ตอนที่ 95 อยากเห็นอู๋โยวแต่งตัวเป็นสตรี
เมื่อจวินมั่วหรันได้ยินคำพูดที่ว่า ‘กระหม่อมตั้งท้อง’ ของเฟิงอู๋โยว ก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านใจแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกว่าไร้สาระยิ่งนัก
แม้เฟิงอู๋โยวมีผิวพรรณละเอียดลออ เนียนนุ่มคล้ายสตรีจริงๆ
แต่กิริยาของนางกลับไม่เข้าใกล้ความเป็นสตรีแม้แต่น้อย
ประเดี๋ยวก็เอามือกุมเป้าร้องโวยวายปวดอัณฑะ ประเดี๋ยวก็พูดชื่นชมเจ้าโลกว่ายิ่งใหญ่น่าชม คนที่ไม่ได้เข้าใกล้ความเป็นสตรีอย่างนาง หากเป็นสตรีขึ้นมาจริงๆ วันนั้นฟ้าคงได้ถล่มลงมากระมัง
จวินมั่วหรันหลุบตามองแขนขาที่อ่อนยวบยาบของเฟิงอู๋โยว เขาไม่คิดจับนางโยนทะลุเมฆลงไปและไม่คิดจะบีบคอเรียวยาวของนาง เขาทำแค่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาฉีกเสื้อผ้าที่เปื้อนอ้วกของนางทิ้ง จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นอุ้มนางและกระชับไว้ในอ้อมกอด ปล่อยให้ศีรษะนางหลับพิงแผงหน้าอกของตัวเอง
ซือมิ่งมองดูแผ่นหลังของจวินมั่วหรันจากระยะไกล พลางถอยหายใจเสียงแผ่ว “หากแม่ทัพเฟิงเป็นสตรีขึ้นมาจริงๆ ท่านใต้เท้าคงชื่นชอบเขาอย่างคลั่งไคล้เลยกระมัง”
ดวงตาของจุยเฟิงวิบไหวทันที เขาพูดขึ้นอย่างปลาบปลื้ม “ใบหน้าของแม่ทัพเฟิงงดงามไม่เป็นรองใคร หากจับแต่งกายเป็นสตรีจะต้องสวยที่สุดในปฐพีเป็นแน่”
“สวยที่สุดในปฐพีแล้วมีประโยชน์อะไร เพราะสุดท้ายเขาก็เป็นบุรุษ”
“พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ถ้าท่านใต้เท้าเกิดสนใจแม่ทัพเฟิงตอนแต่งกายเป็นสตรีขึ้นมาจริงๆ ความต้องการของท่านใต้เท้าก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย แต่สรีระโดยกำเนิดของแม่ทัพเฟิงไม่อาจสนองความต้องการของท่านใต้เท้าได้ จนตอนนั้น ท่านใต้เท้าที่เคยได้ลิ้มลองห้วงเวลาอันแสนโอชะไปแล้ว จะต้องโหยหารสชาติแบบนั้นอีก จากนั้นคงเริ่มหาสตรีคนอื่นเพื่อสนองความต้องการ ข้าเชื่อเหลือเกินว่าในอนาคตไม่ไกล ทั่วทั้งตำหนักของท่านใต้เท้าจะต้องอบอวลไปด้วยกลิ่นสาวงามชั้นเลิศเต็มไปหมดเป็นแน่!”
