ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 357
ฮูหยินผู้เฒ่ายื่นมือออกไปบีบนางเบา ๆ “เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไป หยวนซื่อจะกลับมาก็ให้กลับมาเถิด ช้าเร็วนางก็ต้องกลับมาอยู่ดี นางกลับมาในคืนแต่งงานของเจ้า คนที่จะต้องรู้สึกแย่ก็คือนางไม่ใช่เจ้า อีกอย่าง ถ้าเจ้าอยากอยู่ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนจริง ๆ ข้าจะทำทุกวิถีทางให้นางย้ายออกมาเพื่อเจ้า วางใจเถิด”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็คิดว่าที่ฮูหยินผู้เฒ่าพูดมาก็มีเหตุผล วันนี้เป็นวันแต่งงานอันยิ่งใหญ่ของนาง หยวนซื่อกลับมาก็เท่ากับหาเรื่องให้ตนเองรู้สึกปวดใจ เช่นนั้นก็ยิ่งต้องให้นางกลับมา
เรือนเซี่ยจื่อหย่วนนางจะชอบหรือไม่ชอบนั้นก็เป็นแค่เรื่องหนึ่ง แต่ว่าจะต้องยืนหยัดต่อไป เป็นการบอกให้คนในจวนรู้ว่า ต่อไปฮูหยินของจวนมหาเสนาบดีมีเพียงนางผู้เดียวเท่านั้น แม้กระทั่งหยวนซื่อ นางยังขับไล่ไปไหนก็ได้ตามใจชอบ
แต่ว่านางก็ไม่ใช่คนที่ไร้สติปัญญา “ท่านแม่ แต่ว่าตอนนี้หยวนซื่อถูกแต่งตั้งให้เป็นเสี้ยนจู่แล้ว หากนางไม่เต็มใจจะย้ายออก พวกเราก็ไม่อาจไปบีบบังคับนางได้นะเจ้าคะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้ว “เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ รักษาบาดแผลให้ดีก่อน คืนนี้ก็พักอยู่ที่เรือนเซียวเซียงหย้วนก่อนเถิด พรุ่งนี้ข้าจะไปพูดกับหยวนซื่อด้วยตนเอง”
นางกับลูกสะใภ้คนนี้ ไม่ได้พูดคุยกันมาเป็นเวลานานแล้ว ควรจะไปพูดคุยกับนางเสียหน่อย คุยจริง ๆ จัง ๆ สักครั้ง
หากนางยังคงพักอยู่ที่จวนมหาเสนาบดี ก็ควรรู้ว่า ไม่ว่านางจะเป็นองค์หญิงหรือเสี้ยนจู่ ก็ต้องหลีกทางให้
พอจื่ออันไปถึงจวนหยวน อ๋องอันก็ได้จากไปแล้ว
แม่นมหยางบอกกับจื่ออันว่า อ๋องอันกลับไปตั้งแต่ตอนบ่าย ๆ ก่อนจะจากไปก็ได้รับประทานอาหารเป็นเพื่อนฮูหยินด้วย
“ท่านแม่ล่ะ?” จื่ออันกล่าวถาม
“ยังคงนั่งอยู่ที่ศาลาริมทะเลสาบ ตั้งแต่ที่อ๋องอันกลับไปนางก็นั่งอยู่ที่นั่นมาโดยตลอด” แม่นมหยางกล่าว
จื่ออันกับเสี่ยวซุนเดินเข้าไปหา ก็เห็นหยวนซื่อยังนั่งอยู่ที่นั่นจริง ๆ
จื่ออันให้เสี่ยวซุนยืนรออยู่ตรงนั้น นางจะเดินเข้าไปเอง เห็นท่าทางที่สงบของหยวนซื่อแล้ว นางก็รู้สึกว่าไม่อยากเข้าไปกวนเลย
แต่ว่าหยวนซื่อได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว และค่อย ๆ ยิ้ม “จื่ออันมาแล้วใช่ไหม?”
“ท่านแม่!” จื่ออันเดินเข้าไป นั่งข้างนาง
หยวนซื่อคลำหามือนาง แล้วดึงมาไว้ด้านหน้า ยกมุมปากขึ้นเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยน “เหตุใดเจ้าถึงกลับมาเสียแล้วเล่า?”
“มารับท่านกลับไป!” จื่ออันกล่าว
หยวนซื่อตอบรับอ่อแล้วกล่าว “ดี!”
นางไม่ได้รู้สึกผิดหวัง แม้ว่าอยากจะพักอยู่ที่นี่สักสองสามวัน แต่ว่านางรู้ถึงสาเหตุที่จื่ออันมารับนาง หากนางอยู่ที่นี่เพียงลำพังมันก็จะอันตรายเป็นอย่างมาก
“ท่านอ๋องจากไปนานแล้วหรือ?” จื่ออันกล่าวถาม
“ใช่ เขากลับไปตั้งแต่บ่ายแล้ว” หยวนซื่อกล่าว นางจับปลายนิ้วของจื่ออันที่สั่นเล็กน้อย
“ท่านอ๋อง…” จื่ออันอยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ก็รู้สึกว่ามันจะดูไม่เหมาะสม
ทว่าหยวนซื่อกลับรู้ว่านางจะพูดสิ่งใด จึงถอนหายใจเบา ๆ “เขาเป็นคนดีมาก เพียงแต่ข้าพลาดไปแล้ว”
จื่ออันเห็นความเศร้าโศกบนใบหน้าของนาง แต่ก็ไม่อาจหยั่งรู้ใจของนางได้ แม้จะอ่านหนังสือด้านจิตวิทยามาอย่างคร่าว ๆ แต่นางก็ไม่อาจอ่านใจของหยวนซื่อจากใบหน้าและท่าทางของหยวนซื่อได้เลย
หยวนซื่อเป็นคนที่เข้าถึงได้ยากจริง ๆ ผู้หญิงเช่นนี้ คนภายนอกจะใช้คำว่าหัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้องมาอธิบายความเป็นตัวนาง แต่ว่าสิ่งที่นางทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตก็คือเลือกเซี่ยหวายจุนมาเป็นสามีของตนเอง
จื่ออันเปลี่ยนเรื่องคุย “วันนี้ผู้สำเร็จราชการได้แต่งตั้งให้ท่านเป็นเสี้ยนจู่ ตานชิงเสี้ยนจู่”
