ตอนที่ 373 ร้องขอ / ตอนที่ 374 เฟิ้งอี้เสียชีวิตฉับพลัน
ตอนที่ 373 ร้องขอ
ขุนนางแห่งแคว้นตงหลินได้ยินเช่นนั้นก็ไม่พอใจยิ่งนัก
ถึงแม้ว่าพวกเขามีเรื่องทะเลาะกันภายในอยู่เป็นนิจ แต่เมื่อเจอกับการรุกรานจากคนนอกอย่างหยุนเฟยไป๋ กลับดูกลมเกลียวกันอย่างผิดปกติเห็นได้ชัด
แรกเริ่ม พระพันปีหลวงเห่อเหลียนแค่คิดว่าจะหานางกำนัลที่สามารถควบคุมได้ง่ายหน่อยเอาไว้ข้างกายของจี้มั่วอิ้นเหริน แต่กลับไม่คาดคิดเลยว่าชูชูจะเป็นคนของหยุนเฟยไป๋ ทำให้ ณ เวลานี้ นางรู้สึกเสียหน้าเป็นที่สุด
“เมื่อวานเจ้าไปที่สุสานจริงหรือ”
“ไปจริง องค์รัชทายาทแห่งแคว้นหยุนฉินบอกว่า เซ่อเจิ้งหวางรอข้าอยู่ที่สุสาน ข้าก็รีบไปอย่างดีใจ เมื่อไปถึง เซ่อเจิ้งหวางเหมือนคนหิวกระหาย รีบผลักข้านอนลงกับพื้น กระทำกับข้าท่ามกลางหุบเขาอ้างว้าง”
“เฟิงอู๋โยว เจ้าต้องเชื่อข้า ข้าไม่ได้ทำ”
จวินมั่วหรันพูดอย่างหนักแน่น ถ้ามีเรื่องอย่างที่ชูชูบรรยายจริงเกิดขึ้นจริง ร่างกายเขาต้องมีความรู้สึกบางอย่างถึงจะถูก
“ดูเจ้าเครียดนะ”
เฟิงอู๋โยวหุบยิ้ม ทั้งๆ ที่นางยังไม่ได้เค้นถามอะไร ไฉนเขาต้องเครียด
จวินมั่วหรันเห็นสีหน้าของเฟิงอู๋โยวเรียบเฉย เขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกไปเปราะหนึ่ง
ไม่คิดเลยว่าในเวลาที่สำคัญแบบนี้ ชูชูจะเล่าเรื่องบัดสีอย่างละเอียดยิบด้วยสีหน้ามีความสุข
ทำเอาคนฟังหูแดงหน้าแดงไปตามๆ กัน จนต้องก้มหน้ามองรองเท้าตัวเอง
จวินมั่วหรันโกรธจัด
เขารีบสาวเท้าก้าวไปอยู่ต่อหน้าชูชู ในมือถือน้ำยาสลายกระดูก มองที่ใบหน้าสะอาดหมดจดของนาง แล้วเทน้ำนั้นราดลงหัว
ซ่า!
ชั่วพริบตา ร่างกายชูชูก็ละลายกลายเป็นของเหลวต่อหน้าผู้คน แม้แต่เสื้อผ้าก็ถูกกัดกร่อนย่อยสลายไปจนหมด
“บังอาจแตะต้องผู้หญิงของข้า ต้องตายสถายเดียว”
เฟิงอู๋โยวเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
หากจวินมั่วหรันรู้ว่าตัวเองเคยขืนใจเขา เขาจะโมโหและคงทำเช่นนี้กับนางเหมือนกันกระมัง
เวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงก็มีเสียงถอนหายใจดังต่อเนื่อง
ทุกคนไม่ได้เห็นจวินมั่วหรันในสภาพมือเปื้อนเลือดแบบนี้มานานแล้ว ณ ตอนนี้ ทุกคนต่างก็กลัวกันไปหมด
แม้แต่พระพันปีหลวงเห่อเหลียนก็ยังต้องถอดดใจ นางตรัสด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ตอนนี้ทุกอย่างก็กระจ่างแล้ว ทั้งเรื่องการฆาตกรรมในวังหลวง ทั้งเรื่องการวางยาพิษ ว่าไม่เกี่ยวข้องกับเฟิงอู๋โยว ส่วนเรื่องที่เฟิงอู๋โยวก่อเรื่องที่ตำหนักคุนหนิง ครั้งนี้ข้าจะไม่เอาความ แต่หากมีครั้งหน้าข้าจะไม่ละเว้น”
ถึงแม้หยุนเฟยไป๋จะเป็นผู้ก่อเหตุทั้งสองเรื่อง แต่แคว้นหยุนฉินเป็นแคว้นที่แข็งแกร่ง หากผิดใจกับแคว้นหยุนฉินขึ้นมา คงจะไม่เป็นผลดีต่อแคว้นตงหลินแน่นอน
ทุกคนต่างก็รู้ดี ต้องอดทน รอให้คลื่นลมสงบ
อีกอย่าง หยุนเฟยไป๋ก็ยังไม่ได้รับผลประโยชน์อะไร
