเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลอู๋เองก็รู้สึกแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินจะหนีรอดออกมาได้ แต่ทันทีที่ได้เห็นเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินลงมือ เขาก็รู้สึกเหนื่อยใจเช่นเดียวกัน ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดตระกูลหนานชีถึงต้องช่วยสวะเช่นนี้ด้วย ห่วยแตกสิ้นดี มีประโยชน์อะไร? นี่มิเท่ากับกำลังถ่วงหอการค้าตระกูลอู๋หรอกหรือ!
ตอนนี้เขานับว่าเข้าใจแล้วว่าทำไมไอบัดซบหลัวคังอันคนนั้นถึงได้ตามเกาะเขาไม่ยอมปล่อย
…..
แมงมุมสวรรค์ที่อยู่เบื้องล่างกองพะเนินเหมือนภูเขา เสียงต่อสู้ที่อยู่ด้านในยังคงดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง เทพมหาวิญญาณสิบแปดตนที่ลอยอยู่บนอากาศยังคงมองดูอยู่เฉยๆ ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงมือ
เหตุผลที่พวกเขายังไม่ลงมือนั้นง่ายมาก ไม่ว่าด้านล่างจะกำลังสังหารแมงมุมสวรรค์หรือว่ากำลังต่อสู้กันเอง พวกเขาก็จะปล่อยให้ด้านล่างสูญเสียพลังไปก่อน เมื่อสูญเสียพลังกันไปพอสมควรแล้ว ยามที่ทุกคนจะเก็บกวาดก็ย่อมไม่เปลืองแรงเท่าไร
สำหรับพวกเขาแล้ว เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินไม่ได้มีความน่ากลัวเลย ในทางกลับกัน พวกเขากำลังเฝ้าระวังคนอื่นๆ อยู่ต่างหาก
โดรนวิเศษนับร้อยตัวก็กำลังบินอยู่บนอากาศ เก็บภาพทุกสิ่งทุกอย่างส่งต่อออกไปยังโลกภายนอก
…..
“ท่านประธานคะ” ไป๋หลิงหลงที่อยู่ด้านหลังเก้าอี้ยื่นมือไปดึงฉินอี๋ที่ยืนอยู่เพื่อบอกให้เธอนั่งลง การยืนอยู่ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมานั้นไม่น่าดูสักเท่าไร
ฉินอี๋ที่ได้สติกลับมาค่อยๆ นั่งลง แต่มือทั้งสองข้างที่จับอยู่บนที่พักแขนยังคงกำแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สายตาจ้องมองไปบนฉากแสง ตื่นเต้น ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
พวกโจวหม่านเชา พานชิ่ง แล้วก็ฉวี่ซานจวีที่เป็นประธานหอการค้าตระกูลฉวี่พากันขมวดคิ้วขึ้นมา
ด้านในฝูงแมงมุมสวรรค์ที่กองพะเนินเป็นภูเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คนที่อยู่ด้านนอกไม่มีใครบอกเห็น แล้วก็ไม่มีใครรู้ด้วย
แต่มีจุดหนึ่งที่ทุกคนต่างเห็นได้อย่างชัดเจน นั่นคือภายในฝูงแมงมุมสวรรค์ที่กองพะเนินเป็นภูเขายังคงมีการต่อสู้กันอยู่
การต่อสู้ยังดำเนินอยู่ นั่นแสดงให้เห็นว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินจะยังมีชีวิตรอดอยู่
พวกคนที่อยากจะให้รีบกำจัดเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินทิ้งไปเร็วๆ ต่างไม่เข้าใจ ทำไมผ่านไปนานขนาดนี้แล้วยังจัดการเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินไม่ได้อีก?
