ตอนที่ 236 ผมตัดสินใจแล้ว
แต่เรื่องนี้จะให้เขาออกหน้าเองก็คงไม่ดี ถ้าเขาวิ่งไปบอกฉินอี๋ว่าจะไปตามหาดวงตาแห่งความฝันเพื่อหอการค้าตระกูลฉิน เขาจะไปในฐานะอะไรล่ะ?
จึงทำได้เพียงผลักหลัวคังอันให้เป็นคนออกหน้าต่อไป แต่ครั้งนี้นับว่าเป็นการหลอกให้หลัวคังอันไปเสี่ยงชีวิต
เมื่อเห็นหลัวคังอันถูกชักจูง มีท่าทีกระตือรือร้นอยากจะทำ หลินยวนจึงรีบฉวยโอกาสตีเหล็กตอนที่ยังร้อนอยู่ กล่าวว่า “ไปเถอะ ไปบอกท่านประธานซะ”
หลัวคังอันนั่งลงอีกครั้ง โบกมือพลางกล่าว “ไม่ต้องรีบ เอาไว้ผลการเจรจาของตระกูลหนานชีกับสภาเซียนออกมาแล้วค่อยไปก็ยังไม่สาย”
หลินยวนไม่เห็นด้วย “ไปตอนนี้เลย เวลาของพวกเรามีจำกัด ต้องเผื่อเวลาให้เพียงพอต่อการค้นหาด้วย ต้องรีบลงมือ เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ”
“เอ่อ…” หลัวคังอันอึ้งไป ต้องรีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอ? เขาครุ่นคิดูเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง “อย่างนั้นเราต้องพาคนไปด้วยเท่าไหร่?”
หลินยวน “นี่ไม่ใช่เรื่องคนเยอะหรือว่าน้อย คนที่สภาเซียนส่งไปค้นหาก็น่าจะไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แล้วผลออกมาเป็นยังไงล่ะ? คนเยอะก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องดี ถ้าคนที่ไม่รู้เรื่องมากไปก็รังแต่จะเป็นภาระ พวกเราเข้าไปกันสองคนก่อน ให้หอการค้าตระกูลฉินคอยเตรียมพร้อมสนับสนุนเราอยู่ทางนี้ก็พอ”
ถ้าเกิดเขาลงมือด้วยตนเอง การกระทำบางอย่างของเขามันไม่เหมาะจะให้ใครเห็น เขาไม่อยากให้มีคนที่ไม่น่าไว้ใจมาคอยดูอยู่ข้างๆ
ในเมื่อเขาว่ามาอย่างนี้ก็ต้องเอาตามนี้ หลัวคังอันเองก็ไม่อาจท้วงอะไรได้ หลังจากหารือกันแล้ว หลัวคังอันจึงได้แต่ต้องลุกขึ้นอีกครั้ง
เขาออกจากห้องทำงาน ตรงไปที่ห้องทำงานของฉินอี๋ ด้วยตำแหน่งของเขาในตอนนี้ การจะเข้าพบฉินอี๋ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร
หลังจากรายงานไปและได้รับอนุญาตแล้ว หลัวคังอันก็มองเข้าไปในห้องทำงานของฉินอี๋ พบว่าข้างในคนค่อนข้างเยอะทีเดียว
ฉินเต้าเปียนกับหลิ่วจวินจวินก็อยู่ด้วย กำลังหารือกับฉินอี๋เป็นการส่วนตัวเรื่องการรับมือหลังจากนี้ เพราะเรื่องบางเรื่องมันไม่สะดวกจะพูดออกไปในระหว่างการประชุม
ฉินอี๋ที่นั่งพิงโซฟาคีบบุหรี่มวนหนึ่งอยู่ในมือ ควันบุหรี่ลอยวนขึ้นมาจากบนมือ ในที่เขี่ยบุหรี่มีก้นบุหรี่อยู่หลายมวน
เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้ฉินอี๋กดดันอย่างมาก แต่ฉินเต้าเปียนก็หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยเช่นกัน พอเห็นหลัวคังอันเดินเข้ามา เขาถึงจะฝืนฉีกยิ้มออกมา “คังอัน มานั่งสิ” พร้อมผายมือเชิญนั่ง
หลิ่วจวินจวินก็ยิ้มให้หลัวคังอันเช่นกัน
หลัวคังอันเองก็ไม่เกรงใจ เลือกนั่งโซฟาตรงฝั่งของแขก
ฉินอี๋ขยี้บุหรี่ในมือ เอ่ยถามเขาตรงๆ “รองประธานหลัวมีธุระเหรอคะ?” คิ้วขมวดขึ้นมาเล็กน้อย สงสัยว่าคนคนนี้จะมาหาเพราะเรื่องของแผนกโฆษณากับปู๋เชวี่ยวีดีโออะไรนั่นอีกแล้ว ช่วงนี้คนคนนี้มาหาเธอด้วยเรื่องวุ่นวายพวกนี้อยู่เป็นประจำ สงสัยว่าครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน
หลัวคังอันนั่งยืดตัวตรง สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา สายตากวาดมองใบหน้าของทุกคน จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไปดินแดนแห่งความฝันด้วยตัวเอง ไปหาดวงตาแห่งความฝันเพื่อหอการค้าตระกูลฉินครับ!”