จุยเฟิงวิเคราะห์อย่างเป็นตุเป็นตะ ดวงตาเล็กตี่คู่นั้นแวววาวประกายขึ้นมา
ทว่าซือมิ่งกลับพูดแทรกห้วงจินตนาการอันแสนสวยของจุยเฟิงราวกับสาดน้ำเย็นใส่ “เจ้าคิดว่าแม่ทัพเฟิงจะยอมแต่งตัวเป็นสตรีหรือ เขาเป็นคนรักษาหน้าตัวเองขนาดนั้น ต่อให้เอามีดจ่อคอก็คงไม่ยอมทำตามแน่นอน”
“ก็จริง”
จุยเฟิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตั้งสติกลับมาได้
เขาลืมไปได้เยี่ยงไร แม้แม่ทัพเฟิงจะไร้อำนาจในแคว้นตงหลิน แต่นิสัยของนางเป็นคนดื้อรั้นหัวแข็งไม่ยอมใคร หากคิดจะบังคับนางคงเป็นเรื่องยากพอๆ กับหาทางขึ้นสวรรค์
จวินมั่วหรันได้ยินจุยเฟิงกับซือมิ่งที่กำลังซุบซิบกันอยู่ก็หลุดขำออกมา
แม้หน้าอกของเฟิงอู๋โยวจะใหญ่กว่าของเขาอยู่หน่อย แลดูแล้วก็แทบจะเหมือนไม้กระดาน ของนางแทบเทียบไม่ติดกับบรรดาหญิงสาวที่ขนาดหน้าอกใหญ่เท่ากับหัวคนแม้แต่น้อย
หากนางแต่งเป็นสตรีขึ้นมา อย่างน้อยคงต้องยัดอะไรสักอย่างเข้าไปที่หน้าอก
นอกจากนี้ หากนางแต่งเป็นสตรีขึ้นมา ต่อให้ใบหน้าสวยงามไร้ที่ติ แต่อากัปกิริยาก็ต้องสอดคล้องไปกับเพศวิถีด้วย
พอนึกถึงกิริยาท่าทางตลกๆ ของนางที่มักจะงุ่นง่านอยู่กับเป้ากางเกงของตัวเอง อยู่ๆ จวินมั่วหรันก็รู้สึกสนใจขึ้นมารำไร
ในเวลาเดียว เฟิงอู๋โยวที่นอนพิงแผงหน้าอกของจวินมั่วหรันอยู่ก็ถูกเสียงหัวเราะคิกคักอย่างเป็นสุขของจวินมั่วหรันปลุกจนตื่น
ต้องขอบอกเลยว่า กลิ่นเครื่องร่ำแป้งหอมอันเบาบางจากอำพันทะเลบนตัวจวินมั่วหรัน มันช่างหอมเย้ายวนยิ่งนัก เสียงหัวเราะบางแผ่วของเขาก็ช่างไพเราะเสนาะหู แต่กระนั้น ตอนนี้นางกลับรู้สึกประหนึ่งหัวใจของนางพุ่งขึ้นมาที่คอหอย นางไม่กล้าขัดจังหวะขึ้นตอนนี้
นางกลัวว่าหากตัวเองสร้างเรื่องขึ้นมาอีกและเผลอไปพูดสะกิดต่อมอารมณ์ของจวินมั่วหรันขึ้นมาอีก นางจะต้องถูกจับโยนทะลุเมฆลงไปจริงๆ เป็นแน่
เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็รู้สึกแข้งขาอ่อนขึ้นมาในบัดดล
ครั้นเหลือบมองทะลุชั้นเมฆลงไปก็พบว่า อาคารสิ่งปลูกสร้างขนาดสูงใหญ่ล้วนถูกบีบจนเล็กหดลงไปหลายเท่าอย่างถนัดตา ทำเอานางรู้สึกตัวชาวูบวาบไปทั้งตัวและทำได้แค่แนบศีรษะแกล้งตายอยู่คาอ้อมกอดของจวินมั่วหรันต่อไป
จวินมั่วหรันรู้สึกถึงลมหายใจที่ถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ของเฟิงอู๋โยวได้ แต่ก็ไม่ได้ก้มหน้ามองนาง ทว่าแววยิ้มที่มุมปากกลับดูลุ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ
เขาชื่นชอบความรู้สึกตอนกลั่นแกล้งหยอกเย้านางเหลือเกิน มันสนุกยิ่งกว่าเล่นกับหมาแมวเสียอีก
เวลาผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชา ท้องฟ้าก็ค่อยๆ ปลอดโปร่งขึ้น และแล้วจวินมั่วหรันก็พาเฟิงอู๋โยวที่จิตใจว้าวุ่นกลับมาถึงตำหนักเซ่อเจิ้งหวาง
ตอนนี้คอของเฟิงอู๋โยวเกร็งค้างจนขยับไม่ได้แล้ว ขยับเพียงนิดเดียวก็รู้สึกร้าวจนต้องกัดฟันข่ม
จวินมั่วหรันหลุบตามองเฟิงอู๋โยวที่กำลังกัดฟันกรอด น้ำเสียงหน่ายอารมณ์ดังขึ้นกระทบโสต “เจ้าช่างกล้าอาเจียนใส่ข้าแล้วยังนอนหลับหน้าตาเฉย!”
