ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 351
มู่หรงเจี๋ยพอได้ยินที่นางพูด ก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วค่อย ๆ ขมวดเข้าหากัน “ข้าไม่รู้ว่าที่สอนเจ้าไปแบบนี้คือสิ่งที่ถูกหรือผิด การต่อสู้กันในจวนไม่เหมือนกับในราชวงศ์ แต่ข้าคิดว่ามันน่าจะเหมือน ๆ กัน ความประมาทเพียงเล็กน้อยถือเป็นภัยพิบัติอันร้ายแรง หากเจ้าผิดพลาดเพียงเล็กน้อย ชีวิตของเจ้าก็จะไม่เหลือ แต่หากข้าผิดพลาดเพียงน้อยนิด ก็จะสูญเสียแผ่นดินต้าโจว ดังนั้นข้าจึงต้องระมัดระวังทุกอย่างก้าว วางแผนอย่างรัดกุม ตอนนี้ที่ข้าบอกกับเจ้าก็เพราะ ยามนี้สถานการณ์ในราชสำนักตึงเครียดมาก ทุกวังวนและการสมคบคิดหรือแม้กระทั่งการลอบสังหาร ต่างพุ่งเป้ามาที่ข้าทั้งสิ้น ดังนั้นหากเจ้าไม่สามารถปกป้องดูแลตนเองได้หรือใจอ่อนเกินไป ข้าก็ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังด้วยเรื่องของเจ้าอีก”
นี่เป็นครั้งแรกที่จื่ออันได้ยินเขาพูดอย่างเป็นทางการและจริงจังกับนาง ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้เลย
นางกล่าวเสียงค่อย”หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”
เมื่อเห็นใบหน้าของเขาคลายความตึงเครียดแล้ว ก็เลยกล่าวถามเขาอย่างสงสัย “ฝ่าบาททรงประชวรเป็นโรคอะไรกันแน่? ตอนนี้พระอาการเป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”
มู่หรงเจี๋ยส่ายหัว “ขนาดข้ายังไม่รู้เลย ตั้งแต่ทรงประชวรหนักมา ก็ให้เสด็จแม่จัดการเรื่องการรักษามาโดยตลอด และได้จัดตั้งคณะแพทย์เล็ก ๆ ให้รับหน้าที่ดูแลอาการประชวรของเสด็จพี่ และหมอหลวงเหล่านี้ก็กินดื่มอยู่แต่ในวังซีเหวย หากไม่มีพระเสาวนีย์ของเสด็จแม่ ก็ไม่อนุญาตให้ออกมา”
“หมายความว่า หลังจากที่ฝ่าบาททรงประชวรหนัก ท่านก็ไม่ได้พบพระองค์อีกเลย?” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะสงสัย
“เคยพบอยู่ในตอนที่พระองค์มีพระราชโองการแต่งตั้งให้ข้าเป็นผู้สำเร็จราชการแทน มีรับสั่งให้ข้าเข้าไปเตรียมการถ่ายโอนอำนาจ และได้สั่งให้เปากงกงมาร่างพระราชโองการ ในเวลานั้นเสด็จแม่ก็อยู่ด้วย รวมทั้งฮองเฮา องค์รัชทายาท และท่านราชครู แต่เดิมแล้วข้าก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร”
“ลึกลับขนาดนี้เชียวหรือ?” จื่ออันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ตกลงประชวรเป็นโรคอะไรกันแน่ จะต้องเป็นความลับขนาดนี้เลยเหรอ?