เมื่อเห็นเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลโจวกับหอการค้าตระกูลพานยังคงยืนมองการต่อสู้อยู่ โจวหม่านเชาและพานชิ่งเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเร่งเร้าใดๆ ทั้งสองต่างทราบดีว่าการตัดสินใจของเทพมหาวิญญาณที่เข้าร่วมการประมูลทั้งสองนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง รอให้คนอื่นๆ เสียหายกันไปพอสมควรแล้วค่อยลงมือ
คำสั่งที่ทางนี้มอบให้แก่เทพมหาวิญญาณทั้งสองที่เข้าร่วมการประมูลก็ไม่มีอะไรซับซ้อน กำจัดเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินย่อมเป็นเรื่องสำคัญ แต่ถ้าสามารถแอบซ่อนความสามารถเอาไว้ได้ก็ต้องพยายามแอบซ่อนเอาไว้ ไม่จำเป็นต้องเผยความสามารถออกมาโดยเปล่าประโยชน์ เพราะว่าเทพมหาวิญญาณตนหนึ่งนั้นมีมูลค่าที่สูงเป็นอย่างมาก ทันทีที่ถูกทำลาย นั่นเท่ากับเป็นความเสียหายที่ร้ายแรงอย่างมาก
หอการค้าทั้งสองแห่งต้องการเพียงแค่กำจัดหอการค้าตระกูลฉิน แต่กลับไม่มีความมั่นใจใดๆ ในการประมูล แล้วก็ไม่ได้คิดจะเอาชนะการประมูลด้วย การไม่ทำให้ตนเองต้องสูญเสียอะไรมากย่อมต้องเป็นการดีที่สุด
……
ภายในห้องทำงานของสำนักงานใหญ่หอการค้าตระกูลฉิน ฉินเต้าเปียนที่จ้องมองฉากแสงอยู่ก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากเหมือนกัน นิ้วทั้งสิบของเขากำแน่น คอยภาวนาให้ด้านล่างฝูงแมงมุมสรรค์ที่กองสูงเหมือนภูเขามีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น
หลิ่วจวินจวินที่รู้สึกตึงเครียดมาแล้วพักใหญ่เหลียวหน้ากลับไปมอง ก่อนจะเห็นว่าบนหน้าผากของฉินเต้าเปียนมีเม็ดเหงื่อผุดซึมออกมา รู้ว่าอีกฝ่ายตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ตื่นเต้นจนกระทั่งมีเหงื่อไหลซึมออกมา
เธอเข้าใจความรู้สึกของฉินเต้าเปียน เพราะการประมูลครั้งนี้เกี่ยวพันถึงการอยู่รอดของหอการค้าตระกูลฉิน แล้วจะไม่ให้เขารู้สึกวิตกกังวลได้อย่างไร?
หลิ่วจวินจวินเดินเข้ามาหาเขา ดึงฉินเต้าเปียนให้นั่งลง “ไม่ต้องกลัว ผ่อนคลายหน่อย ในฝูงแมงมุมสวรรค์ยังสู้กันอยู่เลย อย่างนั้นก็แสดงว่าเทพมหาวิญญาณของพวกเราอาจจะยังอยู่”
ฉินเต้าเปียนถอนใจออกมา “เธอคิดว่าด้วยความสามารถของหลัวคังอันคนนั้น เขาจะทนรับมือหอการค้าพวกนั้นได้นานขนาดนี้อย่างนั้นเหรอ? ที่ในนั้นยังมีการต่อสู้กันอยู่ อาจจะเป็นหอการค้าอื่นๆ ที่กำลังฉวยโอกาสหาตานแมงมุมสวรรค์ที่เป็นภารกิจด่านแรกอยู่ในนั้นหรือเปล่า?”
หลิ่วจวินจวินเองก็ทำได้เพียงปลอบใจเขา ส่วนสถานการณ์ที่แท้จริงจะเป็นอย่างไรนั้น เธอเองก็ไม่มั่นใจเช่นเดียวกัน
…..
เมืองปู๋เชวี่ยเงียบสงัดกว่าที่เคยเป็น คนจำนวนมากต่างจ้องมองฉากแสงอยู่ เทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินเกิดปัญหาขึ้นตั้งแต่เริ่มการประมูล ทำให้ประชาชนในเมืองปู๋เชวี่ยพากันรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว …….