เฟิงอู๋โยวจิ๊ปากและทำท่าคล้ายจะต่อต้านเขา ทว่าจวินฝูกลับถกกระโปรงสีเขียวอ่อน เดินดุ่มๆ เข้ามาหาจวินมั่วหรัน
“ท่านพี่ ชุดคลุมด้านนอกของท่านพี่ไปไหนแล้วเจ้าคะ ไฉนจึงเปียกไปทั้งตัวแบบนี้”
จวินฝูเหลือบมองเฟิงอู๋โยวที่คอแข็งทื่อคาอ้อมกอดจวินมั่วหรันอย่างไม่สบอารมณ์ นางแทบอยากจะจับเฟิงอู๋โยวถลกหนังให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
จวินมั่วหรันยังคงสงวนท่าทีห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งไม่คิดจะสบตาจวินฝู “ไม่มีอะไร”
จวินฝูหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาพลันเอ่อคลอ สั่นไหวคล้ายใกล้จะปล่อยโฮออกมาเต็มทน
ครั้นนางเห็นจวินมั่วหรันทำท่าจะจากไปก็รีบเขาไปขวางด้านหน้าและพูดขึ้นอย่างเน้นย้ำ “ท่านพี่รู้หรือไม่ว่าผู้คนในแคว้นตงหลินพูดถึงท่านพี่ว่าเยี่ยงไร”
“พวกเขาจะพูดถึงข้าเยี่ยงไรแล้วมันเกี่ยวกับข้าตรงไหนไม่ทราบ”
“พวกเขาลือกันว่า กิจการตระกูลจวินของพวกเราที่สืบสานกันมาร่วมร้อยปีจะต้องล้มละลายด้วยมือของท่านพี่เข้าสักวัน พวกเขายังลือกันอีกว่าท่านชอบผู้ชาย เกรงว่าคงไม่อาจแบกรับภาระอันหนักอึ้งของเซ่อเจิ้งหวางได้ ยังไม่พอ พวกเขายังลือกันอีกว่าเฟิงอู๋โยวเป็นไส้ศึกที่ถูกแคว้นตงหลินส่งตัวมาเพื่อสั่นคลอนความมั่นคงของแคว้นตงหลินจากภายใน”
จวินฝูพูดด้วยน้ำเสียงหวั่นใจ มือที่กำกระโปรงอยู่มีเหงื่อกาฬแตกพลั่ก
หากจวินมั่วหรันรู้ว่าคำพูดที่นางพูดไปทั้งหมดเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา นางคงถูกลงโทษหนักเป็นแน่
แต่นางอิจฉาเฟิงอู๋โยวเหลือเกิน หากไม่ทำอะไรสักอย่าง นางจะต้องถูกไฟริษยาเผาไหม้กลืนกินอย่างแน่นอน
“เจ้าเป็นถึงน้องสาวของข้าก็ควรช่วยข้ารักษาชื่อเสียงอันดีงาม ครั้งหน้าหากมีผู้ใดพูดจาลดทอนคุณค่าของข้า เจ้าก็แค่ฆ่าทิ้ง ทำได้หรือไม่”
จวินมั่วหรันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สุขไม่ทุกข์ ฟังดูเรียบนิ่งชนิดที่หากผู้ใดได้ยินคงต้องรู้สึกเหินห่างกับเขาเป็นพันลี้
จวินฝูพยายามข่มใจ ก่อนที่ริมฝีปากแดงๆ จะเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา “ได้เจ้าค่ะ”
เฟิงอู๋โยวไม่เข้าใจว่าจวินฝูมีอะไรไม่พอใจนักหนา
แม้รูปลักษณ์ของจวินมั่วหรันจะงดงามหายาก แค่จิตใจอันวิปริตของเขาก็ไม่มีใครเหมือนเช่นกัน ลำพังแค่วิธีการที่เขาใช้ทรมานผู้คน ต่อให้ร่ายยาวสามวันสามคืนคงไม่หมด
นับว่าจวินฝูโชคดีนัก ทั้งที่พูดวิจารณ์มากมายต่อหน้าเขาแบบนี้ แต่จวินมั่วหรันก็ยังไม่โกรธ แล้วนี่ยังกล้าฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะได้รับการยอมรับจากเขาอีก
