ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 216
ด้านซ้ายมีชายวัยกลางคนสวมชุดราชการนั่งอยู่ ลักษณะของชายผู้นั้นดูเคร่งขรึม เมื่อเห็น จื่ออันและมู่หรงจ้วงจ้วงเข้ามา ชายผู้นั้นก็ลุกขึ้นเป็นอันดับแรก
ด้านหลังของเขา มีคนเร่งรีบแต่งตัวยืนอยู่หลายคนจื่ออันคาดว่าชายผู้นั้นก็คือ ใต้เท้าจิงจ้าวหยินเหลียง หลานชายคนนั้นของราชครูเหลียง เซี่ยหว่านเอ๋อและฮูหยินหลิงหลงกำลังรักษาบาดแผลกับหมออยู่ด้านข้าง เมื่อเจอจื่ออันเข้ามา ฮูหยินหลิงหลงร้องไห้ออกมาพร้อมทั้งคุกเข่าลง “ท่านแม่ ท่านโปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่นางโดนทำร้าย แม้แต่นิ้วมือก็บาดเจ็บแล้ว แค่ทำร้ายตัวข้าก็แล้วไป หว่านเอ๋อกำลังจะแต่งงานกับองค์รัชทายาท ยังโดนนางทำร้ายร่างกาย ต่อไปจะมีหน้าพบเจอผู้คนได้เยี่ยงไร? ท่านแม่ และใต้เท้าทั้งหลายได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย”
ฝูงชนทั้งหลายลุกขึ้นมาทำความเคารพมู่หรงจ้วงจ้วง มู่หรงจ้วงจ้วงเดินตรงออกไป นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างของจิงจ้าวหยิน องค์รักษ์สี่นายยืนอารักขาข้างหลังอย่างรวดเร็ว เหมือนดั่งภูเขาสี่ลูกใหญ่ที่คอยปกป้องมู่หรงจ้วงจ้วง
หลังจากนางนั่งลงแล้ว จึงได้เอ่ยออกมา “นั่งลงเถอะ จะยืนกันอยู่ทำไม?”
ฝูงชนทั้งหลายจึงได้นั่งลง สายตาทั้งหลายต่างจ้องมองไปที่จื่ออันและหยวนซื่อ
จื่ออันประคองหยวนซื่อเดินไปหยุดอยู่ข้างกายของมู่หรงจ้วงจ้วง คิดที่จะให้นางนั่งลง
จู่ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ตะโกนออกมา “พวกเจ้าทั้งสองคุกเข่าลงซะ!”
จื่ออันมิได้ทำตามแต่อย่างใด แต่ยังคงประคองหยวนซื่อให้นั่งลง หลังจากนั้นจึงได้เงยหน้าขึ้นมองฮูหยินผู้เฒ่า “ฮูหยินผู้เฒ่า ขอถามท่านสักหน่อย ข้าและท่านแม่ข้าทำผิดเรื่องใด เพียงแค่เข้าประตูมาถึงต้องได้รับโทษให้คุกเข่า?”
ฮูหยินผู้เฒ่าแหล่สายตาจ้องไปที่จื่ออัน ดวงหน้าเขียวคล้ำ หน้าผากปรากฏเอ็นเขียว นางใช้ฝ่ามือตบโต๊ะ แล้วเอ่ยออกมา “พวกเจ้ายังกล้าถามว่าทำผิดเรื่องใด? ต้องโทษที่ข้าปล่อยปละละเลยพวกเจ้าเกินไป ทำให้เจ้าเปลี่ยนเป็นคนเกเร ชั่วร้ายเยี่ยงนี้ แม้แต่แม่เลี้ยงเจ้ายังกล้าลงมือทำร้าย วันนี้ท่านราชครู และใต้เท้าเหลียงก็อยู่ที่นี้ ข้ามิอาจปล่อยพวกเจ้าไป จำเป็นจักต้องจัดการกับพวกเจ้า”
พูดเสร็จ ก็หันหน้ามองไปที่ใต้เท้าจิงจ้าวหยินเหลี่ยง ท่าทีปวดใจพูดว่า “ใต้เท้าเหลียง ข้าไม่มีความสามารถในการปกครองบ้าน สั่งสอนหลานผิด ๆ ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องภายในบ้าน แต่กลับต้องรบกวนใต้เท้า ข้ารู้สึกละอายจริง ๆ เรื่องนี้ต้องรบกวนใต้เท้าแล้ว ควรตีควรลงโทษ ไม่ต้องเห็นแก่หน้าข้า ลงโทษได้ตามกฎหมายที่กำหนดไว้ได้เลยเจ้าค่ะ องค์หญิงเองก็ทรงประทับอยู่ที่นี้ ข้ายิ่งช่วยไม่ได้”