ขุยชิวกำลังตะโกนด่าอย่างโกรธเกรี้ยว ถึงแม้นจะสู้แบบสองรุมหนึ่งก็ยังไม่เสียเปรียบ ความสามารถของเทพมหาวิญญาณของหอการค้าตระกูลฉินนั้นไม่เท่าไรจริงๆ
แต่หลัวคังอันที่นั่งอยู่ในที่นั่งผู้ช่วยกลับกำลังหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาพบว่าภายใต้การกวัดแกว่งดาบอย่างคลุ้มคลั่งของเทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉวี่ สถานการณ์ของทางนี้เรียกได้ว่าตกอยู่ในความอันตรายเป็นอย่างมาก เทพมหาวิญญาณหอการค้าตระกูลฉินถูกโจมตีจนได้รับความเสียหายหลายต่อหลายครั้ง หากเปลี่ยนเป็นคนจริงๆ ล่ะก็ อย่างน้อยก็ถูกฝันไปแล้วหลายสิบแผลแล้ว บนตัวเต็มไปด้วยรอยถูกฟันจนเหวอะไปหมด
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย! หลัวคังอันกำลังนึกสงสัยว่าภาพการต่อสู้ของหลินยวนที่ตนเองได้เห็นก่อนหน้านี้เป็นความฝันหรือเปล่า แต่เขามั่นใจว่าตนเองไม่ได้ฝันไป กระดูกที่หักยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ บทสนทนาของทั้งสองคนก่อนหน้านี้ก็ยังดังก้องอยู่ในหูอย่างแจ่มชัด ไม่มีทางใช่ความฝันแน่
แต่ความสามารถในการต่อสู้ที่หลินยวนแสดงออกมาในตอนนี้กลับไม่อาจเทียบกับก่อนหน้านี้ได้เลย แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน คล้ายไม่ใช่คนคนเดียวกันอย่างไรอย่างนั้น
คล้ายว่านี่ต่างหากถึงจะเป็นความสามารถที่นักเรียนหลิงซานที่เรียนมาสามร้อยปีก็ยังเรียนไม่จบควรจะมี
แต่ละดาบล้วนอันตราย รอดพ้นจากความตายมาได้อย่างเฉียดฉิวหลายต่อหลายครั้ง หากมิเป็นเพราะมีหอการค้าตระกูลอู๋คอยช่วยเหลือ เกรงว่าพวกเขาคงจะจบเห่ไปนานแล้ว
ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงจะต้องคิดเรื่องหลบหนีใหม่อีกครั้งแล้ว นี่มันจะน่าหวาดเสียวเกินไปแล้ว ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นมาว่า “น้องหลิน นายประเดี๋ยวก็เก่ง ประเดี๋ยวก็อ่อน นี่มันหมายความว่ายังไงละเนี่ย! อย่าบอกนะว่าก่อนหน้านี้นายแค่โชคดี? นายอย่ามาทำให้ฉันกลัวนะ ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าชีวิตสำคัญที่สุด นายต้องปลุกความฮึกเหิมให้ตัวเองหน่อยนะ อยากให้ฉันช่วยยังไง นายบอกมาได้เลย เดี๋ยวฉันช่วยคิดหาวิธีปลุกใจนายเอง!”
หลินยวนกล่าวว่า “ตั้งใจดู! เรียนรู้ แล้วก็จำซะ!”
เรียนว่าจะตายยังไงเหรอ? หลัวคังอันกลืนน้ำลาย “เรียนอะไร?”
หลินยวนกล่าว “รอบๆ ยังมีการต่อสู้อื่นๆ อยู่ไหม?”
หลัวคังอันรวบรวมสมาธิรับรู้ดู แต่ความสามารถในการรับรู้ย่อมไม่อาจเทียบหลินยวนที่รวมเป็นหนึ่งอยู่กับเทพมหาวิญญาณในขณะนี้ได้ เขาจึงลองตอบไปว่า “เหมือนจะไม่มี”
หลินยวนกล่าวว่า “ด้านนอกยังเหลือเทพมหาวิญญาณที่เข้าร่วมการประมูลอีกเท่าไร?”
หลัวคังอันนับเล็กน้อย ก่อนจะตอบไปว่า “ยังมีอีกสิบแปดตน”
หลินยวนกล่าวว่า “เป้าหมายในการเข้าร่วมการประมูลของหอการค้าตระกูลฉินคืออะไร?”
หลัวคังอันยิ้มเจื่อน พร้อมกับเอามือจับกระดูกตรงบั้นเอวที่เจ็บปวดเอาไว้ “ยังต้องถามอีกเหรอ? ก็ต้องชนะการประมูลน่ะสิ!”
“ผู้ชนะมีเพียงหนึ่ง ด้านนอกยังมีหอการค้าอีกสิบแปดแห่ง!” หลินยวนกล่าวเตือน จู่ๆ พลันกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวานและทรงพลังว่า “จำเอาไว้! ถ้าไม่สามารถฆ่าคนอย่างเปิดเผยได้ อย่างนั้นก็ต้องมีเหตุผลที่จะฆ่าคน!”
……………………………………………………………………..
