ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 14
ประตูห้องน้ำเปิดเอง เสียงดัง “ปั้ง” และซอกประตูก็ขยายออกอย่างช้า ๆ มองเห็นเงาร่างหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่ด้านในเซี่ยฉวนดีใจมากเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ และกำลังจะคว้าคน ๆ นั้นออกมาด้วยมือเดียว แต่กลับเห็นหัวสีดำโผล่ออกมาอย่างช้า ๆ
“นายน้อยหรอกรึ?” มือของเซี่ยฉวนหดกลับไป ตามองไปที่นายน้อยนายน้อยเซี่ยหลินด้วยความประหลาดใจ
เซี่ยหลินเป็นน้องชายชายฝาแฝดของเซี่ยหว่านเอ๋อร์
ตอนที่เขายังเด็กเซี่ยหลินเคยมีไข้สูงเมื่อ หลังจากที่เขาหายดีแล้ว ทักษะทางความคิดวิเคราะห์ของเขาค่อนข้างต่ำ แม้ว่าจะพบหมอหลายคนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้แต่หมอหลวงก็บอกว่า ทักษะทางความคิดวิเคราะห์ของเขายังคงอยู่ที่อายุประมาณแปดขวบ
“เจ้าหมาเซี่ยฉวน เจ้าแอบดู แม้แต่นายน้อยที่นั่งยอง ๆ อยู่ในห้องส้วมเลยรึ? ข้าจะบอกท่านพ่อ ออกไป!” เซี่ยหลินโกรธ และโยนกระดาษฟางกองหนึ่งออกมาลงที่ใบหน้าของเซี่ยฉวน
“นายน้อย ข้าขออภัย เป็นความผิดของข้ารับใช้ คิดว่ามีแมวป่าอยู่ข้างใน!” เซี่ยฉวนรู้ว่าอารมณ์ของนายน้อยนั้นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ดังนั้นเขาจึงยอมรับผิดทันทีและปิดประตูห้องน้ำ
อย่างไรก็ตาม ในใจก็มีความสงสัยว่า ทำไมนายน้อยจึงมาเข้าส้วมที่นี่?
จื่ออานก็ประหลาดใจเช่นกัน ตอนที่เธอผลักเฉินเอ้อร์ เข้าไป ห้องส้วมก็ว่างเปล่า นายน้อยเซี่ยหลินเข้ามาเมื่อไหร่กัน?
เซี่ยหลินอยู่ข้างใน แล้วเฉินเอ้อร์ล่ะ?
“ออกไปจากที่นี่ ออกไป อย่ามาแอบมองดูข้า!” เซี่ยหลินตะโกนอยู่ข้างใน และผายลมเสียงดัง
เซี่ยฉวนบีบจมูกของเขาและยกมือขึ้น พร้อมส่งสัญญาณมือรีบออกไปกับพรรคพวก
ไม่นาน ชุ่ยหยูก็จากไปพร้อมกับผู้คนจากหมู่บ้านผ้าไหม
จื่ออานดูที่ห้องส้วม แล้วรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อคุยกับชู่อวี่ “นี่มันกระจัดกระจายเกินไป เจ้าไปต้มน้ำเดือดมาให้แม่ข้าฝานชาไป”
ใบหน้าของชู่อวี่ซีดเล็กน้อย โดยปกติแล้วนางไม่กล้าละเลยคำสั่งของจื่ออาน ด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดี นางจึงไป
จื่ออานรอให้แน่ใจว่าทุกคนได้ออกไปแล้ว ก่อนที่จะเดินไปที่ส้วม
เธอเคาะประตูเบา ๆ “นายน้อยหลิน เจ้ายังอยู่ไหม”
เซี่ยหลินถามด้วยน้ำเสียงทื่อ “พี่สาว พวกคนเลวหายไปหมดแล้วหรือ?”
