ตอนที่ 350 สาดปัสสาวะใส่เขา
เพี้ยะ!
เสียงฝ่ามือดังก้องขึ้นในห้องขังที่ไม่กว้างนัก สะท้อนจนอื้ออึง
เมื่อเฟิงอู๋โยวเห็นว่าเขายกแขนขึ้น ก็รีบใช้กระบวนท่าอันรวดเร็วดุจสายฟ้าตรึงกำลังอีกฝ่ายโดยใช้เข่าทั้งสองข้างกดที่แผ่นอกของเขาเอาไว้ มือหนึ่งกดที่ศีรษะ อีกมือหนึ่งตบหน้าอย่างรุนแรง
“รนหาที่ตาย!” เขาถลึงตามองอย่างโกรธเคือง เส้นเลือดบริเวณลำคอปูดขึ้น
“องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินมาเยือนถึงคุกสวรรค์ยามวิกาล ไม่ใช่ว่ามาเพื่อฆ่าคนปิดปากหรอกหรือ” เท้าข้างหนึ่งของเฟิงอู๋โยวถีบเข้าที่ท้องน้อยของหยุนเฟยไป๋อย่างแรงจนร่วงลงไปที่พื้น
หยุนเฟยไป๋เห็นว่าเฟิงอู๋โยวจับได้แล้ว จึงปลดใบหน้าปลอมออก ไร้ซึ่งการปิดบังอีกตอ่ไป เขาพูดขึ้นอย่างมืดมน “เฟิงอู๋โยว ต่อให้คืนนี้เจ้าจะตะโกนร้องเรียกจนคอแตกก็ไม่มีผู้ใดมาช่วยเจ้า”
เฟิงอู๋โยวจับกระดิ่งที่อยู่ข้างหมอนเอาไว้แน่น จ้องมองหยุนเฟยไป๋ผู้ชั่วร้ายด้วยสายตาเยือกเย็น “ข้ารู้ตัวว่าตัวข้าดีเลิศ ต่อให้เจ้าอยากได้จนน้ำลายไหลก็ต้องอยู่ในครรลอง แต่ก่อนหน้าที่เจ้าจะลงมือกับข้า เจ้าควรต้องไตร่ตรองให้ดี เพียงแค่บุรุษคนเดียว ถึงกับทำลายชื่อเสียงของตนเอง มันคุ้มค่ากระนั้นหรือ อีกอย่าง ที่นี่ไม่ใช่แคว้นหยุนฉินของเจ้า เจ้ามั่นใจได้เยี่ยงไรว่าหลังจากทำร้ายข้าแล้วจะสามารถกลับออกไปได้อย่างอวัยวะครบสามสิบสอง”
“ไฉนถึงจะกลับออกไปไม่ครบสามสิบสองเล่า หากไม่เกินความคาดหมาย คืนนี้เซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นแคว้นตงหลินคงมาที่คุกสวรรค์ของศาลต้าหลี่ไม่ได้”
หยุนเฟยไป๋ยิ้มอย่างน่าสยดสยอง ดวงตาสีดำขลับกลับมาเป็นสีม่วงเข้มเหมือนปกติ ในดวงตาฉายแววมืดมนแฝงพิษสงสามส่วน ฉายแววชั่วช้าสามัญเจ็ดส่วน ชวนให้รู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นที่สุด
เมื่อเฟิงอู๋โยวได้ยินดังนั้น จิตใจว้าวุ่นทันที
นางมั่นใจในความสามารถของจวินมั่วหรัน เพียงแต่เขาป่วยเป็นโรคหลายบุคลิก ถ้าหากถูกหยุนเฟยไป๋ล่วงรู้เข้า เขาจะตกอยู่ในอันตรายแน่นอน
“เหอะ! กลัวกระนั้นหรือ”
หยุนเฟยไป๋แสยะยิ้มก่อนเอ่ยขึ้น ทันใดนั้นก็ลุกขึ้น ใช้มือหนึ่งเชิดคางของเฟิงอู๋โยวพูดอย่างเน้นคำ “เฟิงอู๋โยว ข้ากับเจ้าไม่ได้มีความแค้นฝังลึก ความเกลียดใหญ่โต ขอแค่เจ้าปรนนิบัติข้าดีๆ ต่อให้เซ่อเจิ้งหวางแห่งแคว้นตงหลินพ่ายแพ้ ข้าก็สามารถละเว้นชีวิตเจ้าได้”
มือทั้งสองข้างของเฟิงอู๋โยวกำกระดิ่งเอาไว้แน่น จ้องมองหยุนเฟยไป๋ด้วยสีหน้าหวาดระแวง “หยุนเฟยไป๋ ข้าเป็นโรคดอกหลิว เจ้าอย่าทำอะไรมั่วซั่วดีกว่า”
“ข้าเป็นใหญ่ในใต้หล้านี้ คิดว่าจะกลัวโรคดอกหลิวกระนั้นหรือ”
เฟิงอู๋โยวเม้มริมฝีปากไม่พูดจา นางคิดว่าการที่หยุนเฟยไป๋กล้ามาที่คุกสวรรค์ของศาลต้าหลี่ยามวิกาลแบบนี้ เขาทำให้คนในคุกสวรรค์สลบตั้งแต่แรกแล้ว
ด้วยเหตุนี้ กระดิ่งในมือนางจึงใช้ไม่ได้ผล
อีกอย่าง นางไม่มีกำลังภายในแม้แต่น้อย หากต้องปะทะกับหยุนเฟยไป๋จริงๆ คงเป็นแค่หนทางสู่ความตายเท่านั้น
หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน นางจำต้องประนีประนอมไปก่อน
“หยุนเฟยไป๋ เจ้ายินยอมที่จะละเว้นชีวิตข้าจริงๆ หรือ” นางเหลือกตาขึ้นมองหยุนเฟยไป๋แน่นิ่ง
“อืม”
หยุนเฟยไป๋กลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว เฟิงอู๋โยวที่งดงามเช่นนี้ เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
“จะให้ปรนนิบัติเจ้า ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่ข้าเป็นโรครักความสะอาด เจ้าจำเป็นต้องไปอาบน้ำเสียก่อน”
หยุนเฟยไป๋ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่ได้มีความอดทนมากพอที่จะเล่นละครอันน่าเบื่อเหล่านี้กับเฟิงอู๋โยว
ทว่าเฟิงอู๋โยวลุกขึ้น ฝืนดึงแขนของเขา จากนั้นดันเขาไปด้านหน้าอ่างอาบน้ำ “อาบแค่พอลวกๆ เป็นเยี่ยงไร?”