ทันทีที่เอ่ยคำนี้ออกไป ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ตกใจ มองหน้ากันไปมา นึกสงสัยว่าตนเองฟังผิดไปหรือเปล่า
ฉินเต้าเปียนตั้งสติ เอ่ยถามว่า “คังอัน นายจะไปหาดวงตาแห่งความฝันที่ดินแดนแห่งความฝันเหรอ?”
หลัวคังอันพยักหน้าพลางกล่าว “ท่านประธานกับท่านประธานใหญ่ดูแลแซ่หลัวเป็นอย่างดี วันนี้หอการค้าตระกูลฉินเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว ผมจะนั่งเฉยไม่สนใจไม่ได้หรอกครับ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่ดินแดนแห่งความฝันด้วยตัวเองครับ”
เขาก็เป็นคนเช่นนี้ ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไป ก็ต้องพูดเอาดีเข้าตัวสักหน่อย คำพูดสวยหรูพวกนั้นถ้าไม่พูดออกไป เกรงว่าคงจะรู้สึกผิดต่อตัวเอง ไหนๆ จะออกแรงแล้วก็ต้องเอาประโยชน์เข้าตัวหน่อย
ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่กอีกครั้ง รู้สึกเหมือนกำลังฟังคำพูดเพ้อฝัน สีหน้าเห็นได้ชัดว่ากำลังสงสัย นายเนี่ยนะ?
ฉินอี๋จ้องมองเขาอย่างจริงจัง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่ใช่พูดเพ้อฝัน จึงกล่าวด้วยความสงสัยว่า “รองประธานหลัว คุณคิดดีแล้วเหรอคะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะ”
หลัวคังอันลูบหนวดตนเอง กล่าวด้วยท่าทีที่คิดว่าตนเองสง่างาม “ผมคิดมาดีแล้ว ผมตัดสินใจแล้วครับ!”
ฉินอี๋ครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นกล่าวเตือนว่า “หอการค้าตระกูลฉินเสนอเงินรางวัลไปแล้ว ให้คนที่มีความสามารถได้มาแสดงความสามารถของเขาเอง แบบนั้นน่าจะเหมาะกว่าการที่คุณจะไปด้วยตัวเองนะคะ น้ำใจของคุณพวกเรารับไว้แล้ว แต่คุณไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงอันตรายด้วยตัวเองหรอกค่ะ”
หลัวคังอันกล่าว “เงินรางวัลสูงแค่ไหน คนที่ไปเยอะแค่ไหน ถ้ามันไม่มีประโยชน์ ต่อให้คนไปเยอะแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ แต่ผมไม่เหมือนพวกเขา ถ้าผมไป บางทีอาจจะมีความหวังในการหาดวงตาแห่งความฝันเจอมากกว่าครับ”
ทุกคนสบตากัน ฉินเต้าเปียนสนใจขึ้นมาทันที “คังอัน หมายความว่ายังไงเหรอ?”
หลัวคังอันกล่าวอย่างถ่อมตัวออกมา “อาจารย์ของผมเคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับนางพญาหนอนแห่งความฝันให้ผมฟังมาบ้างครับ อ่านหนังสือหมื่นเล่มเพื่อเดินทางหมื่นลี้ ครั้งนี้ถือเสียว่าผมไปเจอของจริงก็แล้วกันครับ”
เรื่องการหาข้ออ้างอะไรแบบนี้เป็นเรื่องถนัดของเขาจริงๆ หลินยวนเรียกได้ว่าวางใจได้อย่างเต็มที่เวลาที่ให้เขาไปทำเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงขนาดไม่จำเป็นต้องสั่งการอะไรเลยด้วยซ้ำ
สายตาของทุกคนดูตื่นเต้นขึ้นมา ฉินเต้าเปียนตื่นตัวขึ้นมาทันที เอ่ยถามอีกครั้งว่า “ได้ยินว่าอาจารย์ของนายคืออาจารย์หลงที่เป็นหนึ่งในสามอธิการบดีของหลิงซานเหรอ?”
