ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 356
“บอกนางว่า ข้าต้องไปรับท่านแม่กลับจวน” จื่ออันรู้สาเหตุที่มหาเสนาบดีเซี่ยต้องการพบนาง คงไม่มีอะไรมากไปกว่าสงสัยว่านางเป็นคนวางเพลิงและต้องการจะหยั่งเชิงนาง
จื่ออันยังไม่ทันจบ ป้าหลานยู่ก็ได้ปรากฎตัวที่หน้าประตูแล้ว “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ได้ออกคำสั่งออกไปแล้วว่า ราศีของฮูหยินใหญ่ชงกับฮูหยินคนใหม่ คืนนี้จะต้องปลีกตัวออกไปให้ห่าง จะกลับจวนมาไม่ได้”
จื่ออันไม่แม้แต่จะหันไปดู “เรื่องนี้ใครเป็นคนบอกฮูหยินผู้เฒ่าหรือ?เจ้าให้เขามาคุยกับข้าเอง”
ป้าหลานยู่มองไปที่จื่ออัน “คุณหนูใหญ่ท่านกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”
“หมายความว่าอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องที่บ่าวอย่างเจ้าจะมาคาดเดาเอาเองได้ เจ้ากลับไปรายงานมหาเสนาบดีกับฮูหยินผู้เฒ่าตามความเป็นจริงก็พอ “จื่ออันเก็บของเสร็จ ก็หันไปมองป้าหลานยู่ แล้วกล่าวต่อ “อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ฮูหยินคนใหม่บอกว่าต้องการเรือนเซี่ยจื่อหย่วน เรื่องนี้ก็ยังไม่ได้ถามความคิดเห็นของท่านแม่เลย ดังนั้นให้นางรีบล้มเลิกความคิดเสีย ท่านแม่ของข้าจะไม่ย้ายออกไปจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วน แต่หากว่าฮูหยินคนใหม่ชอบเรือนเซี่ยจื่อหย่วนจริง ๆ ยังมีเรือนฝั่งตะวันตกอยู่ ข้าสามารถให้แม่นมหยางกับเสี่ยวซุนออกมาจากที่นั่นและให้นางอยู่แทนได้”
ป้าหลานยู่ยิ้มเย้ยหยัน “คุณหนูใหญ่ เกรงว่าไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะจัดการเองได้ เรื่องนี้มีคำสั่งลงมาตั้งนานแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ากับนายท่านก็เห็นด้วย เดิมทีก็ไม่ได้เร่งรีบจะย้ายเข้ามา แต่ว่าวันนี้เกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้นที่เรือนหอ ดูแล้วพวกท่านควรจะรีบย้ายออกไป ในจวนแห่งนี้ยังมีเรือนที่ว่างอยู่มากมาย คุณหนูใหญ่สามารถไปเลือกดูเอาได้ว่าถูกใจเรือนไหนก็จะได้ย้ายไปอยู่เรือนนั้น”
จื่ออันให้เสี่ยวซุนออกมาช่วย พยุงเหลียงซื่อให้ลุกขึ้น โดยไม่หันกลับไปมองแล้วกล่าวอย่างเฉยเมย “คำพูดนี้ถือเสียว่าข้าไม่เคยได้ยิน”
พูดจบ ก็ช่วยกันพยุงเหลียงซื่อออกมาพร้อมกับเสี่ยวซุน
ป้าหลานยู่ยิ้มเย้ยหยัน “เอาไข่ไปกระทบหิน ช่างเป็นเรื่องที่โง่เขลายิ่งนัก!”
จื่ออันทำเป็นไม่ได้ยิน เดินไปข้างหน้าต่อไป
ป้าหลานยู่กล่าวอย่างคลุมเครือ “ในเมื่อคุณหนูใหญ่จะทำการตามใจตนเองเช่นนี้ เช่นนั้นบ่าวก็ต้องกลับไปรายงานฮูหยินผู้เฒ่ากับนายท่านตามตรง แต่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไรนั้น คุณหนูใหญ่ก็ต้องรับผิดชอบเอง อย่าโทษว่าบ่าวไม่เตือนหนูใหญ่ก่อน”
เหลียงซื่อกล่าวถามจื่ออัน “บ่าวรับใช้ในจวน ปฏิบัติกับท่านเช่นนี้ตลอดเลยหรือ?”