“ไปแล้วล่ะ!” จื่ออานพูดเบา ๆ
เซี่ยหลินเปิดประตู จื่ออานมองเข้าไป เฉินเอ้อร์ซ่อนตัวอยู่ในมุม มีอาการสั่นเทา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวทีเดียว
ตามความทรงจำของเจ้าของเดิม จื่ออานรู้ว่าเซี่ยหลินเป็นเด็กปัญญาอ่อน แต่เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าของเดิม
“นายน้อย ทำไมเจ้าถึงมาเข้าห้องน้ำที่นี่ได้ล่ะ?” จื่ออานประคองเขาออกมา และปัดฝุ่นออกจากร่างกายของเขา
เซี่นหลินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “เมื่อข้าเห็นเซี่ยฉวนพาคนมามากมาย ข้ารู้ว่ามันต้องเป็นปัญหาสำหรับพี่สาวของข้า ซึ่งก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน
จื่ออานรู้ว่า เซี่ยฉวนคนนี้มารังควานเจ้าของดั้งเดิมไม่ใช่วัน หรือสองวัน เขาอาจได้รับคำสั่งจากหลิงหลงฟูเหริน แต่เด็กชายโง่ ๆ อย่างเซี่ยหลินกลับมีความคิดที่จะปกป้องพี่สาวของเขา
หลังจากที่จื่ออานผ่านเข้ามา ความทรงจำของเจ้าของเดิมในใจก็ชัดเจนขึ้น ความอบอุ่นและความเย็นของจวนแห่งนี้ก็หยดลงที่ดวงใจ เมื่อเห็นความใจดีของเด็กโง่คนนี้ จื่ออานก็อดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้
“ใช่สิ แล้วนายน้อย รู้จักคนในห้องน้ำเมื่อครู่ไหม?” จื่ออานถาม
“เฉินเอ้อร์!” เซี่ยหลินชี้ไปที่เฉินเอ้อร์ และพูดอย่างมีชัย
เฉินเอ้อร์เดินออกไปอย่างสั่นสะท้าน มองไปรอบ ๆ อย่างลุกลี้ลุกลน จากนั้นจึงลดเสียงลงแล้วถามว่า “เกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้น?”
จื่ออานพูดกับเซี่ยหลิน “นายน้อยกลับไปก่อน อย่าบอกใครเรื่องเฉินเอ้อร์นะ แม้แต่แม่ของเจ้าก็ไม่สามารถบอกได้ ไม่เช่นนั้นเซี่ยฉวนจะเข้ามารังแกพี่สาวอีก”
เซี่ยหลินทุบหน้าอกของเขาและสัญญาว่า “ไม่ต้องกังวลพี่สาว ข้าจะไม่บอกใคร และจะไม่ปล่อยให้ใครรังแกพี่สาวด้วย”
หลังจากส่งเซี่ยหลินออกไป จื่ออานก็คว้าคอเสื้อของเฉนเอ้อร์ และลากเขาเข้าไปในห้อง
เฉินเอ้อร์จับหัวที่เจ็บปวดของเขา แต่ก็ยังสับสนอยู่เล็กน้อย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น เจ้าบอกว่าข้าถูกโยนลงบนเตียงของท่านหยวนซื่อ ใครกันที่กล้าทำเช่นนี้?”
จื่ออานมองดูเขา จากจากความเย่อหยิ่งในคำพูดของเขาที่ได้ฟัง ตัวตนของเขาในจวนแห่งนี้นั้นแตกต่างออกไป
“ความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับหลิงหลงฟูเหรินคืออะไร ทำไมนางถึงทำร้ายท่านแบบนี้ ท่านรู้ไหม ถ้าท่านถูกจับคาหนังคาเขา มาจะเกิดอะไรขึ้น ลองคิดดูสิ” จื่ออานถาม
เฉินเอ้อร์ยิ้มเยาะ “เจ้าต้องการจะสื่อถึงสิ่งใด” การติดต่อกับนาง โดยปกติแล้วคงไม่มีทางที่ใครจะรู้ได้ แต่ไม่ใช่นางที่เป็นคนจัดการเรื่องนี้
“สิ่งที่ข้าอยากจะพูด ท่านก็รู้ดีอยู่แก่ใจ” จื่ออานฟังเสียงฝีเท้าข้างนอก และรู้ว่าชู่อวี่กลับมาแล้ว เฉินเอ้อร์ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ และควรออกไปทันที