ตั้งแต่ถูกจวินมั่วหรันทำร้ายเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปหลายชั่วยามแล้ว แต่อาการของเขาก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่
ถ้ารักษาไม่ดี ท่อนล่างของหยุนเฟยไป๋อาจจะพิการใช้งานไม่ได้ตลอดไป
“วุ่นวายกันมาเกือบครึ่งค่อนวันแล้ว ทุกท่านก็คงเหนื่อยกันแล้ว แยกย้ายกันได้แล้ว”
พระพันปีหลวงเห่อเหลียนโบกมือ ขณะกำลังจะลุกขึ้น เฟิงอู๋โยวกลับไม่ยอมจากไป
“พระพันปีหลวงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมถูกคุมขังอยู่ในคุกสวรรค์แบบไม่รู้สาเหตุ ไม่ได้รับความยุติธรรม แบบนี้ไม่ควรมีสิ่งใดเพื่อชดเชยให้กระหม่อมกระนั้นหรือ” เฟิงอู๋โยวพูดอย่างมาดมั่น
พระพันปีหลวงเห่อเหลียนสีหน้าเคร่งขรึม ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงอู๋โยว พระพักตร์ของนางจะเป็นแผลรูโหว่จากฝีมือจงเซิ้งได้เยี่ยงไร
พอนึกถึงเรื่องนี้ พระพันปีหลวงเห่อเหลียนยิ่งขุ่นเคืองยากที่จะระบาย
แต่ทว่า เมื่อเห็นคราบน้ำยาสลายกระดูกที่พื้นห้องโถง นางก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกตัว จึงได้แต่ตรัสถามเฟิงอู๋โยวอย่างเกรงใจ “แล้วเจ้าอยากได้สิ่งใด”
เฟิงอู๋โยวกำลังจะอ้าปากขออย่างโลภมาก แต่กลับถูกจวินมั่วหรันชิงเอ่ยก่อน “เฟิงอู๋โยวได้รับความไม่ยุติธรรมอย่างหนัก จำต้องปลอบใจนางมากหน่อย เช่นนั้นขอให้มอบเฟิงอู๋โยวให้กระหม่อม กระหม่อมยินดีที่จะใช้ทั้งชีวิตชดเชยให้นาง”
“อะไรนะ?”
เฟิงอู๋โยวรีบกลืนน้ำลายลงคอกระวนกระวายใจ หัวใจเต้นแรง อาการวิงเวียนเริ่มหนักขึ้น
ตอนที่ 374 เฟิ้งอี้เสียชีวิตฉับพลัน
จวินมั่วหรันนึกว่าเฟิงอู๋โยวฟังไม่ถนัด ริมฝีปากบางขยับ พูดกับนางอย่างหนักแน่นว่า “เจ้ายินดีจะอภิเษกสมรสกับข้าหรือไม่”
เฟิงอู๋โยวยังไม่ทันตอบ ผู้คนที่อยู่รายรอบก็รีบห้ามปราม
“จะเป็นไปได้เยี่ยงไร การอภิเษกสมรสเป็นเรื่องของบุรุษกับสตรี แล้วบุรุษสองคนจะอภิเษกสมรสกันได้เยี่ยงไร” พระพันปีหลวงเห่อเหลียนตรัสขึ้น
“ข้าเห็นด้วย”
แรกเริ่ม จี้มั่วอิ้นเหรินคิดว่าหากเฟิงอู๋โยวกับจวินมั่วหรันสองคนลงเอยด้วยกันได้ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี
แต่เมื่อเวลายิ่งผ่านไปนานวัน ความรู้สึกที่เขามีต่อเฟิงอู๋โยวก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
“หม่อมฉันเห็นด้วย” ฟู่เย่เฉินแสดงท่าทีของตัวเองออกมา
ถึงแม้ว่าเฟิงอู๋โยวจะไม่ชอบเขา แต่เขาก็อยากจะลองดูสักตั้ง
ไป๋หลี่เหอเจ๋อพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แม่ทัพเฟิงกับเซ่อเจิ้งหวางไม่มีทางที่จะอภิเษกสมรสกันได้ ดวงทั้งสองไม่สมพงษ์กัน หากอภิเษกสมรสจริง กลัวว่าจะนำมาซึ่งหายนะ”
เป่ยถางหลงถิงพยักหน้าเห็นด้วย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฟิงอู๋โยวเป็นสตรี คิดเพียงว่าอยากให้นางเหมือนชายชาตรีทั่วไป อภิเษกสมรส มีลูกสุขภาพแข็งแรง
จวินมั่วหรันไม่แยแสต่อสิ่งที่ได้ยิน มองมายังเฟิงอู๋โยวอย่างแน่วแน่ พูดทีละคำทีละประโยคกับนาง “ยินยอมหรือไม่ ถ้าเจ้าไม่ยินยอม เดี๋ยวคืนนี้ข้าค่อยถามเจ้าใหม่”