“ฮูหยินน่าจะรู้มานานแล้วมิใช่หรือ?” จื่ออันถามกลับอย่างประชดประชัน
เหลียงซื่อนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เรื่องราวในจวนมหาเสนาบดีของพวกท่านนั้น ข้ารู้ไม่มาก ต้องขออภัยด้วย ที่ก่อนหน้านี้เกือบจะทำร้ายท่านไปแล้ว และได้ทำร้ายเด็กรับใช้ของท่าน ข้าได้ยินจากซีเหมินเสี่ยวเยว่ว่าท่านมาก่อความวุ่นวายในงานแต่งของนาง ทำให้นางอับอายขายหน้าแขกเหรื่อที่มาร่วมงานมากมาย ข้าจึงคิดว่าท่านมีเจตนาที่แอบแฝงอยู่ และมีจิตใจที่ชั่วร้าย”
“ใช่หรือ?” จื่ออันไม่มีความคิดเห็นใด ๆ ไม่ว่าเหลียงซื่อจะคิดยังไง แต่นางก็ได้ลงมือทำร้ายกุ้ยหยวนจริง ๆ
“ไม่ใช่เพราะท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าถึงได้กล่าวคำพูดเหล่านี้ ข้ารู้ว่าตนเองลงมือได้เหี้ยมโหด กระทำการรุนแรงอย่างไร้เหตุผล ดังนั้นคนในจวนกั๋วกงถึงไม่ชอบข้า ไม่ว่าข้าทำเพื่อพวกเขามากมายเพียงใด พวกเขาก็แค่รู้สึกขอบคุณเพียงผิวเผิน ลับหลังก็ต่างสาปแช่งข้า ข้าไม่ขอให้ท่านอภัยให้ ข้าเพียงแค่…”
เหลียงซื่อเงียบไปครู่หนึ่ง และก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นางเพียงแค่ไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไป รู้สึกหลงทางหาทางออกไม่เจอ สับสนมึนงงไปหมด
นางรู้ว่า สำหรับจวนกั๋วกงแล้ว หากสามารถช่วยซีเหมินเสี่ยวเยว่กำจัดเซี่ยจื่ออันได้ พวกเขาก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะสังเวยชีวิตนาง ดังนั้นเรื่องนี้ต้องกลับไปคุยที่จวน ท่านกั๋วกงคงจะไม่เห็นใจนาง และคงจะไม่ออกหน้าช่วยนางด้วยเช่นกัน
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าผลประโยชน์
ตอนที่ป้าหลานยู่กลับไปรายงาน ฮูหยินผู้เฒ่าก็มาแล้ว นั่งอยู่ข้างเตียงถามไถ่อาการซีเหมินเสี่ยวเยว่
“นางล่ะ?” มหาเสนาบดีเซี่ยเมื่อเห็นป้าหลานยู่มาคนเดียวก็เลยเอ่ยถาม
ป้าหลานยู่ตอบ “เรียนนายท่าน คุณหนูใหญ่บอกว่าจะไปรับฮูหยินใหญ่กลับมา ไม่มีเวลามาพบท่านเจ้าค่ะ”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่มึนงง จากนั้นก็โกรธขึ้นมาในทันที “ไปรับหยวนซื่อหรือ? พูดกันเข้าใจแล้วมิใช่หรืออย่างไร? ว่าวันนี้นางจะกลับจวนมามิได้”
“บ่าวก็ได้บอกกับคุณหนูใหญ่เช่นนี้ แต่ว่าคุณหนูใหญ่กล่าวว่า ใครพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ออกมา? ให้คนผู้นั้นมาคุยกับนางด้วยตนเอง อีกทั้งคุณหนูใหญ่ให้บ่าวมาบอกกับฮูหยินผู้เฒ่ากับนายท่านว่า นางจะไม่ย้ายออกจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วน” ป้าหลานยู่กล่าว
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ร้อนใจ มองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าในทันที “ท่านแม่ เรื่องนี้พวกเราก็ตกลงกันดีแล้วนี่เจ้าคะ”