ช่วงนี้เขาคิดจะถามเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่จนใจเพราะหาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้เลย ตอนมื้ออาหารที่คฤหาสน์ตระกูลฉินเมื่อวาน เดิมทีนั่นคือโอกาสที่จะถามแล้ว ใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นจนไม่สามารถถามได้ ในที่สุดตอนนี้ก็ได้ถามออกมาต่อหน้าแล้ว
หลัวคังอันสีหน้าเต็มไปด้วยความจนใจ ทอดถอนใจออกมา “เดิมทีผมไม่อยากจะพูดเรื่องที่ผมเป็นศิษย์ของอาจารย์หลงกับใครเลยครับ อยากจะใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบๆ แต่ปัญหาต่างๆ ที่ถาโถมเข้ามาทำให้ผมไม่อาจอยู่เงียบๆ ได้ ในการประมูลก็ถูกบีบจนไม่รู้จะทำยังไง ทำให้ประวัติความเป็นมาของตัวเองถูกคนอื่นสืบค้นจนรู้ทะลุปรุโปร่ง ดูเหมือนตอนนี้มันจะไม่ใช่ความลับอะไรอีกแล้ว ใช่ครับ อาจารย์หลงคืออาจารย์ของผมที่หลิงซานครับ”
ฉินเต้าเปียนใช้มือทั้งสองข้างถูที่ต้นขาทันที กล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ในเมื่ออาจารย์หลงเคยพูดถึงนางพญาหนอนแห่งความฝัน อาศัยความรู้ของอาจารย์หลง คิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะต้องเป็นคำชี้แนะที่มีค่ามากแน่ๆ ดูจากที่นายเสนอตัวจะไปเองแล้ว นายคงจะค่อนข้างมั่นใจสินะ”
หลัวคังอันส่ายหน้าอย่างสุขุมพลางกล่าว “ท่านประธานใหญ่ครับ พูดแบบนี้ก็คงไม่ได้ เรื่องมั่นใจไม่มั่นใจนั้นรอให้ทำสำเร็จแล้วค่อยพูดดีกว่าครับ ผมเองก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองมีความมั่นใจอะไร บอกได้เพียงว่าผมจะทำเต็มที่เพื่อหอการค้าตระกูลฉิน แต่ก็หวังว่าผลที่ออกมาจะไม่ทำให้หอการค้าตระกูลฉินต้องผิดหวังครับ” จู่ๆ คำพูดที่พูดออกมาก็เต็มไปด้วยความถ่อมตัว เขาไม่สนใจเรื่องคำพูดที่ฟังดูย้อนแย้งของตัวเอง เพียงแค่โอ้อวดตนเองได้ก็พอแล้ว
ฉินเต้าเปียนไม่ได้ใกล้ชิดกับเขามากเท่าไหร่ จึงไม่ค่อยเข้าใจนิสัยของเขา ส่วนเรื่องฉาวระหว่างหลัวคังอันกับสาวๆ หลายคนนั้น ก็อีกฝ่ายเป็นผู้ชายนี่นา ฉินเต้าเปียนไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร ขอแค่มีความสามารถที่ใช้ได้ก็พอแล้ว ดังนั้นจึงมีความหวังขึ้นมาทันที แล้วก็ค่อนข้างตื่นเต้นจริงๆ เขาหันไปมองฉินอี๋ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้…” ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นคนบริหารหอการค้าตระกูลฉินแล้ว เรื่องการตัดสินใจจึงต้องให้ลูกสาวเป็นคนตัดสินใจ
ฉินอี๋ค่อนข้างอยู่กับความเป็นจริง เธอเอ่ยถาม “รองประธานหลัว ถ้าหากคุณจะไป คุณต้องใช้อะไรบ้าง ในด้านกำลังคนต้องการอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?”
หลัวคังอัน “เรื่องที่ต้องใช้อะไรบ้าง ในตอนนี้ผมเองก็ยังบอกไม่ได้ ขอผมกลับไปคิดดูดีๆ ก่อนนะครับ ส่วนเรื่องกำลังคนไม่ต้องหรอกครับ ผมเอาผู้ช่วยไปคนเดียวก็พอแล้วครับ”
ฉินอี๋เอ่ยถาม “ต้องการผู้ช่วยแบบไหนคะ?”