เฟิงอู๋โยวพยักหน้าหงึก ก่อนส่ายหน้าตามหลัง
นางก็อยากอภิเษกสมรสกับเขา
แต่นางยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเป็นภรรยาของเขา ในใจจึงเริ่มเกิดความสับสน
“ข้า…”
เฟิงอู๋โยวไม่อยากจะให้จวินมั่วหรันขายหน้าต่อหน้าผู้คน ขณะกำลังจะตัดสินใจตอบรับ แต่อยู่ๆ ก็มีนายทหารสองนายวิ่งตาตื่นเข้ามายังห้องโถง รีบพูดรายงาน “แย่แล้ว บุตรของแม่ทัพอาวุโสเฟิ่งแห่งแคว้นเป่ยหลี นามว่าเฟิ่งอี้ สิ้นลมอย่างไม่ทราบสาเหตุ”
“เจ้าว่าอะไรนะ”
เฟิงอู๋โยวตกใจและรีบก้าวเท้าไปด้านหน้า สองมือจับที่ไหล่ของทหารแน่น น้ำเสียงสั่นสะท้าน
นายทหารตกใจกลัวสีหน้าท่าทางความตื่นตระหนกของเฟิงอู๋โยวจนไม่กล้าหายใจ ได้แต่พูดซ้ำอีกรอบแบบตะกุกตะกัก
เวลาเดียวกัน หยุนเฟ่ยไป๋ก็ถูกองครักษ์พกดาบสี่นายลากขึ้นมายังห้องโถงของศาลต้าหลี่
สีหน้าดำทะมึน นัยน์ตาสีม่วงแฝงด้วยแววโกรธเกรี้ยว “เฟิงอี้กลัวความผิดจึงฆ่าตัวตาย ก่อนตายเขาได้ยอมรับกับข้าว่าตราพยัคฆ์แห่งแคว้นหยุนฉินได้มอบให้กับเฟิงอู๋โยวแล้ว วันนี้ถ้าพวกเจ้าไม่ส่งมอบตราพยัคฆ์แห่งแคว้นหยุนฉินมา ก็อย่าหาว่าข้าไม่เห็นแก่หน้า ทำลายหนังสือพักรบด้วยมือข้าเอง”
หยุนเฟยไป๋พูดออกมาเช่นนี้ ทำให้คนที่อยู่ในศาลต้าหลี่ต่างเกิดความกลัวความหวาดระแวงขึ้นมา
ขุนนางจิ้นทนไม่ไหว เขาล้มโต๊ะแล้วลุกขึ้น
เขาชี้นิ้วมายังปลายจมูกของเฟิงอู๋โยว พูดกระแทกใส่นาง “พูดมา เจ้าเป็นไส้ศึกที่แคว้นเป่ยหลีส่งมาหรือไม่”
ขุนนางหรงชินพูดเสริมต่อ “รีบมอบตราพยัคฆ์แห่งแคว้นหยุนฉินมาเดี๋ยวนี้”
จวินมั่วหรันกวาดตามองขุนนางจิ้นอย่างไม่พอใจ แค่สะบัดมือก็ทำให้เขาถอยห่างออกไปเป็นสิบเมตร
เขารีบโอบเฟิงอู๋โยวที่ยังตั้งสติไม่ได้จากการได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเฟิ้งอี้ไว้แน่น “พี่ของเจ้าก็เป็นเพื่อนพี่ของข้า อย่าได้กังวล เขาจะไม่เป็นไร”
ในที่สุด เฟิงอู๋โยวที่จิตใจกำลังฟุ้งซ่านก็ตั้งสติกลับมาได้ นางมองหน้าจวินมั่วหรันอย่างสับสน ก่อนพูดเสียงเบา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“การที่เฟิ่งอี้แอบขโมยตราพยัคฆ์แห่งแคว้นหยุนฉิน เกี่ยวพันถึงผลประโยชน์ของหลายฝ่าย จะต้องตายอย่างแน่นอน เมื่อคืนกลางดึกหลังจากเฟิ่งจือหลินเข้าเยี่ยมที่คุกสวรรค์ของศาลต้าหลี่ ก็ได้แอบรับตัวพาเฟิงอี้หนีออกมา ตอนนั้นเจ้ายังนอนหลับสนิทอยู่และหยุนเฟยไป๋ยังไม่ได้บุกเข้าไปในคุกสวรรค์”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ข้าก็ว่าปกติท่านพี่ข้าเป็นคนรอบคอบ เป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกับผู้ต้องขังทั่วไปในคุกสวรรค์แห่งศาลต้าหลี่ ไม่มีทางถูกหยุนเฟยไป๋หลอกได้ง่ายๆ แน่นอน
ดูเหมือนว่า ก่อนที่เฟยหยุนไป๋จะบุกเข้าไปยังคุกสวรรค์ศาลต้าหลี่ เฟิงอี้ก็ถูกคนของจวินมั่วหรัน พาเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว
