118 พิชิตปลาหมึกบิน
หลังหลีกเลี่ยงการสกัดกั้นของสกายสควิดมาได้ ฉันก็กระโดดลงจากเรือเดี่ยวร่อนลงบนดาดฟ้าเรือ
จากนั้นไม่นาน ริโนกิสก็ชนเรือเดี่ยวเข้ากับราวโลหะเพื่อบังคับให้หยุดกะทันหัน และลงมา
ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยให้หนีไป แต่ก็คิดว่าถ้ายอมถอยกลับไปหลังจากโดน「คิเคน・เสียงอสนีบาต」ระเบิดขาไปก่อนหน้านี้ ฉันอาจจะยอมปล่อยไปก็ได้
หากมันรู้ว่าจะได้รับบาดเจ็บจากการเข้าโจมตีเรือเหาะ ก็จะไม่กล้าโจมตีอีกในอนาคต
เพราะมันอ่อนแอกว่าที่ฉันคิดไว้ ฉันจึงสูญเสียแรงใจไปแล้ว
ยังไงก็ตาม――ดูเหมือนจะได้ผลตรงกันข้าม
ขาที่รัดเรืออยู่เริ่มค่อย ๆ ขยับบีบแน่นขึ้น
ดวงตาสีดำขนาดยักษ์จับจ้องมาที่ฉันที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า ดังนั้นฉันเดาว่ามันต้องรู้ว่าเป็นฉันที่โจมตีใส่
มันต้องอารมณ์เสียมากแน่ ๆ ที่ขาขาดไป
“คุณห、ลิลลี่！ ฉันต้องทำอะไร！？”
อืม
“รีบไปช่วยคนที่ห้อยอยู่ซะ ฉันจะจัดการกับปลาหมึกเอง ไม่ต้องสนใจ ระหว่างไปช่วยก็ผูกสายชูชีพให้ตัวเองด้วย”
สกายสควิดเห็นฉันเป็นเป้าหมาย
หากมันมุ่งการโจมตีมาที่ฉันคนเดียว ที่เหลือก็ไม่เป็นปัญหา
ถ้าปล่อยให้มันโจมตีมั่วไปหมดอาจทำให้เรือเสียหายร้ายแรงจนคนที่ห้อยอยู่เป็นอันตรายได้
“เข้าใจแล้ว！”
ซ้า
แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่บนดาดฟ้าเรือ แม้ว่าฉันจะสู้รุนแรงไปสักหน่อยก็คงจะไม่มีใครบ่น
“――มาสิ”
ฉันไม่คิดว่ามันจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด แต่ท่าทียั่วยุน่าจะถ่ายทอดไปถึง
สกายสควิดยกขาใหญ่ขึ้นเหนือหัว อีกสามใกล้เข้ามาจากด้านหลัง หนึ่งในนั้นเหมือนมีอะไรอยู่ มันคว้ากล่องไม้ขนาดใหญ่ยกขึ้นสูง
อุมุ แม้ว่าจะอ่อนแอ แต่ก็เห็นได้ชัดว่ารู้จักใช้หัวในการโจมตีเหมือนกัน โดยเฉพาะการใช้เครื่องมือ สติปัญญาอาจสูงเกินคาด ……ฉันจะทำให้แน่ใจว่าจะจัดการกล่องไม้แบบเบา ๆ แล้วกัน ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน ฉันมาที่นี่เพื่อหาเงินไม่อยากต้องไปชดใช้ค่าเสียหาย
แต่ยังไงก็ช่างเถอะ
มาเล่นกันเถอะจนกว่าริโนกิสจะช่วยคนที่ห้อยอยู่เสร็จ
สกายฟิช
ว่ากันว่าเป็นหนึ่งในรูปแบบวิวัฒนาการของสัตว์ทะเล ซึ่งเป็นหนึ่งในอิทธิพลของ 「วิเครันด้า ผู้ฉีกแผ่นดิน」 ซึ่งบดขยี้ทวีปที่ฝังอยู่ในทะเล และสร้างเกาะลอยฟ้ามากมาย
กลายเป็นปลาที่ท่องไปบนท้องฟ้าอย่างแท้จริง
ว่ากันว่าแม้สุดท้ายจะได้กลับคืนสู่ทะเล แต่ก็ยังแหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าตลอดไป ว่ากันตามตรงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้ว่าคือตัวอะไรกันแน่ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนจะว่ายอยู่บนท้องฟ้า โดยเข้าใจผิดคิดว่าเป็นทะเล
ขนาดมีหลากหลาย และไม่เหมือนกันในแต่ละสายพันธุ์
มีทั้งขนาดตัวที่ใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อ เช่นเดียวกับสกายฟิชในครั้งนี้ และยังมีขนาดเท่าปลาทะเลทั่วไปที่หลายคนคุ้นเคย
ตัวอย่างที่โด่งดังคือ การมีอยู่ของ「โมโม・ลี」วาฬบินได้ขนาดยักษ์ที่มีขนาดประมาณเกาะลอยฟ้าขนาดใหญ่
「โมโม・ลี ผู้กลืนกินแสงสว่าง」
การได้เห็นเงาของวาฬยักษ์แหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าจนบดบังแสงอาทิตย์ ผู้คนในอดีตจึงเรียกอย่างหวาดกลัวว่า「ผู้กลืนกินแสงสว่าง」
มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยว่า「โมโม・ลี」แหวกว่ายอยู่ในทะเลแห่งท้องฟ้ามาหลายร้อยปีแล้ว
ลักษณะที่สง่างามของมันถูกกล่าวขานกันว่าเป็นอวตารของพระเจ้า ผู้ส่งสารของพระเจ้า และว่ากันว่าได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความเชื่อด้วย
ตอนนี้ก็ยังมีชีวิตและสบายดี เป็นวาฬที่แหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้าทั่วทุกมุมโลก ดูเหมือนว่าทุก ๆ สองสามปีจะสามารถพบเห็นได้ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน
ชาติที่แล้วเหมือนจะเคยเห็นมาก่อน แต่ชาตินี้ยังไม่เคย
ม๊า พูดสั้น ๆ สกายฟิชเป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถเข้าใจได้จริง ๆ
ฉันหลีกเลี่ยงและยอมรับการโจมตีของสกายสควิดเป็นครั้งคราว
ฉันป้องกันด้วยมือข้างเดียวหากว่าสิ่งของมีแนวโน้มจะชนดาดฟ้า และจัดการกับพวกมันเพื่อไม่ให้เป็นภาระกับเรือเหาะให้มากที่สุด
ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ ยกเว้นร่างกายที่เลอะเมือกที่มีกลิ่นคาวและเหนียวหนืดจนเยิ้มไปหมดทั้งตัว
ในบางครั้ง ฉันก็หยิบสิ่งของขึ้นมาและขว้างใส่ดวงตาสีดำที่จ้องมองมาจากนอกเรือเหาะเพื่อดึงดูดความสนใจ
ฉันรู้สึกเหมือนความโกรธของมันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในดวงตาของที่มองไม่เห็นอารมณ์
นอกจากจะล่าเหยื่อไม่ได้แล้ว ในทางกลับกันก็ยังไม่สามารถละสายตาจากตัวยุ่งที่เข้ามาวุ่นวายตรงหน้าได้
เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้
ในเวลาเดียวกัน ริโนกิสที่สามารถเคลื่อนไหวได้ค่อนข้างอิสระ ก็รวบรวมคนที่ถูกห้อยขึ้นมาและผลักพวกเขาเข้าไปในห้องโดยสารที่เปิดอยู่อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ระวังปลาหมึกไปด้วย
“――ลิลลี่！ ทางนี้เสร็จแล้ว！”
โอะ เก็บของเสร็จแล้วเหรอ
งั้นละครก็ได้เวลาจบลงเท่านี้
“ถ้าอะไร ๆ เรียบร้อยแล้ว ผูกสายชูชีพเข้ากับไม้หนัก ๆ ที่ดูเหมือนจะใช้เป็นหอกได้ที！”
“เอ๊ะ……อะ เข้าใจแล้ว！”
ฉันไม่รู้ว่าเธอเข้าใจเรื่องที่ฉันตั้งใจจะสื่อไหม แต่ริโนกิสก็เริ่มเคลื่อนไหวตามคำสั่ง
ในขณะเดียวกัน ฉันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป และฉันก็ระเบิดขาปลาหมึกที่กำลังโจมตีด้วย「เทคนิคทำลายล้าง」 ทุกครั้งที่มีเสียงกระทบกันดังต่อเนื่อง สกายสควิดก็เสียขาไปตามนั้น
กิกิกิกิ
ฉันไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงกรีดร้องของสกายสควิด หรือเป็นเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเรือเหาะกันแน่
ดวงตาสีดำของปลาหมึกกรอกไปมาเล็กน้อยกับปรากฎการณ์ที่อธิบายไม่ได้ว่าทำไมขาของมันถึงขาดออกหลังสัมผัสเข้ากับฉัน
――จากความตื่นตระหนกกลายเป็นความกลัว อารมณ์ของมันเปลี่ยนไปแล้วอย่างแน่นอน
“ไม่ได้น๊า”
ก่อนที่สกายสควิดจะทันเริ่มว่ายหนี ฉันก็ปิดระยะทางด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว และร่อนอยู่ตรงเหนือหัวของปลาหมึกเพื่อเข้าประจำตำแหน่ง
“โม๊ว จะหนีไม่ได้นะคะ”
ถ้าคิดจะหนีล่ะก็ ควรจะหนีไปตั้งแต่แรก
แต่ว่า ฉันก็ไม่รังเกียจที่ทำพลาดหรอกนะ
ฉันฉาบ「คิภายใน」ที่เท้าแล้วเสริม「คิหนัก」ลงไป
สกายสควิดตัวนี้เป็นเพียงชิ้นส่วนคุณภาพต่ำ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้เทคนิคใด ๆ ถ้าเผลอไปทำลายหินเวทมนตร์คงกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก และอาจจะต้องเอาร่างกายไปขายด้วย ดังนั้นต้องรักษาสภาพเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ใช่ เพียงแค่เตะลงไปที่ดาดฟ้า
อาจจะไม่ได้ผลดีกับร่างกายที่อ่อนนุ่ม แต่ก็ไม่สำคัญ
――ฉันเตะปลาหมึกที่ค่อนข้างยืดหยุ่นลงไปฟาดกับดาดฟ้า
“แทงเลย！”
โดยที่ไม่จำเป็นต้องให้ฉันซึ่งยังคงลอยอยู่กลางอากาศในท่าเตะพูดซ้ำ ริโนกิสแทงแท่งโลหะที่โดนงอเพื่อผูกสายชูชีพลึกเข้าไปในดวงตาของปลาหมึก
ดีล่ะ เท่านี้ก็จบแล้ว
……….
น่าเบื่อ
ครั้งหน้า ฉันอยากจะจัดการกับสัตว์อสูรที่เหนียวกว่านี้อีกสักหน่อย