“อืม”
หยุนเฟยไป๋คิดแค่อยากกอดเฟิงอู๋โยวเร็วๆ เท่านั้น เขารีบถอดชุดบนร่างกายออกอย่างรวดเร็ว เสียงดัง ‘จ๋อม’ เกิดขึ้น ก็ก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำที่ลอยด้วยกลีบดอกไม้เต็มไปหมดแล้ว
“น้ำเย็นไป”
หยุนเฟยไป๋พูดเสียงเบาอย่างไม่พอใจ
“เจ้าอดทนหน่อย”
เฟิงอู๋โยวพูดอย่างขอไปที จากนั้นหยิบผงคัน โอสถขับเหงื่อ โอสถลมบูรพาไร้ฤทธิ์ที่ใช้สำหรับป้องกันตัวที่อยู่ใต้แขนเสื้อเทลงไปในอ่างอาบน้ำทั้งหมด ถกแขนเสื้อขึ้นและคนให้เข้ากัน
หยุนเฟยไป๋เหลือบตามองเล็กน้อย แต่เห็นเหมือนนางกำลังเล่นน้ำอยู่อย่างซื่อๆ มุมปากจึงยกขึ้นเล็กน้อย “เล่นลูกไม้อะไรอีก”
“เจ้าไม่ชอบน้ำเย็นไม่ใช่หรือ ข้าจึงเพิ่มความร้อนด้วยมือให้เจ้า”
“…”
ดวงตาสีม่วงของหยุนเฟยฉายแววงุนงงขึ้นแวบหนึ่ง เขาไม่เคยเห็นคนที่พูดจาไปเรื่อยเหมือนเฟิงอู๋โยวมาก่อน
แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เหมือนกับว่าเขาไม่รู้สึกต่อต้านการเข้าใกล้ของเฟิงอู๋โยวเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นไม่นาน อยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นเล็กน้อย จึงจงใจหาเรื่องคุย เขาเอ่ยถามนางเสียงขรึม “ลองว่ามา เจ้าจำข้าได้เยี่ยงไร”
ตอนแรกเฟิงอู๋โยวรู้ว่าจวินมั่วหรันเป็นโรคหลายบุคลิก มีความเป็นไปได้ว่าคนที่แวะมาจะเป็นอีกบุคลิกหนึ่งของเขา
จนกระทั่งนางเหลือบไปเห็นจี้แหวนหยกเก้าสวรรค์ที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวที่อยู่บนเสื้อคลุมที่ถูกเขาโยนลงไปบนพื้น นางถึงได้รู้ว่าผู้ที่มาไม่ใช่จวินมั่วหรัน
การที่ไม่สามารถมองออกว่าเป็นหยุนเฟยไป๋ได้ในแวบแรก เป็นเพราะโครงหน้าของหยุนเฟยไป๋กับจวินมั่วหรันค่อนข้างคล้ายกัน
ความสูงของเนินคิ้ว ความโด่งของจมูก ความกว้างของใบหน้าของพวกเขาสองคนแทบจะเหมือนกันไม่มีผิด
“ไฉนไม่พูด”
หยุนเฟยไป๋ลุกขึ้นทันที บีบลำคอของเฟิงอู๋โยวแน่น สีหน้าและน้ำเสียงดุดันเฉียบขาด
เฟิงอู๋โยวรีบสะกดแววอาฆาตในดวงตาลงและก้มหน้าพูดอย่างอ่อนน้อม “ความสง่างามขององค์รัชทายามแห่งแคว้นหยุนฉิน โดดเด่นเลิศล้ำในใต้หล้า หน้ากากหนังมนุษย์จะปิดบังเอาไว้ได้เยี่ยงไร”
“ดีที่เจ้ารู้เช่นนั้น”
จากนั้นหยุนเฟยไป๋จึงคลายมือออกและทำท่าจะก้าวออกจากอ่างอาบน้ำ
เมื่อเฟิงอู๋โยวเห็นเช่นนั้นจึงรีบหยิบกระโถนที่อยู่ข้างอ่างอาบน้ำขึ้นมาและสาดใส่ใบหน้าของเขา
หยุนเฟยไป๋ตกตะลึงไปเล็กน้อย ตั้งสติไม่ได้ชั่วขณะ แยกไม่ออกว่าสิ่งที่อยู่ในถังเคลือบทองฝังหยกด้านหน้าคืออะไร
เมื่อเขาตั้งสติกลับมาได้ก็หน้าเขียวแกมแดงขึ้น ถลึงตาด้วยความโกรธ โมโหจนมือข้างหนึ่งคว้ากระโถนมาแล้วปาลงไปบนพื้นอย่างแรง
“เฟิงอู๋โยว ใครมอบความกล้าให้เจ้าขนาดนี้”