มู่หรงเจี๋ยรู้สึกหน้าชาเล็กน้อย “ข้าเดาว่าตอนนี้เสด็จพี่ได้สวรรคตไปแล้ว เสด็จแม่กลัวว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อความมั่นคงของต้าโจว ดังนั้นจึงได้ประกาศสู่ภายนอกว่าเสด็จพี่ยังคงรักษาตัวอยู่ในวังเช่นเดิม”
เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ จื่ออันจำได้ว่าตอนนั้นมู่หรงเจี๋ยได้เสนอให้จื่ออันเข้าไปรักษาฝ่าบาท แต่หวงไท่โฮ่วกลับคัดค้านอย่างหัวชนฝา ไม่เปิดโอกาสให้เจรจาเลย
มู่หรงเจี๋ยมองไปที่นาง “เจ้าฉลาดมากพอก็น่าจะรู้ว่า ที่ข้าคาดเดาได้เช่นนี้ ผู้อื่นก็ย่อมจะคาดเดาเช่นนี้เหมือนกัน ถ้าพวกเขาต่างคาดเดาว่าฝ่าบาททรงสวรรคตแล้ว เช่นนั้นราชบัลลังก์นี้ ใครจะเป็นคนนั่งเล่า?”
จื่ออันพยักหน้า ใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย “หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ สถานการณ์ของท่านในตอนนี้สาหัสกว่าของหม่อมฉันจริง ๆ ศัตรูมีอยู่รอบด้าน”
“พวกเขาได้ลงมือกับข้าหลายครั้งแล้ว ท่านราชครูคิดจะสนับสนุนให้องค์รัชทายาทสืบราชบัลลังก์ แต่ว่าองค์รัชทายาทไร้ความสามารถ ไม่มีอะไรโดดเด่น ทั้งยังเป็นคนที่ถือว่าตนเองถูกต้องเสมอ ถึงเวลานั้นก็จะถูกราชครูเหลียงยึดครองอำนาจการบริหารบ้านเมืองไปโดยง่าย อำนาจมหาศาลเช่นนี้ ทรงพลังเทียมฟ้า จะช่วงชิงแผ่นดินของตระกูลมู่หรงไป ย่อมง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ”
แม้ว่าก่อนหน้านี้จื่ออันเคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดละเอียดถี่ถ้วนขนาดนี้ เพราะสถานการณ์ของนางเองก็ไม่ดีเอาเสียเลย
ภายใต้สถานการณ์ที่โหดร้ายเช่นนี้ เขายังมีกะจิตกะใจมาเป็นห่วงนาง นางรู้สึกละอาย… และซึ้งใจยิ่งนัก
นางเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด ทุก ๆ ความคิดล้วนคิดเพื่อตนเองเท่านั้น แม้กระทั่งการที่อยู่ใกล้ชิดเขา ก็ล้วนเพื่อให้ตนเองมีคนคอยช่วยเหลือ
แต่ว่า เขาทำเพื่อนางทำไม?
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหมัน ผิดศีลธรรม และไม่ได้มีอะไรดี
“จริงสิ วันนี้พวกท่านมาตามหาอะไรที่จวนมหาเสนาบดีหรือ?” จู่ ๆ จื่ออันก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้
มู่หรงเจี๋ยกล่าว “ค้นหาทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว ก็ไม่พบคนบ้าที่กัดคนผู้นั้น ข้าเลยสงสัยว่าเซี่ยหวายจุนอาจจะซ่อนตัวเขาไว้ในจวนนี้ก็เป็นได้”
จื่ออันคิดว่าเป็นไปไม่ได้ “หากซ่อนตัวอยู่ในจวนมหาเสนาบดีแล้วล่ะก็ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องอันตรายมากมิใช่หรือ? เขาไม่กลัวว่าคนบ้าผู้นั้นจะกัดคนในจวนหรืออย่างไร?”
“ความจริงข้าก็ยังไม่มั่นใจ เพียงแต่ลองมาดูเสียหน่อย อีกอย่าง ก่อนที่ซีเหมินเสี่ยวเยว่จะเข้าจวนมา ก็มีเงื่อนไขหลายอย่าง และเจ้าเองก็มีนิสัยที่ดื้อรั้นไม่ทนต่อความคับข้องใจแม้แต่น้อย เจ้าจะต้องหาเรื่องพวกเขาแน่”