อย่างไรก็ตาม เฉินเอ้อร์ไม่ได้ออกจากบ้าน ข้างนอกเซี่ยจื่อหยวนต้องมีคนของเซี่ยฉวนคุ้มกันอยู่เป็นแน่ หากเฉินเอ้อร์ออกไปตอนนี้ เขาจะต้องถูกจับตัว
วิธีส่งเฉินเอ้อร์ออกจากจวนเป็นปัญหาใหญ่ทีเดียว
เฉินเอ้อร์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเช่นกัน การแสดงออกของเขาประหม่าเล็กน้อย
วันนี้หลิงหลงปล่อยให้เขาผ่านไป โดยบอกว่ามีเรื่องที่นางสั่งให้เขาทำ
หลังจากที่เขามา เธอบอกว่าเธอจะไปบ้านเหล่าฟูเหริน นางขอให้เขารออยู่ข้างในก่อน เขาเข้าไปดื่มที่ห้องของหลิงหลง
เขาดื่มชาสักแก้ว หลังจากที่รู้สึกปวดเมื่อยหลัง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เมื่อตื่นนอนก็เจอกับเซี่ยจื่ออาน
ถ้านี่เป็นการสมรู้ร่วมคิดจริง ๆ คนที่ทรยศเขาคงเป็นหลิงหลง หากไม่มีคำสั่งจากนาง คนในบ้านของนางจะกล้าโจมตีเขาได้อย่างไร?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็ลุกเป็นไฟในทันใด
เมื่อเห็นเช่นนี้ จื่ออานก็เข้าใจหัวอกของเขาเล็กน้อย เธอมองไปที่เฉินเอ้อร์และศึกษารูปร่างหน้าตาของเขา บุคคลนี้มีลักษณะใบหน้าที่ดี คางสั้นเล็กน้อย ริมฝีปากบาง และหน้าผากกว้าง ดวงตาเห็นอากาศไหลเวียน อายุราวสี่สิบ แต่กลับสวมชุดสีแดง หล่อมากทีเดียว
คนประเภทนี้ถูกกำหนดไว้ว่าเป็นคนหน้าขาว คนแก่หน้าขาว คนประเภทนี้ง่ายต่อการเอาใจผู้หญิง
“ท่านรู้จักหลิงหลงฟูเหรินมามากกว่าสิบยี่สิบปีแล้ว เหตุผลก็คือ นางจะไม่ทำร้ายท่าน แล้วเป็นใครกัน?” จื่ออานถามคร่าว ๆ ถึงช่วงเวลาที่พวกเขาพบกัน
เฉินเอ้อร์เหลือบมองจื่ออาน “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเรารู้จักกันมานาน?”
“ปกติแล้วก็รู้อยู่ว่าท่านได้พบกับหลิงหลงฟูเหรินตอนนางเป็นหม้าย นี่ไม่ใช่ความลับ เมื่อเร็ว ๆ นี้พ่อของข้าก็มักจะพูดถึงว่า ทำไมท่านถึงไปหาภรรยาของเขา ดูเหมือนว่าพ่อของข้าจะมีความเข้าใจผิดอยู่บ้าง” จื่ออานพูดเบา ๆ
เฉินเอ้อร์ดูประหม่าเล็กน้อย และถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “พ่อของเจ้าถามเรื่องนี้รึ?”
“ถามเรื่องนี้ขึ้นมา” จื่ออันมองเขาอย่างสงบ ในใจเขาเข้าใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
ถ้าไม่มีอะไรระหว่างเฉินเอ้อร์กับหลิงหลงฟูเหริน ต่อให้ตัดหัวเธอ เธอก็ไม่เชื่อ
เฉินเอ้อร์พูดขึ้น “ถามว่าเป็นอย่างไร ข้าและฟูเหรินเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”
เขาพูดแบบนี้ ค่อนข้างขาดความมั่นใจ และยังหลบสายตา
จื่ออานรู้อยู่แก่ใจของเธอ เธอพูดว่า “ท่านรอที่นี่ก่อน ข้าจะพาท่านออกไปทันที ท่านต้องออกจากเซี่ยจื่อหยวน มิฉะนั้นชีวิตของท่านก็จะอยู่ที่นี่
เฉินเอ้อร์รู้ว่ามีความเสี่ยง เขาพยักหน้าและมองจื่ออานอย่างงุนงง “เจ้าไปจัดการเถอะ ถ้านี่เป็นการสมรู้ร่วมคิด จะต้องมีใครสักคนอยู่ข้างนอก”
“ท่านไม่ได้โง่!” จื่ออานทำเสียงต่ำ หยิบฝาครอบโคมไฟที่ไม่ใช้แล้ว แล้วหันหลังเดินออกไป
