ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 317
ในเมื่อมันไม่สมเหตุสมผล เช่นนั้นจุดประสงค์เพียงหนึ่งเดียวของเขาก็คือต้องการทำให้นางตื่นตระหนก ไม่ก็ยั่วยุให้นางโกรธ
“ที่คุณชายซีเหมินกล่าวมาก็มีเหตุผล บางทีผู้สำเร็จราชการอาจเต็มใจที่จะเกี่ยวดองกับตระกูลของจิ้นกั๋วกงก็เป็นได้ อย่างนี้ดีหรือไม่ ท่านก็ลองไปถามเขาดูด้วยตนเองเป็นอย่างไร?” จื่ออันกล่าวอย่างใจเย็น
ซีเหมินเสี่ยวชิ่งจ้องไปที่จื่ออัน เปลี่ยนจากความสุภาพที่มีเมื่อครู่นี้กลายเป็นความเย็นชา “เซี่ยจื่ออัน ท่านอย่าได้เย่อหยิ่งให้มันมากจนเกินไป คอยดูจุดจบของท่านให้ดีเถิด”
พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป
จื่ออันมองตามหลังเขาไป ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
นางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเซี่ยหว่านเอ๋อกับองค์รัชทายาทกำลังเดินมาทางนี้
จื่ออันไม่ต้องการเผชิญหน้ากับสองคนนั้น ดังนั้นนางจึงเดินไปตามทางเดินที่ทอดผ่านกลางทะเลสาบ จากนั้นก็ข้ามจากทางเดินไปยังภูเขาหินจำลองทางฟากโน้น
ภูเขาหินจำลองเหล่านี้เชื่อมต่อกับสวนดอกไม้ที่อยู่ทางด้านหลัง แต่จื่ออันไม่ได้คิดที่จะไปที่สวนนั่น แค่ต้องการไปในส่วนที่ค่อนข้างลึกและเงียบสงบหน่อยเท่านั้น เพื่อสงบจิตใจตนเองเสียหน่อย
เมื่อจื่ออันเดินมาถึงที่ซึ่งไร้คนอยู่ นางก็นั่งลงตรงบริเวณที่อยู่รอบภูเขาหินจำลอง ซึ่งจะไม่มีใครมองเห็น นางก็จะได้ใช้โอกาสนี้สงบจิตสงบใจได้
หลังจากนั่งอยู่ได้ไม่นาน นางก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากทางข้างหน้า แต่ก็ไม่ได้ข้ามไปดู แค่คิดจะหันหลังแล้วเดินจากไปก็เท่านั้น เพราะนางรู้ว่าจะต้องมีอะไรรอนางอยู่ทางนั้นแน่ ๆ
อย่างไรก็ตาม พอหันกลับไป ก็เห็นองค์รัชทายาทกับเซี่ยหว่านเอ๋อกำลังพาทหารองครักษ์มาทางนี้ พวกเขาเดินมาด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ราวกับว่าพวกเขามาเดินเล่น
และในขณะนี้เอง ก็มีคนคนหนึ่งโผล่ออกมาจากบริเวณภูเขาหินจำลองอย่างรวดเร็ว พุ่งมาจับมือนางไว้ และพูดด้วยความตื่นตระหนก “จื่ออัน เจ้ารีบหนีไป เจ้าได้ฆ่าคนตายแล้ว!”
คนผู้นี้คือ ซีเหมินเสี่ยวชิ่ง ที่เมื่อครู่นี้พยายามหยุดนางไว้ตลอด
จื่ออันเข้าใจได้ในทันทีว่า ที่ซีเหมินเสี่ยวชิ่งหยุดนางไว้เมื่อครู่นี้ ก็เพื่อถ่วงเวลารอจนกว่าเซี่ยหว่านเอ๋อกับองค์รัชทายาทจะมา เขารู้ว่านางที่ไม่อยากเผชิญหน้ากับสองคนนั้น จะต้องมาที่ภูเขาหินจำลองนี้
ส่วนเมื่อครู่นี้ที่จงใจโกรธหรือที่พูดจาโต้แย้งกัน มีความเป็นไปได้มากว่าจะรู้ความจริงในภายหลัง
จื่ออันผลักซีเหมินเสี่ยวชิ่งออกไป และเขาก็นึกว่านางต้องการจะหนี จึงจับมือนางไว้ในทันที “จื่ออัน หนีมาทางนี้!”