หลัวคังอันกล่าว “ก็หลินยวนไงครับ เขาอยู่กับผมมานานขนาดนี้ รู้ใจผมแล้ว ผมใช้งานเขาค่อนข้างคล่องมือครับ”
“หลินยวน…” ฉินอี๋อึ้ง เธอคิดว่าอย่างน้อยเขาก็ต้องพายอดฝีมืออะไรทำนองนั้นไปสักคน แต่นี่จะพาหลินยวนไปแค่คนเดียว? จะพาหลินยวนเข้าไปในดินแดนแห่งความฝันพร้อมกับเขาเหรอ?
เรื่องนี้ทำให้เธอลำบากใจ รู้สึกลังเลเป็นอย่างมาก
แม้จะบอกว่าเป็นเพราะเรื่องลู่หงเยียนที่ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ ถึงขนาดไม่อยากเห็นหน้าหลินยวนอีก แต่ถ้ายังตัดกันไม่ขาดอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกบางอย่างมันยังมีอยู่ ไหนเลยจะบอกให้ลืมก็ลืมได้เลยล่ะ ถ้าให้หลินยวนไปดินแดนแห่งความฝัน มีความเป็นไปได้สูงที่จะต้องพบเจออันตราย ที่นั่นมันไม่เหมือนกับหอการค้าตระกูลฉินที่เธอสามารถควบคุมเรื่องต่างๆ ได้ตลอดเวลา สามารถหาโอกาสปรับเปลี่ยนเรื่องต่างๆ ได้ตลอดเวลา การที่เขาไปที่ดินแดนแห่งความฝันมันเกินกำลังที่เธอจะควบคุมได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือนั่นเท่ากับเป็นการให้หลินยวนออกไปเสี่ยงชีวิตเพื่อหอการค้าตระกูลฉิน
หลัวคังอันสังเกตดูท่าทีของเธอ ลอบเหยียดหยันอยู่ในใจ เอาหลินยวนไปด้วยแล้วยังไง? ให้คนอื่นไปได้ แต่ไม่ให้หลินยวนไปอย่างนั้นเหรอ? สองคนนี้มีอะไรกันอยู่จริงๆ ด้วย
ทันทีที่เห็นท่าทีของเธอ สีหน้าของฉินเต้าเปียนก็ดูอึมครึมลง อยากจะตะโกนใส่ลูกสาวคนนี้สักทีว่าเขาไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแล้ว มีคนรักคนอื่นแล้ว ลูกยังจะคิดอะไรอีก? ในเวลานี้หอการค้าตระกูลฉินจะล้มละลายแล้ว ยังแยกแยะไม่ได้อีกหรือว่าอะไรควรไม่ควร?
เรื่องที่ลู่หงเยียนปรากฏตัวที่โรงอีหลิว มาอาศัยอยู่กับหลินยวน ไม่อาจรอดพ้นสายตาของเขาไปได้
หลิ่วจวินจวินสังเกตสีหน้าท่าทางฉินอี๋ ลอบถอนใจเช่นเดียวกัน ไม่ทราบว่าเด็กสาวคนนี้มีเวรมีกรรมอะไรกับหลินยวน ถึงได้ตัดกันไม่ขาดเสียที
หลังจากเงียบไปสักพัก ฉินอี๋ก็กล่าวอย่างลังเล “รองประธานหลัวคะ เรื่องแบบนี้ ดูจากสภาวะของหลินยวนแล้วเกรงว่าจะไม่ดีพอจะไปเป็นผู้ช่วยของคุณนะคะ ฉันคิดว่าเลือกยอดฝีมือมาสักคนจะดีกว่า คนของทางหอการค้าตระกูลฉิน ถ้าคุณพอใจคนไหนก็เลือกได้เลยค่ะ ถ้าคิดว่าคนของทางนี้ยังไม่เหมาะสมล่ะก็ ฉันจะไปปรึกษากับตระกูลหนานชีให้ ตระกูลหนานชีน่าจะให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่”
“ไม่ครับๆๆ ” หลัวคังอันส่ายหน้าพลางโบกมือ “เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องมีสภาวะสูงหรือต่ำหรอกครับ สภาเซียนมีคนที่สภาวะสูงๆ อยู่ตั้งมากมาย แล้วผลออกมาเป็นยังไงล่ะครับ? ผมแค่ต้องการคนที่ใช้งานคล่องมือ คนที่รู้ใจกันกับผม ในสถานที่อย่างดินแดนแห่งความฝัน ความรู้ใจกันเป็นสิ่งสำคัญอย่างมาก ไม่อย่างนั้นจะเป็นการทำร้ายกันเองเปล่าๆ ท่านประธานครับ เวลาเหลือไม่มากแล้ว ผมเองก็ไม่ได้มีเวลาที่จะไปทำความสนิทสนมจนรู้ใจกันกับคนอื่นหรอกนะครับ หลินยวนที่แหละครับ เขาเป็นคนที่เหมาะที่สุดที่จะเดินทางไปกับผมในครั้งนี้ครับ”