ตอนที่นางพูดประโยคสุดท้ายออกมาเรียบร้อย ก็แสดงความเคารพต่อมู่หรงจ้วงจ้วง แต่ดวงตากลับมีแววเย็นชา ไม่ได้มีความเคารพอยู่ในนั้น
มู่หรงจ้วงจ้วงมองไปที่ข้างกายคนทั้งหลายต่างมีน้ำชาอยู่ มีเพียงแค่นางที่นั่งลง กลับไม่มีทาสรับใช้เชิญดื่มชา ดูท่าแล้วในจวนเซียงนางคงโดนกดขี่จนไม่มีอำนาจเลย
ใต้เท้าจิงจ้าวหยินเหลียงได้ฟังคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว จากนั้นก็โค้งมือคำนับ “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง เรื่องนี้เป็นคดีเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายผู้อื่น มีศาลาว่าการเป็นคนสอบสวนก็สมควรแล้ว วันนี้องค์รัชทายาทและองค์หญิงก็ทรงประทับอยู่ที่นี่ พร้อมทั้งท่านราชครูช่วยลดขั้นตอนที่ต้องกลับไปที่ศาลาว่าการ สามารถตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แล้วเราค่อยตัดสินคดีกัน ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยเยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ? ”
องค์รัชทายาทตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ย่อมต้องมีการตัดสินกันที่นี้ ข้าไม่ไปศาลาว่าการ เจ้ารีบ ๆ ไต่สวน ทำตามคำของฮูหยินผู้เฒ่า ควรตีควรลงโทษ ควรเข้าคุก ไต่สวนให้เรียบร้อยในวันนี้ มิอาจยืดเยื้อได้อีก”
องค์รัชทายาทถึงแม้ว่าสองขาจะรู้สึกชาเต็มทีแล้ว แต่ก็มิอาจนั่งลงได้ ภายในใจรู้สึกหมดความอดทนแล้ว หากไม่ใช่เพราะคนผู้นี้ คงทรงเสด็จกลับไปนานแล้ว
ใต้เท้าเหลียงโค้งคำนับ ” พ่ะย่ะค่ะ น้อมรับบัญชาองค์รัชทายาท”
ใต้เท้าเหลียงนั่งลง แล้วมองไปที่หยวนซื่อรอบนึง โดยที่ไม่รู้ว่าหยวนซื่อนั้นตาบอด เพียงเห็นแค่บนศรีษะของหยวนซื่อนั้นมีผ้าพันแผล ตำแหน่งที่มีบาดแผลนั้นตรงกันกับฮูหยินหลิงหลง ผู้ที่รู้กฎหมายดีอย่างใต้เท้าเหลียง ย่อมรู้ได้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อนยุ่งยาก แต่ยังโชคดีที่องค์รัชทายาทและท่านลุงประทับอยู่ คิดไปคิดมาก็มิได้ยุ่งยากมากนัก สายตาของใต้เท้าเหลียงมองไปที่จื่ออัน พูดว่า “เซี่ยจื่ออัน ที่นี้มิใช่ศาลาว่าการ เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องคุกเข่า เพียงแต่เวลาที่ข้าถามคำถาม เจ้าจำเป็นต้องยืนขึ้น”
ก่อนนี้จื่ออันก็ยังคงยื่นอยู่ หลังจากฟังคำของใต้เท้าเหลียง นางจึงพูดขึ้น “หรือใต้เท้าคิดว่าตอนนี้ข้านั่งอยู่กระมัง?” ใต้เท้าเหลียงได้ฟังคำพูดหยิ่งยโสของนาง จึงรู้ว่าเป็นเพราะมีองค์หญิงคอยหนุนหลังนางอยู่ จึงพูด “ดี ข้าถามเจ้า ฮูหยินหลิงหลงร้องเรียนว่าเจ้าทำร้ายนางที่ศีรษะ โดยการผลักกระแทกเข้ากับหินหน้าโรงหมอ หลังจากนั้นก็ใช้มีดสั้นทำร้ายนิ้วมือของนาง ทำร้ายเซี่ยหว่านเอ๋อบุตรสาวคนที่สองของจวนมหาเสนาบดี เจ้ายอมรับผิดหรือไม่?”
จื่ออันตอบกลับ “มิผิด ทั้งหมดเป็นข้าที่กระทำ แต่ข้าขอถามใต้เท้าสักประโยคเถิด ข้าผิดเยี่ยงไร?”