จื่ออันเตะท้องน้อยของเขา และเดินไปยังในส่วนด้านหลังของภูเขาหินจำลอง
มีเด็กรับใช้คนหนึ่งนอนจมอยู่ในกองเลือด และที่หน้าอกของเขาก็มีปิ่นปักไว้อยู่ ปิ่นอันนี้ดูคุ้นตามาก ใช่แล้ว มันเป็นของนาง
เด็กรับใช้คนนี้ก็หน้าตาคุ้น ๆ เขาก็คือเด็กรับใช้ที่เฝ้าหน้าประตูที่เคยยกน้ำและหมั่นโถวไปให้นาง
จื่ออันรีบเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว และพบว่ามีรอยฟกช้ำและรอยนิ้วมือที่คอของเขา และตรงอกของเขาก็มีปิ่นปักผมที่ปักอยู่แต่มันไม่ได้ปักลงไปลึกจนเกินไป
เขาขาดอากาศหายใจ ไม่ใช่เพราะปิ่นแทงทะลุหัวใจ!
จื่ออันคุกเข่าลงและก้มลงมา หมุนแหวนแห่งจิตวิญญาณ ปล่อยกระแสไฟฟ้าให้ช็อตลงไปที่อกของเขา และรีบหยิบกระเป๋าเข็มออกมาจากแขนเสื้อทันที
ทางด้านเซี่ยหว่านเอ๋อก็ได้กรีดร้องออกมา “แย่แล้ว นางฆ่าคน นางฆ่าคนแล้ว!”
องค์รัชทายาทยกมือขึ้นสั่งทหารองค์รักษ์อย่างเคร่งขรึม “กล้าลงมือฆ่าคนในงานแต่งงานเช่นนี้เชียวหรือ? ไปจับตัวฆาตกรบัดเดี๋ยวนี้!”
นี่เป็นแผนการการสมรู้ร่วมคิดที่ดูออกได้อย่างง่ายดายมาก แต่ว่าพวกเขาให้องค์รัชทายาทมาเป็นพยาน และไหนจะปิ่นปักผมของนาง
ที่เซี่ยหว่านเอ๋อสั่งคนให้ไปเอาจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วนที่นางอยู่
จื่ออันเขวี้ยงหินก้อนใหญ่ใส่ทหารองครักษ์อย่างคล่องแคล่ว และในขณะที่ทหารองครักษ์กำลังหลบอยู่ นางก็รีบเลือกจุดฝังเข็มแล้วฝังมันลง
นางอาจจะช่วยชีวิตเด็กรับใช้คนนี้ไว้ไม่ได้ เวลารีบเร่งเกินไปนางไม่อาจตัดสินใจได้อย่างแม่นยำ แต่ว่าดูจากสีของริมฝีปากกับความลึกที่ปิ่นปักลงไปแล้ว ก็ทำให้รู้ได้ว่าเขาเพียงแค่ขาดอากาศหายใจจนช็อกไป แต่ก็ยังไม่ตาย
ช่วงนี้ไม่ได้ใช้แหวนแห่งจิตวิญญาณเลย ดังนั้นมันจึงมีพลังงานไฟฟ้าเหลือเฟือ หากสามารถใช้กับร่วมกับจุดฝังเข็มที่แม่นยำได้แล้ว เขาก็จะสามารถฟื้นคืนชีพกลับมาได้
จับหาจุดหยุนเหมินและจงฝู่สองจุดนี้จากนั้นก็ฝังเข็มลงไป จะรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นอย่างช้า ๆ
องครักษ์ทั้งสองคนที่หลบหินก้อนใหญ่ได้แล้ว ก็รีบวิ่งเข้ามา จื่ออันดึงเข็มออกแล้วก็ยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “ไม่จำเป็นต้องจับตัวข้า ข้าเดินไปเองได้”