ฉินอี๋อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไป เธอยากจะตัดสินใจได้จริงๆ คนที่มีอำนาจในการควบคุมหอการค้ากลับมาลังเลเพราะเรื่องความรักเช่นนี้
เธอเป็นเช่นนี้ จิ้นเซียวเป็นเช่นนี้ หลินยวนเองก็เป็นเช่นนี้
ฉินเต้าเปียนกล่าวเสียงทุ้ม “เสี่ยวอี๋ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ เพื่อความปลอดภัย เรื่องนี้เอาตามที่รองประธานหลัวว่ามาจะดีกว่า พ่อว่าเอาแบบนี้แหละ”
หลิ่วจวินจวินกับไป๋หลิงหลงไม่ได้พูดอะไรในเรื่องนี้ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าหลัวคังอันที่เป็นคนนอก
ฉินอี๋ไม่สนใจพ่อ เธอเอ่ยถามหลัวคังอันอีกครั้ง “เรื่องนี้ หลินยวนจะตกลงเหรอคะ? ถ้าเขาไม่ยอมไป ใครจะไปบังคับเขาได้?”
หลัวคังอันกล่าวยิ้มๆ “เรื่องนี้ท่านประธานวางใจได้เลยครับ เขาอยู่กับผมมานานขนาดนี้แล้ว อีกทั้งยังเชื่อมั่นในตัวผมมากด้วย ถ้าผมเอ่ยปาก เขาไม่มีทางปฏิเสธหรอก ก่อนจะมาที่นี่ผมก็ถามเขาไปแล้วครับ เขาตกลงจะไปกับผมครับ”
ฉินอี๋ยื่นมือไปหยิบบุหรี่อีกครั้ง เพียงแต่มือที่ล้วงหยิบบุหรี่ดูสะเปะสะปะเล็กน้อย ในที่สุดก็หยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้ที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ จุดไฟแล้วสูบเข้าไป หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมายาวๆ หลังพ่นควันบุหรี่ติดกันอยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็ส่งเสียงอืมออกมา เอ่ยว่า “ถ้าเขายอมไป ก็ทำตามที่รองประธานหลัวว่าเลยค่ะ”
“ครับ” หลัวคังอันลุกขึ้นยืน ท่าทางราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ดูมาดมั่นทะมัดทะแมงขึ้นมา “อย่างนั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปคิดอีกทีว่ายังต้องการอะไรอีก ถ้าต้องการอะไร เดี๋ยวผมจะแจ้งทางหอการค้าให้ทราบ หลังทุกอย่างลงตัวแล้วค่อยเลือกวันออกเดินทาง ท่านประธานครับ ท่านประธานใหญ่ครับ ผมไม่รบกวนแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
ฉินอี๋คีบบุหรี่อยู่ระหว่างนิ้ว สายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสับสน พยักหน้าเล็กน้อย
ฉินเต้าเปียนยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนส่งเขา
ไม่ทันที่ไป๋หลิงหลงจะได้พูดอะไร หลิ่วจวินจวินก็ชิงก้าวออกไปพลางผายมือ จะไปส่งหลัวคังอันด้วยตัวเอง
หลัวคังอันแสดงท่าทีบอกว่าไม่เป็นไร แต่สุดท้ายก็ยากจะปฏิเสธได้ หลิ่วจวินจวินจึงไปส่งหลัวคังอันแค่ถึงห้องผู้ช่วย
หลังจากที่หญิงสาวหลายคนที่นั่งทำงานอยู่ในห้องผู้ช่วยได้เห็นภาพนี้ ต่างคนต่างแอบรู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่ารองประธานหลัวจะได้รับเกียรติถึงขนาดนี้ เพราะว่าหลิ่วจวินจวินกับไป๋หลิงหลงนั้นไม่เหมือนกัน แม้ว่าเมื่อก่อนหลิ่วจวินจวินจะเป็นผู้ช่วยท่านประธาน แต่ตอนนี้เธอเลื่อนไปอยู่ในระดับที่ผู้หญิงคนอื่นๆ ต่างพากันอิจฉาแล้ว
………………………………………………………………..
